(EXO FIC) dear you, kaisoo

ลำดับตอนที่ #1 : INTRO 3 things

มันเป็นตอนสิบเอ็ดโมงเช้าในสัปดาห์แรกของเดือนตุลาคม

ผมยังคงจดจำ

            กลิ่นหอมอุ่นๆของกาแฟ เสียงพรวนกระดิ่งที่สั่นไหว และในตอนนั้นเองที่ผมเงยหน้าจากชีทและปากกาหมึกสีที่กระจายอยู่เต็มโต๊ะ ใครบางคนที่มีส่วนสูงร้อยแปดสิบขึ้นไป แน่ๆล่ะ เส้นผมสีบลอนด์ทอประกายและให้ตาย ราล์ฟ ลอเร็นบนตัวเขาดึงสายตาจากคนในร้านไปได้ไม่ยาก

            นอกจากนั้นเท่าที่ผมยังคงจำเรื่องราวของเขาในวันนั้นได้  คือ หนึ่ง

           น้ำเสียงทุ้มใหญ่เหมือนดับเบิ้ลเบส

          คาราเมลมาคิอาโต้ครับ

          ไม่ปั่นครับ เอาแบบเย็น

          ขอบคุณครับ

          เขาที่มีแผ่นหลังโตๆเหมือนหมี รับแก้วกาแฟจากมือยัยเยริที่วันนี้ยิ้มหวานกว่าทุกวัน ขายาวใต้กางเกงยีนส์ขาดๆเหยุดชะงัก ผมยังจำแววตาเรียบนิ่งเหมือนท้องทะเลก่อนที่พายุลูกใหม่จะมา เขามีดวงตาสีดำสนิท หากแต่มีมนต์วิเศษ

            ผมต้องมนต์นั้นอย่างจัง! เราสบตากันในหนึ่งวินาทีถัดมา และนั่นคืออีกข้อที่ผมบรรจุสีตาของเขาลงไปในกล่องความทรงจำ

And games that never amount

To more than they’re meant

Will play themselves out

ดูเหมือนเพลงนี้ผมจะรู้จักเป็นอย่างดี และมันเป็นเพลงโปรดในเพลย์ลิสต์

ผมจึงเผลอยิ้มออกมา, แต่ดูเหมือนว่า

            เจ้าของบูทหนังยี่ห้อแพงก้าวตรงมา เป็นจังหวะมั่นคง น่าจับมอง จำนวนก้าวของเขาทั้งหมดสิบก้าวที่ผมแอบนับในใจ มันสิ้นสุดลงตรงหน้าผม ใบหน้าคมคายราวกับรูปปั้นสลัก สันจมูกโด่งรับกับทุกองค์ประกอบของใบหน้า แม้กระทั่งริมฝีปากหยักลึกที่ขยับเป็นคำพูด

            “ขอนั่งด้วยแปบหนึ่งได้มั้ยครับ”

ดูเหมือนว่าเขาคงจะรู้จักเพลงนี้เช่นเดียวกับผม

ผมถึงได้เห็นรอยยิ้มอบอุ่นจุดขึ้นมาในเสี้ยววินาทีเดียวกัน

            “เชิญครับ”

            เขาที่ผมไม่รู้จักนั่งลงตรงข้าม วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะที่ยังหลงเหลือพื้นที่อยู่บ้าง ผมกระชับแว่นสายตาเล็กน้อย แล้วก้มหน้าเก็บปากกาหมึกสีทีละแท่ง ทีละแท่ง อย่างตั้งใจ ความรู้สึกในวันนั้นมันอธิบายยากไปหมด ราวกับผีเสื้อนับร้อยกำลังบินเล่นในอยู่ในท้องอย่างสนุกสนาน และหัวใจของผมเต้นเร็วกว่าปกตินิดหน่อย

            ก่อนที่เสียงโทรศัพท์ของเขาจะดังขึ้น เหนือข้อมือที่พ้นจากแจ็คเกตหนัง รอยสักรูปนกตัวเล็กๆเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมเก็บได้จากตัวเขาและบรรจุลงในกล่องความทรงจำ เขามีผิวสีแทนบ่มแดดสุขภาพดี ผมแอบมองเขาอยู่ตลอดแต่เขาไม่รู้หรอกจนกระทั่งลุกขึ้นยืน

เสียงเพลงกำลังดังน้อยลง พร้อมๆกับเขาที่ลุกขึ้น โค้งตัวเล็กน้อยแล้วหันหลังจากผมไป

ผมเม้มปากด้วยรสความรู้สึกทีตีกันอย่างหลากหลาย

            ผมไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกไปว่า เจอกันใหม่หรือลาก่อน

            และเขาก็ยังเป็นเขา เป็นเจ้าของความสมบูรณ์แบบที่ผมไม่อาจเอื้อม

TBC

#ficdearyouks

ตามหากันได้นะคะ @olivesvee

คู่รองเป็นฮุนฮาน *ขยิบตา

แล้วเจอกันค่ะ คอมเม้นให้ด้วยน้า

(c)  Chess theme