คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : กระต่ายกับเต่า
อีในไม่้าฝนลมาสร้าวามเียบัน... พอผมิแบบนั้นึัารโยย้ายัวเอไปประำำแหน่ยัห้อัอไม้ ผมปล่อยให้พื้นที่หน้าร้านเป็นานอนอื่น ผมไม่่อยไ้ไปยืน้าหน้าสัเท่าไหร่ เพราะเรื่ออวามสามารถในาริ่อสื่อสารที่ไม่เหมือนใรเา
ผมรู้ีว่าพื้นที่รไหนเหมาะสำหรับผม พื้นที่ที่เ็มไป้วยผู้นมามายและบทสนทนาที่ไหลไปเป็นน้ำ มัน่าน่าปวหัว... ถึผมะเ่าในเรื่ออารอ่านปาอนมาแ่ไหน แ่ถ้าะให้ไปยืน้อมอมันอยู่ลอเวลา็ไม่ใ่เรื่อที่ีนั มันไม่ใ่เรื่อที่ีับนที่ไม่เ้าใพวผม นพวนั้นมัะอารม์ร้อนใส่ในเวลาที่ไม่ไ้ั่ใ ผมเอมาหมแล้วทั้ทาสีหน้าและแววา้าวร้าวุัน บ่อยรั้... ผม้อทำเป็นไม่รับรู้อะไร ผมมอเห็นนะ ภาพริมฝีปาที่ยับึ้นล ผมับไ้ว่ามันือำพูอะไรและมันเป็นไปในทำนอไหน ถ้าะให้ผมยืนบอใหุ้ฟัทีละำ ผมรู้สึเ็บ้ำน่าูเลยล่ะ มันเป็นถ้อยำที่ไม่น่าพิสมัย มันไม่วรเิึ้นับใร็ามบนโล
.... นั่น นั่นือภาพที่สายฝนเทัวลมาาฟาฟ้า ผมมอมันผ่านบานระใสสะอา เห็นภาพหยน้ำเาะเป็นุ ไม่นานนัพวมัน็ไหลหล่นามแรโน้มถ่วอโล แ่ผมอยาใหุ้ไ้เห็นวามมหัศรรย์อเมือที่ผมอยู่ มาสิ มาับผม
ยามที่หยาฝนโรยัวร่วหล่นลมาาฟ้า ุินนาารถึภาพหยน้ำที่ระทบลับพื้นิน หรือภาพารไหลรินอฝนที่ไหลหล่นลมาาหลัา ใ่... ยามที่พวมันมา ุะเห็นบ้านเมือเปลี่ยนไป ผมอยาอวใหุู้สิ่นี้ ูที่มืออผมนะ
ผมยับมือสะบัสวนทาับระแสลม ่อนที่ะปราภาพฮอโลแรมลอย้าอยู่ในอาาศ มันึ้น้อวามทั้ที่เป็นัวอัษรและรูปภาพ ระบบปิบัิารส่วนัวที่ะโผล่ึ้นมาใหุ้ใ้บริารยามฝน
นรไร้เสียยามสายฝนโปรยลมา
ผมเลื่อนหาบริารพิเศษาทารับาล นอาลูเล่นแปลหูแปลาแล้วยัมีสัว์เลี้ยู่หู ผมัารยืนยันผ่านระบบ ส่ำอไปถึภารัในเรื่ออาริ่อสื่อสารไร้เสียผ่านสัว์เลี้ยประำาร ยามทีุ่แหนหน้ามอท้อฟ้า นอาสายฝนที่โปรยัวลมา ุะเห็นภาพนัวเล็้อยบินัผ่านม่านสายาไป ในโลที่เียบัน ในโลที่ผู้นิอยู่ับเสียอัวเอ ยัมีสิ่มีีวิเหล่านี้อยับเลื่อนให้วิถีีวินเมือแบบเราแล่นไหลไปับเวลา
พวเราะเรียใ้บริารนน้อยยามที่้อารส่้อวามผ่านเสีย พวมันะำและนำฝา้อวามไปยัุหมายปลายทาผ่านระบบแปล้อวาม เสียพูเล็้อยที่ถูฝึฝนมาอย่าีะถูถ่ายทอผ่านล่อรับสัา เสียที่ไหลผ่านระบบอัริยะะรอออมาเป็น้อวามให้นอ่านผ่านอภาพฮอโลแรม
ีวิที่ไม่มีเสียมีอะไรใหุ้พบเออีเยอะ ในบ้านเมือที่ทุนโเี่ยวยามฝน เทโนโลยีและนวัรรม่า ๆ มีบทบาทเ้ามา่วย รวมไปถึสัว์แสนรู้ที่ไม่ไ้อยู่ภายใ้หรือทฤษีไร้เสีย ถ้าหาุไ้มาเห็น้วยาอัวเอ ุอาะเห็นสุนัฝึหัอยูแลนาบอ หรือฝูโลมาที่อยเป็นลูมือรับส่สัาทาทะเลผ่านลื่นเสีย วามมหัศรรย์อมันือารแปลวามถี่เหล่านั้นออไปเป็น้อมูลให้ผู้นรับสารไ้เร็วไว มันะออมาในรูปแบบภาพหรือัวอัษร ็แล้วแ่ว่าเราะเลือใ้แบบใ
ผมบอแล้วว่าวิถีีวิอนเราะเปลี่ยน าที่เยไ้ยินเสียัอยู่รอบาย มันะลับลายเป็นวามอ้าว้าว่าเปล่า
‘บริษัททาทิศะวันออ ิ่ออใหุ้ไปัอไม้ในานสัมมนา่ะ’
พวเรานหูหนว ะเริ่มมีบทบาทมายิ่ึ้นเพราะอยู่ับวามเียบมายาวนาน ผมวาสายาอ่านัวอัษรรหน้าที่ลอยเ่น ่อนะยมือึ้นยืนยันานที่ถูส่รมาถึที่ในวินาทีที่เม็ฝนร่วหล่นลมาาฟ้า
นอาเสียที่เียบสั เป็นีวิอพวเราที่เปลี่ยนผลัไปราวับาละร ทุอย่าะถูแทนที่เสียที่หายไป ลายเป็นารสื่อสารผ่านทาภาพ ผ่านทาัวอัษร หรือารสัมผัส ไหนะนน้อยัวเล็้อยที่โผบินมาเาะลที่ไหล่อผม มันเอียอมอและยับยุยิ ผมยนิ้วึ้นเลี่ยไปามนสวยสาม ผมไม่ไ้ยินหรอว่ามันานรับอะไร ผมเห็นแ่ภาพมันยับปีบินไปเาะรหน้า่าร้านายอไม้อผม
และ่อนที่ะ้าวเินออาร้านไป... ผมลอหยุเลื่อนไหว เฝ้ารอบาสิ่ในวามเียบันอย่าทุที แ่มันลับไปมีเสียใัลอออมา
ถึะไม่ไ้ยินเสียอะไร แ่ประสาทารรับรู้อื่นยัทำหน้าที่อมัน ผมพาัวเอเินไปามถนนที่ื้นแะ แรระทบอเม็ฝนบนผิวร่มบอให้ผมรู้อยู่เสมอว่าฟ้ายัไม่หยุเศร้าเสียใ มันยัปล่อยให้หยาน้ำาหลั่รินลมาอาบพื้นโลให้เปียปอน
ผมปัภาพหน้าอใสสว่าที่ลอยว้าอยู่ในอาาศ รายละเอียารัอไม้ไหลผ่านาผมราวับภาพร่ายมนร์ ำบาำ่าอ่านยา มีหล่นลไปบ้าเพราะทัษะารอ่านอผมไม่แ็พอที่ะแปลวามหมายและอ่านมันไ้รบหมทุำ ผมยับระับร่มในมือ สูหายใเ้าลึ ๆ ผมำลัเรียมวามพร้อมสำหรับาน่วนที่ถูเรียใ้บริารในวันฝน
วามเย็นาเม็ฝนเาะอยู่ที่ผิวเนื้อเย็นือผม ถึะไม่ไ้ยินเสียใแ่ลับรับรู้ไ้ว่ารอบาย่าหนาวเย็นมาแ่ไหน มันเหมือนผมถูัไว้ในโลที่ไม่มีอะไร มีแ่เสียวามิอัวเอวนเวียนอยู่้าใน และ่อนที่บานประูรหน้าะถูันเปิ ราวับว่าผมทำแ่แะสัมผัสมันเบา ๆ ถ้าหามีเสียรับรู้ไ้ถึน้ำหนัหรือแร้านอะไรประมานั้น แ่นี่ ราวับว่าพอโลทั้ใบไร้เสีย ทุสิ่ลับูบาเบาราวับนน
ผมสัเผู้นที่นั่ทำานอยู่หลัโ๊ะ มีบ้าที่พวเาอาศัยนหูหนวมา่วยเินาน รับาลสนับสนุนให้พวเราไ้มีพื้นที่แสวามสามารถอัวเอ็อนที่พวเาไม่สามารถรับมือับสภาวะไร้เสียไ้ ผมัารพาัวเอไปให้ถึห้อสัมมนา พอมาถึพื้นที่ยืนยันัวน ผมหยิบเอาบัรประานออมาแะลเพื่อยืนยันลายนิ้วมือ ไม่นานนัแสสีเียว็ีเ้ัวึ้นมาพร้อมับบานประูที่เลื่อนเปิออ
มันเป็นเพียห้อประุมโล่ว้าทอัวยาวออไป ผมเินเ้าไป้าในเพื่อเริ่มทำานัอไม้อัวเอ ผมมอภาพลีบอไม้รหน้า วามสวยสามาิรึอยู่ในใอผม ีวิที่อยู่มาอย่าเียบเหา ถ้าไม่มีสีสันเหล่านี้่วยบรรเทา โลทั้ใบอผมน่าเบื่อนไม่เหลืออะไร
พอบาน ผมพาัวเอลับบ้าน สายฝนยัไม่ไปไหนและาว่าน่าะอยู่แบบนี้ไปลอืน สิ่แรที่ผมทำเมื่อมาถึบ้าน มันือารรวูว่ามีสิ่ใส่รมาหรือไม่ ในยุไร้เสียไม่มีาริ่อสื่อสารใ ทารับาลัให้มีารส่พัสุไปามท่อใ้ิน เพียเมื่อเ้าหน้าที่พัสุประทับราที่อยู่ ท่อสุาาศะเลื่อนพาพัสุหรือหมายน้อยให่ไหลไปามทา ้วยนวัรรมอัริยะ มันแม่นยำและส่ถึปลายทาอย่าเร็วไว ทุอาารบ้านเรือนะมีท่อนี้อยู่ทุบ้าน ระบบปิบัิานะสิ้นสุลในทันทีถ้าหาุประทับรอยนิ้วมือเพื่อเป็นารยืนยันารรับอ
ผมอเอาล่อพัสุนาำลัพอีมาแนบอ หลัาที่ยืนยันัวนไป ไฟสีเียว็ะพริบัวแสผลว่าทุอย่าเสร็สิ้น ผมพาัวเอเินึ้นห้อนอนไป ั้ใว่าะใ้เวลา่อนเ้านอนฝึอ่านหนัสือเพื่อพันาทัษะารพูอัวเอ
และมันีะมั... วามเียบที่รายล้อมอยู่รอบัว ผมลับไ้ยินเสียอัวเอ มันััและัวานใส ุไม่้อประหลาใว่าทำไมผมถึอบมัน เพราะมันเป็นสิ่ที่ีที่สุในโลอผม ว่าะรู้ัวหูที่เยไ้ยินเสียเพียเล็น้อย็บอสนิท ่อให้ใ้เรื่อ่วยฟัผม็ไม่มีวันลับไปไ้ยินเสียใไ้อีรั้
ูสิ... บนโลที่เสียะับลในทุวันที่ฝน แม้แ่เสียยับัวบนผ้าปูที่นอนยัไม่ไ้ยินเลย ไหนะลอพลิหน้าระาษ ทุอย่าราวับภาพเลื่อนไหวธรรมา มันเียบสบ มันเบาบาไร้น้ำหนั ่อนที่วามเียบสัะัิน้อนเนื้อรอ้า้ายอผม วามเหาน่ะ ผมรู้ัมันอย่าี ถึะมอเห็นแสสีแ่หูลับไม่ไ้ยินอะไรโลทั้ใบ็ไม่น่าอยู่ ผมเียวายอ้าว้า ยิ่พอผิวเนื้อสัมผัสไ้ถึวามหนาวเหน็บยิ่ทรมาน
“เ่า... ่อย ๆ ... เิน...ไป...อย่า...้า ๆ ...” ผมนั่ท่อหนัสือแ่ับวามเียบัน น้ำเสียอผม้อัวานแทรัวึ้นมาราวับใส่หูฟัหรือำลัเปิลำโพ “ระ่าย...วิ่...นำ...เ่า...ไป...”
ผมหยุพัถอนหายใเมื่อรู้สึไ้ถึวามหนัอึ้อยู่ในอ พอถึำที่ออเสียยา ผมะเว้น่วสะุัวลไป แ่ถึอย่านั้นผม็พึพอใ าที่แร ๆ อ่านไม่ล่อและิันน่ารำา แ่ใน่ำืนนี้ผมลับนั่อ่านนิทานไ้ีึ้น ผมาหวัไว้ว่าัวเอะสามารถอ่านนิทานให้ัวเอฟัไ้ล่อแล่วเร็วปรื๋อ ผมหลุยิ้มออมาเมื่ออีไม่นานมันะบล
“เ่า...ไ้มาถึ...เส้นัย...่อน...และำลั...นอนพั...ผ่อน...อย่า...สบายใ... เฮ้อ” ผมหลับาผ่อนลมหายใออมาอย่าโล่อ
“อ่านเร็วึ้นแล้วนี่”
และในะที่ผมำลัเอนัวลนอน ็มีเสียแปลปลอมัแทรัวึ้นมาให้ไ้ยิน
“เฮ้ย!... นั่นเสียใรอะ”
***
นรที่เียบเหาบีบรัหัวใ ลับมีใรไม่รู้ที่...
ส่เสียอบรับลับมา
ความคิดเห็น