คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชิงดินแดนรกร้างว่างเปล่า
ลื่นโทสะเือปะทุยาที่ะทนฝืน แบรเลย์หยัยืน่อนที่ะวมีสั้นมริบไว้มั่น แววาวาววับ้อประันหวัว้า้ายะาีวิออีฝ่าย ถ้าหาว้าไ้ เพียมมีแหลมมะัมันนมอับในับเียว
แรส่ัวรวเร็วปานสายลมหวน เพียพริบาเท่านั้น ร่าระหามลับโผล่พ้นอยู่เบื้อหน้า วาสวยุ้อมอเ้าไปในแววาุันอเนเอร์ ่อนที่้อมือบาะวัปามมีหวัฟันนรหน้า แ่ฝ่ามือหนาลับยึ้นปัป้อ มมีรราวับหอร้ายเปลี่ยนทิศทา ยามที่ทุอย่าผิทาฝ่ามือหนาอี้าลับพุ่รว้าเ้าที่ลำอาว
เนเอร์ออแรบีบย้ำัวาลมหายใ สายาบอให้นรหน้าล้มเลิวามิปลิีพล
"เ้า... นเ่นเ้า" เสียหวานหยปานน้ำผึ้เอื้อนเอ่ยอย่ายาลำบา แ่ถึอย่านั้นแบรเลย์็อยาฝาถ้อยำว่าร้ายให้อีฝ่ายระายหู ฝ่ามืออี้าที่ไร้อาวุธเลื่อนเ้ามาเาะุมอยู่ที่ท่อนแนแร่ ถึะออแรบีบมาแ่ไหน เนเอร์็ไม่มีวันปล่อย แววาสวยามเริ่มปรือปรอย ห้วหายใแผ่วอ่อนระทวยเ่นแนาวที่เริ่มหมแร "แ่..."
"นอุมีีวิ่อไปไ้ถ้าหามาอยู่ับผม"
แบรเลย์่อ้านถ้อยำไร้วามเป็นน ไม่ริหรอว่าประานอพวเาะมีวามสุไ้ในร่าที่ลับลายไปเป็นปีศา
"อึ..." ร่าบาประอสิที่เริ่มหลุลอย ่อนที่ะปล่อยท่อนแนาวล้าลำัว ลื่นพลับาอย่าลอยเลื่อนมาแะอยู่ที่ปลายนิ้วเรียว
ไม่นาน ระแสลมรุนแรลับ่อัวึ้นมาอย่าบ้าลั่ ทุ่ห้าในเามืที่ทาบทาไปทั่วบริเวปลิวไหวราวับทิวไผ่ลู่ลม ท่อนแนาวปราลวลายหลืบเลื้อยวัรัไปามแน เนเอร์้อมอลายเส้นสีำที่แล่นไหลไปามผิวเนื้อนุ่ม
นี่มันอะไรัน... มันือวามิอายหนุ่ม เนเอร์ัสินใสลัมือออาารเาะุมเมื่อไ้ยินเสียู่ำราม ฝ่ามือหนาวัเร็วไวทวนระแสลม ไม่นานล่อเหลี่ยมเล็้อย็ปราึ้นอยู่ในอุ้มือ
่อนที่ลวลายวัเลื้อยะหายวับเ้าไปในร่มผ้า เมื่อนั้น วแหวนใ้ฝ่าเท้าอร่าสูลับปราึ้นมาอย่าแสนล เนเอร์เรียอาวุธู่ายออมาถือ มันเป็นหอยาวแหลมม
"าเบลล์! รึเาไว้" นิ้วเรียววัี้ไปยัร่าสูที่ออท่าป้อันัว ในะที่มีม่านหมอมืมัว ท่อนาทั้สอ้าอเนเอร์ลับถูยึไว้้วยเส้นสายอพลัาน
ยิ่เนเอร์ยับัวมาเท่าไหร่ วามร้อนนั้นะนาบผิวเนื้อนร้อนรนทรมาน แบรเลย์ยฝ่ามือึ้นมาแะแผ่วอยู่ที่ลำอ แสสีเียวอ่อนละมุนาถูเรียึ้นมาบำรุรัษารอยแบนผิวเนื้อ ่อนที่้าายอนามะปราเาร้ายอสัว์ในำนาน มันเลื้อยัวรวรัราวับประสานร่าไว้ับเ้านายอมัน มเี้ยวแหลมอ้า้าส่เสียู่ำราม แบรเลย์เอียใบหน้าไปมอบูบแผ่วเบาอย่าแสนรั
"เ็ี" มัรัวโผศีรษะอบรับถ้อยำหวาน ่อนที่เาเหล่านั้นะมลายหายไปเหลือเพียายผู้ามราวับานศิลปะ าเบลล์ยแนึ้นโอบอร่าอเ้านายไว้ราวับอาหวไ่ ริมฝีปาอุ่นูบับไปามผิวเนื้อเปลือยเปล่า
"มีำสั่ใที่นายน้อย้อารอีไหม" นัยน์ามลาไปสบเ้าับร่าอมนุษย์หนุ่มที่ถูเถาวัลย์รั ละออแสสีแนวลาลอยัวึ้นมา มัน่าัาับวามเ็บปวทรมานที่แสนาม
"้า้อทำยัไับนที่ิร้ายไ้นานี้" น้ำเสียหวานเอ่ยถามสหายู่าย "้าสมเพเวทนา"
เนเอร์ัฟันรอยามมอสีหน้าและแววาที่สะท้อนวามหมายน่าสสารส่รมาถึเา ายหนุ่มพยายามิ้นรนให้หลุพ้นาพันธนาารร้อนระอุ เาำลัิำนึถึวามเป็นไปไ้ร้อยแปประาร
ว่าะสัหารนรหน้ายัไี
"ไธ์" แววาแ็ร้าวเพ่มอไปยัร่าระห ถึะมีมัรปป้อ แ่เาะไม่ลัวเร "สัหารมัน"
แสสีทอเปล่ประายึ้นมาัภาพทุสิ่ แบรเลย์ยับยท่อนแนมาบบั แรอรั้ระับบอถึารปป้อ ่อนที่มัรร้ายะวัันร่าอเ้านายไปให้พ้นทา ยามที่ฝ่าเท้าหนาหนัพุ่รเ้ามาปะทะับท่อนแนที่ยึ้นมาั้น ศิลปะาร่อสู้ราวับารร่ายรำำเนินฟัเหวี่ยันอย่าไม่มีใรยอมใร ไธ์เปลี่ยนัวเอเป็นมมีร้ายร่ายรำในอาาศ ยามวามแหลมแหวพุ่ ลื่นพลัมามายที่ถูเรียใ้่ามีึ้นมาเพื่อเ้าปะทะัน
ไธ์เปลี่ยนปรับไปเป็นอาวุธสลับับารเป็นน ส่วนาเบลล์ในร่าน็เรียใ้าถา พวเาถือิา่อา ฟัน่อฟันไม่หวั่นเร
แบรเลย์ยับายถอยหนีออห่าาสนามรบรั้ให่ แสสีวาบไหวยามที่นสอนเร่รบรา่าฟัน
"ะไปไหนนายน้อยแบรเลย์" เสียระิบิใบหูเรียให้ายบา้าวถอยห่าออไป แ่ยัไม่ทันไรท่อนแนหนาับวัรัึร่าเบาให้เ้ามาอยู่ในอ้อมอ ปลายมูอพวเาเือบิิัน ส่วนภาพในแววา็สะท้อนภาพใบหน้าออีฝ่าย "ทาเลือสุท้ายที่ผมะมอบใหุ้"
วามเย็นแะลที่ผิวเนื้อ วามมอมันสะท้อนับแสันทร์ เพียเนเอร์ยับมือฟัน เมื่อนั้นเหลือเพียื่ออเาทิ้ไว้ในวามทรำอทุน
"นเ่นเ้าไม่น่ามีอยู่เลยเนเอร์ เ้าเอานอ้าไป แล้วยั..."
เนเอร์มมีนรอบหน้าหวานเิ้า "รวมินแนันมันยารไหนแบรเลย์ นอุรอายไม่มีอะไร้อเสียหาย ุะยืนหยัในวามิอัวเอนัวายเลยหรือไ ไม่นานหรอ นอุะทรมานเพราะออยา"
"มันไม่ยาเนเอร์... ถ้าเ้ามีวามเป็นนให้้าเห็น วิธีารอเ้าไม่มีอะไรที่้าวาใไ้ พวเาเป็นนที่้ารั ้าไม่อาทำใไ้ถ้าหาเ้าะเปลี่ยนพวเา"
"ีวิที่ไม่มีวันาย ุ้อยินีที่ไม่มีใราุไป ุะไ้ไม่้อสูเสียใร"
"ไม่... เ้าไม่เ้าใ" แบรเลย์พูเสียอ่อน "ทุอย่าที่เ้าิมันอมปลอม"
"..."
"เ้ามาไล่้อนผู้นมามายเพราะอะไร แล้วทำไมเพื่อนอเ้าถึไ้ไม่ใ่น"
เหุาร์่อนหน้าฝัอยู่ในใวน้อย มัน่าน่าเศร้าถ้าหาวันหนึ่เรา้อสูเสียัวนไป
"เลิยุ่ับนอ้าเสียที"
แบรเลย์ยามที่ไร้สหายู่าย วามร้ายาในสนามรบ็บล เาเหลือเพียสอมือและพลัประำายที่เบาอ่อน เาเป็นเพียมนุษย์ธรรมาที่้อแบรับและรัษาีวิ
ส่วนเนเอร์ เามีบาสิ่ในใที่ไม่อาปล่อยวาไ้ วามรััวลัวายมีอยู่สู
"ุยอมเถอะ ยอมลรับเื่อนไอผม ที่ว่าีวินอุะีึ้น และยอมายเพียในมายา"
"..." แบรเลย์ะลึในวามิอนรหน้า
"ผมไม่อยา่าุแบรเลย์"
"ยอมแพ้เถอะ ้าไม่อายให้เ้าไ้ แม้แ่ีวิ"
ท่อนาเรียวยันถีบร่าสูนเถอย ยามที่ารป้อันัวล่ำ แบรเลย์อาศัยัหวะารเรานั้นสะบัเะท่อนา้ำนมีสั้นอเนเอร์หลุลอย
เนเอร์เมื่อถึราววามิอ่อนโยนมลายหายไป ร่าสูยับไหว พุ่เ้าใส่ายบาาม ท่อนแนแ็แร่วาหมั ส่วนายบาั้รับแรปะทะทั้หม้วยแน
"ลับถิ่นอเ้าเถอะเนเอร์"
ิ "ไม่ไ้นอุ ั้นผมะเอาุลับไป"
"เพื่ออะไร" แบรเลย์ไม่เ้าใในุประส์
และทุอย่า็ถูลี่ลายล "ผมะไ้ใ้ร่าายอุในานวิัย มันใ้ไ้นานหลายปี"
"่ำ้า"
ท่อนายาวเะฟารุนแร ท่อนแนเล็ยึ้นมาปป้อ แรระแทที่มามหาศาลพาให้ายบาเถอย ่อนที่ฝ่ามือู่น้อยะเหยียรปล่อยลูไฟพุ่เ้าใส่เนเอร์
"่าแบรเลย์!" น้ำเสียทุ้มอเนเอร์วาสั่ น้ำหนััวทั่วทั้ร่าโถมใส่ายบาโยไม่ลัวลื่นพลั
ไธ์เปลี่ยนแนไปลายเป็นันศร เป้าหมายือร่าอแบรเลย์ที่เถอย ใบหน้าหวานหันลับมามอ่อนที่ะเห็นลูอพุ่มาปัลร่อท้อ
"นายน้อย!" าเบลล์รเ้ามารับร่าที่ล้มล หยาโลหิมามายท่วมล้นออมา
าเบลล์วัสายามริบไปยันทั้สอ เมื่อไธ์ลับไปเป็นนและมีทีท่าะเ้ามา เาัสินใลายาถาืนร่าลับไปเป็นมัร นัยน์าุันลึ้อมอ ่อนเสียู่ำรามะั้อ ผืนฟ้าเปล่เสียร้อับพลันราวับบทลโทษ
เาไม่อาทำลายนทั้สอในยามนี้ แ่สัวันมันะ้อมีวันที่เาไ้เทเลือพวมันรารแผ่นิน
าเบลล์ใ้สอมือให่้อนร่าอเ้านายึ้นมาแนบอ ่อนที่วแหวนเวทย์ะ่อัวึ้นมาพร้อมับหมอวัน าเบลล์อาศัยัหวะนั้น พุ่ทะยานึ้นสู่ท้อฟ้ามืสนิท
"อทนไว้นายน้อย" แสสีเียวอ่อนาโอบล้อมายาวในมือ ยามอยู่ในร่าที่แท้ริ่ายาลำบา ารผูพันธะสัาอำทำให้้อำัอพลัลล
เมื่ออยู่ในร่ามัรหรือมนุษย์ ุมพลัทั้หมอแบรเลย์ะอยู่ที่เา แ่ถ้าเมื่อไหร่ไ้อยู่ในรอยสับนเรือนายทุอย่าะลายเป็นอเ้านายรบถ้วน
แ่แบรเลย์่าเปราะบา ถึะเ่แ่เารู้ว่าไม่อาสู้ับพวัรลแร้ามหาศาล เ้านายอเารับมือับวิทยาารล้ำสมัยไม่ไ้
มันเหนือาลเวลามาเินไป
อีนิเียว... าเบลล์ัฟันเร่เร็วไวเมื่อเห็นเาอฤหาสน์ ยามที่ถึระเบียห้อนอน แสสีาวเปล่ประายเพียพริบา ่อนที่ท่อนแนในร่ามนุษย์ะอุ้ม้อนายบามุ่รไปยัห้อยา
"ไอ้พวเศษสวะ"
าเบลล์ัเ็บวามแ้นอยู่เ็มอ สัวันเถอะ... เาะเทราโลหิอพวมันรินรแผ่นิน
พลั่!
"นายน้อยเนเอร์!"
ไธ์พยายามเอื้อมว้าผู้เป็นนาย แ่เาไปถึร่านั้นไม่ไ้เพราะถูโ่ล่ามเอาไว้
"บอแล้วไเนเอร์" ปลายรอเท้าเาวับแะอยู่ที่ปลายาอเนเอร์ ท่าทีเหยียหยามสร้าบาแผลในใให้ับเาที่นัุ่มท้อ้มหัวอย่าน่าสมเพ "ล้มเหลว ล้มเหลวับินแนไร้วิทยาาร ่าน่าเวทนาเหลือทน"
ทำไมเาถึ้อยอมำนน ีวิอเาะบลเพียเท่านี้ริหรือ
"่าผู้นำินแนมันยารไหน หรือมีวามเป็นมนุษย์มาเินไป"
เนเอร์ไม่พูอะไร และนั่นือารยอมรับวามริ วามริที่ว่า... เาไม่ล้าสัหารแบรเลย์
"อบไม่ไ้สัอย่า" ม้วนบุหรี่ถูบยี้้วยรอเท้าหนั ่อนที่ฝ่ามือะับเ้าที่รอบหน้าม วาแ็ร้าวลึมอลไปในแววาที่ยับสั่นไหว มันวูบไหวสะท้อนอารม์ที่ไม่มั่น "อีไม่นาน นเ่นนี้ะไ้สมหวัั่ใัน"
เนเอร์รู้ว่าพ่อหมายถึอะไร
"ถ้าหาวามิมันยุ่ยานั ะสนอให้ เอาัวมันไปยัห้อทลอ"
ยามี้นิ้วสั่ แรึรั้พาให้ร่าทั้ร่าถูลาออไป ิใอเนเอร์หลุลอย เาไม่ไ้ยินเสียร้อห้ามอสหายที่อยู่อีฟา ไธ์มีสภาพไม่่า อีไม่นานถูพาไปล้าระบบ
และลายไปเป็นใรอีนที่ไม่รู้ั
แย่ะมั...
ร่าบาถอนหายใออมาหลัาที่หมอยาลาลับไปแล้ว ิใอเาเอาแ่วนเวียนนึถึบรรยาาศารเรา่อนที่ร่าทั้ร่าอเาะาบทาไป้วยสีแ
มัน่าพูยา
เาไม่อาเ้าใว่าทำไมเนเอร์ถึไ้ย้ำนัหนาว่าถ้าเายอมายในมายา ผู้นีวินับานี้ะผาสุ ็ในเมื่อ... ภาริือปลิีพเาไม่ใ่หรือ
"เ้า้อารอะไรันแน่" แบรเลย์พึมพำับัวเอ ่อนที่ะปรับเปลี่ยนไปนั่เท้าาบิ
ไร้วามเป็นนมาเ่นนั้น มีเหุผลอะไรที่้อพูำว่าไม่อยา่าเา แล้วทำไมถึ้อื้อรั้นย้ำให้าย้วย
อะไรอเ้าเนเอร์
นั่นสิ... แล้วอนนี้เ้าัวะเป็นอย่าไร ลับไปมือเปล่า แม้แ่เาอเา็ไม่เห็นในวินาทีสุท้าย
แ่่าเถอะ นเ่นนั้นิใไป็ไม่มีอะไรเปลี่ยน ินแนเลวทรามเ่นนั้นทำไมถึไ้โีมามายนานั้นัน ทรัพยารไม่เยา แล้วทำไมถึไ้ยัทำัวเหมือนาแลนแรานและส่่าวารายอผู้นมามายในเมือ
เาใ้แรานนอย่าหนัหรือ
็ไม่น่าใ่ วิทยาาร้าวไล ไม่มีเหุอะไรลใให้พวเา้อใ้นมามายนับล้านาินแนอื่น
"นอนพัเถินายน้อย" ม่านวันแัวฟุ้ ่อนะ่อร่าเป็นัวนอายหนุ่ม "่อนเ้านอน ้าะสมานแผลให้อีรอบ"
"้านอนไม่หลับ" าเบลล์ทอมอเสี้ยวหน้าาวที่สะท้อนับแสันทร์ แววาลมหวานอผู้เป็นนายสะท้อนเาวาบไหวั่เปลวเทียว้อลมอ่อน
เมื่อเห็นเ่นนั้น ฝ่ามืออบอุ่นึัสินใเอื้อมไปวาลบนลุ่มผมนุ่ม แรยับไหวแผ่วเบาเรียให้แบรเลย์หันลับมามอ้วยวามสสัยในพฤิรรมอสหายรั
"สิ่ใยัิ้าอยู่ในใ" น้ำเสียสบายหูเอื้อนเอ่ย
แบรเลย์ทอถอนหายใ นึสสัยว่าทำไมเาถึไ้รู้สึัวลเ่นนี้ มันเป็นวามัวลแบบที่ววน ยาที่ะหลุพ้น
"้า... " เาะพูออไปีหรือไม่ มีวามิอำว่า่ามันอยู่เ็มไปหม แ่สุท้ายแล้ว... "้าแ่ิว่า เนเอร์ลับไปมือเปล่าแบบนั้น แล้วเาะ้อพบเอับอะไร"
"เป็นห่วหรือ"
"เปล่า" ถึปาะพูไปอย่านั้น แุ่วามิววนยัทำานอย่าหนั "่าเถอะ ้าะเ้านอนแล้ว"
ายบายับย้ายัวเอไปยัเียนอน แบรเลย์ย้ำิอยู่ลอว่าเาะไม่ปล่อยให้หัวใเ้ารรมนึถึเนเอร์อีเ็า ไม่มีเหุผลอะไรที่เาะ้อวิเี่ยวับผู้ายนนั้น นที่เฝ้าแ่ะลัพาัวนอื่น
"นอนเถอะนายน้อย" ุมพิบาเบาแะลที่หน้าผามน แสสีเียวละมุนอ่อนสว่าัวึ้นมาท่ามลาวามมื
"อบุาเบลล์" แบรเลย์พูอบุ้วยเนื้อเสียเบา เปลือา่อย ๆ ปรือปิล ารสมานแผล้วยาถาวิเศษำเนิน่อไป
"พรุ่นี้ เราะพบันใหม่" ร่าอายหนุ่ม่อย ๆ แสลายไปลายเป็นละออ เส้นสายามเลี้ยวลไปามผิวเนื้อเนียนละเอียใ้ร่มผ้า าเบลล์ลายลับไปเป็นรอยสัิผิว เายับเลื่อนัวไปอยู่รำแหน่แผ่นหลับอบบาน่าทะนุถนอมอแบรเลย์ "ท่านอย่าไ้ัวลใ ่ำืนนี้้าะอยู่้วย"
"าเบลล์..." ยามริมฝีปาบาผละออมาานรหน้า เราะเห็นแววา่ำปรือหวานหย
ฝ่ามืออุ่นร้อนลูบไล่ไปามผิวแ้มเนียนนุ่ม ่อนที่ะวลับมาเยมลีบปาอิ่ม นสอนำลัสร้าทำนอรั ยามผ้าเนื้อบายาวลุมเท้าเลื่อนหลุให้พ้นไป
"นายน้อย ้าะยับ..." ยามายสูสอบสะโพอบรับ เ้าอวามหวานลับบัริมฝีปาสะลั้นเสียราแผ่ว
"้าหน่อย" ำอร้ออ้อนวอนิั บทบรรเลเพลรัำเนิน่อไป พวเาไม่สนใฟ้าิน
ที่ใร่อใรมอว่าผู้นำินแนมอบให้เพียารอูบนั้น... มัน่าน้อยเินไป
แบรเลย์หลับนอนับใร่อใรถ้าหาเ้าัวพึพอใแล้วล่ะ็ ไ้มี่ำืนที่ไ้เยม ใรไ้เยมไป่า็พูันว่าัวอเ้านายนั้น่าแสนหวาน ไหนะายบอบบา ผิวเนื้อละเอียเนียนนุ่มนั่นอี
"เ้า... เ้าันลึเินไป" แบรเลย์มอร่าที่ยับไหวอยู่้านบน
"ีหรือไม่" น้ำเสียนุ่มละมุน้มลมาระิบิริมฝีปา ่อนที่ะบัเบา ๆ แรสอบสะโพโน้วไม่หยุยั้ อีไม่นานถึเวลาหลั่รินรหยาน้ำพันธุ์ใส่ยอเสร
ำอบอำถามที่ทิ้ถามไว้ถูอบรับเป็นารบูบลึล้ำ ไม่รู้เลยว่านสอนะผละออาันเวลาไหน แ่เพลรัอพวเาอียาวไล็ในเมื่อารร่วมเีย่าเยียวยาบาแผลให้แ่ันไ้
"นายน้อย ้าะถึฝั่" าเบลล์อประอร่าบาอเ้านายมาแนบอ ่อนะหลั่รินรน้ำพันธุ์มามาย มันไหลย้อยออมาเ็มอา
"อื้อ... าเบลล์" ใบหน้าหวานุบลับอ บทรับลที่ายทั้สอยัสอประสาน ารร่วมเียันยาวนานพาให้บาแผลที่เ็บ้ำ่อย ๆ สมานัวิันเร็วไว
"ไม่เป็นไร มันือหน้าที่ อีอย่า่วบ่ายนี้ท่านวรไ้รับารพัผ่อนให้เพียพอ"
"ทำไมหรือ"
"ท่านมีนัอนุมัิาริินแนใน่วึื่น นอนพัเสีย"
วามรู้สึสบ่อัวึ้นมา แบรเลย์สัมผัสไ้ถึแรลึที่ท้ายทอย มัน่าเบาสบายลายบรรเทา เา้อนอนหลับสัีบเพื่อเอาแร านเอสารมีมามายเหลือทน และ่ำืนนี้ยัอียาวไลสำหรับารเราเพื่อะอเ้าิินแน
เมื่อถึเวลาเราัน ลายนามอผู้นำสูสุอยู่บนนั้น บนหน้าระาษที่ยาวทอัวออไปไล แบรเลย์วาสายาไล่อ่านไปามัวอัษร เาับใวามไ้ว่าทุสิ่ที่ะไ้าเาะร้านั่นมีสอ้อ
หนึ่ ทรัพยาร
สอ พรอีหนึ่ประาร
ใบหน้าามหน้านิ่วิ้วมว ินแนไร้ผู้นแ่ลับอยู่รอยาวนาน้วยารปป้อัวเออย่านั้นหรือ
"ารปป้อัวเออธรรมาิ" แบรเลย์พูทวนวามินั้น
"ินแนมีีวิ่อไปไ้้วยปริศนา ไม่มีที่มาว่าทำไมถึเป็นเ่นนั้น"
"ท่านอาารย์ิว่าอย่าไรบ้า ท่านมีประสบาร์" วหน้าหวานหันไปสบับสายาอผู้อาวุโสอย่าอวามเห็น
"เ้าพบอะไราเบลล์"
"มีแ่้นไม้และหลืบถ้ำ ไม่มีสิ่ใมาไปว่านั้นถ้ามอาภายนอ ส่วนภายใน ้าิเหุผลว่าทำไมถึอยู่รอไ้"
แบรเลย์นึถึวามเป็นไปไ้ ถ้าหาธรรมาิูแลัวเอไ้มามายนานั้น มันไม่ธรรมา
"้าะลนามเี๋ยวนี้ าริินแนสามารถ่อเวลาให้ับนอ้าไ้" ว่าบ แบรเลย์ลมือเียนลนามในทันที
าร่วิินแนในรั้นี้มีหลายสิ่ให้เิมพัน
เสียสวบสาบใล้ิิฝีเท้า วามเร็วราวับระแสลมที่พุ่ทะยาน่าน่าลัว ายหนุ่มวิ่ัามแนวป่าไล่ล่าบาสิ่ มันเหมือนมีีวิริ ๆ แ่ลับไม่ใ่ ถ้าหาใรมาเห็นหาว่าเาผิเพี้ยน ่อนที่เนเอร์ะปาระเบิวัน พอถึเวลาที่ม่านหมอาั้น แรส่ัวพร้อมับมาบฟาลับพลัน มันฝ่าลแบ่แยโรระูรหน้าให้แออเป็นิ้น ๆ
พอมันพัทลายล ลับมีบาอย่าลอยร่วลมาเนเอร์ย่อายหยิบมันึ้นมาู
"ไพ่หรือ" ฝ่ามือหนายับพลิมันลับไปมา ทำไมันหนอถึพบเอแ่ไพ่ มันมีไว้ทำอะไร
"นายน้อยเนเอร์ ทาสิบสอนาฬิารวพบเอน" เสียพูัึ้นมาาระบบหูฟัไร้สาย เนเอร์พยัหน้ารับรู้่อนะ้าวเินไป้าหน้าอย่าระมัระวั เาไม่อาวาใอะไรไ้ พืไม้ที่ล้มายลับลายไปเป็นสัว์ประหลา ไหนะโรระูที่มีไพ่อยู่หนึ่ใบ
"มันมีไว้ทำไม..." เนเอร์ว่าพลาลี่ไพ่ในมือ ทั้หมมีแล้วห "ไธ์ รู้เรื่อไพ่ไหม"
"ไม่รู้เลยรับ ั้แ่เินทามาถึที่นี่ ็เอแ่อะไรแบบนี้"
อะไรแบบนี้ที่ว่าอไธ์หมายถึินแนร้าริ ๆ มันร้าไร้ผู้น ร้าเสียนหยุิไม่ไ้เลยว่าเราะสามารถเป็นเ้าอมันไ้ารไหนัน
"น่าแปล"
มันไม่ใ่ถ้อยำอเนเอร์หรอ แ่เป็นำพูอแบรเลย์่าหาเล่า เามาหยุยืนมอแท่นระานลึลับอยู่นานสอนานแล้ว
"อะไรหรือ" าเบลล์สะบัฝ่ามือที่เลอะเลือ ่อนะยับา้าวเินเ้ามาหาร่าอเ้านายที่ยืนมอบาสิ่ ฝ่ามือเรียวถือไพ่นิ่้า ิ้วเรียวมวมุ่นอย่าสสัยใร่รู้
"ัวอัษรที่สลัลล้ายับภาษาที่้าำลัเรียน มันมี่อว่าปริศนาวนสสัย"
"ที่นี่่าูไม่น่าไว้ใ"
"แล้วทำไม มันถึไ้มีไพ่หลายใบ"
แบรเลย์ลอนึถึวามน่าะเป็น แ่สุท้าย็นึไม่ออ ไพ่หลายใบในมือูไม่มีเหุผล และมัน็ูไม่อบลเท่าไหร่นั
"่าเถิาเบลล์ ทิ้ไปเสียเถอะ" แบรเลย์วาไพ่หลายใบทิ้ลบนแท่นปริศนา ายบารีบหันลับมาล้ายะเินออไป แ่แล้วแรลมวูบไหวลับพัมาปะทะให้เนื้อผ้าบาพลิ้วปลิวไปับลม
"นายน้อย... ูนั่น" ท่อนแนแร่โอบประอร่าอเ้านายไว้แนบอ เสี้ยวหน้าหวานหันลับไปมอยัทาที่ผละามา
่อนะเห็นว่า...
แท่นปริศนาันเลื่อนลืนินไพ่หายไปถึสามใบ
"นี่มันอะไรัน"
ความคิดเห็น