คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ปฐมบท:แบต
ปึง!
อุ๊ย!~
‘เจ็บจัง’ เมื่อรู้สึกตัวอีกทีร่างของฉันตกลงมาในห้องแห่งใหม่อันแสนจะกว้างใหญ่ ในเวลานี้เท่าที่นัยต์ตาของฉันเองจะสามารถเก็บรายละเอียดได้คือ ห้องผนังสีขาว กับความว่างเปล่าชวนให้กังวนใจเหลือเกิน
‘ทางเข้า-ออกอยู่ไหน?’ สิ่งแรกที่ฉันเริ่มมองหาเพื่อเอาตัวเองให้รอดกลับบ้านไปนอนอย่างสงบสุขเสียที แต่ทว่ามองไปทางใดก็พบกับความว่างเปล่าเท่านั้น! ‘ที่นี้คือที่ไหน? ทำไมถึงมาอยู่แห่งนี้ได้?’
...
เสียงที่ได้ยินมีเพียงลมหายใจเข้า-ออกจากปอดผ่านหลอดลมและจมูก เสียงอีกหนึ่งที่ดังคู่คี่กันคือหัวใจและชีพจรที่ยังเป็นสัญญาณที่ดีว่ายังไม่ตายไม่ว่าจะทั้งทางนิติศาสตร์และทางแพทยศาสตร์ เด็กสาวคนนี้เองเริ่มสำรวจตัวเองว่ามีอะไรพอจะมีประโยชน์ติดตัวมาบ้าง... โดยเฉพาะในกระเป๋านักเรียนซึ่งติดตัวมา!
คำตอบคือ... ไม่มีอะไรจะช่วยหาทางออกได้เลย!
แต่ก่อนที่ฉันจะตื่นตระหนกกับสิ่งที่เกิดจริงๆ ก็ปรากฏภาพตรงหน้าเป็นเส้นเลเซอร์สีเขียวยิงเป็นเส้นๆเรียงกันกลายเป็นภาพที่เริ่ม ชัดเจนว่าเป็นมังกรมากขึ้นเรื่อยๆ และนี้คงจะเป็นการสแกนภาพแบบProgressive Scan*
จนกระทั่งสุดท้ายภาพตรงหน้านั่นกลายเป็นภาพที่มีมิติและเสมือนจริงจนทำให้ฉันต้องก้าวเท้าถอยหลังอย่างหวาดระแวง แม้ว่าจะอยากรู้อยากเห็นบ้างก็ตาม
โฮก!!~
เสียงคำรามกึกก้องเสมือนกับติดลำโพงวูฟเฟอร์**ไว้ตรงหน้าเพื่อความสมจริงของเสียงคำรามที่ได้
…ตอนนี้ใช่ไหมที่ฉันควรจะตื่นตระหนก?
...
กึก!
ขาทั้งสองข้างเกิดอาการหวาดกลัวจนสั่นเทาไปหมดไม่ต่างจากเด็กหนึ่งขวบเพิ่งหัดเดินแล้วเจอสัตว์ประหลาดยืนขู่อยู่ตรงหน้าโดยไม่มียอดมนุษย์เข้ามาช่วย!
หืม!!~
ลมร้อนผ่านรู้จมูกกลวงๆอันดำมืดแล้วก็ใหญ่พอจะยัดเด็กอนุบาลเข้าไปได้พอดิบ พอดี ที่สำคัญคือมันมาพร้อมกับกลิ่นเหม็นเน่าวิ่งแทรกซึมมากับลมหายใจของมันด้วยเช่นกัน
แม้ว่าเจ้ามังกรสี่ขา ลำตัวยาวราวกับงู เกร็ดสีแดง มีแผงขนฟูราวกับสิงโตและมีหนวดยาวบ่งบอกสัญชาติว่าเป็นมังกรจีนจะปรากฏอยู่ ตรงหน้าเด็กสาวที่ไร้ทางสู้และไม่มีเรี่ยวแรงใดๆจะหนีรอดได้ แต่…
‘ทำไงดีล่ะ?’ แม้ว่าร่างจะหยุดนิ่งไม่ไหวติงแต่หัวสมองกำลังแล่นเร็วยิ่งกว่าเครื่องบินประจัญบานเสียอีก
อ๊ากกกก!~~
มันอ้าปากกว้างขึ้นเพื่อเผยแพร่กลิ่นซากศพอาหารข้างในปากมันหรือหรือไม่ก็โชว์ขี้ฟันให้เหยื่อตรงหน้าได้ดมก่อนจะสิ่นชีพในปากและกระเพาะอาหารเน่าๆนั้น
‘บ้าเอ่ยขยับซิ!’
ปึง!!~
ปากมันงับปิดลง โชคดีที่ขาทั้งสองข้างทำงานก่อนที่จะได้ตายไปจริงๆ! ฉันกอดกระเป๋าเอาไว้แน่นเพราะในนั้นอาจจะมีอะไรพอที่จะยั้งมือมังกรตัวนี้ ได้บ้าง... สักอย่าง!
มือหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋าเเบบสุ่มโดยไม่ตั้งใจจะคว้าอะไรเป็นพิเศษ แต่สิ่งที่ได้มาคือมือถือสัญญาณเต็มเปี่ยม
‘จะลังเลไม่ได้!’ เด็กสาวตัวน้อยถอยหลังวิ่งหนีเจ้ามังกรสุดชีวิตพร้อมๆกับพยายามถอดแบตเตอรี่ออกมาเพื่อหวังจะทำอะไรบางอย่างกับมัน
ตึงๆๆๆ!!~
สี่เท้าของมังกรยักษ์ใหญ่ไม่ยอมเสียเวลาวิ่งแม้แต่น้อย ด้วยปีกขนาดใหญ่ของมันสามารถกระพืบโบกสะบัดแสดงถึงความยิ่งใหญ่และดันตัวมันลอยขึ้นเหนือร่างเด็กสาวผู้อ่อนแอไร้ทางหนีได้อีกต่อไป
ฟูม!~
เปลวเพลิงแห่งมังกรเล็ดลอดออกมาทางโพรงจมูกเสมือนกับการพ่นลมหายใจอันร้อนแรงออกมา… ซึ่งจริงๆก็คงจะไม่ต่างจากการสั่งขี้มูกซักเท่าไหร่นัก?
โฮก!!
พรึบ!~
ร่างมังกรขนาดมหึมาร่อนลงมายังพื้นขวางหน้าเด็กสาวที่เหนื่อยล้าจากการพยายามหนีสุดชีวิตเอาไว้
วูบ!!~
สาวน้อยไม่รอช้าขว้างแบตเตอรี่มือถือเข้าไปภายในโพรงจมูกเจ้ามังกรอย่าง แม่นยำ...? หรือไม่มันก็เป็นรูที่กว้างเกินไปจนสามารถขว้างแบตโทรศัพท์เข้าไปข้างในนั้นได้สบายๆ
แบตเตอรี่สีเทา-ดำเข้าไปลึกในโพรงจมูกเจ้ามังกรนั่น แล้วเจ้ามังกรยักษ์ผู้โชคร้ายก็พ่นเปลวเพลิงอันร้อนแรงหวังปิ้งร่างฉันซึ่งหลับตาปี๋ด้วยความหวาดเสียว …ไม่มีทางหนีไปไหนได้อีกแล้ว!!
ฟูม!!!~~
ความร้อนคือสิ่งที่ฉันสัมผัสได้...แค่นั้น แต่พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่ามีกำแพงอิฐขวางกั้นระหว่างฉันกับมังกรเอาไว้อยู่อย่างพิศวงและชวนประหลาดใจอย่างยิ่ง?
ก่อนที่เสียงต่อมาจะดังขึ้นขัดจังหวะอารมณ์สงสัยโดนสิ้นเชิง!
ตูม!!!~
ฉันคงได้แต่ยิ้มที่มุมปากเบาๆ กับความรู้สึกตอนนี้ซึ่งโล่งอกที่รอดแล้วจากมังกรตัวนั้น! เพราะว่าแบตเตอรี่ลิเธียม-ไอออนหรือแบตเตอรี่มือถือชนิดที่แพร่หลายของฉันดู เหมือนจะทำประโยชน์จากข้อเสียที่ว่า… วัตถุดิบในการผลิตลิเธียม-ไอออนมีส่วนผสมของโคบอลต์ออกไซด์ซึ่งส่งผลให้เมื่อตัวแบตเตอรี่โดนความร้อนสูงในระดับหนึ่งจะเกิดปฏิกิริยาเร่งความร้อนเพิ่มขึ้นโดยอัตโนมัติ ผลที่เกิดจะทำให้แบตเตอรี่ไหม้หรือระเบิดไปในที่สุด แล้วคิดดูว่าความร้อนระดับเปลวเพลิงนั่นก็คงไม่แปลกที่แบตเตอรี่จะระเบิดรุนแรงขนาดนี้!!
แต่กำแพงตรงหน้านี้เป็นหลักฐานชิ้นเลิศบ่งบอกว่ามีคนอื่นหรือตัวประหลาดอื่นใดอยู่ที่นี้ด้วยเช่นกัน!
“คุณคือใคร?” ฉันตะโกนสุดเสียงไปยังกำแพงและรอบๆตัว “ช่วยฉันด้วย”
“เฮ้!” เสียงเรียกเล็กๆร้องดังออกมาจากเบื้องล่างทำให้ฉันต้องก้มลมมามองข้างหน้าตัวเอง “เฮ้ๆสาวน้อยอุ้มฉันขึ้นไปที”
ตุ๊กตา เด็กหนุ่มยื่นมือมาพร้อมกับทำกลมตาโต(จริงๆก็เป็นเช่นนั้นอยู่แล้วโดยไม่ต้องทำอะไร)ออดอ้อน จนฉันเกิดความลังเลว่าควรจะเข้าไปยุ่งกับเจ้าตุ๊กตาตัวนี้ดีไหม?
“โทษทีๆ สงสัยข้าคงต้องแนะนำตัวก่อน” ตุ๊กตาผมม้วนสีน้ำตาลอ่อนสั้นประมาณต้นคอ ใบหน้างดงามดุจตุ๊กตาหญิง หากแต่ว่าเสียงและชุดที่สวมใส่กลับบ่งบอกถึงความเป็นชายหนุ่มผู้สุนทรีย์ ทั้งเสื้อคอกว้างสีขวายาวคลุมกางเกงผ้ากับหมวกดำ โดยที่ร่างน้อยๆน่ารักน่าชังนั่นกำลังยืนนิ่งเงยหน้ามองฉันซึ่งสูงกว่ามาก ด้วยความสูงเจ้าตุ๊กตาตัวน้อยประมาณ 30เซนติเมตร “ข้าราฟาเอลโล ซันซิโอ เรียกข้าสั้นๆว่าราฟาก็ได้เช่นกัน ...แล้วเธอล่ะสาวน้อย”
“ข้า... ข้าหรอ?” ดูเหมือนว่าฉันจะบ้าไปกับเจ้าตุ๊กตาด้วยเช่นกันเพราะสำเนียงการพูดแบบเก่าๆ นั้น “เรียกข้า...เอ่อ ฉันว่า จันทร์ก็ได้”
ไม่รู้ทำไมชื่อของตุ๊กตาตัวนี้ถึงได้คุ้นๆอย่างบอกไม่ถูก มันราวกับว่าเคยอ่านเจอจากที่ไหนสักแห่ง แต่ฉันคงจะไม่มีเวลามากมายมานั่งนึกว่าชื่อราฟาเอลโลนั่นคุ้นได้อย่างไร เพราะว่า...
โฮกๆๆ!!!~
“เหมือนฝูงมันจะโผล่มาจากหลังกำแพง... แล้วนะ!” เจ้าตุ๊กตานั้นเอ่ยบอกฉันด้วยหน้าตาที่ไม่เเปรเปลี่ยนไปเลยสมกับเป็นตุ๊กตาจริงๆ
ตูม!!~
กำแพงถูกถล่มลงมาทำให้เกิดหมอกควันลอยฟุ้งกระจายทั่วบริเวณจนทำเอาเด็กสาวตัวน้อยอย่างฉันถึงกับสำลักควันไปด้วย แต่เพราะกำแพงซึ่งแหว่งหายไปทำให้ดวงตานี้เห็นเงามังกรนับสิบตัว... ไม่ซิมากกว่านั้น!
โฮก!!~
พรึบ!~
มังกรสามตัวบินทะลุหมอกควันแล้วโฉบบินขึ้นท้องฟ้าเฉียดหัวฉันไปไม่ถึงฟุต!
“อุ้มฉันเร็ว!!” ราฟาตัวน้อยรองดังอย่างกับเด็กกลัวตายแต่ไม่กล้าขอความช่วยเหลือถ้าไม่จำเป็นจริงๆ
ปึง!!~
ฝ่าเท้ามังกรเกร็ดสีแดงกระทืบลงตำแหน่งด้านหน้าตุ๊กตาเด็กน้อยอย่างหวาดเสียว ขณะที่เท้าของฉันกำลังสั่งให้หนีแม้ว่าในใจจะสงสารตุ๊กตาตัวนั้นก็ตาม
“เฮ้!ช่วยฉันด้วย” เสียงเจ้าตุ๊กตาร้องอ้อนวอนทำให้เท้าทั้งสองของฉันต้องหยุดชะงัก พร้อมทั้งในใจเต็มไปด้วยความลังเล
‘ให้ตายซิ!’ สุดท้ายแล้วฉันจะก็ตัดสินใจหันหลังกลับไปยังเจ้าตุ๊กตาน้อย หากแต่ว่า...
หึ่ม!~
เสียง คำรามในลำคอของเจ้ามังกรที่ก้มหัวลงมาจนนัยต์ตาระหว่างฉันกับเจ้ามังกรจ้อง กัน โดยที่ตุ๊กตาน้อยนั้นยังคงอยู่ดีใกล้ๆเท้าหลังของเจ้ามังกร
‘...ทำไงดี!?’ แบตมือถือก็ใช้ไปแล้ว ถ้าคิดเล่นมุขเดิมๆอีกก็คงจะใช้ไม่ได้เสียแล้ว ดังนั้นตอนนี้ที่ทำได้คือ... วิ่ง!
ปลายเท้าสะกิดเศษกระเบื้องของพื้นห้องจนเกิดเป็นแผลเลือดไหลเป็นทางแต่ว่าคงไม่มีเวลาไปสนใจอะไรทั้งนั้น แม้ว่าจะเท้าทั้งสองจะเจ็บเหลือเกินแต่ก็ยังคงวิ่งลัดเลาะไปพร้อมทั้งคว้าเจ้าตุ๊กตานั่นมากอดไว้ในอ้อมอกอยู่คู่กับกระเป๋าเป็นผลสำเร็จด้วยดี
“นึกว่าจะไม่กลับมาซะแล้ว” ราฟาตัวน้อยบ่นอุบเชิงน้อยใจเล็กน้อย
“ก็มาแล้วไง!” ไม่รู้ทำไมฉันถึงได้เหนื่อยล้าและอารมณ์หงุดหงิดขนาดนี้ก็ไม่รู้ ตัวสาวน้อยพยายามก้มตัวลงหาที่หลบภัยชั่วคราวจากซากกำแพงที่เหลืออยู่แม้ว่าเท้าที่เต็มไปด้วยเลือดสีแดงสด
ฟุบ!~
เท้าซึ่งเต็มไปด้วยแผลแต่ก็ยังก้าวไปที่เศษซากกำแพงตกกระจายอยู่เต็มพื้นนั้นเอง เมื่อก้าวถึงก็รีบทิ้งตัวลงนั่งพิงกับกำแพงที่ยังเหลือซากขนาดใหญ่ ในเวลานี้ที่เลือดกำลังไหลรินออกจากร่างกายทำให้ฉันจะหมดสติได้ทุกวินาที แม้ว่าจะรู้ดีเพียงใดว่าถ้าหลับเมื่อไหร่ไม่รอดแน่แต่ร่างกายก็ไม่อาจจะต่อต้านได้เลย
ปึง!!
มังกรหลายตัวร่อนลงมาทีละตัว สองตัว
ปึงๆ!!
เหล่ามังกรล้อมรอบหญิงสาวเอาไว้ ด้วยสภาพที่เป็นอยู่ฉันคงไม่อาจจะวิ่งได้อีกต่อแล้ว
แปะๆ
มือน้อยๆราวกับของเด็กทารกจากเจ้าตุ๊กตาพยายามตบหน้าเรียกสติของฉันให้ตื่นแต่มันไร้ผลเพราะหนังตามันหนักขึ้นทุกทีจนยับยั้งเอาไว้ไม่อยู่
โฮกๆๆ!!!~
มังกรเผ่าเดียวกันร้องคำรามเสียงก้องไปมาภายในห้องสีขาวอันกว้างขวางแห่งนี้
ทุกนาทีเต็มไปด้วยความสิ้นหวังในการที่จะรอดพ้นชะตาอันเลวร้าย...
แม้ว่ากำลังอ่อนแรงแต่แขนทั้งสองข้างก็กอดร่างตุ๊กตาและกระเป๋าเอาไว้แน่นเช่นเดิมเพราะอดห่วงไม่ได้
...
‘จบแล้วซินะ’
ฟูม!!!~~
เปลวเพลิงลุกเผาไปยังตำแหน่งร่างทั้งสองโดยพร้อมเพรียงกันโดยด้วยความโมโหที่บังอาจมาสังหารมังกรเพื่อนตนได้!
หากแต่ว่าอยู่ๆก็...
วูบ!?
ทุกสิ่งมีชีวิตภายในห้องถูกแปลงสภาพกลายเป็นข้อมูลแล้วหายไปอย่างไร้เหตุผล ห้องที่เคยว่างเปล่าตอนนี้กลับมีเศษซากอิฐและร่องรอยแห่งการต่อสู้ทิ้งเอา ไว้เพิ่มขึ้นมากมาย แต่กลับไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่เลย
ทว่าในโลกแห่งความเป็นจริงแล้วทุกอย่างล้วนแต่มีเหตุผลของมันรองรับอยู่ทั้งนั้น!
“ดูเหมือนว่าลูกคุณจะออกไปแต่เช้าเลยนะ ...ดูซิเสียบปลั๊กทีวีทิ้งไว้ อย่างนี้เปลื้องไฟแย่” ชายหนุ่มพ่อเลี้ยงหนูจันทร์เอ่ยกับเมียลูกติดอย่างอารมณ์เสียนิดๆเพราะตน ต้องจ่ายค่าไฟทุกเดือน
“ไว้ฉันจะบอกลูกให้เอง หลังจากแกกลับมาจากโรงเรียน” ผู้เป็นแม่ของหนูจันทร์เอ่ยด้วยท่าทีประณีประณอมและอ่อนโยน
ปึงๆๆ
เจ้าหนูลูกพ่อเลี้ยงวิ่งขึ้นบันไดบ้านมาหาพ่ออย่างเร่งรีบ “พ่อเร็วๆหน่อยเดี๋ยวไปสายกันพอดี!”
“เออๆ” พ่อเลี้ยงก้มมองดูนาฬิกาข้อมืออย่างเบื่อหน่าย “ไว้ผมจะกลับมาหาตอนกลางวันนะที่รัก”
“ฉันจะรอนะ” แม่หนูจันทร์ยิ้มรับคนรักใหม่ตรงหน้า แม้ว่าใจเธอจะเป็นกังวนเรื่องหนูจันทร์ด้วยสังหรณ์แห่งความเป็นแม่ที่เธอมี ‘คิดมากไปเองล่ะมั้ง?’
*Progressive Scan คือการสแกนภาพของโทรทัศน์ตั้งแต่เส้นที่ 1,2,3,4,....., ไปจนถึงเส้นสุดท้ายที่เส้น 1080 โดยการสแกนบนลงล่าง
**วูฟเฟอร์ คือลำโพงที่มีขนาดใหญ่สุดของตู้ลำโพงออกแบบมาเพื่อให้เสียงที่มีความถี่ต่ำ
ความคิดเห็น