คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Izaris castle
3.
“ไอซาริส—งั้นเหรอ” ลู่หานทวนคำพูดในหัวช้าๆ ตอนนี้เขาสับสนไปหมดแล้ว พ่อกับน้องสาวของเขากลายเป็นพวกไอซาริส หมาป่า ใบหน้าสวยหวานเต็มไปด้วยหลายหลายอารมณ์
เขาไม่รู้ว่าต้องทำตัวยังไง
“พี่อย่าเพิ่งกังวลไปนะ ต้นตระกูลเราเป็นไอซาริสที่เป็นมังสวิรัติแหละไม่ล่ามนุษย์แน่นอน— ส่วนฉันล่าแต่สัตว์ในป่า”
ลู่เฟิงพยายามอธิบายให้พี่ชายของเธอไม่กลัว แรกๆมันอาจจะยากที่จะยอมรับแต่คนที่เกลียดการทำร้ายและเข่นฆ่ากันอย่างลู่หาน เธอเข้าใจว่าตอนนี้เขารู้สึกอย่างไร พ่อแต่งงานกับแม่ที่เป็นมนุษย์ พอรู้ว่าลูกชายคนแรกของเขาเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดาก็กังวลมากเพราะปกติลูกคนแรกของพวกไอซาริสมักจะเป็นผู้ที่มีพลัง
ลู่หานไม่มีอะไรเลย เขาโตมาพร้อมกับหัวใจที่บริสุทธิ์
“พี่แค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ พอรู้เรื่องไอซาริสมาบ้างแต่ก็ไม่คิดว่าจะมีจริงๆแถมเป็นตระกูลตัวเองด้วย” ลู่หานพูดขึ้นเสียงเบา
เขากลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
“มันคงถึงเวลาแล้วที่พี่ต้องรู้เรื่องพวกนี้ พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังนะแต่มันจะปลอดภัยกว่าถ้าพี่ไม่รู้อะไรเลย” ลู่เฟิงบอกตามที่พ่อเคยบอกไว้เมื่อหลายปีที่แล้ว เธอเข้าใจและรับรู้ทุกอย่างโดยง่าย พ่อคงรู้ว่าพี่มีหน้าที่สำคัญที่ต้องทำ ชีวิตของเขาจึงเป็นสิ่งที่ต้องปกป้องเลยส่งเธอมาที่นี่ด้วย
“พี่อยากรู้เรื่องทั้งหมดที่แกรู้ ตอนนี้เลย”
ถ้าเขาจะต้องเข้าไปในป่าตามที่พ่อเขียนมาในจดหมาย ลู่หานก็อยากจะรู้เรื่องทั้งหมดเกี่ยวกับตัวเองและครอบครัว ลึกๆในใจก็แอบกลัว เพราะที่ๆต้องไปนั้นทั้งมืดและแสนอันตราย เขาไม่รู้ด้วยซ้ำถ้าตามหาหนังสือปกสีเขียวอะไรนั่นเจอ มันจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาบ้าง แต่สัตวแพทย์หนุ่มรู้ดีแก่ใจว่าหนีมันไม่ได้เพราะเขาเป็นผู้ถูกเลือก
ราวๆครึ่งชั่วโมง ลู่หานนั่งฟังเรื่องราวเกี่ยวกับที่บ้านแล้วก็สิ่งที่พ่อสั่งให้ลู่เฟิงคอยปกป้องเขาจากอันตราย ส่วนหน้าที่และสิ่งที่เขาต้องทำพ่อไม่ได้บอกแต่น้องสาวของเขาคิดว่าในอนาคตไอซาริสอาจจะเกิดเรื่องไม่ดีอะไรเทือกนั้น ลู่หานก็ไม่เข้าใจทำไมคนที่ไม่มีพลังอย่างเขาถึงถูกเลือกได้ ลู่เฟิงบอกว่าเรื่องนี้มันสำคัญมากถึงขั้นคอขาดบาดตายเลย หมอหน้าหวานนั่งกุมขมับด้วยความเครียด
ถ้ามันสำคัญขนาดนั้น เขาก็ต้องทำให้ดีที่สุดเพื่อครอบครัวและตัวของเขาเอง
“ถ้าพี่อยากรู้เรื่องทั้งหมดนักก็เข้าป่าคืนนี้เลยสิ”
“แกจะบ้าเหรอห๊ะ! พี่ต้องเตรียมตัวเตรียมใจก่อนเข้าไปนะ” พูดเสียงดังออกไปด้วยน้ำเสียงสั่นๆ เขาไม่พร้อมที่จะเข้าไปในป่าแบล็ควู้ดคืนนี้แน่นอน อาวุธสักอย่างก็ไม่มีแถมไม่รู้ว่าต้องเข้าไปนานแค่ไหนด้วย งานที่คลินิกใครจะรับผิดชอบล่ะ เขาไม่อยากตกงานนะ
ลู่หานจะได้กลับออกมาจากป่าอับแสงนั่นรึเปล่ายังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ......
“โธ่พี่ในนั้นอะมันไม่มีอะไรเลย คนละโลกกับทรีเซอร์เลยด้วยซ้ำ” ลู่เฟิงหยิบซองขนมมากินด้วยความสบายใจ ถ้าลู่หานเป็นผู้ถูกเลือกจะไม่มีใครทำร้ายเขาแน่นอน ป่าแบล็ควู้ดเธอเคยเข้าไปแค่สองครั้งเอง ช่วงออกไปล่าตอนที่มาถึงเมืองนี้แรกๆนั้นแหละ พอได้กลิ่นพวกไอซาริสก็ไม่เข้าไปอีกเลย
เผ่าพันธุ์เราไม่ถูกกันเท่าไหร่ ยิ่งพวกลูเซนต์นะ หึ เจอกันทีไรเป็นพุ่งเข้าใส่กันทุกที แต่เธอก็ไม่เคยเจอหัวหน้ามันหรอกแค่ลูกน้องก็ป่าเถื่อนพอแล้ว คนเป็นแม่ทัพจะโหดร้ายขนาดไหนคิดเอา
“แกหมายความว่าไง”
“ก็ป่าแบล็ควู้ดอ่ะจริงๆมันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นเพราะมีพวกไอซาริสชนชั้นสูงๆเขาคุมอยู่ พวกที่ตายตามข่าวลือกันก็เพราะไปลองของไง พี่ไปทำหน้าที่อันยิ่งใหญ่ เขาไม่ฆ่าพี่แน่นอน” หน้าที่อันยิ่งใหญ่ที่เขาไม่อยากทำน่ะสิ เฮ้อ ยิ่งคิดยิ่งหนักใจ
“แกว่าพี่จะได้ออกมาจากในนั้นมั้ย” น้ำเสียงที่แผ่วลงอย่างน่าสงสารของพี่ชาย ทำให้ลู่เฟิงอดเข้าไปสวมกอดด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ เธออยากจะไปด้วยแต่งานนี้ต้องแค่ลู่หานคนเดียวเท่านั้นถึงจะทำสำเร็จ
ผู้เป็นน้องผละออกเบาๆ ก่อนจะหยิบของสองสิ่งออกมาวางคู่กัน หนึ่งคือกริชสีเงิน และสอง ล็อคเกตของพ่อกับแม่ ลู่หานมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกปลอดภัยในระดับหนึ่ง
ใช่ ทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมไว้ให้เขาหมดแล้ว เหลือเพียงตัวลู่หานเท่านั้น
‘อย่าหวาดกลัว ความกล้าในจิตใจเท่านั้นจะเอาชนะทุกอย่างได้’
“พี่ทำมันได้ ฉันเชื่อ” ลู่เฟิงลูบผมสีน้ำตาลออกหม่นๆด้วยความรักและเป็นห่วง เธอจะคอยดูแลและปกป้องลู่หานแม้เอาชีวิตแลกก็ยอม ความกล้าและการเสียสละคือสิ่งที่หมาป่าทุกตนมีในสายเลือด
“ขอบใจนะ พี่ตกลงจะไปพรุ่งนี้ตอนเช้า” ริมฝีปากเล็กลั่นวาจาออกมา เขาไตร่ตรองดีแล้วว่าจะไปพรุ่งนี้เช้า และไม่ว่าอะไรเกิดขึ้น ลู่หานจะไม่ยอมแพ้
“แบบนี้สิคุณหมอลู่หานตัวจริง”
ลู่เฟิงคลี่ยิ้มออกมาแล้วบอกว่าเรื่องงานในคลินิกเธอจะจัดการเองไม่ต้องห่วง ให้พี่ชายไปพักผ่อนเถอะ ลู่หานยีผมน้องสาวหมาป่าของตัวเองเบาๆแล้วขอตัวขึ้นไปนอนก่อน หันหลังให้แล้วเดินขึ้นบันไดไปด้วยสีหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง
หวังว่าพรุ่งนี้จะเป็นวันที่ดีสำหรับมนุษย์ธรรมดาๆอย่างเขานะ ลู่หานคิดในใจ พระเจ้าคงไม่ใจร้ายกับหมอตัวเล็กๆอย่างเขาหรอก ใช่มั้ย
เช้าวันต่อมา
“พี่ลู่หาน ตื่นรึยังเช้าแล้วนะ”
ลู่เฟิงดังขึ้นนอกประตูห้อง ลู่หานในชุดไปรเวทพร้อมออกเดินทาง วันนี้เขาเลือกใส่บูธสีน้ำตาลเพราะไม่แน่ใจว่าในป่าจะมีอะไรบ้าง เมื่อคืนเขานอนไม่หลับเลย พอหลับตาลงก็มีแต่เรื่องที่ตัวเองเป็นผู้ถูกเลือกแถมยังจะต้องเข้าไปในป่าที่พวกไอซาริสอาศัยอยู่อีก
เขาจะได้เจอพวกไอซาริสมั้ยนะ
“ตื่นแล้วๆเดี๋ยวพี่ลงไป” หมอลู่หานตะโกนบอกไป เขากำลังเตรียมของใส่กระเป๋าเป้ มีเสื้อกั้นหนาว ยาแก้แพ้ อุปกรณ์ทำแผลเบื้องต้นและเสื้อผ้าสองชุดรวมถึงกริชสีเงินกับล็อคเกต
เมื่อเช็คของว่าน่าจะครบแล้วก็กวาดสายตาดูห้องนอนตัวเองอีกครั้ง ไม่รู้จะได้กลับมาเมื่อไหร่แต่คงคิดถึงแย่ ตั้งสติอีกครั้งแล้วเดินออกห้องไปด้วยใจที่ว้าวุ่น พอลงมาถึงก็เห็นลู่เฟิงรออยู่ก่อนแล้วพร้อมกับบุยปากไปทางห้องครัว ลู่หานพยักหน้าด้วยความเข้าใจว่าให้เขาไปกินข้าวก่อน
“กินไปเยอะๆเลยนะพี่ ตัวจะปลิวตามแรงลมอยู่แล้ว! ฉันเตรียมน้ำกับแฮมเบอร์เกอร์ไว้ให้ไปกินในป่านะเผื่อหิว อ้อพี่เตรียมผ้าพันคอยังในนั้นมันหนาวนะ” ลู่เฟิงพล่ามยาว คนที่นั่งกินข้าวเช้าอยู่ไม่ได้ตอบอะไรเพราะรู้ว่าเดี๋ยวน้องสาวก็เตรียมให้อยู่ดี
“ฉันใส่ผ้าพันคอลงในกระเป๋าพี่แล้วนะเฮ้! นี่พี่ได้นอนบ้างรึเปล่า” ลู่เฟิงเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นมายืนพิงซิงค์ล้างจานมองดูใบหน้าอิดโรยของพี่ชายคิดว่าไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน
“ใครจะไปหลับลงกัน ไม่รู้ว่าพี่จะมีชีวิตรอดออกมามั้ย” ลู่หานวางช้อนลงเพราะอิ่มแล้ว เขายกแก้วน้ำข้างตัวมาดื่มตามแล้วฟุบหน้าลงกับโต๊ะทันที
“เอาหน่าอย่าทำหน้างอแบบนั้นสิ” ลู่หานยกใบหน้าขึ้นจากโต๊ะแล้วแยกเขี้ยวใส่น้องสาวด้วยความหมั่นไส้
“จะไปกันยัง”
ฮือ ช่วยด้วยตอนนี้ไม่อยากลุกออกจากเก้าอี้เลย
“ไปกันเถอะค่ะ รถพร้อมละ J” ลู่เฟิงใช้แรงที่มีดึงลู่หานออกมาอย่างง่ายดาย ลู่หานลอยหวืดข้ามเก้าอี้มาอย่างรวดเร็ว น้องสาวขู่เขาด้วยการอ้าปากแยกเขี้ยวขาวแหลมคม สัตวแพทย์ร่างเล็กเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะเคยเห็นครั้งแรก เขาคงต้องเจออะไรแบบนี้อีกเยอะสินะ...
ใช้เวลาไม่นาน ลู่หานก็มาถึงด้านหน้าของป่าแบล็ควู้ดที่มีป้ายสีขาวถูกเขียนด้วยปากกาสีแดงว่า DANGEROUS ทำเอาใจเต้นตุ้บๆด้วยความกลัว ลู่เฟิงส่งกระเป๋าให้เขาแล้วเข้ามาสวมกอดอย่างแรงจนเกือบเซ เขาลูบหลังน้องสาวเบาๆแล้วผละออก มองใบหน้าของเด็กขี้บ่นที่มักจะสดใสเสมอแต่ตอนนี้แววตาของลู่เฟิงกลับเต็มไปด้วยความห่วงใย
“ฉันเป็นห่วงพี่จัง” ลู่เฟิงว่าน้ำเสียงเศร้าๆ หัวใจของคนฟังเริ่มปวดหนึบกลัวจะไม่ได้เห็นหน้าพ่อแม่แล้วก็น้องสาวอีกแต่เขาจะต้องเข้มแข็ง อ่อนแอไม่ได้ ลู่หานแสร้งฉีกยิ้มกว้างออกมาเพื่อไม่ให้น้องสาวเป็นห่วง
“ฟังนะ พี่จะกลับมาเราจะได้ไปพายเรือที่ทะเลสาบด้วยกัน จะได้กลับบ้านไปหาพ่อกับแม่ด้วยกันโอเคมั้ย” ลู่หานพยายามคุมน้ำเสียงไม่ให้สั่น สองพี่น้องล่ำลากันเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ลู่หานจะหันหลังให้กับน้องสาวตัวเอง เบื้องหน้าป่าขนาดใหญ่ มองเข้าไปไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความมืดที่น่ากลัว ร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึกๆและกำล็อคเก็ตในมือแน่นเพื่อเรียกกำลังใจ ก่อนจะเก็บใส่แจ็ตเกตที่สวมอยู่
ภาพแผ่นหลังที่เห็นมาตลอด 22 ปี ที่ค่อยๆเล็กลงเรื่อยๆ จนคนที่พยายามกลั้นน้ำตามาตลอดทางปล่อยให้น้ำใสๆไหลออกจากดวงตาคู่สวยทันที เสียงสะอื้นที่พยายามกดเอาไว้ไม่ให้พี่ชายของเธอได้ยิน ลู่เฟิงรักพี่ชายคนนี้มากเหลือเกิน แต่โชคชะตากำหนดให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้
“พี่จะต้องกลับมา”
ฟึ่บ!
“คราวหลังถ้าจะมาช่วยให้สุ้มให้เสียงหน่อยได้มั้ยอี้ฟาน“!” แบคฮยอนแหวเสียงดังด้วยความตกใจ เพราะจู่ๆเฟธเธอร์จอมกะล่อนตนนี้หายตัวเข้ามานั่งข้างๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนสวยตวัดมองผู้มาใหม่ด้วยอารมณ์ไม่พอใจ
“ทำมาเป็นสาวน้อยไปได้อะโด่” พึมพำเบาๆแต่คนหูดีอย่างประธานโคเฮทก็ได้ยินแล้วหันมาจิกใส่อีกรอบ ก่อนที่จะลุกขึ้นย้ายที่ไปนั่งอีกฝั่ง
“ว่าแต่มีอะไรถึงได้อารมณ์ดียิ้มเหงือกบานขนาดนี้ล่ะคริส” คนที่ถูกเรียกชื่อเล่นหุบยิ้มทันทีทำเอาคนพูดหลุดขำออกมายกใหญ่
“น้อยๆหน่อยเถอะเทา ได้ข่าวจีบกิ๊กฉันอยู่หรา” คนถูกแซวหูขึ้นสีแดงด้วยความเขินอย่างรวดเร็ว จนต้องกระแอมไอกลบเกลื่อน อี้ฟานหัวเราะในลำคอแล้วนึกได้ว่ามีอะไรจะเล่าให้ทุกคนฟัง
“เออนี่ฉันสังเกตว่าพักนี้ไอ้ท่านชายมันทำตัวแปลกๆ เมื่อคืนเกิดนึกอะไรไม่รู้เดินลงมานั่งกินแอปเปิ้ลคนเดียวในห้องนั่งเล่น!”
ไอซาริสหลายคนที่มานั่งรวมกันอยู่ในสวนเกรซิสนอกปราสาทเงยหน้ามองคริสที่ทำท่าทางเหมือนกำลังเล่านิทานสนุกๆ แต่ประโยคเมื่อกี้ก็ทำเอาคนตรงนี้รู้สึกแปลกใจเหมือนกัน ก็ร้อยวันพันปีเซฮุนออกจากห้องมันซะที่ไหน วันๆอ่านหนังสือ วาดรูป ช่วงไหนอยากฟิตก็ลงมาออกกำลังกายที แต่กลางคืนไม่ลงมาให้เห็นสักครั้ง
“มึงแน่ใจเหรอฟานว่าเห็นชัวร์ๆถ้าบอกล้อเล่นกูซ้อมมึงนะบอกก่อน” จงอินที่ไม่รู้มาเมื่อไหร่ขู่อี้ฟานเสียงโหด เขาเดินมานั่งข้างๆคยองซู โคเฮธหนุ่มตาโตกว่าเดิมเมื่อจงอินยกตัวเองลอยมานั่งตักลูเซนต์หน้าโหดหน้าตาเฉย
“ซ้อมกูตลอดเลยจ้า เอาให้กูคอหักตายเลยมั้ย -__- ” เบ้ปากใส่ความป่าเถื่อนของเพื่อนแล้วเอ่ยปากเล่าต่อ
“เมื่อตอนเช้ามืดพอกูกลับมาจากไปหาอะไรกินเจอท่านชายนอนอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก เชี่ยกูนี่รีบขยี้ตาเลยคิดว่าตาฝาด พอเห็นว่ากูมารีบวาร์ปตัวเองกลับห้องเลยสัดไวยิ่งกว่าอะไร” แบคฮยอนส่ายหน้าให้กับความขี้โม้ของคริสแต่ก็เล่าสิ่งที่ตัวเองสังเกตเหมือนกัน
“กูแปลงเป็นแมลงเต่าทองไปเดินหน้าห้องมัน ปรากฏได้ยินเสียงคนร้องโอ๊ยแต่เบามาก” สิ่งที่แบคฮยอนเล่าทำเอาจื่อเทาร้องซี้ดทันที
“ซิ่วหมินลองย้อนเวลาไปดูดิ๊ ท่านชายมันแอบพาหญิงมาเล่นจ้ำจี้ด้วยอ่ะป่าวเมื่อคืน คิคิ” เทาบอกซิ่วหมินที่นั่งเล่นรูบิคในมืออยู่ข้างๆเพื่อนลูเซนต์ของเขาอย่างจงแด ทั้งสองกำลังสวีทอยู่ในโลกของตัวเองโดยไม่สนใจใคร
หวืบบ โป๊ก!
“พูดจาอะไรน่าเกลียดแบบนั้นห๊ะเทา เซฮุนไม่ได้เป็นคนแบบนั้น ระวังปากซะบ้าง” ไอรีนปาส้มในมือตัวเองใส่หน้าผากเทาอย่างแรงจนร้องโอ๊ย
“อย่าคิดไปไกลหน่อยเลยไอรีนเพื่อนรัก ท่านชายน่ะถึงจะไร้หัวใจแต่เขาก็เป็นผู้ชายนะ เธอไม่มีทางรู้หรอกว่าเขารู้สึกยังไง” เจนนี่เหยียดยิ้มให้เฟธเธอร์สาว ไอรีนกัดฟันกรอดแต่ก็ข่มอารมณ์เอาไว้ เมื่อเจนนี่เห็นว่าไอรีนไม่ตอบโต้ก็ยิ้มมุมปากอย่างผู้ชนะ แล้วหันไปสนใจเกมส์หมากรุกตรงหน้าต่อ
จู่ๆจงอินก็นั่งนิ่งตัวแข็ง คยองซูเขย่าตัวก็ไม่พูดอะไร ทุกคนผละจากกิจกรรมของตัวเองแล้วสนใจแม่ทัพหนุ่มทันที ใบหน้าคมคายไม่แสดงออกถึงอารมณ์ใดๆ ดวงตาสีเทาหม่นจ้องมองไปข้างหน้าราวกลับเห็นอะไรบางอย่าง จงแดกับเทารู้ถึงสถานการณ์นี้ดีแต่ก็ไม่พูดอะไร
คิมจงอินกำลังเห็นนิมิต ภาพที่เห็นแสดงการมาถึงของใครบางคน เรือนผมสีน้ำตาลแอชหม่นกับนัยน์ตาสีน้ำตาลประกายคู่สวย เขาเป็นผู้ชาย และภาพก็ตัดมาที่ท่านชายเซฮุน เพื่อนของเขากำลังนั่งอยู่บนบัลลังก์สีแดงเลือดหมู ราวกับว่า...กำลังรอใครบางคน ริมฝีปากสีแดงสดของเขาคลี่ยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เป็นรอยยิ้มที่จงอินไม่เคยเห็นมาก่อนในชีวิต
และภาพทุกอย่างก็แตกสลายจางไปกลายเป็นเหตุการณ์ปัจจุบัน
“จงอิน นายโอเคมั้ยเหงื่ออกเต็มเลย” คยองซูซับเหงื่อตามไรผมของจงอินด้วยมือตัวเอง แม่ทัพลูเซนต์ยกยิ้มให้กับท่าทีแสนน่ารักตรงหน้า
สงสัยคืนนี้ได้จับโคเฮทตัวน้อยฟัดอีกล่ะมั้ง J
“มึงเห็นอะไรวะ กูได้ยินแต่ความคิดหื่นกามของมึง” อี้ฟานพูดขึ้นแล้วเกาหัวด้วยความอยากรู้เพราะนานๆทีพวกลูเซนต์จะได้เห็นนิมิตในอนาคตเองโดยที่ไม่ใช้พลัง
“มันคิดอะไรวะคริส” เทาถาม
“คืนนี้จะจัดสักสิบยกเอาให้เตียงหักเลย หมอนั่นจะฟัดนายให้ลุกไม่ขึ้นเลยล่ะ” พูดนิ่งๆแล้วชี้ไปทางคยองซูที่หน้าขึ้นสีแดงจัดไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน
“กูเห็นมึงจะโดนกูกระทืบเนี่ยแหละสัส! อ่านใจกูเหรอ มึงแกล้งเมียกูเหรอไอ้ตัวกินเลือด!” สิ้นเสียงจงอินก็ไล่จับเฟธเธอร์จอมกะล่อน อี้ฟานหายตัวแวบไปนู่นไปนี่ จงอินที่เริ่มตามไม่ทันขยายตัวเองให้ใหญ่ขึ้น อี้ฟานถึงกับตาเหลือกด้วยความตกใจ ไอซาริสที่เห็นเหตุการณ์ตรงหน้าก็หลุดยิ้มออกมา
ฟึ่บ ตุ้บ!
“จงอินเห็นอะไร” ผู้มาใหม่อย่างไม่คาดฝันหยุดทุกการกระทำทันที แบคฮยอนเงยหน้าจากนิตยสารอ้าปากด้วยความตกใจ ซิ่วหมินที่นิ่งๆถึงขั้นทำรูบิคร่วงจากมือ เหล่าบริวารต่างๆที่รับรู้เหตุการณ์นี่รีบมาดูทันทึ
ท่านชายเซฮุนในชุดเต็มยศมองเพื่อนๆของตัวเองด้วยสายตาว่างเปล่า ผู้ที่ถูกถามถึงรีบวิ่งเข้ามาด้วยรวดเร็ว ไม่คิดว่าในตอนเย็นๆแบบนี้จะเห็นเซฮุนอยู่ตรงหน้า แถมออกมาในสวนอีก
“ฉันถามว่าเมื่อกี้ในนิมิตนายเห็นอะไร มัวยืนอึ้งอยู่ได้” เซฮุนว่าและทุกอย่างตกอยู่ในความเงียบ
“...”
“ใบ้แดกฉับพลันเหรอวะ”
ไอซาริสทุกคนรวมถึงบริวารอ้าปากค้างด้วยความช็อก ไม่มีใครคิดว่าจะได้เห็นท่านชายหน้าเนือยในตอนเย็นแบบนี้แถมเรื่องน่าตกใจเรื่องแรกคือท่านชายพูดยาวที่สุดจากที่เคยได้ยินมา ไม่สิตั้งแต่อยู่มาก็พูดสั้นๆตลอด เรื่องอะเมซิ่งเรื่องที่สองคือ
ท่านชายแม่งพูดหยาบโว้ยยยย!
“อะเอ่อ—คือกูไม่สิฉันว่าเราไปคุยกันสองคนดีกว่า” จงอินที่มักจะคุมสีหน้าเสมอแต่ตอนนี้กลับซีดลงและท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูกมันช่างน่าขันแต่ตอนนี้ไม่มีใครกล้าหัวเราะออกมาสักคน ใบหน้าและกริยาช่างน่าเกรงขามสมกับฐานะท่านชายเสียจริงๆ เหล่าบริวารล้วนคิดในใจ
“อืมไปสิ” เซฮุนพยักหน้าเบาๆแล้วมองไปทางชั้นบนสุด ก่อนจะหายตัวไปพร้อมกับสายลมเย็นยะเยือก ทุกคนต่างตกใจกับการมาครั้งนี้ของท่านชายและสงสัยเกี่ยวกับนิมิตของจงอิน มันต้องมีอะไรไม่งั้นเซฮุนไม่เอ่ยปากถามเองแบบนี้แน่....
ตัดมาที่สัตวแพทย์หน้าหวานที่เดินเข้ามาในป่าได้ประมาณสี่สิบนาทีแล้ว ไม่รู้ว่าเดินลึกแค่ไหนแต่ในป่านี้ไม่มีแสงเลย พอมีบ้างแต่แสงเป็นสีส้มเหมือนกำลังตกเย็นอย่างไรอย่างนั้น เสียงเหยียบใบไม้ดังทุกจังหวะก้าวเดินท่ามกลางความเงียบของป่าแห่งนี้ ลู่หานมองไปรอบๆก็พบกับต้นไม้สูงใหญ่ ลมเย็นๆพัดมาจนหมอขี้หนาวห่อตัว ก่อนจะหยิบรูปหนังสือและกริชในกระเป๋ามาถือ
“ร้านหนังสือมันไปทางไหน ป้ายสักป้ายก็ไม่มี” ลู่หานบ่นกับตัวเองด้วยความท้อใจแต่สองขาก็ยังก้าวเดินต่อไปเรื่อยๆ ถึงจะอับแต่อุณหภูมิในนี้กลับไม่ร้อนเลย ยิ่งเดินลึกเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกเย็นขึ้นเท่านั้น
เดินไปสักพักร่างเล็กก็หยุดเดินด้วยความเมื่อย หยิบน้ำข้างๆกระเป๋ามาดื่มแก้กระหายแล้วใช้มือขวายันกับต้นไม้ไว้ ไม่คิดเลยว่าจะเหนื่อยแบบนี้ แผนที่ก็ไม่มี เขาไม่มีอะไรเลยสักอย่าง แบบนี้จะไปหาหนังสือปกสีเขียวนั่นเจอได้ยังไง
ช่วยด้วยเถอะ ใครก็ได้ชี้ทางให้เขาที
ลองขอในใจดูเล่นๆแต่สิ่งตอบกลับมาคือความเงียบ ลู่หานอยากเห็นพวกไอซาริส ถ้าเขาเป็นผู้ถูกเลือกป่านนี้ก็ต้องมาช่วยเขาสิ...
หมอร่างเล็กถอนหายใจไล่ความเพ้อเจ้อแล้วเตรียมตัวเดินทางต่อแต่สิ่งมีชีวิตบางอย่างก็บินมาอยู่รอบๆ
“ผีเสื้องั้นเหรอ” ดวงตาคู่สวยจ้องมองผีเสื้อหลายตัว ลวดลายบนปีกที่สวยงามทำให้ลู่หานมองตามมันราวกับต้องมนต์ ผีเสื้อที่ตัวใหญ่ที่สุดบินออกไป เขาค่อยๆก้าวตามมันไปเรื่อยๆ
ไม่นานเจ้าผีเสื้อแสนสวยก็มาหยุดบินอยู่บริเวณน้ำตก เสียงน้ำไหลกระทบผืนน้ำทำเอาสัตวแพทย์หน้าหวานเคลิบเคลิ้ม ความเย็นที่เพิ่มมากขึ้นตามความลึกของป่าทำให้หายใจออกมาเป็นไอ และทันใดนั้นเจ้าผีเสื้อทั้งหมดก็บินหายไป เหลือไว้เพียงความว่างเปล่า
“โอ๊ะที่นี่ที่ไหน” เหมือนโดนปลุกจากภวังค์ ลู่หานกวาดตามองรอบๆ ตอนนี้เริ่มมืดมากขึ้นฉะนั้นการเดินจึงค่อนข้างลำบาก มือเรียวคว้านหาไฟแช็คในกระเป๋าแล้วหาท่อนไม้ที่เหมาะมือมาจุดไฟนำทาง พอจุดไฟเสร็จก็ยื่นคบเพลิงไปข้างหน้าเพื่อมองหาร้านหนังสือ ในตอนนั้นเองแสงสีขาวก็สว่างวาบขึ้นมาจนลู่หานต้องหลับตา
พอทุกอย่างกลับสู่ปกติ เปลือกตาสวยก็ค่อยๆลืมขึ้นช้าๆ ทุกอย่างภายนอกดูปกติ เขาไม่ได้ไปโผล่อยู่ที่ไหน สองขายังยืนอยู่ริมลำธารที่เดิมแต่สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าทำให้ลู่หานทำตาโตด้วยความทึ่ง เพราะอีกฟากนั่นจากที่มีเพียงต้นไม้ ตอนนี้กลับเป็นร้านหนังสือไม่มีชื่อ! สะพานไม้ที่จู่ๆก็เกิดขึ้นตรงหน้าเหมือนกับเชิญชวนลู่หานเดินเข้าไป
“นี่ฉันอยู่ในโลกของเวทมนตร์หรือเปล่าเนี่ย” ลู่หานเดินขึ้นไปบนสะพาน จ้องมองไฟสีส้มที่ลอยอยู่บนอากาศเป็นจุดๆเพื่อนำทางเขาเข้าไป ทุกอย่างตอนนี้ดูสวยงาม พอร่างเล็กถึงฝั่งสะพานไม้ก็หายไป มีเพียงธารน้ำใสที่ไหลเชี่ยวเท่านั้น
สวัสดีค่า มาอัพแล้วน้า
:)
มีคำผิดบอกด้วยนะเดี๋ยวเรามาเช็คอีกทีเน้อ ฝากเม้นกันด้วยนะว่าเป็นไงมั่งง
สกรีมแท็ก #fichhsweet คุยกันนะคะ
แชปหน้าเซฮุนเจอลู่หานแล้ววว ติดตามกันเยอะๆน้า
ด้วยรัก.
ความคิดเห็น