คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter1; After [อาฟเตอร์]
สวัสดีฮะ ฉันอาฟเตอร์แต่คุณลุงกับใครๆ จะเรียกฉันว่าคอร์เดียล ฉันเป็น อืม... ว่าไงดีล่ะ ฉันเป็นสิ่งมีชีวิตประหลาดกว่าเด็กผู้หญิงทั่วไป แต่เรียกฉันว่าผู้หญิงก็ไม่ถูกนักหรอกเพราะนิสัยของฉันมันผู้ชายที่เกิดมาผิดร่างดีๆ นี่เอง ฉันเป็นสายลับให้ตำรวจโดยทำงานกับบัดดี้ก็คือ ‘คุณลุงเรเชน’ ที่เลี้ยงฉันมาตั้งแต่หกขวบจนตอนนี้ก็จะร่วมสิบสองปีแล้วที่ฉันอยู่กับคุณลุงมาเพราะว่าคุณพ่อของฉันถูกคนสารเลวคนหนึ่งฆ่าตายและคุณลุงก็เป็นตำรวจสายลับที่เข้าไปเจอฉันนั่งร้องไห้อยู่กับศพของคุณพ่อคุณลุงเห็นว่าฉันไม่มีใครแล้วก็เลยรับฉันมาเลี้ยงด้วยและเลี้ยงดูฝึกฝนทักษะต่างๆ ให้ฉันจนเก่งกาจเหนือเด็กทั่วไปแล้วคุณลุงยังขัดเกลานำความเป็นเด็กผู้หญิงของฉันออกไปด้วย โอเค ฉันแมน! -_-
คุณลุงไม่ให้ฉันไว้ผมยาวเพราะมันดูแลลำบากฉันจึงต้องซอยผมสั้นแบบวัยรุ่นที่ดูทะมัดทะแมงแทนผิดระเบียบเสียด้วย ฉันจึงเป็นเด็กผู้หญิงที่ ‘หล่อ’ ตั้งเด็กบวกด้วยนิสัยแข็งๆ ห้าวๆ กับ ความสามารถในการใช้พละกำลังที่เหนือเด็กทั่วไปหน้าตาที่เปลี่ยนไปตามทรงผมคือถ้าจะแต่งสวยก็พอไหวแต่ถ้าจะหล่อก็โคตรสมค่าราคาแต่ง! ฉันจึงถูกมองว่าเป็นทอมแต่ถึงฉันจะไม่เคยเหลียวหลังมองผู้ชายแต่ฉันก็ไม่ได้หมายความว่าชอบผู้หญิงนะ!
หรือว่าฉันจะตายด้านกัน? -_-;
“เฮ้ย!”
พลั่ก!
ระหว่างทางที่กำลังจะเดินกลับบ้านก็มีเด็กผู้ชายอายุมากกว่าฉันสักสองสามปีตรงเข้ามาผลักไหล่ฉันจนหน้าแทบคว่ำ
ไอ้ชิบหายเอ้ย ฟัสโรดาส!
“อะไรของมึงวะ? -*-”
“เก่งนักเหรอมึงน่ะ!”
“เออ แล้วหนักกบาลมึงหรือไง”
“มึงเล่นแฟนกูจนต้องไปนอนหยอดข้าวต้มที่โรงพยาบาลนี่หนักกบาลกูพอมั้ยล่ะ!”
ผู้หญิงที่ฉันพึ่งจัดการไปเร็วๆ นี้น่ะเหรอ อืม จะว่าไปก็คนที่เพิ่งมีเรื่องเร็วๆ นี้...
“ก็เมียมึงหาเรื่องกูก่อนเหมือนที่มึงกำลังทำนี่ไง”
“แต่มึงเป็นแค่คนไม่มีหัวนอนปลายเท้าแฟนกูเป็นผู้ดีมีฐานะและที่สำคัญแฟนกูไม่ได้เป็นลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่เหมือนมึง”
ฉันกัดฟันจนเจ็บกรามมือกำแน่นพร้อมจะปล่อยหมัดออกไปทุกเมื่อแต่คุณลุงสอนฉันไว้เสมอว่าอย่าพึ่งลงมือจนกว่าจะทนไม่ไหวจริงๆ การใช้กำลังไม่ใช่ทางออกของทุกสิ่ง
“ถึงกูไม่มีหัวนอนปลายเท้าแต่กูก็มีศักดิ์ศรีกูไม่เหมือนมึงที่ทำตัวเป็นปรสิตเอาแต่ผลาญเงินผู้หญิงเกาะแฟนกินไปวันๆ แต่ก็สมกันแล้วล่ะผู้หญิงที่มีดีแค่รวยแต่กิริยามารยาทต่ำ! แถมยังเคราะห์ซ้ำกรรมซัดโง่มีแฟนแบบมึงแล้วที่มาหาเรื่องกูนี่ทำไมล่ะเพราะแฟนนอนหยอดน้ำข้าวต้มอยู่ที่โรงพยาบาลไม่มีใครให้เงินมึงใช้หรือไง?” ฉันยิ้มอย่างสะใจหลังจากสาดคำพูดเข้าไปแทงใจดำมันเต็มๆ สมน้ำหน้า! แกมากระตุกหนวดฉันเองนะไอ้แมงดาเอ้ย
พลั่ก!
โอ้ย! เจ็บหน้าจะหักไอ้บ้านี่มันต่อยฉัน! ฉันที่เป็นผู้หญิงเนี่ยนะ!? =[]=
“ไอ้...!”
เพียะ!
เฮ้ย! O_o พอฉันลุกขึ้นมาจากพื้นเตรียมตัวจะเอากระเป๋านักเรียนฟาดหน้ามันให้แหกไปข้างหนึ่งแต่ไม่ทันจะได้ทำอะไรพอฉันลุกขึ้นยืนได้เต็มตัวก็ถูกตบซ้ำรอยหมัดเดิมจากที่เจ็บอยู่แล้วก็เจ็บมากขึ้นไปอีก เว้ย! ไม่ทนแล้วเว้ย!!!
“จับมันไว้!”
มือหยาบๆ ของใครก็ไม่รู้พุ่งเข้ามาล็อกตัวฉันจากด้านหลังฉันจึงกระแทกข้อศอกเข้าไปเต็มๆ ทำให้ฉันหลุดออกมาจากมือนรกนั่นจนได้แล้วพอหมุนตัวกลับไปเผชิญหน้ากับพวกมันฉันก็เห็นมันยืนอยู่กับพรรคพวกที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้นับรวมได้เบ็ดเสร็จได้ห้าคนถ้วน
ถึงเก่งยังไงฉันก็ผู้หญิงนะแล้วนี่มันเกณฑ์พรรคพวกมาขนาดนี้มันจะมาหาเรื่องฉันหรือว่ามาสู้กับสัตว์ประหลาดที่ไหนวะ! =[]=
“อะไรวะ! นี่มึงเล่นหมาหมู่นี่!” ฉันแตะหน้าของตัวเองส่วนที่โดนเล่นงานเบาๆ แล้วหน้าก็บูดเบี้ยวด้วยความเจ็บโดยอัตโนมัติ ไอ้หน้าตัวเมียเอ้ย ทำกับผู้หญิงได้นะ!!
และดูจากจำนานฉันลุยเดี่ยวตอนนี้ก็คงจะไม่ไหวซะด้วยสิ ตอนนี้ก็มีแค่ทางเดียว...
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!”
ทางรอดก็คือกูต้องหนีหางจุกตูด -_-
“ลุงฮะ! กลับมาแล้ววววว”
“วันนี้เป็นไงบ้าง”
“มีคนมาหาเรื่องฮะแต่ก็จัดการไปแล้วแหละ...อ้าวส์!”
ลุงกดตรงแก้มข้างที่ฉันพึ่งโดนเล่นงานมาอย่างแรงจนฉันน้ำตาเล็ดเพราะความเจ็บแต่ลุงกลับหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวราวกับว่าความเจ็บของฉันมันเป็นเรื่องน่าตลกมาก ทีปกติล่ะก็ทำเก๊กเข้มนะ =_=^
“ไปทำแผลซะ มีเรื่องจะบอก”
“บอกตอนนี้ไม่ได้เหรอ”
“ไปทำแผล” ลุงพูดเสียงเฉียบ
“ฮะ”
ฉันใช้เวลาเพียงหนึ่งนาทีในการหยอดเบตาดีนใส่สำลีแล้วใช้ซับตรงมุมปากที่มีเลือดแห้งเกรอะๆ อยู่นิดหน่อยและเปลี่ยนชุดนักเรียนเป็นชุดลำลองธรรมดาด้วยสเต็ปเทพจากนั้นกรีบจ้ำอ้าวออกมาจากห้องของตัวเองวิ่งมาหาคุณลุงที่นั่งรออยู่ทันที
“มาแล้วฮะ”
คุณลุงยื่นแฟ้มหลายอันมาตรงหน้าฉันแล้วพยักหน้าฉันจึงรีบมาแล้วค่อยๆ เปิดดูทีละหน้าทีละแฟ้มแล้วอ่านข้อความในกระดาษที่บรรจุอยู่ในแฟ้มโดยละเอียด
มันเป็นแฟ้มของผู้ต้องสงสัยในรายชื่อผู้ต้องหาคดีอาชญากรรมที่ฉันอ่านไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบแล้วแต่ฉันก็ยังต้องอ่านมันแบบละเอียดถี่ยิบอยู่เป็นประจำเพราะบางทีก็มีข้อมูลใหม่เพิ่มเข้ามาโดยที่ฉันไม่รู้เหมือนกัน
จนกระทั่งฉันอ่านรายละเอียดแฟ้มทุกๆ อันจบ...
“พวกนี้คือใครฮะ” ฉันถามพร้อมยื่นแฟ้มสามอันที่ไม่คุ้นตาให้คุณลุง
คุณลุงรับแฟ้มทั้งสามมาไว้ในมือและเปิดดูผ่านๆ จนครบทุกหน้าทุกแฟ้ม “ยังตาดีเหมือนเดิม”
“ทั้งสองคนนี้...”
“เดี๋ยวฮะคุณลุงแฟ้มที่ผมให้ไปมีสามคนไม่ใช่เหรอ”
“อีกคนไม่ต้องแกทำสองคนก็พอ”
“ทำไมล่ะฮะ?”
“ผู้ชายคนนี้ชื่อบอสและอีกคนคืออาร์เมลสองคนนี้คือผู้ต้องสงสัยในคดีอาชญากรรมอย่างที่ระบุในแฟ้มที่แกอ่านไปเมื่อกี้หน้าที่ของแกก็ชื่อต้องสืบหาข้อมูลหาคนร้ายตัวจริงให้ได้โดยที่คนร้ายตัวจริงอาจจะเป็นหนึ่งในสองคนนี้หรือเป็นทั้งสองคนหรืออาจจะไม่ใช่ทั้งสองคนแต่อาจเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับทั้งสองคนนี้ไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่งนั่นก็หมายความว่าแกต้องเก็บรายละเอียดทุกๆ อย่างห้ามขาดตกบกพร่องเด็ดขาด!”
อะไรของคุณลุงเนี่ยพอฉันถามเรื่องหนึ่งก็เบี่ยงประเด็นไปอธิบายอีกเรื่องหนึ่งแทนซึ่งมันก็เป็นเรื่องที่คุณลุงกำชับฉันมาทุกๆ ครั้งที่ปฏิบัติงานอยู่แล้ว ไม่ค่อยจะเนียนเล้ยยยย! -__,-
“รู้อยู่แล้วคร้าบ -_-b ว่าแต่ลุงจะให้เข้าไปสืบยังไงล่ะ?”
“เห็นทีงานนี้คงจะต้องปลอมตัวเข้าไปแล้วล่ะ”
“ฮะ ปลอมตัว?”
“ลำบากหน่อยนะเห็นว่าจะต้องย้ายโรงเรียนหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจแต่เพื่องานทำๆ ไปเถอะ วันนี้ไม่มีธุระอะไรแล้วล่ะไปพักผ่อนเถอะเพราะพรุ่งนี้เรา...ไม่สิพรุ่งนี้แกต้องเริ่มงานแล้ว โชคดีหลานรัก J” พอคุณลุงพูดจบแล้วก็เดินเข้าในห้องของตัวเองพร้อมกับแฟ้มของผู้ต้องสงสัยคนนั้นที่คุณลุงไม่ให้ฉันรับงานมาทำสงสัยจะเอาไปทำเองล่ะมั้งเพราะผู้ชายคนนั้นรู้สึกจะค่าหัวสูงทีสุดในบรรดาผู้ต้องสงสัยทั้งสามที่คุณลุงให้ดูเลยนี่นา เฮอะ คุณลุงผู้ยุติธรรม! -_-*
ฟึ่บๆๆ
ฉันหยิบแฟ้มทั้งสองมาเปิดดูรูปภาพของผู้ต้องสงสัยอีกครั้งถึงแม้มันจะเป็นรูปที่ถูกแอบถ่ายก็เถอะแต่คนพวกนี้ก็หน้าตาใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย -.- อย่างน้อยงานนี้ก็ได้สืบเรื่องของคนหน้าตาดีตั้งสองคนมันคงจะทำให้ฉันกระชุ่มกระชวยมากขึ้นก็ได้และบางทีนะบางทีถ้ามันเป็นเหมือนในนิยายในละคนที่ฉันแอบคุณลุงยืมเพื่อนมาอ่านฉันอาจจะได้พบรักกับสองคนนี้ไม่ว่าคนใดก็คนหนึ่ง
เฮ้ย...ฉันกำลังคิดเรื่องบ้าอะไรเนี่ย -_-;
ณ เวลานี้สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าฉันก็คือฟาร์มขนาดใหญ่ที่มีพื้นที่ที่แสนจะ...เอาเป็นว่ามองเข้าไปแล้วมันไกลสุดลูกหูลูกตาเลย โฮกกกก OoO ถึงมันจะไม่ใช่คฤหาสน์หลังใหญ่อย่างที่จินตนาการไว้เมื่อวานแต่ว่าถ้าได้มาอยู่ที่นี่มันก็สุดยอดไม่ต่างกันเลยดีซะอีกจะได้อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติด้วยแถมที่นี่ก็สวยไม่เบา โอ้มายก็อด ...ฉันหลงรักมันเข้าแล้วล่ะ
“คีย์ ที่นี่น่ะเหรอ...”
คุณลุงไม่ตอบคำถามฉันแต่กลับเดินดุ่มๆ เข้าไปในฟาร์มแทนฉันก็เลยต้องเดินตามไปอย่างช่วยไม่ได้ เฮ้อ คุณลุงก็อย่างนี้ตลอดแหละ พูดน้อย ต่อยหนักแต่ก็เป็นคนใจดีมีเหตุผลนะ ถึงมันจะทำให้บางทีคุณลุงดูเป็นคนเลือดเย็นจนบางทีฉันจะอดกลัวไม่ได้ก็เถอะ ;_;
กึก
ฉันเดินชนแผ่นหลังของคุณลุงเต็มๆ “เฮ้ จะหยุดเดินทำไมถึงไม่บอกกันเล่า -_-”
“คอร์เดียล...” คุณลุงหันหน้ามาหาฉันแล้วใช้มือข้างหนึ่งจับไหล่เอาไว้ “ทำตามสัญชาตญาณของตัวเอง”
“หมายความว่า...อ้ะ!”
ปึ้ก!
สันมือของคุณลุงฟาดลงมาที่ต้นคอด้านหลังของฉันอย่างรวดเร็วและแรงแต่ด้วยความที่ฝึกฝนมากับคุณลุงทำให้ฉันหลบสันมือนั่นได้อย่างทันท่วงทีทำให้จุดที่คุณลุงเล็งพลาดไปแต่นั่นก็กลายเป็นว่า...
ปึก!
ตัวของฉันล้มลงด้วยแรงกระแทกจากสันมือของคุณลุงที่ต้นคอทำให้หัวกระแทกเข้ากับพื้นอย่างแรงแล้วสติของฉันก็ค่อยๆ เลือนลางหายไปพร้อมกับร่างสูงของคุณลุงที่กำลังเดินจากไป...
ความคิดเห็น