คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เครเดนซ์
โลหนาวเย็น่อัวึ้นประปรายใ้มู
รอบริมฝีปา ผิวา และใ้ลำออผม ผมลูบมัน
ไรหนวให้วามรู้สึสาหยาบเหมือนับทุ่ห้าที่ผมเยสัมผัสในยามเ็
เ็มาเินว่าที่ผมะำไ้ทั้หม ผมลุึ้นาเีย
ผ้าห่มไหลออาแผ่นอเปลือยอผม อาาศหนาวยามเ้ารู่ล้อมรอบร่าาย
ผมหยุาลูบไรหนวามส่วนล่าอริมฝีปา เลื่อนปิวาทั้สอ้า
แสสว่าลอผ่านบานหน้า่า ไล่ผ่านระหว่าว่าอ่อนิ้วมือ ระบัลมยัว
่อนลมหายใเฮือให่ออไปาริมฝีปาผม หนึ่วันเรียบเปื่อยำลัเริ่มึ้น
หนึ่วันเรียบเปื่อยที่ไม่มีารเปลี่ยนแปลเสมอมา
ผมลุึ้นาเีย
ลูบผิวายัวเอพลามอนาระ รอย้ำแม่วไล่เป็นลวลายหยาบบนแผ่นหลั
สันระู และ้นบ ปวร้าวทุรั้ที่เห็นผ่านนในระ ปวร้าวทุรั้ที่สัมผัส
เสียแทนเปราะถึหน้าอ ปวร้าวที่สุือผมเป็นเ้าอรอย้ำเหล่านั้น
ผู้่อระทำมันไม่ใ่ผม และผมไม่อยาไ้ ไม่้อาร ผมหันหลัให้ระ
ให้รอย้ำหันมอรูปร่าอมันเอ ผมึผ้าลุมเียให้เรียบ
่อนะสวมาเนและเสื้อแนยาว เหยียบผืนไม้เอี๊ยอาไปยัห้อน้ำ
แว่วเสียรนแผ่วเบาัผ่านห้อเรียรายทา้ายมือระหว่าทาเินลบันไ
ระิบับผมเป็นภาษาลับว่ายัไม่มีใรลุึ้นื่น
้านแหลมอมีโนหนวปาฟอรีมบนผิวแ้ม
วามเย็นอัสัมผัสโลหะที่รีไรหนวทำให้ผมราในลำอ เย็นวาบเมื่อลใ้า
ยะเยือเมื่อแล่นผ่านลำอ เื่อ้าามัหวะอลมหายใ
ผมหยุเมื่อปลายใบมีโนแผ่ไอเย็นไปที่ลำอ
ผมมอมันสะท้อนสีเินับหลอไฟภายในห้อน้ำ หยาไย่เาะเป็นวลมเวียนระหว่าผนัและฝับัว
หยน้ำเล็ลอไหลออผ่านะปุ่มปล่อยน้ำ
บ่อนทำลายวามเียบโยหยบนแผ่นระเบื้อทีละหย ทีละหย ทีละหย
นสี่เหลี่ยมระเบื้อแผ่นนั้นุ่ม ผมำ้ามมีโน ปลายใบมีแนบิลำอ
ผมไม่รู้ถึเหุผลในสิ่ที่ำลัทำอยู่ ้อมือเร็แ็ ใบมีลึล
ล้ายบีบเลื่อนบัับทำาม ผิวเนื้อหยุ่นนิ่มเหมือนับหุ่นสีผึ้ำลอที่เยับ
เพียแ่ในอนนี้มันไม่ใ่หุ่นำลอ เล็เยื่อเนื้อเลืออัับั่ในนั้น
เส้นประสาทสั่วามเ็บแปลบ วามร้อนอเลือร้อน่ำันแ่ับไอเย็นอใบมี หลอไฟเหนือศีรษะับล
ิึ้นอีรั้ ับลอีรั้
เสียลไฟฟ้าัสลับับหยน้ำ้าบนปุ่มปล่อยน้ำอฝับัว มันัึ้น ผมรู้สึไ้
แ่มีเสียบาอย่าะโนัว่านั้น เบาว่าวามเียบ แ่ั้อในวามิ
รีลึอีนิหนึ่ อีนิหนึ่ อีนิเียว
หยุลาันไปเท่านั้น
มันล้มเหลว ผมหยุเอ
มีโนหนวลบนอ่าล้ามือ
ไรหนวำผสมับฟอรีมาผิวแ้ม ไม่ไ้มีเพียเท่านั้น หยเหลวแอยู่ที่ปลายมี
สีแาน วามเ็บปว ารพลีีพ ไหลล่อร้อนผ่านลำอ
รอยีลิ่มเล็ล้าย่อุแอยู่บนลำออนที่ผมเยหน้ามอระอีรั้
ผมยมือ้ายึ้นเ็ มอมันำลัเลือบสีแบนนิ้วมือ ผมยมันเ้าไปที่ริมฝีปา
อ้าออ ลิ้นรับรู้เมื่อสัมผัส ไล่รสสนิมื่นผ่านน้ำลาย ลอระพุ้แ้ม
หลอมรวมลในลำอ เสียแสบผ่านรอยลิ่มแผลเล็ที่เลือำลัไหล ผมล้ามีโนเ็บ
ถอเสื้อผ้าแวนไว้บนราวเหล็ ปล่อยะปุ่มน้ำาฝับัวไหลเป็นสายโลมร่าาย
ผมยเท้าวาไว้บนหัวเ่า้าย
ผ้าี้ริ้วุบน้ำมันัอบรอเท้า
าเรอะฝุ่นเปื้อนเป็นมันวาวในั่วะเมื่อ้อแสไฟ
และะมันวาวยิ่ึ้นหาถูแสแ ูเหมือนับเรื่อโห
เพราะมันเพิ่เป็นรอเท้าเปื้อนฝุ่นสปรเมื่อไม่ี่วินาที่อน ผมั้้อสสัย
และผมลบมันไป เิึ้นเร็ว และบลเร็ว
ทันทีที่ผมเปลี่ยนยเท้า้ายไว้บนหัวเ่าวา แสิี็เปิประูเ้ามา
เส้นผมทอยุ่เหยิเท่าพอันับุนอน ื่นนานแล้วหรือ เธอถาม สัพัแล้ว
ผมอบ
“ันะไปเปิโบสถ์
เธอเรียมับ้าว้วย” เธอส่ายหน้า เป็นิวัรที่ถูบีบบัับอย่าี ผมลุึ้น
หยิบเสื้อลุมสีำสวมทับเสื้อระุมาว้านใน
เินออาประูห้อัวเอโยที่แสิียัยืนพิ เธอไม่ไ้รอผม
หรือ้อาระมีบทสนทนาับผมมานั มันเิึ้นเมื่อวาน สอวัน่อน สามเือน่อน
นานว่านั้นเ่นัน แ่เธอะื่น่อนผมและมาพูประโยนั้น เธอหลับ
ศีรษะเอนพิอบบานประู เ้าฝันอเธอไป ั่วระยะหนึ่ ั่วเวลาหนึ่
ภาวนาให้หนึ่วินาทีเท่าับหนึ่ั่วโม และเธอลืมา สี่วินาทีเท่านั้น
ผมไ้ยินเสียเธอเินลบันไ เลี้ยวไปยัโบสถ์ในะที่ผมเ้าไปในรัวแล้ว
สับมันบ
ทุบระเทียบ และละลายเนยในหม้อลาเาไฟ โรยเลือป่นลไปในหม้อ้มมันฝรั่
และยืนรอนมันเือ ปุเป็นฟอ นลุเล้าสม่ำเสมอ
เนื้อมันฝรั่หยาบอมันหลอมรวมหนืในหม้อสนิมสีเทา และถัไปอีเาไฟ
ผมเิมเห็หอมลไปในระทะ ี่โรหมูเปลี่ยนสีเป็นน้ำาลไหม้ ลปริมาไฟนอ่อนล
วเาไฟเป็นสีแาและหายไปามวามร้อน ลิ่นหอมออาหารเริ่ม่อัว
ผมถอยออมาไม่ี่้าว ให้วามร้อน่อลิ่นอมันึ้น
เหมือนับรอระยะระหว่าเวลาให้ผลไม้สุอมหอมหวาน และหล่นลา้น านในู้ับ้าวส่เสียระทบันารถที่แล่นวิ่ผ่านบนถนน้านนอ
เมือเริ่มื่นึ้นแล้ว วันาท่อรถส่เสียในะเลี้ยวผ่านอบถนนอเมือ
ริมทาเินมีหิสาวเินเป็นลุ่มไปพร้อมัน พวเธอสวมเสื้อผ้าสีูา
ัผมหยัลอน หัวเราะพร้อมับบทสนทนาเี่ยวับทะเลในฤูร้อน
่อนะส่พรมพร้อมรอยยิ้มเลือบลิปสิสีแุหลาบให้ับายหนุ่ม ฝั่ร้าม
และหัวเราะ้วยันอีรั้
ปล่อยให้ายหนุ่มนนั้นมอพื้นอนรีบาทวิถีและยิ้มอยู่นเียว
ผมมอพวเธอเินผ่านบานหน้า่า และเินหายไป
ทุอย่าำเนินึ้นเรียบ่ายเหมือนทุวัน
ทุอย่าำเนินึ้นโยไม่ไ้เี่ยว้อับผม
มีนเรียื่อผมา้านหลั
แม่อผม
ผมหันไป
แม่ยืนอยู่หน้าประูห้อรัว ผมน้ำาลเรียบถึปลายหู หน้าผาและใ้วามีริ้วรอย
ิ้วล้ายนวิัวลลอเวลา
“ยืนทำอะไรอยู่”
ท่านถาม “ระหว่ารอ…” ผมเม้มปา
น้ำลายหนัอึ้เหมือนะั่ว ึอบโยี้ไปยัมันบเือปุในหม้อ
และี่โรหมูระเทียมพริไทย ถัไปานั้นือ้าวโอ๊ในหม้อให่
สำหรับเ็สเราะห์ที่ะเ้ามาในโบสถ์อีไม่นาน
แม่วาาสีฟ้าสลับมอหม้อและระทะพวนั้น่อนะมอผมอีรั้
“แผลหายีแล้วหรือ”
ผมส่ายหน้า “ไม่รับ” ำลัะเินไปนเล้ามันบอีรั้หนึ่
ผม้นหาวามิัวเอว่าะใส่อะไรลไปในมันบหลัานั้น ใบุย่ายฝรั่
ใบุย่ายฝรั่ ผมำลัเินไป ทำอะไร็ไ้เพื่อที่ะไม่ไ้มอหน้าผู้หินนั้น
ผมรู้สึถึบาอย่าที่หนัอึ้้านใน และเมื่อมันลับมา
ผมไ้ยินเสียเ็มัระทบผิวบั้นท้าย้านหลั เปลือเล็บิมลในแน
และารรไรมัระทบันเมื่อนึถึแล้ว
สิ่ที่ผมอยาไ้ที่สุือศีรษะัวเอที่อัเ้าับำแพไม่รู้บ
ผมไ้ยินเสียรอเท้าอผู้หินนั้นเินเ้ามา แม่อผม แม่อุปถัมภ์อผมำลัเินเ้ามา
ปลาย้อนิ้วอผมระุเ้นเหมือนถูัใยาโรละรที่มอไม่เห็น
“เี๋ยวแม่ทำเอ
ลูไป่วยแสิีีว่า” ผมหันลับไปมอ าฟ้าน้ำเินอท่านมอมายัผม รู่หนึ่
ผมเห็นผู้หิอ่อนโยนที่ำลัหันมาหาพวเราในะับรถ พวเราร้อ่อเนื้อเพลันะเร่วามเร็วไปบนถนน แม่หยุอ
พาพวเราไปามทุ่ห้า ผู้หินนั้นอยู่ในอีที่ผม้อาร เพียลับมาไม่ไ้อี
ผมำไ้แ่นั้น่อนะเินไปยัโรทาน แสิีำลั้มุบผ้าบิหมา
น้ำในถัไม้เปลี่ยนเป็นสีน้ำาล เธอลุึ้น เ็ไรฝุ่นบนโ๊ะไม้เรียยาว
ผมวาานลเป็นระเบียบหลัาที่เธอเ็เสร็
อีหนึ่เ้าที่เรียบเปื่อยเริ่มึ้นแล้ว
โบสถ์เปิแล้ว
แม่ะโนเรียเหล่าเ็วิ่เล่น พวเาหยุาเล่นไล่ับเป็นวิ่เ้าไป้านใน
ผมเห็นโมเสี เธอมอผม หลบา ่อนะหายไปับเ็พวนั้น
ผมับเธอสนทนาับ้วยสายาและวามเียบเสมอ ผมไล่สายามอเหล่าเ็ที่เหลือ
บาทวิถี สนามเ็เล่น และหยุสายาที่มุมึ ผมเห็นายนหนึ่ยืนอยู่
อายุร่าวประมาสี่สิบ เสื้อลุมสีำ ผ้าพันอสีน้ำเิน ผมเห็นหน้าเาไม่ั
เาอึย้อมใบหน้าเาเป็นสีำ เายืนมาทาผม
และผมไม่แน่ใว่าเามอผมอยู่หรือไม่
รถที่วิ่บนถนนัผ่านสายา
และผมไม่เห็นเาอี
ผมหันหลัลับไปที่โบสถ์
แสิีำลัั้าวโอ๊ให้เหล่าเ็เล็ประมายี่สิบน
เสียอพวเาั้อาัวโบสถ์ เล็ลอออไปยั้านนอ
นแทบลบเสียรถราและัรยานอบุรุษไปรษีย์และผู้ส่สื่อพิมพ์บนถนน
ผมำลัะเินลับเ้าไป นเหยียบเ้าับบาอย่า
มันเป็นระาษใบปลิวที่ผมยัไม่ไ้แ่าย อัษรีพิมพ์บนระาษาล าล เปลี่ยนเป็นประโยเพียประโยเียว
เธอเห็นันแล้ว
ลิ่นวันเรื่อยน์ทำให้แผ่นหลัผมสั่นวาบ
ผมลืนน้ำลายและเินลับเ้าไปยัโบสถ์โยไม่มอไปยัมุมึนั้น
ผมรู้สึล้ายปีศา ล้ายับปรภพำลั่อัวในอึ
ล้ายับบาอย่าำลัมาหาผมอยู่
แ่ผม็มีปรภพรอบัวเอเสมอ
ความคิดเห็น