คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1. ชีวิตหนอ ชีวิต
CRAZY IN LOVE
รักเพราะบ้า ไม่กล้าคงไม่รัก
ฮัลโหล อยู่ไหนแล้ว เสียงผู้หญิงคนหนึ่งคุยกับปลายสายโทรศัพท์แบบรีบเร่ง
อยู่บนรถเมล์แล้ว อีก 5 นาทีคงถึงมีอะไรหรอ เสียงผู้หญิงปลายสายถามกลับแบบสงสัย
อย่าพึ่งถามมาก รีบมาดูเองดีกว่า พี่จะเป็นอยู่แล้ว ต้นสายพูดแบบวุ่นวายและวางสายโทรศัพท์
ผ่านไป 5นาที
คนงานชุมนุมกันทำไม เสียงผู้หญิงอายุราว 24-25 เอ่ยขึ้นเบาๆ
ทำไมทำอย่างนี้ มันไม่ถูกต้อง ออกมาคุยกันให้รู้เรื่องดีกว่า เสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนขึ้นมา ทำให้เกิดเสียงดังจากผู้คนขึ้นตามมา
อะไรกันวะ เข้าไปดูดีกว่า.... ขอทางหน่อยค่ะ เสียงของผู้หญิงคนนั้นบ่นพึมพำ และเริ่มแทรกตัวเข้าไปในฝูงชน
พี่อิ๋ว! พี่อิ๋ว! ทางนี้ ผู้หญิงคนเดิมตะโกนเรียกผู้หญิงคนหนึ่งที่ดูมากว่าเธอสัก2-3ปี หน้าหมวย ผิวขาวแบบคนจีน ตาตี่ รูปร่างค่อนข้างท้วมๆ
แน่ว! มาแล้วหรอ พี่อิ๋วหันไปทางผู้หญิง ผมยาวดำตรง ที่ถุกมัดไว้ธรรมดา ผิวอมชมพู ตาโตใส ที่เรียกเธอเมื่อกี้
เกิดอะไรขึ้น พี่อิ๋วทำไมคนรวมกันยังกะจะก่อม๊อบ แน่วถามเพื่อนร่วมงานแบบสงสัย
แน่ว มาดูนี้นะ และทำใจดีๆนะ อิ๋วไม่ตอบคำถามแต่ลากเพื่อนของเธอมาดูบอร์ดประกาศที่ตอนนี้คนยืนบังอยู่เต็ม
ประกาศแถลงการณ์ฉบับที่1(สุดท้าย)
ขณะนี้เศรษฐกิจของประเทศส่อเค้ารุนแรงมากขึ้น
ทำให้ส่งผลมาถึงบริษัทของเรามาหลายปี
ซึ่งทางบริษัทของเราพยายามประคับประคองมาโดยตลอด
แต่เมื่อคาดการณ์ถึงอนาคตแล้ว หากปล่อยไว้บริษัทของเราก็จะไม่มีอะไรที่ดีขึ้น
ฉะนั้น ทางคณะกรรมการบริหารจึงประชุมกัน
และได้ข้อสรุปว่า จะขอปิดบริษัทลง
เมื่อป้องกัน ปัญหาที่อาจจะพองพูนขึ้นในภายหน้า
สุดท้าย ทางบริษัทขอขอบคุณทุกคนที่พยายามทำงานโดยดีตลอด ขอให้ทุกคนจงโชคดี
วุธิชัย ผลบุญ
(กรรมการ บริหาร)
หา! ไม่จริง ไม่จริงใช่ไม่เนี่ย เงินเดือนเดือนนี้ฉันยังไม่ได้เลย แน่วพูดพร้อมทรุดลงไปนั่งกับพื้น
แน่ว แน่ว ทำใจดีๆไว้ อิ๋วทำการประคองเพื่อนของเธอให้ได้สติ
เข้างานก็ไม่เคยสาย หนักเอา เบาสู้ เงิดแนไม่ขึ้นเป็นชาติ โบนัสไม่เคยมี แต่ทำไมต้องทำกันอย่างนี้ด้วย แน่วเริ่มโวยวาย
แน่ว ใจเย็นสิ คนอื่นเค้าก็รู้สึกเหมือนเธอนั้นแหละ อิ๋วพยายามปลอบเพื่อน
ไม่ได้ ฉันต้องไปหาผู้จัดการคุยกันให้รู้เรื่อง แน่วพูดและเดินเข้าไปในตัวโรงงาน
คุณต้องการอะไรอีก เสียงของผู้ชายวัยกลางคนน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเครียดตะโกนขึ้นจากในโรงงาน
ก็ผู้จัดการทำอย่างนี้ได้ไง ถึงบริษัทจะปิดก็น่าจะจ่ายเงินเดือนพวกเรามาก่อน แน่วตะโกนใส่และเดินเข้าไปใกล้
ผมมีให้พวกคุณแค่ เอกสารรับรองจากบริษัทเท่านั้นแหละ ผู้จัดการผู้ด้วยเสียงแบบสั่นๆและโยนแฟ้มใส่เอกสารขนาดใหญ่ใส่หน้าเธอ
แล้วเงินเดือนละ ตอนนี้ก็ปลายเดือนแล้ว ถึงไม่เต็มเดือน ให้ครึ่งเดือนก็ได้ แน่วยังต่อรอง
พวกคุณจะเอาอะไรกับผมหนักหนา เสียงผู้จัดการตะโกนขึ้นทำให้ผู้คนส่วนใหญ่เงียบ
แสดงว่าคุณไม่จ่ายใช่มั้ย งั้นเราคงต้องไปโรงพักกันและแจ้งความเตรียมขึ้นศาล แน่วพูดจบและเดินเข้าไปหา
คุณอย่าเข้ามาดีกว่า ผู้จัดการพูดและยกปืนจ่อหน้าแน่ว
เดี๋ยวๆ เราพูดกันดีๆก็ได้ค่ะ อย่าใช้อาวุธเลยดีกว่า แน่วพูดอย่างตกใจ
ก็นี้ไง ดีๆ พวกคุณเป็นแค่พนักงานไม่รู้หรอกว่า คนบริหารอย่างผมรู้สึกอย่างไร ผู้จัดการพูดเสียงสั่นแต่ปืนยังจ่อที่หน้าแน่ว
รู้ค่ะ...พวกเรารู้ทุกคนรู้ค่ะ แน่วยังพูดต่อ
ไม่สิ! พวกคุณไม่รู้หรอก ว่าการหมุนเงินให้พนังงานที่ผมรักเหมือนครอบครัวไม่ทันมันเป็นยังไง ไหนจะเพื่อนฝูงที่ไม่ยอมคบเพราะบากหน้าไปหาบ่อย ลูกเมียที่ทิ้งหนีหาย มันเป็นยังไง ผู้จัดการเหมือนเริ่มคลั่งและร้องไห้
แต่ต่อไปนี้ มันจะไม่มีอีกแล้ว ผู้จัดการพูดแบบอ่อนลง
ตอนนี้ผมพูดได้คำเดียวว่า ขอบคุณทุกคนที่ช่วยทำงานให้ผมอย่างดีมาตลอด แต่ผิดที่ผมบริหารไม่ดี ไม่สามารถพาบริษัทนี้เดินต่อไปได้ ผมขอโทษและขอบคุณมากครับ ผู้จัดจากพูดแบบเรียบๆทำให้ทั้งโรงงานเงียบกริบ
เนวิญา วันแรกที่เข้ามา ผมจำได้ว่า คุณเป็นไปแรงเกินเด็กจบใหม่ ฉลาดเป็นกรด ทันคนว่องไว ผมจึงเลือกคุณเข้ามา ต่อจากนี้ขอให้คุณโชคดี...เพราะอนาคตของคุณคงไกลแน่ๆ
ผู้จัดการพูดและหันมายิ้มให้พร้อมลดปืนลง ....แต่!!
ปัง!! ....กรี๊ด เกิดเสียงดังมาจากปืนของผู้จัดการที่จัดการยิงตนเองเพื่อตัดปัญหา ตามด้วยเสียยงกรี๊ดของผู้คน
ผู้....จัดการ เสียงของแน่วแผ่วเบาด้วยความตกใจ จนลงไปนั่งกับพื้น
แน่วๆๆ ทำใจดีๆนะ เสียงอิ๋วเพื่อนร่วมงานของเธอเรียกเธอให้ได้สติ
นั้นเป็นเรื่องของฉันเมื่อ 5 เดือนก่อน แต่ปัจจุบันคือ
ข้าพเจ้า ยังตกงาน ไม่เข้าใจว่าทำไมงานมันหายากมากมายขนาดนี้ ไหนผู้จัดการบอกอนาคตจะไกลไง
นี้มันชีวิตห่างไกลอนาคตต่างหาก อุ๊บ! ขอโทษค่ะ ผู้จัดการ แต่นั่นแหละนะ เฮ้อ! เครียดชะมัด
เดี๋ยวขอแนะนำตัวก่อน
ชื่อ เนวิญา คงดีอยู่ ชื่อเล่นแน่ว สูง 168 น้ำหนัก....ยังไม่ได้ชั่ง
สัดส่วน....อุ๊ยลืมไปคิดว่าประกวดนางงาม อายุ24-25 เนี่ยแหละจำไม่ค่อยได้
สถานะ โสด+ตกงาน พื้นเพเป็นคนโคราช แต่เข้ามาอยู่ในเมืองกรุงตั้งแต่ ม1
จบ ป.ตรี คณะ วิศวกรรมศาสตร์ จากมหาลัยที่มีชื่อแห่งหนึ่งในไทย(แล้วที่ไหนมันไม่มีชื่อ)
เกือบเกียรตินิยมเชียวนะ ไม่ได้ขี้โม้ ก็คนมันเก่งอะ
พอก่อนเดี๋ยวมันจะยืดยาว บรรทัดต่อจากนี้ไปจะเป็นเรื่องราวของฉันในปัจจุบัน
รับรองมีอะไรมากกว่าที่คุณคิดแน่
ก๊อกๆๆ แน่วเปิดประตูหน่อย เสียงผู้หญิงอายุประมาณ24-25 พ๔ดขึ้นจากข้างนอก
แป๊ปนึง ฉันพูดตอบกลับไปแล้วไปเปิดประตู
เอ้านี้! ฉันซื้อข้าวมาให้ เสียงผู้หญิงผมยาว หน้าออกหมวยๆ ผิวขาว พูดขึ้นกับฉัน
อ้าวโบ กลับมาเร็วจัง ฉันพูดกับโบแล้วเดินเข้าห้องพร้อมกับเก็บหนังสือพิมพ์หนังสือหางานที่ตอนนี้กระจัดกระจายเต็มห้อง
เออ! เมื่อกี่ฉันไปซื้อกับข้าว ได้ยินว่าเจ๊ติ๋ม อยากได้คนช่วยขนผักในตลาดพรุ่งนี้ โบปิดประตูและเริ่มสาธยาย
ห๊า! ขนผัก วันนั้นฉันขนไข่ยังไม่หายปวดไหล่เลย ฉันเริ่มโววาย
เอาน๊าแก ทำไปก่อนสิ จะได้มีเงินใช้ไง โบเริมกล่อม
แล้วที่แกทำงานมารับพนักงานเพิ่มหรอ ฉันถามเพราะไม่อยากไปขนผัก
ฉันอยู่แต่หน้าเตาก็ไม่รู้อะไรหรอก รู้แต่ว่าที่โรงแรมกำลังจะเปลี่ยนผู้บริหาร โบพูดไปขณะเปิดข้าว
แล้วเขาคิดจะรับพวกวิศวกรบ้างปะ ฉันถามแบบสนใจ
ฉันว่าไม่ คงจะรับเป็นพวกเลขามากกว่า
โห้! ทำไมนะ อุตสาห์เรียนมาอย่างยากลำบาก ทำไมต้องมานั่งตกงานอย่างนี้ด้วย ฉันเริ่มพล่าม
เอานะแก อย่าคิดมาก กินข้าวดีกว่าได้มีแรงขนผักพรุ่งนี้ โบพูดปลอบ
ความคิดเห็น