1 AM ; lonely but not alone [os/sf]

ลำดับตอนที่ #4 : (Hogwarts AU) beware of Tyler! kaisoo

Hogwarts AU

Dear everyone, please be brave.

_____________________________________

 

Prologue

          บนเนินเขาห่างไกลผู้คน ที่ ๆ แสงแดดส่องประกายสะท้อนบนผืนน้ำในมหาสมุทร ดอกหญ้าสีน้ำตาลพลิ้วไหวตามแรงลม มันเป็นที่ ๆ ได้รับความอบอุ่นจากพระอาทิตย์และไอหนาวเล็กน้อยยามที่สายลมพัดเอาความหนาวเหน็บจากทะเลกว้างด้านล่างขึ้นมา

              และจากเนินตรงนี้ที่มองเห็นทุกอย่าง ไกลสุดลูกตา – ผืนฟ้าสีขาว

              สถานที่เงียบสงบ ไม่มีแม้แต่สัตว์ตัวเล็กตัวน้อย

              เป็นร่างเล็กในชุดเสื้อไหมพรมสีขาว ตรงกลางถักเป็นคำว่า peace – ใช่ เพราะเขาเลือกมันมาเป็นอย่างดี ในวันแบบนี้ วันที่หวนรำลึกถึงคนสองคนที่จากไปแบบไม่มีวันย้อนกลับ

              หากแต่ทิ้งไว้ซึ่ง ความกล้าหาญ

              “มาแล้วเหรอดีโอ” ผู้ชายในชุดผ้าคลุมสีดำ เหนืออกกลัดรูปนกอินทรีพื้นหลังเป็นสีน้ำเงินมหาสมุทร มีตัวอักษรเล็ก ๆ อยู่ด้านล่าง – เรเวนคลอ -- คนที่ส่วนสูงไล่เลี่ยกับเขา โบกมือเล็ก ๆ เรียกให้เดินเข้าไปหา

              “ตรงเวลาเสมอเลยนะมิน” 

              “เมื่อคืนฉันนอนไม่ค่อยหลับน่ะ” มิน โฮโกดะ – เพื่อนสนิทสมัยวัยเด็กส่งรอยยิ้มจาง แต่ดีโอรู้ดีว่ามันซ่อนความโศกเศร้าไว้มากเพียงใด ถึงแม้เพื่อนคนนี้จะมีรอยยิ้มสดใสให้เขาเสมอก็ตาม

              ดีโอเบนสายตาออกจากมิน ไปยังเนินด้านหน้าที่มีรูปของคนสองคนตั้งอยู่ข้างกัน

             ริมฝีปากรูปหัวใจยกยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็นคนในกรอบรูปสองคนส่งยิ้มและโบกมือมาให้เขา เป็นรูปที่ถูกถ่ายตอนที่พวกเขาไปเที่ยวที่ฮอกส์มี้ดตอนปีสาม – จำได้ว่าซูโฮหัวหมุนแทบตายเพื่อตามหาเจ้าของรอยยิ้มเซ่อ ๆ – นอกจากเป็นพรีเฟ็คแล้วยังทำหน้าที่วิ่งไล่จับพ่อมดตัวแสบอีก

              ยังไม่ทันที่ดีโอจะออกจากภาพในอดีต ลมวูบหนึ่งกระทบกับตัวก่อนจะเป็นเจ้าของผิวขาวละเอียดปรากฎกายอยู่ด้านซ้ายของเขา

              “ตอนนั้นฉันไม่น่าจับเขาได้เลย”

              “…” จู่ ๆ ดีโอก็นึกเกลียดคำว่า ตอนนั้น

              “โดนพาร์แมนหักคะแนนตั้งยี่สิบ – ยี่สิบเลยนะ”

              เป็น ซูโฮ โฮโกดะ – ลูกพี่ลูกน้องของมิน -- คนที่เขาเพิ่งนึกถึงเมี่อครู่ ดีโอส่งสายตาเป็นเชิงปลอบใจซูโฮ วันนี้เป็นวันครบรอบที่เจ้าของร่างไร้วิญญาณสองคนถูกฝังไว้ที่เนินแห่งนี้ และไม่กี่นาทีถัดมาก็มีใครหลายคนปรากฏตัวรอบ ๆ ทุกคนล้วนอยู่ในชุดสีดำและสีขาว

              เสียงวีดวิ้วของลมระลอกใหญ่มาพร้อมกับร่างของคนสองคนบนไม้กวาดสีดำเงาอันยาว

          และ ตุ้บ – “สวัสดีอัลเลน” ผู้ชายตัวสูงเจ้าของเรือนผมน้ำตาลเปลือกไม้เอ่ยทัก

              “ดูเหมือนจะมีธุระก่อนมานะแจสเปอร์”

             “เพราะนายนั่นแหละดีโอ – ดอกแดฟโฟดิลสีเหลืองที่สวยที่สุดกับลิลลี่สีขาว -- ฉันตั้งใจเลือกมาก ๆ เลยนะ ย้ำว่า มาก”

              เป็นเสียงของเจ้าของร่างระหงในชุดกระโปรงสีดำมีลายลูกไม้เล็ก ๆ  และดีโอเชื่อว่า เรเนสเม่ วอร์เรน คนนี้ต้องไปซื้อมาจากโลกมักเกิ้ลแน่นอน – แม้ในวันแบบนี้เธอก็ยังต้องสวยที่สุดเสมอ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ไหนตั้งแต่ไรแล้ว

          สองพี่น้องวอร์เรนผลัดเข้ามาสวมกอดเขาเพราะไม่ได้เจอกันมาราว ๆ สองเดือน

              “พ่อฉันฝากบอกว่าคิดถึงนายด้วยล่ะ”

              “หลังจากเรื่องนั้นจบลง พ่อฉันทำงานหนักมาก มีเรื่องต้องสะสางเต็มไปหมด”

              ดีโอพยักหน้าฟังเรื่องเล่าจากเรเนสเม่ เธอสะบัดผมบลอนด์ทองของเธอไปด้านหลังก่อนจะเล่าเรื่องที่ไปผจญภัยในฝั่งเอเชียกับแจสเปอร์ ผู้คนที่เขาล้วนคุ้นหน้าคุ้นตาดีทั้ง นานมาแล้ว กับ ไม่นานมานี้ ทยอยเดินไปวางดอกไม้เหนือหลุมทั้งสอง ตอนนี้ที่ตรงนั้นเริ่มมีอะไรมาประดับบ้างแล้ว เขาคิดอยากจะปลูกดอกไม้ไว้ข้าง ๆ หลุม

           ให้มันเติบโต ผลิบาน – งดงามเฉกเช่นพวกเขา

              “ดีโอ! ให้ตาย นี่ฉันพูดถึงเรื่องอะไรไปล่าสุด”

              “อะ – เอ่อ หมายถึงปารีสแฟชั่นวีคอะไรซักอย่าง” หญิงสาวเพียงคนเดียวตรงนี้กรอกตา เธออยากจะจับคนตัวเล็กคนนี้เขย่าตัวแรง ๆ เพื่อดึงวิญญาณกลับมาและดีโอสัมผัสได้ถึงรังสีอำมหิต เขาส่งยิ้มน้อย ๆ เป็นคำขอโทษที่ไม่ตั้งใจฟังมากนัก เพราะใจกำลังพะวกพะวนนึกถึง บางคน ที่ยังไม่มา

        เรเนสเม่ตั้งท่าจะพูดต่อก่อนจะ “ดีอะ – อื้อออ!”

              ริมฝีปากที่เคลือบด้วยลิปสติกสีนู้ดราคาแพงถูกปิดสนิทด้วยเวทมนตร์ของชายผู้มาใหม่ – เงียบจนแทบไม่รู้ตัว – กลิ่นน้ำหอมชื่อดังที่เขาคุ้นเคยปรากฏพร้อมกับร่างบางในชุดยีนส์ ดีโอส่ายหน้ากับไม้เบื่อไม้เมาชื่อดังในโรงเรียน กี่ปีก็ยังจะตีกันเหมือนเดิม เขาเห็นแจสเปอร์ยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพน้องสาวแฝดคนละฝาที่ถูกคาถาปิดปากสนิทจนแก้มสองข้างพองเพราะความโมโห

              “ทำดีมาก ลี ” เรเนสเม่แสดงออกว่าไม่พอใจสุดฤทธิ์ด้วยการเปลี่ยนสีผมเป็นสีแดงเพลิง

              “ไม่ตีกันซักวันได้มั้ยบี”  

              ผู้มาใหม่เบ้ปากให้เขา ก่อนจะแลบลิ้นใส่เรเนสเม่ “วันนี้ฉันชนะเธอ”

              บี ลี – ทายาทคนเดียวของตระกูล ใบหน้าหวานเหมือนผู้หญิงและเจ้าของฉายา ‘บีเกิ้ลแห่งฮัฟเฟิลพัฟ’ – คู่กัดเบอร์หนึ่งของเรเนสเม่ บีแก้คาถาและได้รับคำสาปแช่งเป็นชุดจากเธอ

              “ถ้าไม่เห็นแก่คนนั้น วันนี้ฉันจะสาปนายเป็นหอยทาก!”

              “หมอนั่นไม่อยู่แล้ว จะสาปฉันก็มาเลย” บีสวนทันควันและนั่นทำให้หญิงสาวตระกูลวอร์เรนค่อย ๆ เปลี่ยนผมสีเพลิงกลับมาเป็นสีบลอนด์ทองเหมือนเดิม ทุกอย่างกลับมาตกอยู่ในความเงียบและเป็นบีเองที่พูดขึ้นทำลายบรรยากาศแสนอึดอัด

          ดีโอรู้ว่าคนตรงหน้าแกล้งว่าปกติดี – “ไม่เอาหน่า ฉันสบายดี เห็นมั้ย – ไม่เป็นอะไรเลย”

       ปกติดีที่แปลว่านัยน์ตาคู่สวยเริ่มเอ่อคลอด้วยหน่วยน้ำใสมากมาย ใกล้พังทลายเต็มที

     เพราะคนที่จากไปทิ้งความทรงจำไว้ให้คนที่ยังอยู่มากมายเหลือเกิน

      และดีโอแน่ใจซะยิ่งกว่าแน่ใจว่าพวกเขาจะยังคงมีชีวิตอยู่ – ในนี้ , ในใจของพวกเขาทุกคน

        “มาครบหมดแล้ว” เสียงของซูโฮดึงเขาออกจากภวังค์

              บุคคลกลุ่มสุดท้ายปรากฏตัวขึ้นข้าง ๆ หลุมของผู้ที่จากไป แต่มีเพียงสายตาคู่เดียวที่ดึงทุกความสนใจของดีโอไปทั้งหมด – นัยน์ตาสีเทาดุดัน – เส้นผมสีแอชกรีนมีเสน่ห์ – ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวินาทีนี้ ยังเป็นคนนี้คนเดิม

              เจ้าของผิวแทนบ่มแดดมีเสน่ห์เดินเข้ามา สอดปลายนิ้วประสานกับมือเล็ก ดีโอยังรู้สึกเหมือนเดิมเสมอว่า ปลอดภัย ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแค่มีคนข้างกาย เขาก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น เรเนสเม่ส่งช่อดอกไม้สองช่อให้กับเขาก่อนจะตามมาด้วยแจสเปอร์และคนอื่น ๆ ทุกคนยืนล้อมรอบเป็นวงกลม มีใบหน้าโศกเศร้าไม่ต่างกัน

              ผู้ชายตัวสูงคนหนึ่งที่ดีโอรู้จักเป็นอย่างดี – ถือช่อดอกแดฟโฟดิลสีเหลือง – งดงามเหมือนกับช่อในมือของเขาไม่มีผิดเพี้ยน

              ดอกไม้โปรดของใครคนหนึ่งที่แสนกล้าหาญ

              ในภาษาดอกไม้ ดอกแดฟโฟดิลแปลว่าการเริ่มต้นใหม่ เป็นดอกไม้ที่แสดงถึงความยินดี

              “ฉันไม่เคยเข้าใจว่าทำไมนายถึงชอบมันนักหนา” เจ้าของข้อมือขาวหมุนช่อดอกไม้ในมือ นัยน์ตาสีอ่อนหลุบตามองตัวอักษรที่สลักบนแท่นหิน

             “…”

         แม้จะเป็นพายุลูกใหญ่ก็ไม่อาจโอบอุ้มน้ำตาให้เหือดแห้งไป

              ชายหนุ่มเรือนผมสีดำสนิทค่อย ๆ บรรจงวางช่อดอกไม้ลงบนเนินหลุม เสียงทุ้มสั่นเครือ

              “ฉันไม่เคยบอกว่าตัวเองดี แต่มีแค่นายที่บอกฉันเสมอว่าซักวัน … ฉันจะเป็นผู้ยิ่งใหญ่”

           และอีกครา – หยดน้ำตารินไหลกระทบกับพื้น

              “แต่ฉันไม่เคยรู้เลยว่านั่นมันแลกกับการเสียนายไป”

           ช่างน่าปวดใจเหลือเกิน เมื่อการเริ่มต้นใหม่มักแลกด้วยการสูญเสียใครบางคนไป

              ดีโอปล่อยให้หยาดน้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลกระทบผิวแก้ม  คนตัวสูงตรงหน้าคุกเข่าลงสองข้างอย่างพ่ายแพ้ ในวันนี้เขาแพ้แล้ว สำหรับในใจตอนนี้มันว่างเปล่าเป็นกระป๋องที่ถูกบีบอัดด้วยแรงมหาศาล เสียงร้องไห้ดังขึ้นเท่ากับปริมาณความเสียใจที่ถูกกักเก็บไว้ใต้แผ่นอก – ที่อยู่ของหัวใจ

              “ถ้าเป็นไปได้ ฮึก – กลับมา”

              และคนที่ยังอยู่

              “กลับมาเจอกันอีกนะ”

         จะตั้งใจจดจำทุกเรื่องราวของผู้ที่จากไปเป็นอย่างดี

              ดีโอวางช่อดอกแดฟโฟดิลไว้บนเนินหลุมตรงหน้า และเยื้องไปอีกหน่อย ข้าง ๆ กัน – ลิลลี่สีขาวถูกวางไว้บนนั้น ระลึกถึงความเด็ดเดี่ยวและเสีลสละไม่ต่างจากอีกคน มองกรอบรูปที่มีเจ้าของลิลลี่สีขาวโบกมือให้

              ราวกับอวยพรให้ทุกคนที่มามีความสุข

              เจ้าของผมสีเขียวหม่นเทาบีบมือให้กำลังใจ ดีโอหันไปส่งยิ้ม – ให้กำลังใจ – เช่นเดียวกัน ก่อนที่ทั้งคู่จะถอยออกมาให้คนอื่นเข้าไปวางดอกไม้และยืนเคารพหน้าหลุม เขาได้ยินเสียงเรเนสเม่ร้องไห้และใครบางคนที่คุกเข่าก็ยังค้างอยู่ท่านั้น ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย จนกระทั่งบีเดินเข้ามาวางมือไว้บนลาดไหล่ยาว

          คนตัวเล็กย่อตัวลงสวมกอดร่างสูงที่สั่นไหว ดีโอไม่คิดเลยว่าจะได้เห็นภาพนี้

              “แด่ผู้กล้าหาญ เสียสละแม้กระทั่งจิตวิญญาณ – พวกเราต่างรู้ดีว่าพวกเขาได้ทิ้งอะไรบางอย่างที่แสนสำคัญไว้กับเรา – ไว้กับฮอกวอตส์”

              เป็นซูโฮที่กล่าวสดุดีแด่ผู้เสียสละทั้งสอง

              ทุกอย่างที่ผ่านไปจะเก็บอยู่ในความทรงจำของพวกเขา – ทั้งเสียงหัวเราะและภาพแห่งความสูญเสีย ทั้งหมดนี้สอนให้พวกเขาก้าวไปข้างหน้าอย่างเข้มแข็ง และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นจงกล้าหาญ ทิ้งแม้จะโดดเดี่ยวก็จงต่อสู้ – ตลอดหลายปีที่ร่วมใช้ชีวิตและได้ต่อสู้ในสงคราม สิ่งหนึ่งที่สำคัญก็คือเวลา – ไม่มีคาถาใดหยุดเวลาได้ตลอดไป และไม่มีเวทมนตร์อะไรที่ฟื้นคืนลมหายใจ

              กล้าหาญที่จะรัก

              กล้าหาญที่จะปกป้อง

              พวกเราทุกคนจะยังคงยืนหยัดอยู่ข้างกัน เราจะกักเก็บช่วงเวลาเหล่านี้ ส่งต่อแก่ลูกหลาน – รุ่นลูกของพวกเขา –หากกล้าที่จะยกไม้กายสิทธิ์ขึ้นมาต่อสู้แล้ว จะไม่มีใครทอดทิ้งใคร เหมือนกับที่ฮอกวอตส์ไม่เคยทอดทิ้งพวกเขาเช่นเดียวกัน

              “เหมือนกับเป็นเมื่อวานนี้เองที่ได้เข้ามาในฮอกวอตส์ ใช่ไหม?” ดีโอหันไปสบตากับคนรัก

              ที่ได้มาเจอกับทุกคน – พวกเขาเหล่านี้

              “ย้อนเวลาได้ก็คงจะทำเหมือนเดิม รักนายเหมือนเดิม” คนตัวสูงตอบกลับพร้อมรอยยิ้ม “ว่าแต่ตอนนั้นพวกเราเก่งกันมาก ๆ เลยเนอะ”

TBC

 

         

 

         

 

Hey it's me again:--)

it's been a long long time! สวัสดีค่ะนุ้งเอง

ชาเล้นจ์ตัวเองมากกับเรื่องนี้ ประเด็นคือนุ้งขี้เกียจไปเปิดเรื่องใหม่เลยเอามาใส่ไว้ในนี้แทนนะคะ

ภาษาอาจจาไม่ได้ลื่นเหมือนเดิม นี่คือการเคาะฝุ่นจริงจัง 

WARNING!  ฟิคเรื่องนี้คือ Hogwarts AU นะคะนั่นแปลว่าเราสมมติตัวละครขึ้นมาแล้วใส่ไปในโลกฮอกวอตส์

เราอาจจะมีอิงตัวละครในหนังสือของ เจเค โรว์ลิ่งบ้างนะคะเพื่ออรรถรสแต่ก็คงไม่ได้เหมือนมากแน่ ๆ 555555

อ่านเพื่อความสนุกน้าค้าบ ผิดพลาดประการใดขออภัยไว้ ณ ที่นี้ ด้วย 

ps. ตั้งใจเปิดมาด้วยตอนจบ อยากทำมานานแล้ว และก็ยังไม่ยอมบอกชื่อพระเอกของเราหรอก รวมถึงคนที่เสียสละสองคนด้วย

รอลุ้นกันนะคะเตรียมเลือกบ้านได้เลย 

Which house are you? *wink

#bewareofks

TB