คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความพยายามไม่เคยทรยศใคร แต่ทรยศกู
ารนำเสนอหน้าห้อมาถึราวผมับภา พวเราแบ่หน้าที่ัน ผมเป็นนเียนั้นอนวิธีทำส่วนภาเป็นนอธิบายหลัวิธีารหาำอบ ทุอย่าลัวี อาะเพราะารเรียมัวล่วหน้าหลายวัน แ่แล้วเหมือนโะาอาะเลียัผม เมื่อมาถึลาทาผมลับมอเห็น้อบพร่อบาอย่า ผมวาสายาอ่านวิธีทำในสมุารบ้าน เรียบเรียและปะิปะ่อที่มาอแ่ละลำับั้นอนเพื่อทวนและทำวามเ้าใ ่อนที่สายาะหยุลรัวเลที่วัเียนไม่เรียบร้อย มันอ่านยาเสียนผมมอไม่ออว่าสรุปแล้วมันือเลอะไร
ิบหาย
ทุอย่านิ่สนิท ผมะัฝ่ามือไว้อย่านั้น ิเท่าไหร่็ิไม่ออ สมอเหมือนหยุารทำานไปเสียื้อ ๆ ผมหันไปมอสบาับภา มันเอียอมอมาอย่าสสัยว่าผมหยุเียนระานทำไม ผมผ่อนลมหายใ ่อนที่ะหันหน้าลับมารวบรวมสมาธิเพื่อิเล่อ ทุอย่าำลัไปไ้ี อีนิเียวเอแท้ ๆ
“มีอะไรเหรอ” ภาถามผมเสียเบา
“ูมอเลไม่ออ ำลัิใหม่”
ภาพยัหน้าหึหั ่อนที่มันะยับเ้ามายืน้า ๆ พวเราสอน่วยันู วามันอห้วเวลาเริ่มืบลานเ้ามา และ้วยวามที่ว่าเราสอนอยู่ี ๆ ็หยุพูนำเสนอไปทิ้ไว้เพียวามเียบัน เสียยับัวอรูเริ่มระุหัวใอผมให้เ้นระรัว
ปั!
พวเราสอนสะุ้ใับเสียที่ัและแรสั่นสะเทือนนั่น
รูเอามือบระาน ผมหลุบสายาลเพื่อหลบหนีวามน่าอึอัทาสายา พร่ำบอับัวเอว่า่าโ่เลาเสียริ ผมหลับา้มหน้า ่อนที่เสียวาเรี้ยวราอนเป็นรูะพูโพล่ออมาบีบระาหัวใอผม
“มัวทำอะไรอยู่ปภพ” รูใ้มือบระานย้ำ ๆ พลาใ้น้ำเสียบีบให้สถานาร์เป็นไปอย่าเลวร้าย สมอที่ำลัิเ้นหาำอบลับลายเป็นว่าเปล่า “ั้าให้นอื่นเามารอ ะหมเวลานำเสนออยู่แล้ว”
ผมลายเป็นนไม่มีปา รวมไปถึระบวนวามิที่สูเสียไปเพราะื่นระหนในารระทำอรู ผมรู้ว่ารูอิับผมมานาไหน
แ่เป็นผม...
็ผิอยู่ลอเวลา
“เวลาเรียนไม่เรียน เอาแ่ออไปใ้ำลันสมอฝ่อหมแล้ว”
ผมภาวนาอแ่รูอย่าเินเ้ามาใล้ผมเป็นพอ...
ผมสะลั้นอารม์ภายในในถึประโยสุท้าย
“เพื่อนทำีมาลอ เธออย่ามาเป็นัวถ่วเพื่อนไ้ไหม”
ภาึแนผมให้ออมาาพื้นที่รนั้น ่อนที่เ้าัวะึปาาออไปาฝ่ามืออผมและเริ่มึสถานาร์่า ๆ ให้ลับมา ถึทุอย่าะผ่านไป แ่อนนี้ในวามรู้สึอผมลับเ็มไป้วย้อนหินหนั ๆ และวามรู้สึแย่ที่ีรวนอยู่ในอ ภาพรหน้าเลือนราแ่ัว้นเหุอสภาวะ่า ๆ ลับัเน
“ัสีหน้าทำไม ไม่พอใอะไร”
ผมมอเห็นใบหน้าอรูัเนว่าทุสิ่
ผมเลียรู เลียัวเอที่ทำอะไรไม่ไ้ และผมเลียที่ผมนั้นไม่สามารถพาัวเอหลุออมาาำพูและารระทำเหล่านั้นอรูไ้
ผมเินออาห้อเรียนทันทีที่ภาพูนำเสนอบ ไม่อยาอยู่รับรู้อะไรอีแล้วหลัาที่โน่าว่าารูประำวิา ผมไ้ยินเสียรูะโนามหลัมา ถามว่าะเินออไปไหนและถ้อยำรุนแรอื่น ๆ อีมามายหลัานั้น ผมเอาแ่้มหน้า้มาเินรไป้าหน้า ิแ่ว่าอยาหนีไปให้พ้นบรรยาาศแย่ ๆ ในห้อเรียน
“เอิร์ธ!”
ผมไ้ยินเสียภาเรียามหลั แ่็ไม่ิที่ะหยุเินหรือะลอฝีเท้าเพื่อให้มันามทัน เอาแ่เินพาร่าและิใอันบอบ้ำไปยัสถานที่ที่ิว่าะปลอภัยทาวามรู้สึ ผมนึอยาไปอยู่ที่ไหนสัที่บนโล ที่ที่มันปราศาวามเ็บปวหรือเรื่อเลวร้าย
ในที่สุ็พาัวเอมาถึม้านั่หลัึ นั่ลมอฟ้ามอฝน ปล่อยให้ภาพท้อฟ้ายามบ่ายเหนือร่มไม้ใบเียวบรรเทาทุวามหนัหนาสาหัส ผมถอนหายใออมา ำพูวา่าในห้อเรียนยัฝัอยู่ในหัว ผมพยายามพาัวเอออมาามัน ไม่อยาให้ัวเอมอยู่ับมันนานนั ิอย้ำหัวใัวเอ่อไปไม่ใ่เรื่อที่ี แ่มัน็ลืมไม่ไ้
นพูไม่เยำ แ่นฟัลับำไม่ลืม
ลายเป็นผมที่้อแบถ้อยำที่ใรบานฝาไว้ไปลอ
“มึ”
ผมปรายามอร่าเล็้อยที่วิ่มาหยุยืนอยู่ไม่ใล้ไม่ไล มันะามมาทำไมัน ะมาาม่าับารระทำที่พามันลนรหรือไ ผมึสายาลับมาทอมอไปยัที่ที่ห่าไลออไป โยไม่ไ้สนใเลยว่าเพื่อนเินมานั่้า ๆ ั้แ่อนไหน
“เป็นไบ้า”
ผมถอนหายใออมา “ูวระิน แ่็ไม่ินสัที”
“เรื่อแบบนี้มันสมวรินเหรอวะ”
“แล้วทำไไ้”
“มึ็พยายามสิ ะไ้ไม่โนเา่าบ่อย ๆ”
“เหรอ” ผมหันลับไป้อหน้ามัน “แ่มึหรือเปล่า ู็เห็นมีแ่นที่สำเร็เท่านั้นแหละที่ะพูมันออมาไ้”
ภาเียบสนิทหลัาที่ผมพูประโยนั้นออไป วามพยายามไม่เยทรยศใรน่ะเหรอ
ล...
“รูเหี้ยนี่ อย่าให้ถึทีูนะ”
ในอนเย็นหลัาที่เลิ้อมีฬา ผมมาหาเพื่อนที่ห้อประุมสี และเมื่อมาถึ็พบว่าทุน่าูวุ่นวายอยู่ับหน้าที่อัวเอ นนั้นเินไป นนี้เินมา ไหนะรุ่นน้อที่เริ่มทยอยเ้ามานั่เรียันเป็นแถวในห้อ ผมเรว่าัวเอะยืนเะะนอื่น ึหามุมี ๆ นั่หลบให้นอื่นไ้ทำหน้าที่อัวเอ และหยิบโทรศัพท์มือถือึ้นมาเล่นเมรอเวลาให้นอื่นเรียัวไปใ้าน
และในะที่ผมำลั่ออยู่ับเมมือถืออยู่นั้น...
“เอิร์ธ”
ผมเหลือบามอร่าอเพื่อนร่วมห้อทีู่่ ๆ ็เินเ้ามาหาพร้อมับเรียื่ออผม
“มีไร” ผมถามออไปทั้ ๆ ที่ยัไม่ละสายาาหน้าอ เฝ้ารอให้เพื่อนพูในสิ่ที่้อาระุย แู่เหมือนว่าอีฝ่ายะเียบไปไม่ยอมพูอะไรออมาสัที “ว่าไ”
“ือ...” ผมมวิ้วให้ับท่าทีอึอัอเพื่อน เพราะปิมีอะไร็ุยันไ้ลอ แ่มาวันนี้มันูอ้ำอึ้ับสิ่ที่้อาระพูัวะ
ผมเลยหยุเมมือถือและมอหน้าเพื่อรอมันพูออมา
“ูมีอะไระบอ”
// เินทามาถึ Ep 6 แล้ว เห็นอะไรบ้าไหมนะ....
// แวะมาหย่อนระเบิ
ความคิดเห็น