ขนมที่ส่วนผสมคือความรัก

ลำดับตอนที่ #2 : การเอาคืน!!

               หนึ่งอาทิตย์ต่อมา ถึงกำหนดที่ทีมบาสฯ ของโรงเรียนนาย

โอมจะต้องแข่งกับอีกโรงเรียนหนึ่ง

               “เฮ้ย! ไอ้โน้ต โทรหาใครอยู่วะ ใกล้จะลงสนามแล้วนะ”

นายโอมเดินเข้ามาตบไหล่เพื่อน

               “โทรไปหาเฟริ์นว่ะ! แต่แปลกชะมัด เบอร์ที่เขาให้ฉันมา

เนี่ย โทรกี่ทีๆ ก็ฝากข้อความตลอดเลย”

               “โธ่เอ๊ย! ยัยนั่นให้เบอร์มั่วๆ มาไม่รู้เหรอ คงมีคนโง่แบบ

นายเนี่ยวันล่ะเป็นสิบๆ คนเลย”

               “นายพูดอย่างกับว่านายรู้จักเฟริ์นแล้วอย่างงั้นแหละ”

               “เฮ้ย! เปล่าซะหน่อย ฉันไม่ชอบกินบัวลอยไข่หวาน ฉันจะ

ไปเห็นหรือรู้จักยัยนั่นได้ยังไง”

               ระหว่างการแข่งขัน นายโอมรู้สึกได้ว่าเพื่อนๆ ทั้ง 3 คน

ไม่ค่อยจะปราดเปรียวว่องไวเหมือนเมื่อก่อน อาจเป็นเพราะว่า

สวาปามบัวลอยไข่หวาน จนน้ำหนักขึ้นหลายกิโลก็เป็นไปได้ ในสมอง

ของเขาตอนนั้นมีแต่ความหมั่นไส้ยัยเฟริ์น ที่ทำให้เพื่อนๆ ของเขา

เป็นแบบนี้ และก็ถือเป็นความโชคดีที่เขามีความเก่งพอตัว เลยสามารถ

เอาชนะทีมของโรงเรียนหนึ่งได้อย่างฉิวเฉียด

                 “นี่นาย! จ่ายค่าบัวลอย 4 ถ้วยมาให้ฉันเดี๋ยวนี้เลยนะ”

มีเสียงหนึ่งดังขึ้นหลังการแข่งขันสิ้นสุดลง

                 “เอ๊ะเธอ!” นายโอมเพิ่งจะรู้ว่ายัยเฟริ์นอยู่โรงเรียนซึ่งมาแข่ง

บาสฯ ด้วย โดยดูจากเครื่องแบบที่เธอใส่อยู่

                 “อ้าว! ไอ้โอม ไหนนายบอกว่าไม่เคยรู้จักเฟริ์นไง” นายโน้ต

หน้าเหวอ ไม่แพ้นายวินและนายเต้

                 “ถือเป็นความโชคดีของฉันนะเนี่ยที่มาเชียร์บาสฯ ด้วย

ไม่งั้นคงไม่รู้หรอกว่านักกีฬาโรงเรียนนี้เป็นพวกชอบชักดาบ” ยัยเฟริ์น

เท้าสะเอวพูด

                 “โธ่เอ๊ย! ทำอย่างกับว่าตัวเองดีนักแหละ ทำเป็นแต่ปั้นหน้า

ยิ้มหวาน หว่านเสน่ห์เรียกลูกค้าให้กินบัวลอย ลำพังถ้าอาศัยแต่ฝีมือ

คงจะไม่มีใครเข้าร้านหรอก”

                 “นี่นายจะดูถูกขนมร้านฉันมากเกินไปแล้วนะ...ที่ฉันยิ้มให้

ลูกค้า พูดดีๆ กับลูกค้ามันผิดตรงไหน”

                 “ผิดตรงไหนเหรอ ก็ผิดตรงที่เธอเหมือนผูกหญิงแด๊ะแด๋ ทำ

หน้าไหว้หลังหลอกสารพัดเพื่อเงินน่ะสิ...เอ้านี่! ค่าบัวลอยของเธอ

ความจริงฉันก็ไม่ได้อยากจะชักดาบหรอก แต่เห็นพฤติกรรมของเธอ

แล้วมันหมั่นไส้”

                 “เฮ้ย! ไอ้โอม นายพูดแรงไปรึป่าววะ”

                 “ไม่แรงหรอก! พวกนายคงไม่รู้ใช่มั้ย ว่าพอยัยนี่ยิ้มหวาน

ให้พวกนายเสร็จ พอลับหลังก้ทำหน้าเหมือนจะอ้วก แล้วก็ทำแบบนี้

กับลูกค้าผู้ชายเกือบทั้งร้านด้วย”

                 “จริงเหรอเฟริ์น” นายโน้ตทำหน้างงแล้วหันไปถามยัยเฟริ์น

                 “เอ่อ...”

                 “เห็นมั้ยล่ะ! ยัยนี่ไม่รู้หรอกว่าฉันแอดูพฤติกรรมอยู่”

                 “แต่มันก็เป็นเรื่องปกตินะโว้ยไอ้โอม คนขายของที่ต้องเอาใจ

ลูกค้า ไม่งั้นจะขายของได้เยอะๆ เหรอ จริงมั้ย!พวกเรา” นายโน้ตก็

ยังคงคิดเข้าข้างยัยเฟริ์นอยู่

                 “ไม่รู้ล่ะ! ใครจะชอบก็ชอบไป แต่ฉันเกลียดผู้หญิงแบบนี้”

                 นายโอมพูดแล้วเดินหนีไป เพราะก็รู้สึกเสียฟอร์มไม่ใช่น้อย

ที่เจอยัยเฟริ์นมาทวงค่าบัวลอยต่อหน้าเพื่อนๆ
( ติดตามต่ออีกตอนคราวนี้เป็นตอนจบ )

เม้นให้หน่อยนะ ทางที่ดีโหวตให้ด้วยนะ ขอบคุณคร่า...ที่เข้ามาอ่าน