คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : CZ: 3 งาน ง๊าน งาน
โห้ ใหญ่เป็นบ้าเลย ฉันอุทานขึ้นหลังจากเห็นโรงแรมที่จะมาสมัครงาน ที่ใหญ่ มโหฬาร หรูไฮโซ เฟอร์เฟ็ค สมแล้วที่เป็นโรงแรมติดระดับประเทศ
แกทำงาน ที่นี้หรอกวะโบ ฉันหันไปถามโบขณะจอดรถ(มอเตอร์ไซด์) ที่ลานจอดรถ
อืม แต่ฉันไม่ค่อยได้เข้าไปทางด้านหน้าหรอก เป็นคนครัวก็เลยเข้าด้านหลัง แต่เดี๋ยวฉันเดินไปส่งแกละกันนะ
โบพูดตอบ
อืม อืม เห็นแล้วอยากมาทำงานจัง ใหญ่ขนาดนี้เงินเดือนน่าจะได้เยอะ ^o^ ฉันเริ่มเพ้อถึงอนาคต
อะไรแก เพ้อไปไกลแล้วนะ โบเริ่มแย้ง
เอาน่า คิดไว้ก่อน ก็ไม่เสียหลาย ^3^ ฉันยังนึกไม่เลิก
อืมๆ ปะเข้าไปกันเถอะ โบพูดต่อ และดันฉันเข้าประตู
ทำไม คนเยอะจังวะแก ฉันหันไปถามโบเพราะคนที่มาสมัครมากมายเหลือเกิน
เอานะแก อย่าน้อยแกก็มีคิวอยู่นะ แกไปต่อแถวสิ โบพูดและชี้ไปหางแถว ที่อยู่ไกลเหลือเกิน
หู้! แล้วเมื่อไรจะถึงคิวฉันเนี่ย ฉันพูดแบบบ่นๆและเดินไป
เอานะ ยังไงก็ถึงคิวแกวันนี้แหละ โบพูดต่อ
เออ ฉันพูดอย่างเหนื่อยๆและเดินไปต่อแถว
เดี๋ยว ฉันไปทำงานก่อนนะ สู้ๆเข้า โบพูดทิ้งท้าย แล้วเดินไป
9:00
10:30
12:30
14:30
15:45
และแล้ว...
เชิญ เข้ามาค่ะ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้น
อะ ค่ะ นี้ค่ะ ฉันพูดและเดินเข้าไปพร้อมยื่น แฟ้มประวัติให้ และนั่งฟัง
พูดได้ตั้ง 5 ภาษาเลยหรอค่ะ ผู้หญิงคนนั้นเปิดแฟ้ม
อ้อๆ 6 ภาษาค่ะถ้าไม่นับภาษาลาว ฉันรีบพูดแทรก จนผู้หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้นมามอง
แล้วทางเรา จะนัดมาสัมภาษณ์อีกทีนะค่ะ เชิญค่ะ ผู้หญิงคนนั้นพูดและทำท่าเหมือนจะไล่(เขาเชิญดีนะเนี่ย)
เออ แล้วเมื่อไรหรอค่ะ ฉันถามขึ้น
ไว้เราจะติดต่อไปเองค่ะ ผู้หญิงคนนั้นพูดและเปิดประตู
เออ ค่ะๆ ฉันตอบรับแล้วเดินไป
เฮ้อ แล้วเราจะติดต่อกลับนะค่ะ แล้วมันจะเมื่อไรกันเล่า ฉันบ่นกลับตัวเองขณะเดินไป
โทรหา โบดีกว่า ฉันพูดและกดโทรศัพท์หาโบเพื่อน Love
โบ แกจะเลิกแล้วหรือยัง ฉันถาม
ยังๆ เลยแก เดี๋ยวฉันกลับเอง แกกลับไปก่อนนะ โบตอบแบบรีบๆ
อืมๆ ก็ได้ แต่อย่ากลับดึกนะ ฉันตอบแล้วกดวางโทรศัพท์
เซ็ง ระหว่างรอสัมภาษณ์รับจ๊อบ เข็นผักดีกว่า ฉันบ่นไปขณะเดินไปที่จอดรถ
อ้าวๆ หนูเดินระวังหน่อย ฉันร้องไปทางเด็กชายคนหนึ่งที่เดินแบบไม่ระวังแถวที่รถวิ่ง
ลูกใครวะ ปล่อยไว้ไม่ยอมดูแล เดี๋ยวก็โดนรถชนพอดี ฉันบ่นและเดินไปหาเด็กคนนั้นเพื่อพาเด็กเดินเข้ามาที่ปลอดภัย
หนูเดินระวังหน่อย พ่อไอแม่ไปไหนเนี่ย ฉันพูดกับเด็กคนนั้น แหมะเด็กอะไรน่ารักนะเนี่ย เป็นเด็กผู้ชาย แก้มเป็นพวงเลย หน้าอมชมพูเลย หน้าตาแบ๋ว บ่งบอกถึงความอ่อนต่อโลก (มันจะทำไรกันแน่วะ)
เงียบ เด็กน้อยไม่ตอบอะไรกลับมา
อ้าว ทำไมไม่พูดละ ฉันถามต่อและย่อตัวไม่หาเด็ก
ฮะ มีเสียงเล็ดลอดมาเล็กน้อย
ปะป๋า ปะป๋า เด็กคนนั้นเริมพูดออกมาแต่สำเนียงไม่เหมือนคนไทย
แล้วพ่ออยู่ไหนละ ฉันถามต่อ
สงสัยคงให้รอแถวนี้มั่ง งั้นไปฝากยาม ไว้ดีกว่า ฉันพูดกับเด็กและเดินจูงมือเด็กไปหายาม
ลุงค่ะ ฝากเด็กคนนี้หน่อยนะค่ะ ฉันพาเด็กเดินไปหายามเฝ้าประตู
ได้ครับ ได้คุณ ลุงยามรับคำ ฉันจึงหันหลังเดินไปที่จอดรถ
เดี๋ยว ครับคุณ ช่วยอะไรหน่อยครับ ลุงยามร้องเรียกหลังจากฉันหันหลังเดินไปได้ซักพัก
มีอะไรหรอค่ะ ฉันหันหลังกลับไปถาม
ช่วยพูดกับเด็กคนนี้หน่อยครับ แกพูดอะไรไม่รู้เหมือนภาษาญี่ปุ่นเลย ลุงยามพูดกับฉัน
( ปะป๋า บอกเดี๋ยวมารับ แล้วหายไปไหนไม่รู้) ß สมมติว่าเด็กพูดญี่ปุ่นแล้วกันนะ อยากกระแดะแต่งแต่คนเขียนดันพูดญี่ปุ่นไม่เป็น -_-
อ้อ เด็กคนนี้บอกหาพ่อไม่เจอ ฉันพูดกับลุงยาม
งั้นคุณช่วยพาเด็กไปที่ประชาสัมพันธ์ละกันนะครับ ลุงคงพูดด้วยไม่รู้เรื่อง ลุงยามหันมาไว้วานฉัน
ได้ค่ะ ฉันรับคำและจูงมือเด็กเดินไป แต่เด็กคนนั้นไม่ยอมเดินไปด้วย
(ปะป๊า บอกไม่ให้เดินไปกับคนหน้าแปลก) เด็กพูดต่อ
(ไม่เป็นไร ถึงพี่จะหน้าแปลก แต่พี่ก็น่ารัก) ฉันตอบเด็กไป(ไม่อายเลย) และเด็กคนนั้นมองหน้าฉันแบบไม่น่าเชื่อ
(หนูชื่ออะไร) ฉันถามไปกับเด็กคนนั้น
(เคน) เด็กคนนั้นชอบห้วนๆ
(พี่ชื่อ แน่วนะ งั้นเราคงรู้จักกันละ ไปด้วยกันได้) ฉันพูดต่อและจูงมือเดินไปคราวนี้ยอมไปด้วย
(ว่าแต่ปะป๊าหนู อยู่ไหนเนี่ย) ฉันถามต่อขณะเดินเขามาในโรงแรม
(ไม่รู้ แต่ผมหิวข้าว) เด็กคนนั้นตอบ
(เออ งั้นเอาอมยิ้มไปก่อน) ฉันพูดและส่งอมยิ้มให้
(ปะป๋า บอกไม่ให้กินเดี๋ยวฟันผุ) เด็กคนนั้นพูดต่อ แต่ก็รับอมยิ้มไว้
(งั้นไม่กินก็ได้) ฉันทำท่าจะเอาคืน แต่เด็กคนนั้นอมไปเรียบร้อยแล้ว
(แต่ถ้ากินเสร็จแล้ว แปรงฟันคงไม่เป็นไร) เด็กคนนั้นพูดต่อขณะอมยิ้มคาปาก
(เออ.. เดี๋ยวพี่ประกาศหาพ่อให้ละกัน) ฉันพูดและเดินไปตรงประชาสัมพันธ์
อ้าวไปไหนละ ฉันบ่นอย่าแปลกใจเพราะเด็กคนนั้นหายไปไหนไม่รู้ จึงต้องเดินตามหา
อ้อ เห็นเด็กคนนั้นเดินไปตรงห้องอาหารนะค่ะ เสียงพนักงานโรงแรมคนหนึ่งตอบหลังจากฉันถาม
หรอค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ฉันกล่าวขอบคุณและเดินไปทางห้องอาหาร
(ไอ้หนู มานั่งทำอะไรตรงนี้) ฉันไปถามเด็กคนนั้น ที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหาร
(พอดีผมหิวข้าว เลยมานั่งกินข้าว ดูดิกับข้าวมาพอดีเลย) เด็กคนนั้นพูดแบบไม่ค่อยสนใจเพราะสนใจในอาหารที่มาเสิร์ฟมากกว่า
(ปะป๋าก็ยังหาไม่เจอ ข้าวมื้อนี้ใครจะจ่ายเนี่ย) ฉันบ่นใส่เด็กคนนั้นเป็นผลให้เด็กคนนั้นหน้านิ่งลงเล็กน้อย
(ก็ผมหิวนี้ งั้นผมไม่กินก็ได้ โอ๊ย! โรคกระเพาะ ) เด็กนั้นลุกจากเก้าอี้และทำท่าเหมือนปวดท้อง
โถ้เอ๊ย! ไอ้เด็กนี้ลูกใครวะ ฉันบ่นขึ้น
(อะๆ กินก็กิน เดี๋ยวพี่จ่ายเอง) ฉันตอบเด็กคนนั้น
(พี่มากินด้วยกันสิ) เด็กคนนั้นนั่งที่เก้าอี้และชวนฉันมานั่งกินด้วย
กินก็กินวะ ไหนๆก็ต้องจ่ายละ ฉันบ่นต่อและนั่งกินกับเด็กคนนั้นเรื่อยๆ และอาหารก็สั่งมาเรื่อยๆ จนอาหารเต็มโต๊ะเลย
(แล้วนี้จะกินหมดหรอ) ฉันถามขึ้นเพราะอาหารมันเยอะเกินกว่าเด็กหนึ่งคน กับผู้หญิงหุ่นดี?หนึ่งคนจะกินหมด
(ไม่หมด พี่ก็กินสิ) เด็กคนนั้นตอบแบบไม่ค่อยสนใจอะไรมาก
ตังค์ฉันจะพอจ่ายไม่วะ ฉันเปิดดูกระเป๋าตังค์ ตาย! ลืมไปว่ามานั่งร้านโรงแรมของแพงๆทั้งนั้นจะมีเงินพอจ่ายไม่เนี่ย
(งั้นผม ขอไอติมด้วยนะ) เด็กคนนั้นพูดขึ้น ขณะกินข้าวหมด
(หะ เดี๋ยวๆ) ฉันพยายามร้องห้ามแต่ไม่ทันละมันสั่งไปก็เรียบร้อย แล้วจะถามทำไมวะ
(พี่เป็นไรข้าวไม่อร่อยหรอ เห็นนั่งกุ่มขมับ มองใต้โต๊ะตั้งนานละ) เด็กคนนั้นถาม ไม่ให้ฉันกลุ้มได้ไง ตังค์มันต้องใช้อีก แล้วที่มีตอนนี้พอจ่ายค่าอาหารรึเปล่าก็ไม่รู้
ฉันกลุ้มเพราะ เรานั้นแหละ ฉันบ่น
อย่ากลุ้มไปเลย แค่นี้เอง ????? ฉันหูฝาดเปล่าเนี่ย เหมือนได้ยินเด็กพูดไทย แต่พอหันหน้าไปกลับทำหน้าเฉยๆ
(เออ พี่มีโทรศัพท์เปล่ายืมโทรหาปะป๋าหน่อย) เด็กคนนั้นพูดต่อ
(ห๊า รู้เบอร์ ทำไมตั้งนานไม่พูด) ฉันเริ่มขึ้นเสียง
(ผมลืม) เด็กคนนั้นพูดแบบไม่สนใจมาก ฉันจึงต้องส่งโทรศัพท์ไปให้แค้นมาก
(ปะป๋า ผมอยู่ที่ร้านอาหารมารับด้วย) เด็กคนนั้นพูด แต่เสียงปลายสายพูดเหมือนสำเนียงไทยๆไงไม่รู้
ความคิดเห็น