เพราะบังเอิญ

ลำดับตอนที่ #1 : บทแรก เพราะบังเอิญ

ความปวดร้าวครั้งนี้ฉันยินดีจะรับ ยอมเป็นคนที่เสียใจ ในเมื่อความบังเอิญทำให้เธอเจอเค้า..

"ฮัลสิบสอง" ณิชานันท์ รับโทรศัพท์

"ยัยนัน อารัยของแกว่ะ ฮัลสิบสอง" มีรายาถามอย่างสงสัย

"ก็ฮัลโหลไง 55+" นัน หรือ ณิชานันท์หัวเราะในมุกที่ไม่มีใครขำของตัวเอง

"แกอ่านหนังสือมากไปป่าว ฮ่ะ " มีรายาเซงกับมุกตลกของเพื่อน 

" แล้วมีไรโทมาแต่ช้าว ห่ะยัยมี่"   มี่หรือ มีรายา โทรมาปลุก ณิชานันท์ แต่เช้า (สายแล้วย่ะ)

" เอ้ย ลืมเลย นี่มันชงมันช้าวที่ไหนกันล่ะ จะ 10 โมงแล้ว แกไม่มาโรงเรียนหรอ ไม่สบายป่าว หะ" มีรายาแอบห่วงค่ะ

"อะไรนะจะ 10 โมงแล้ว"    ณิชานันท์ หยิบ นาฬิกาขึ้นมาดู ว้ายๆๆ นาฬิกาตาย เฮ้ยแค่นี่นะมี่ เด๋วนันไป ณิชานันท์ รีบไปโรงเรียนอย่างรีบที่สุดในรอบศตวรรษ อาจจะเป็นเพราะเปิดเทอมวันแรก และก็นาฬิกาดันสำออยตายซะได้ เหอะๆ 10 โมงครึ่ง ตายแน่ยัยนันเอ้ย  ณิชานันท์มาถึงโรงเรียนแล้ว แล้วฉันจะรู้ไม๊นี่ว่า เรียนห้องไหน มันเปลี่ยนทุกปีซะด้วย โทรศัพท์ ๆๆ เวงกรรม อยู่ไหนเนี่ย ลืมเอามาหรอ ตายแล้ว ตู้ๆ อยู่หนายน้า~~ ตู้โทราศัพท์ที่ร้ากก ณิชานันท์ วิ่งไปอย่างเร็ว จนถึง แต่ดันมีมือใหญ่ๆ มาจับโทรศัพท์ หนอยมันหยามหน้ากันชัดๆ ใคร นายเป็นใคร ชั้นมาถึงก่อนนะ แต่ชั้นหยิบก่อน แต่ นายขี้โกงอ่ะ เอาเถอะเด๋วชั้นโทรเสร็จแล้วจะให้เธอโทต่อ มันก็แน่ ไม่สิชั้นต้องโทรก่อน ไม่ได้ชั้นต้องโทรก่อน ไม่ได้นายก็รอไปก่อนสิ ชั้นโทแป๊บเดียว ชั้นก็โทรแป๊บเดียวเธอจะรอหน่อยไม่ได้หรอ แล้วนายอ่ะ รอไม่ได้ไง ก่อนที่สงครามลุ่มแม่น้ำจะเกิดก็มีเสียงสวรรค์ ยัยนัน  มี่ เรียก  เธออยู่นี่เอง ไปๆ ไปเรียนเลย อื้ม ฝากไว้ก่อนนะ ณิชานันท์ชี้หน้านายคนนั้น  ใครอ่ะนัน หล่อดีว่ะ อะไรนะแกชมไอ้หน้าปลาจรวดนั่น ว่าหล่อ (แต่เค้าก็หล่อ จิงๆแหะ(>< )( ><) (>< )( ><)

ม่ายๆ แล้วนี่เราจะไปเรียนอารัยกันอ่ะมี่ ภาษาไทยอ่ะนัน แกพลาดไปตั้ง 2 คาบ ดีนะชั้นเช็คชื่อให้ จ้าขอบใจนะ 

ณ ห้องภาษาไทย  เอ่อ..ครูมีเพื่อนใหม่มา แนะนำให้รู้จักกัน นายธนิธัช ฤทธิอนันตชัย  เพื่อนใหม่ของพวกเธอ

ไอ้หน้าปลาจรวดนี่ ณิชานันท์พูดขึ้น อะไรนะ ณิชานันท์ ป่ะป่าวว ค่ะอาจารย์

เอ่อ ที่นั่งข้างหลังเธอว่างอยู่ใช่ไหม งั้น ธนิธัช เธอไปนั่งตรงนั้น แล้ว ทำความรู้จักกันนะทุกคน วันนี้ครูไม่สอนอะไร แต่จะให้เขียนเรียงความเรื่อง "เปิดเทอมวันแรกของฉัน" ล่ะกัน  นักเรียนกราบ สุธิยา หัวหน้าห้อง พูดขึ้น  ขอบคุณค่ะ/ครับ  แล้วอย่าเสียงดังล่ะ   พออาจารย์ออกไป  เพื่อนๆคนอื่นก็ไปมุงดูเด็กใหม่กัน  ไอ้พวกขี้เห่อ ณิชานันท์ คิดแล้วขำ มี่ๆ ไปร่มไทรกันม่ะ เด๋วก็พักกลางวันแล้ว ไปสินัน ไปนั่งเขียนเรียงความด้วย อะไรนะมี่แกจะเขียนแล้วหรอ อื้มชั้นไม่อยากหมกไว้เหมือนแกนี่ จ้าๆ ไอ้เพื่อนร้าก  ณิชานันท์ยอมรับแต่โดยดี ร่มไทร คือ ที่สิงสถิตของทั้ง 2 คน  ตั้งแต่ตอนอนุบาล ณิชานันท์กับมีรายา  เป็นเพื่อนสนิทกันที่สุด เรียนด้วยกันมา 8 ปี 8 ปีที่รู้จักกันมาทั้ง 2 ไม่เคยที่จะทะเลาะกันได้เกิน 1 วัน ทั้ง 2 จึงรักกันมากเหมือนกับเป็นพี่น้องกันก็พูดได้  นี่ๆ นัน มี่ว่า ธนิธัช เค้าก็หน้าตาดีใช่เล่นน้า~~ ชั้นเห็นเค้ามองเธอด้วยล่ะ  รู้จักเหรอ เห็นม่ะเช้ายืนคุยกัน จะฆ่ากันสิไม่ว่า หรอ อืมไม่เล่านะไม่อยากจำ อืมๆ งั้นมี่ทำการบ้านก่อนนะ จ่ะ เด๋วนั้นไปซื้อน้ำนะ ณิชานันท์เดินไปซื้อน้ำร้านป้าแหม่มเจ้าประจำ ป้าจ๋า นัน ขอน้ำแดง 2 แก้วไม่ใส่เกลือจ้า แล้วไม่ใส่แก้วด้วยไม๊ นู๋นัน อ่าป้าเล่นมุขด้วย อ่ะนี่จ๊ะ 10 บาทเนอะป้า ขอบคุณค่า ณิชานันท์หันหลังจะเดินกลับชนเข้ากับธนิธัช ว้ายๆ น้ำหก ตายแล้ว เลอะเสื้อหมดเลย ใครกันนะ เอ่อ..เป็นอะไรมากไม๊ยัยงก อะไรนะม่ะกี้นายเรียกชั้นว่าอะไรนะ ณิชานันท์ ไง นายหน้าปลาจรวดพูดปดต่อหน้าต่อตา แล้วนี่นายมาเดินซุ่มซ่ามอารัยอยู่ตรงนี้น้ำชั้นหกหมดเลย แล้วเสื้อชั้นหล่ะเธอนั่นแหละเดินซุ่มซ่ามไม่ระวังน้ำแดงด้วยหกใส่เสื้อชั้น ยังไม่พูดสักคำเลย  << นี่นะไม่พูด ง่าณิชานันท์ เพิ่งจะสังเกตเห็นว่าเสื้อของนายหน้าปลาจรวดนั้น มีคราบน้ำแดงของเธออยู่ งั้นก็เจ๊ากันไปล่ะกาน น้ำฉันหกเสื้อนายก็แค่เลอะ Ok นะ ป้าจ๋า นู๋ขอน้ำ 2 แก้วเหมือนเดิม จ้าป้าเติมให้ฟรีล่ะกาน ยัยขี้งก เธอจะไม่รับผิดชอบเสื้อชั้นหน่อยเหรอ ก็นายมาเดินชนชั้นเองนี่ แต่นี่น้ำของเธอนะที่อยู่บนเสื้อชั้น ก็..ชั้นไม่ได้ว่าอะไรนายแล้วนี่เรื่องที่นายชน ชั้นจนน้ำของชั้นหกหมด ไปล่ะกานนะ หุหุ รังสีอัมมหิตเข้าสิงร่างณิชานันท์ทันที  อ่ะมี่ น้ำ ไปนานจังนัน เธอไปซื้อน้ำถึงบริษัทเลยไง

แกนี่ก็พูดไป แค่ไปที่โรงปั่นน้ำแข็งเอ๊งง เสร็จยังมี่ นันลอกนะ บ้ายัยนัน เรียงความนะ ไม่ได้อ่านแล้วตอบ แต่งเองสินันท์
 ก็ได้ๆ โธ่ ขี้งกไปได้ แห่ะ 


/// แต่งใหม่วันหลัง เอามาลงก่อนเด๋วหาย