คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapter 5 ; Before & After [บีฟอร์และอาฟเตอร์]
แอ๊ดดด
“คุณลุง! กลับมาแล้วเหรอ”
ฉันแหงนหน้าไปมองประตูทั้งๆ ที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว (พึ่งอาบน้ำเสร็จ) เพราะคิดว่าเป็นคุณลุงแต่ว่าคนที่เปิดประตูเข้ามากลับกลายเป็น...
“คุณเป็นใครน่ะ!/เธอเป็นใครน่ะ!”
เธอเป็นผู้หญิงผมสีน้ำตาลอ่อนท่าทางดูดีคนหนึ่งแต่เรื่องที่เธอเป็นใครในตอนนี้ไม่สำคัญเท่าที่เธอเห็นฉันสภาพกึ่งเปลือยแล้วเธอก็ต้องรู้แน่ๆ ว่าฉันเป็นผู้หญิง! =[]=
“ออกไปนะ!”
“ค่ะ!”
ปัง!
ซวยๆๆ ซวยแล้วทำยังไงดี ซวย! ซวย! ซวย! ซวยสุดๆ TOT
ว่าแต่ประตูมันล็อคอยู่นี่นาทำไมผู้หญิงคนนั้นถึงเปิดเข้ามาได้ล่ะ?
ช่างเถอะ! แต่งตัวก่อนดีกว่า O_O
“คุณเป็นใครน่ะ!” ฉันเปิดประตูออกไปประจันหน้ากับผู้หญิงคนนั้นหลังจากที่แต่งตัวเสร็จ
“อ้าว ทำไมเธอแต่งตัวอย่างกับผู้ชายล่ะเป็นผู้หญิงไม่ใช่หรือไง =O=”
อยากจะร้องไห้ T_T
“มาคุยข้างใน! -_-”
ปัง!
ฉันดึงผู้หญิงคนนั้นเข้ามาในบ้านแล้วรีบปิดประตูพร้อมกับลงกลอนอย่างแน่นหนาทั้งประตูหน้าต่างแถมปิดผ้าม่านให้ด้วยเพราะถ้าเกิดความแตกฉันซวยแน่ๆ =__=;
“สิ่งที่คุณเห็นเมื่อตะกี้นะลืมๆ ไปเถอะ”
“หมายถึงอะไรหน้าอกคัพบีปลายๆ ของเธอน่ะเหรอ -O-”
ไม่ยักรู้ว่าตัวเองบึ้มขนาดนั้น -.-
แต่นี่มันไม่ใช่เวลานี่นา! =__=
“หมายถึงเรื่องที่ผม...ไม่ใช่ผู้ชายต่างหาก! = =;”
“อ้าวแล้วหน้าอกนั่นไปเสริมมาหรอกเหรอแต่มันก็ดูเป็นธรรมชาติดีนี่ไปทำร้านไหนมาฉันมีเพื่อนเป็นแบบเธอนี่ล่ะเขากำลังหาร้านทำอยู่แนะนำหน่อยสิ >O<”
ไปกันใหญ่แล้ว TOT
“เป็นผู้หญิงแท้ๆ โว้ย!”
“อ้าวตกลงยังไงกันแน่พูดจาวกไปวนมา -3-”
“ผมถูกคุณลุงเจ้าของบ้านหลังนี้เก็บมาเลี้ยงเมื่อไม่กี่วันที่แล้วพอผมตื่นมาก็จำอะไรไม่ได้ก็เลยต้องอยู่ที่นี่สักพักจนกว่าจะจำทุกอย่างได้! คุณลุงบอกว่าบอสไม่สิคุณบอสซิเนียร์เจ้าของที่นี่ไม่ชอบผู้หญิงถ้าเขารู้ว่าผมเป็นผู้หญิงผมก็จะไม่ได้อยู่ที่นี่! ผมก็เลยต้องทำเป็นว่าตัวเองเป็นผู้ชายแล้วตอนนี้ฉันก็เป็นเบ๊ของเขาเพราะมันเป็นตำแหน่งเดียวที่ยังว่างอยู่ไม่งั้นผมก็คงอยู่ที่นี่ไม่ได้ อ้อ ผมชื่ออาฟเตอร์!”
โอ้ย เหนื่อยวุ้ยพึ่งเคยพูดยาวขนาดนี้ -_-;
“อาฟเตอร์งั้นเหรอ!?”
มือน้อยๆ ดึงใบหน้าของฉันเข้ามาดูใกล้แล้วจับเอียงซ้ายเอียงขวาไปมา เอ่อ...ตอนนี้ฉันงงไปหมดแล้วล่ะ @_@
“เอ้ะ ...จี้อันนี้เหมือนของฉันเลย!”
หา? -O-
พอเธอพูดอย่างนั้นฉันก็เหลือบมองที่คอของเธอบ้างมันมีจี้รูปแบบเดียวกันกับฉันมีเลยเพียงแต่มันเป็นสีขาวส่วนของฉันเป็นสีดำและที่สำคัญจี้อันนั้นมันสลักไว้ว่า ‘Before’ ส่วนของฉันคือ ‘After’
“ฉันว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันยาวแล้วล่ะ อาฟเตอร์”
ผู้หญิงคนนี้ชื่อจริงคือบีฟอร์ สเตวาร์ส เจอร์มานอตต้า เป็นน้องสาวไม่แท้ของบลายธ์อาร์ซิเอกัส แอนโดรนีด้าหรือบอสนั่นล่ะดังนั้นตอนนี้ชื่อของเธอก็ตอนนี้คือบาเลนซิเอก้า แอนโดรนีด้าหรือบาเวนซี่เรียกได้ว่าเป็นผู้หญิงคนเดียวในโลกที่บอสรักถึงจะแค่แบบน้องสาวก็เถอะ
ส่วนภูมิหลังของเธอคนนี้...“พ่อแม่ของเราถูกคนชั่วยิงตายคนที่รอดมาจากเหตุการณ์ครั้งนั้นก็คือคุณอาที่พาฉันหนีออกมาเจอกับตำรวจที่ดักล้อมอยู่คุณอาฝากฉันเอาไว้กับตำรวจแล้วก็ถือปืนเข้าไปสู้กับคนร้ายแต่มันดันก็หนีไปได้อีกในที่เกิดเหตุตำรวจพบก็แต่ศพของคุณพ่อกับคุณแม่ที่ถูกมันยิงตายแต่น้องสาวฝาดแฝดของฉัน ‘อาฟเตอร์’ ก็หายตัวไปแล้วนับจากเหตุการณ์ครั้งนั้นก็ไม่มีใครพบเธออีกเลยหลังจากนั้นฉันก็อยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เป็นของเพื่อนคุณอาแต่ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำคุณอาถึงไม่ให้ฉันไปอยู่ด้วยก็ไม่รู้จนกระทั่งมีคนมารับฉันไปเลี้ยงคุณอาเองก็อนุญาตฉันก็เลยมาเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลนี้นั่นล่ะ”
“งั้นผมก็คือ...”
“ฉันมั่นใจว่าเธอต้องใช่อาฟเตอร์คนนั้นแน่ๆ ไม่มีทางทีที่จะเป็นแค่คนชื่อเหมือนในเมื่อคอของเธอยังห้อยจี้ที่เขียนว่า ‘After’ เหมือนของฉันที่เขียนเอาไว้ว่า ‘Before’ นับว่าเป็นโชคดีมากจริงที่ฉันได้เจอเธอ...เธอต้องช่วยฉันหาไอ้คนๆ นั้นเจอแน่ๆ ...คนที่ฆ่าพ่อกับแม่ของเรา” บีฟอร์พูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่ฉันสัมผัสได้ถึงความเคียดแค้น
บางทีเธอคนนี้อาจจะช่วยฉันได้...พี่สาวฝาแฝดที่มีใบหน้าไม่เหมือนกัน บีฟอร์ต้องช่วยให้ความจำที่หายไปของฉันกลับมาแน่ๆ!
แซง อิล ชุก ฮา ฮัม นี ดะ
“อ้าวพี่บอสโทรมาแฮะ ขอตัวสักครู่นะ!”
อิล ชุก ฮา ฮัม นี ดะ…
เพลงนี้คุ้นๆ แฮะเหมือนเคยได้ยินที่ไหนเลยทำไมมันถึงติดอยู่ที่หูนี่ล่ะเพียงแต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกสักที
“สวัสดีค่ะพี่บอส...ตอนนี้บีถึงแล้วค่ะจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ...บีก็รักพี่ค่ะแล้วเจอกันน้า”
“คุณบีฟอร์ฮะเพลงเมื่อกี้น่ะ...”
“เรียกฉันว่าพี่บีก็พอตอนอยู่ต่อหน้าพี่บอสค่อยเรียกคุณบีว่าแต่ทำไมเหรอ?”
“ฉันว่ามันคุ้นๆ หูยังไงก็ไม่รู้อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน”
“เพลงนี้น่ะมันเปิดทุกๆ ปีในงานวันเกิดของพวกเราน่ะแล้วเธอก็ชอบเพลงนี้มากด้วยเพลงนี้ปกติจะเปิดสองรอบรอบแรกจะเป็นชื่อของฉันก็คือบีฟอร์ซังรอบที่สองก็คืออาฟเตอร์ซัง”
“อย่างงั้นเหรอ”
“งั้นฉันไปก่อนนะเดี๋ยวพี่บอสจะรอนานถ้าไปหาพี่บอสเสร็จแล้วเดี๋ยวจะมาใหม่ ^_^”
“อย่าบอกบอสว่าผมเป็นผู้หญิงเชียวนะ!”
“จ้าๆ”
จะไปคุยอะไรกันก็ไม่รู้หรอกแต่ทำไมฉันถึงอยากจะฟังก็ไม่รู้บางทีมันอาจจะเป็นประโยชน์กับฉันก็ได้นะแล้วฉันก็อยากจะลองไปดูด้วยเพราะคุณลุงอาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้ตั้งแต่เมื่อคืนก็ยังไม่กลับมาเลยเป็นผู้ใหญ่ที่แย่ที่สุด
แปะ
ใครน่ะ O_O
ฟึ่บ!
ระหว่างทางที่ฉันแอบตามพี่บีไปที่บ้านลอสมือใครสักคนวางแหมะบนหัวฉันจึงรีบหันขวับไปด้านหลังแล้วตั้งการ์ดแล้วก็เจอกับ... “คุณลุง! หายไปไหนมาฮะ ผมเป็นห่วงแทบแย่!! O_o”
“ลุงไปทำธุระให้คุณบอสนอกฟาร์มมาแต่ดันลืมว่ามีแกอยู่บ้านด้วยอีกคนก็เลยเผลอล็อคประตูไปเมื่อคืนแกคงแย่น่าดูคงไม่มีที่ซุกหัวนอนใช่ไหม? ลุงขอโทษนะ T_T”
“เมื่อคืนผมก็นอนในบ้านนั่นล่ะฮะแค่ต้องงัดหน้าต่างเข้าไปนอนเท่านั้นเองไม่ได้หนักหนาสาหัสอะไรนักหรอก”
“เก่งมากให้มันได้อย่างนี้สิหลานรัก -O-” พูดไปก็ลูบหัวไปคุณลุงเห็นฉันเป็นคุณเป็ดเรอะ -__-
“ลุงฮะ” ฉันทำหน้าเอือมใส่
“แล้วนี่ทานอะไรหรือยัง”
“ยัง -3-”
“งั้นไปกินกันเดี๋ยวลุงจะสอนต่อจากที่ค้างเมื่อวานให้”
แต่บอสกับพี่บีล่ะ ฉันต้อง...
“มีอะไรเหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอก ไปกันเถอะฮะ! ^__^;” แล้วฉันกับคุณลุงก็กอดกันกลมเดินไปจากตรงนั้นทั้งๆ ที่สายตาฉันก็ยังคงเหลียวหลังไปมองอยู่ตลอด
...ฉันเห็นนะตอนพี่บีคุยโทรศัพท์กับบอสน่ะดวงตาของเธอเป็นประกายวาววับเชียวล่ะ
จากที่เมื่อวานลุงสอนฝึกกำลังกายพื้นฐานอย่างพวกตีลังหาหกสูงอะไรพวกนี้ให้ฉันแล้วและวันนี้คุณลุงก็จะฝึกมวยไทยท่าพื้นฐานทั้งแม่ไม้มวยไทยกับลูกไม้มวยไทยให้ฉันจนครบทุกท่า
จนกระทั่งมาถึงท่านี้…
‘จระเข้ฟาดหาง’
ฉันเห็นคุณลุงทำให้ดูมันก็ไม่ยากอะไรนะแต่พอทำตามฉันดันทำไม่ได้ซะงั้นก็ขามันยกไม่ถึงนี่นา โอย ยากจัง! TOT;
“เอาใหม่คราวนี้ลองจินตนาการเอาว่าลุงคือคนที่แกเกลียดมากๆ เอ้า ลองดู!”
ฉันไม่มีคนแบบนั้นในชีวิตสักหน่อย -__-;
‘พ่อแม่ของเราถูกคนชั่วยิงตาย…’
“พ่อ!! พ่อจ๋า ฮือ...”
อะไรกัน...ภาพนี้! แล้วก็ความรู้สึกนี้ ความกลัวที่บาดลึกพร้อมกับภาพของร่างสูงสีดำในมุมย้อนแสงที่กำลังเล็งปืนมาที่ฉันแล้วก็...
ปัง! ปัง! ปัง!
...
ตุ้บ!
รู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงถูกสูบออกไปหมดเข่าฉันทรุดลงกับพื้นมือสองข้างที่ใช้ยันพื้นหญ้ากำลังจิกลึกลงไปในพื้นดินความรู้สึกแปลกๆ กับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ...
ความกลัว? ไม่สิ ความแค้นต่างหาก
“อาฟเตอร์!”
“ฮะ? คุณลุง”
“จะพักก่อนไหม?”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรหรอก ฝึกต่อกันเถอะตอนนี้ผมพร้อมเสียยิ่งกว่าพร้อมอีกสอนทุกอย่างที่คุณลุงอยากสอนมาเลยครับ”
“ไหวแน่นะ”
“แน่ฮะ” ฉันปาดน้ำตาออกลวกๆ
“งั้นมา!” คุณลุงตั้งท่าเตรียมชกฉันจึงทำบ้างตั้งการ์ดกำบังหลบหมัดของอีกฝ่ายให้พ้นและใช้เท้าซ้ายเป็นหลักหมุนตัวฟาดเท้าขวาไปที่ต้นคอของฝ่ายตรงข้าม...
ผัวะ!
“โอ้ย!”
สำเร็จแล้ว O_O
แปะๆๆ
พี่บีเดินปรบมือมาแต่ไกลพร้อมกับบอสที่เดินตามมาด้านหลังด้วยสีหน้าเนือยๆ ไม่รู้ว่ากินอะไรผิดมาหรือไง -_-
“เก่งมากเลยน้องสะ...อะ!...น้องชาย!! วู้วๆๆ >O<;;;”
เกือบไปแล้วไหมล่ะ -___-;
“ขอบคุณนะฮะ” ฉันก้มหัวให้พี่บีพอเป็นทางการแล้วรีบวิ่งไปหาคุณลุงที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้น หวาาาา คุณลุงปากแตกด้วย! TOT “เจ็บมั้ยฮะ ผะ...ผมขอโทษนะ”
“แกทำดีแล้วไอ้หลาน...ดีเกินไปด้วยซ้ำ โอยยยย -__,-”
มันคือคำชมสินะ (. . )
“ลุงควรกลับไปทำแผลนะคะ -O-;” พี่บีเดินมานั่งยองๆ ข้าง
“ลุงก็คิดว่าอย่างนั้น Y_Y”
“งั้นเดี๋ยวคุณลุงไปก่อนนะบ้านคุณลุงอยู่ตรงนี้เองบีคิดถึ้งงงงคิดถึงลุงม้ากมากไม่ได้คุยกันตั้งนานแน่ะ! >_< แต่ตอนนี้ขอคุยกับอาฟเตอร์หลานรักของคุณลุงสักจครู่นะ! -.-”
“จ้ะมาไวๆ ล่ะลุงไม่อยากอยู่คนเดียวนานๆ คนแก่ๆ ก็อย่างนี้ล่ะเหมือนต้นไม้ต้นหนึ่งถ้าขาดน้ำหรือความรักจากลูกหลานไปมันจะแห้งเหี่ยวลงไปได้ ฮือๆ U_U” แล้วคุณลุงก็เดินไปพร้อมกับแตะปากตรงที่เป็นแผลพลางทำหน้าเหยประหลาดคนเดินไปก็ซี้ดไป -_-;
แล้วทีกับพี่บีนี่อ้อนจังเลยเนอะ ทีกับฉันที่เป็นหลานทั้งคนนี่เกือบจะปล่อยให้นอนตากยุงอยู่นอกบ้านถึงจะหลานนอกไส้ก็เถอะ! คนแก่เป็นอย่างนี้ทุกคนรึเปล่าเนี่ย ฮึ่ย -3-
“จระเข้ฟาดหางเมื่อกี้สวยมากๆ เลย! ร้ายไม่เบานะเราเนี่ย! >O<!”
“แน่อยู่แล้วฝีมือผมทั้งคนของพวกนี้ผมทำเป็นตั้งแต่อยู่ในท้องแม่แล้ว” โม้ไปนั่น =.=
“ถ้าอย่างนี้ฉันก็วางใจแล้วล่ะว่าจะฝากพี่ชายไว้กับนายได้”
“ไว้ใจได้เลย! อา...คุณบีฮะ”
“จ้ะ?”
“ตอนที่ผมกำลังฝึกอยู่น่ะ ...ยื่นหูมาใกล้ๆ หน่อยสิ” ฉันเอามือป้องปากแล้วกระซิบกระซาบอะไรบางอย่างกับพี่บีและนั่นก็ทำให้ดวงตาของเธอเบิกกว้าง
“จริงเหรอ! งั้นเดี๋ยวค่อยคุยกัน อ้อ! แก้มนายนี่น่าหอมจัง -.-” ว่าแล้วพี่บีก็หอมแก้มฉันฟอดใหญ่ทั้งซ้ายทั้งขวา “นายน่ารักที่สุดเลย” แล้วเธอก็วิ่งออกไป
ว่าแต่...ทำไมฉันต้องเขินให้พี่สาวตัวเองด้วยล่ะเนี่ย -/////-
ความคิดเห็น