ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ณ โรงเรียนอันนั้นแสนงดงาม โรงเรียนที่มีผู้คนมากมาย มากหน้าหลายตาอาศัยอยู่ มีทั้งคนที่เกลียดกันและรักกัน มีผู้คนหลากหลายคนบอกว่าที่นี่คือดินแดนของคุณหนู แต่ไม่ใช่เลย ในความเป็นจริงนั้นก็เป็นแค่โรงเรียนทั่วไป ก็ยังมีคุณครูที่ขยันสั่งงาน หรือออกข้อสอบทั้งๆที่ไม่สอน จะให้พูดตรงๆ ก็ครูไม่มีคุณภาพนั้นแหละ ก็ยังมนักเรียนดีเด่นที่ได้ไปอวดชื่อตัวเองอยู่หน้าเสาธงอยู่บ่อยเพราะไปได้รางวัลจากที่ต่างๆ
"น่าเบื่อ ชะมัดเลย" เด็กหนุ่มที่กำลังถอยหายใจขณะบ่นพึมพำกับตนเองอยู่บนรถประจำทางขาประจำที่เขาใช้ไปโรงเรียน ไม่มีใครรู้ประวัติชายคนนี้ เขาเป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในบ้านโดยที่ไม่มีพ่อแม่อยู่บ้าน
"เกลียดวันจันทร์จริงๆเลย" ผมบ่นกับตัวเอง ก่อนหน้านี้ ผมอาจจะบรรยายตัวเองเกินเหตุไปหน่อย บรรยายสะเท่ใช่ไหมละเพื่อน 55 อีกแค่ 2 ป้ายผมก็จะถึงแล้ว
"เป็นไงมั้งเพื่อน" ไอ้เพื่อนคนนี้ เด็กหนุ่มคนนี้เป็นเพื่อนคู่กายของผมเอง มันชื่อไวพจน์ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับ ไวพจน์ เพชรสุพรรณ นะคนนั้นเป็นนักร้อง
"ก็ดี วันจันทร์ก็น่าเบื่ออะนะ" ผมตอบธรรมชาติไป ใครๆก็เกลียดวันจันทร์ น่าเบื่อที่สุดเลยโว้ย จริงสิ ผมลืมบอกไปเลยผมชื่อ ภูมชา เรียกผมสั้นๆว่า ภูมิ นะครับ เจอผมที่ไหนก็ทักได้ ผมไม่กัดหรอก 555 จริงสินะ วันนี้ถ้าเปิดเรียนใหม่ ผมก็ต้องลงชมรมใหม่อะสิ
"เอี้ยดดดด" รถจอดไปแล้ว นี่ใกล้ถึงแล้วเหรอเนี้ย ผู้คนมากมายรีบลงจากรถลงไปในชั่วพริบตา ผู้คนก็หายไปได้เยอะมากๆเลยทีเดียว ผมนั่งข้างเพื่อนผมแบบนี้ถ้าอยู่โรงเรียนคงโดนสาววายจิ้นแน่ๆเลย
"เรื่องชมรม นายมาอยู่วงฉันไหมละ" รู้ใจฉันจริงๆเลย สมกับที่เป็นเพื่อนของฉัน พึ่งพาได้เสมอเลยนะ ครั้งที่แล้วผมเลือก ชมรม "ข่าวสารบ้านเมือง" ไม่ได้มีอะไรให้ทำเลยก็แค่ไปดูข่าว หาข่าวมาบอกต่อๆกันไป เป็นชมรมคนขี้เกียจแค่ให้ผู้คนได้รู้ข่าวสารกันไป แต่ว่าไอ้นี่ถึงกับว่าวงตัวเองเลยเหรอ กล้ามากเลยนะเนี้ย
"ไว้ จะไปหาละกัน อาจจะไปอยู่ชมรม" ผมมีสไตล์ของผมอะ ผมก็อยากเข้าอยู่นะเนี้ย ความจริงมันก็เป็นแค่ วงธรรมดาๆ ไม่มีอะไรมากเลยนะ ไอ้นี้ก็เป็นมือกลองของววอะนะ มันเล่นเก่งมากๆ เลย ว่างๆ มันก็ปากกามาใช้เคาะเล่น ดูแปลกๆยังไงไม่รู้ บางทีก็น่ารำคาญนะ แต่ก็เพราะอะนะ เพราะแบบแปลกๆ เรียกเทพก็ได้อะ
"งั้นฉันจะไปบอกรุ่นพี่ให้ละกัน" ขอบคุณสำหรับความห่วงใยละกัน นึกๆแล้ว ห้องเรียนผมนี่ก็แปลก ปกติผู้ชายจะเกินครึ่งแต่นี่ไม่ใช่อะ ผู้หญิงดันเกินครึ่งห้อง แถมผู้หญิงเกินครึ่งก็ดันเป็นสาววาย ผมกับไอ้ไวพจน์เลยโดนจิ้นบ่อยมาก เพื่อนสนิทก็เงี้ยแหละ
"คิดยังไงกับเปิดเทอมใหม่ละ" ผมเงียบตอบกลับ ไม่ได้ว่าอะไรมาก แต่ถ้าเปิดเทอมใหม่แบบนี้ ผมก็ต้องไปหาที่นั่งให้เร็วๆนะเนี้ย ถ้าผมได้นั่งข้างผู้หญิง ยิ่งซวยเลย จะไม่มีเพื่อน ถ้านั่งข้างผู้ชายก็จะโดนจิ้นอะนะ แต่ไม่เป็นไรหรอกได้อยู่กับเพื่อน ถ้าเป็นไอ้ไวพจน์จะยิ่งดีใจด้วยนะเนี้ยต้องบอกให้มันรีบไปเลือกที่นั้วซะแล้ว
"แล้วเรื่องแฟนละ คืบหน้าบ้างไหม" อย่าพูดเรื่องนี้สิวะ แต่ก็ได้แต่เงียบต่อ ใครมันจะไปกล้าพูดวะ ชีวิตคนโสดก็เงี้ยแหละไม่มีแฟน T-T จะจีบผู้หญิงในห้องก็เศร้าเหลือเกินเพราะส่วนใหญ่ก็สาววาย จะจีบก็กลัวเจอคำว่า "ชอบ 2D" มันเศร้าใจนะเว้ย คราวหลังห้ามถามนะแบบนี้เว้ย T-T
"เอี้ยดดดด" รถหยุดอีกแล้วได้เวลาลงรถแล้ว หลังจากที่ทนนั่ง ในรถที่ขับอย่างรวดเร็ว ก็แบบนี้แหละน้า คนนั่งก็ดีใจ คนยืนก็เซ็งเป็ด แต่ไอ้การเจอ หลังเต่า เหยียบ 80 นี่มันอะไรกัน จะล้มนะเว้ยถึงจะได้นั่งก็เถอะ
"ไปก่อนนะเว้ยเพื่อน" ผมรีบวิ่งลงไปจากรถอย่างรวดเร็ว แบบไม่มีใครได้ทันตั้งแต่ แกล้งมันวิ่งหนีดีกว่า ทันใดนั้น
"ว้ายยย" เสียงของเด็กผูหญิงดังขึ้น ผมชนเธอเข้านะเนี้ย กำแล้ว เธอล้มลงตรงหน้าผม ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต กับจมูกโด่งเป็นสันเสมือนสุนัขจิ้งจอก ใส่แว่นอีกต่างหากครบเลย ทรงผมก็สวยงาม ดูนุ่ม สลวยมากเลย สีน้ำตาลด้วยแต่เดี่ยว โรงเรียนห้ามย้อมผมนี่นา บ้าน่ารึว่าจะธรรมชาติ ถ้าธรรมชาตินี่ น่าทึ่งมากเลย
"ขอโทษครับ" ผมรีบจับมือเธอแล้วพยุงตัวเธอขึ้นมาทันที ผมเสียใจนะเนี้ย
"ไม่เป็นอะไร นะครับ" เธอเริ่มประคองตัวเองได้แล้ว แต่เดี่ยวทำไมเธอน่าแดง กำ ขอโทษลืมเลย ผมรีบปล่อยมือจากเธอ ใบหน้าผมก็เริ่มแดงตามแล้ว
"อ้าว พี่ออย สวัสดีครับ" อะไรกันไอ้ไวพจน์รฃรู้จักพี่คนนี้งั้นเหรอ ไอ้ไวพจน์พูดพรางไหว้พี่เขา นี่มันอะไรกันพรหมปากกาลมคำพูดงั้นเหรอ เอ้ยไม่สิ นั้นมัน พรหมลิขวิด ต้องพรหมลิขิตต่างหากเล่า ขำหน่อย อิอิ
"มาถึงก็หลีหญิงเลยเหรอ" ถึงห้องผมก็โดนมันล้อเลย ไอ้ไวพจน์ แต่ก็ดีนะ ได้นั่งข้างๆเพื่อนสนิทแบบนี้ แต่พี่คนนั้น ถ้าไวพจน์รู้จักก็น่าจะอยู่ในวงอะนะ เขินนะเนี้ย
"ผู้ชายคนนั้นรู้จักไวพจน์งั้นเหรอ" หญิงสาวหน้าตาสวยงามพูดขึ้น พรางนึกถึงหน้าตาของใบหน้าที่ได้พบกัยเมื่อเช้าที่หน้าโรงเรียน
"น่าเบื่อ ชะมัดเลย" เด็กหนุ่มที่กำลังถอยหายใจขณะบ่นพึมพำกับตนเองอยู่บนรถประจำทางขาประจำที่เขาใช้ไปโรงเรียน ไม่มีใครรู้ประวัติชายคนนี้ เขาเป็นแค่เด็กหนุ่มธรรมดาๆคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ในบ้านโดยที่ไม่มีพ่อแม่อยู่บ้าน
"เกลียดวันจันทร์จริงๆเลย" ผมบ่นกับตัวเอง ก่อนหน้านี้ ผมอาจจะบรรยายตัวเองเกินเหตุไปหน่อย บรรยายสะเท่ใช่ไหมละเพื่อน 55 อีกแค่ 2 ป้ายผมก็จะถึงแล้ว
"เป็นไงมั้งเพื่อน" ไอ้เพื่อนคนนี้ เด็กหนุ่มคนนี้เป็นเพื่อนคู่กายของผมเอง มันชื่อไวพจน์ ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับ ไวพจน์ เพชรสุพรรณ นะคนนั้นเป็นนักร้อง
"ก็ดี วันจันทร์ก็น่าเบื่ออะนะ" ผมตอบธรรมชาติไป ใครๆก็เกลียดวันจันทร์ น่าเบื่อที่สุดเลยโว้ย จริงสิ ผมลืมบอกไปเลยผมชื่อ ภูมชา เรียกผมสั้นๆว่า ภูมิ นะครับ เจอผมที่ไหนก็ทักได้ ผมไม่กัดหรอก 555 จริงสินะ วันนี้ถ้าเปิดเรียนใหม่ ผมก็ต้องลงชมรมใหม่อะสิ
"เอี้ยดดดด" รถจอดไปแล้ว นี่ใกล้ถึงแล้วเหรอเนี้ย ผู้คนมากมายรีบลงจากรถลงไปในชั่วพริบตา ผู้คนก็หายไปได้เยอะมากๆเลยทีเดียว ผมนั่งข้างเพื่อนผมแบบนี้ถ้าอยู่โรงเรียนคงโดนสาววายจิ้นแน่ๆเลย
"เรื่องชมรม นายมาอยู่วงฉันไหมละ" รู้ใจฉันจริงๆเลย สมกับที่เป็นเพื่อนของฉัน พึ่งพาได้เสมอเลยนะ ครั้งที่แล้วผมเลือก ชมรม "ข่าวสารบ้านเมือง" ไม่ได้มีอะไรให้ทำเลยก็แค่ไปดูข่าว หาข่าวมาบอกต่อๆกันไป เป็นชมรมคนขี้เกียจแค่ให้ผู้คนได้รู้ข่าวสารกันไป แต่ว่าไอ้นี่ถึงกับว่าวงตัวเองเลยเหรอ กล้ามากเลยนะเนี้ย
"ไว้ จะไปหาละกัน อาจจะไปอยู่ชมรม" ผมมีสไตล์ของผมอะ ผมก็อยากเข้าอยู่นะเนี้ย ความจริงมันก็เป็นแค่ วงธรรมดาๆ ไม่มีอะไรมากเลยนะ ไอ้นี้ก็เป็นมือกลองของววอะนะ มันเล่นเก่งมากๆ เลย ว่างๆ มันก็ปากกามาใช้เคาะเล่น ดูแปลกๆยังไงไม่รู้ บางทีก็น่ารำคาญนะ แต่ก็เพราะอะนะ เพราะแบบแปลกๆ เรียกเทพก็ได้อะ
"งั้นฉันจะไปบอกรุ่นพี่ให้ละกัน" ขอบคุณสำหรับความห่วงใยละกัน นึกๆแล้ว ห้องเรียนผมนี่ก็แปลก ปกติผู้ชายจะเกินครึ่งแต่นี่ไม่ใช่อะ ผู้หญิงดันเกินครึ่งห้อง แถมผู้หญิงเกินครึ่งก็ดันเป็นสาววาย ผมกับไอ้ไวพจน์เลยโดนจิ้นบ่อยมาก เพื่อนสนิทก็เงี้ยแหละ
"คิดยังไงกับเปิดเทอมใหม่ละ" ผมเงียบตอบกลับ ไม่ได้ว่าอะไรมาก แต่ถ้าเปิดเทอมใหม่แบบนี้ ผมก็ต้องไปหาที่นั่งให้เร็วๆนะเนี้ย ถ้าผมได้นั่งข้างผู้หญิง ยิ่งซวยเลย จะไม่มีเพื่อน ถ้านั่งข้างผู้ชายก็จะโดนจิ้นอะนะ แต่ไม่เป็นไรหรอกได้อยู่กับเพื่อน ถ้าเป็นไอ้ไวพจน์จะยิ่งดีใจด้วยนะเนี้ยต้องบอกให้มันรีบไปเลือกที่นั้วซะแล้ว
"แล้วเรื่องแฟนละ คืบหน้าบ้างไหม" อย่าพูดเรื่องนี้สิวะ แต่ก็ได้แต่เงียบต่อ ใครมันจะไปกล้าพูดวะ ชีวิตคนโสดก็เงี้ยแหละไม่มีแฟน T-T จะจีบผู้หญิงในห้องก็เศร้าเหลือเกินเพราะส่วนใหญ่ก็สาววาย จะจีบก็กลัวเจอคำว่า "ชอบ 2D" มันเศร้าใจนะเว้ย คราวหลังห้ามถามนะแบบนี้เว้ย T-T
"เอี้ยดดดด" รถหยุดอีกแล้วได้เวลาลงรถแล้ว หลังจากที่ทนนั่ง ในรถที่ขับอย่างรวดเร็ว ก็แบบนี้แหละน้า คนนั่งก็ดีใจ คนยืนก็เซ็งเป็ด แต่ไอ้การเจอ หลังเต่า เหยียบ 80 นี่มันอะไรกัน จะล้มนะเว้ยถึงจะได้นั่งก็เถอะ
"ไปก่อนนะเว้ยเพื่อน" ผมรีบวิ่งลงไปจากรถอย่างรวดเร็ว แบบไม่มีใครได้ทันตั้งแต่ แกล้งมันวิ่งหนีดีกว่า ทันใดนั้น
"ว้ายยย" เสียงของเด็กผูหญิงดังขึ้น ผมชนเธอเข้านะเนี้ย กำแล้ว เธอล้มลงตรงหน้าผม ใบหน้ารูปไข่ ดวงตากลมโต กับจมูกโด่งเป็นสันเสมือนสุนัขจิ้งจอก ใส่แว่นอีกต่างหากครบเลย ทรงผมก็สวยงาม ดูนุ่ม สลวยมากเลย สีน้ำตาลด้วยแต่เดี่ยว โรงเรียนห้ามย้อมผมนี่นา บ้าน่ารึว่าจะธรรมชาติ ถ้าธรรมชาตินี่ น่าทึ่งมากเลย
"ขอโทษครับ" ผมรีบจับมือเธอแล้วพยุงตัวเธอขึ้นมาทันที ผมเสียใจนะเนี้ย
"ไม่เป็นอะไร นะครับ" เธอเริ่มประคองตัวเองได้แล้ว แต่เดี่ยวทำไมเธอน่าแดง กำ ขอโทษลืมเลย ผมรีบปล่อยมือจากเธอ ใบหน้าผมก็เริ่มแดงตามแล้ว
"อ้าว พี่ออย สวัสดีครับ" อะไรกันไอ้ไวพจน์รฃรู้จักพี่คนนี้งั้นเหรอ ไอ้ไวพจน์พูดพรางไหว้พี่เขา นี่มันอะไรกันพรหมปากกาลมคำพูดงั้นเหรอ เอ้ยไม่สิ นั้นมัน พรหมลิขวิด ต้องพรหมลิขิตต่างหากเล่า ขำหน่อย อิอิ
"มาถึงก็หลีหญิงเลยเหรอ" ถึงห้องผมก็โดนมันล้อเลย ไอ้ไวพจน์ แต่ก็ดีนะ ได้นั่งข้างๆเพื่อนสนิทแบบนี้ แต่พี่คนนั้น ถ้าไวพจน์รู้จักก็น่าจะอยู่ในวงอะนะ เขินนะเนี้ย
"ผู้ชายคนนั้นรู้จักไวพจน์งั้นเหรอ" หญิงสาวหน้าตาสวยงามพูดขึ้น พรางนึกถึงหน้าตาของใบหน้าที่ได้พบกัยเมื่อเช้าที่หน้าโรงเรียน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น