ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ความลับ
ไม่นานการซ้อมก็พ้นผ่านไป ชั้น ไม่ได้ไปยุ่งเกี่ยวอะไรกันมากนัก เพราะว่าชั้นเองก้มีหน้าที่จัดเตรียมสถานที่เหมือนกัน แต่แล้วไม่นานวันงานก็มาถึง ชั้นแล้วนุ่ม อยู่ในห้องแต่งตัว นุ่มกำลังแต่งหน้าให้กับตัวละครตัวอื่นๆอยู่ ส่วนชั้นก็กำลังแต่งตัวให้นายนพ
\"จะให้มันแน่นไปได้อะไรล่ะ\" นพพูดขณะที่ชั้นกระตุกคอเสื้อให้ชิดกัน
\"โห่ แสดงแค่นี้ บ่นนานๆที่จะได้หล่อนะ\" ชั้นพูดปนยิ้มไปเรื่อยๆ จนนายเด็มเดินเข้ามา มองชั้นด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะจากไป มันเป็นส้งตีงอะไรอีกล่ะ
ชั้นไม่ได้สนใจในเวลานั้น ได้แต่แต่งตัวให้กับเพื่อนคนอื่นต่อไป จนการแสดงเริ่มขึ้น
\"ตัวข้านั้น นาม โรมีโอ เกิดในตระกลูยิ่งใหญ่ นามมอนตะคิว\" เสียงของเด็มเข้มแข็งหนักหน่วงกว่าทุกที สายตาแสดงความแข็งกร้าว ดุดัน ไม่เหมือนเคย ละครได้ดำเนินไปเรื่อยๆ กิ๊ฟเล่นได้ดีมากเรียกน้ำตาคนดูไปไม่น้อย เพื่อนต่างโรงเรียน ปรบมือกันสนั้น ชั้นก็อิฉจาอยู่ลึกเหมือนกัน
\"เป็นไง ชั้นแสดงดีใช่ม่ะ ตอนที่ต้องพูดว่า ตายซ่ะ หนูคาปูเล็ต โสโครก\" นายนพพูดอย่างยินดี พลอยให้ชั้นกับนุ่มหัวเราะไปด้วย
\"นุ่มว่า นพทำได้ดีนะ หลังจากโดนแทง แล้วก็นอนไม่ได้พูดไรอ่ะ \" จากนั้น ชั้นกับนุ่มก็ขำกัน 2 คนปล่อยให้นายนพผู้มั่นใจ เดินหงอยไปคนเดียว
ชั้นแยกจากสองคนนั้น เพื่อที่จะกลับบ้านแต่ชั้นก็เจอ นายเด็ม
\"หวัดดี เด็มวันนี้เล่นได้เยี่ยมเลยนะ\" ชั้นเข้าไปหา เด็มกลับไม่มองชั้น หันหลังให้ เค้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วพูดบางอย่าง
\"เทอ ลืมมันแล้วจริงๆหรอ เรื่องเมื่อตอนนั้น\" เด็มหันมามองชั้นด้วยสายตาอ่อนล้า
\"หือ เรื่องอะไร ชั้นจำไม่ได้หรอก\" ชั้นตอบแบบงงๆ
\"เด็มรออยู่ตรงนี้นะ\" เสียงของเค้าสั่นเทาเต็มที เหมือนกับว่าเรื่องที่ชั้นคิดมันเป็นจริงขึ้นมา ภาพในตอนเด็กของชั้น ถูกฉาย ซ้ำเป็น พันๆครั้ง
\"รออยู่จิงๆหรอ ขอโทษที่เดินไม่ดูนะ ชุ้มหกล้มอีกแล้ว\" เด็กสาวบอกกับเด็กชาย
\"ไม่เป็นไร ถ้าเป็นชุ่มแล้วเมื่อไรก็รอ\" น้ำตาที่อยู่ดีๆมันก็อาบแก้มไปซะแล้ว ชั้นโกหกอะไรไม่ได้อีก ทุกอย่างมันไม่เคยเปลี่ยน
\"เด็ม\" ชั้นเข้าสวมกอดเค้าอย่างที่เคย อย่างที่มันเป็นมา ความรู้สึกที่เจ็บปวด ความรู้สึกมีความสุข ความรู้สึกทรมาณ ความรู้สึกอบอุ่น ทั้งหมดได้ถูกสลัดออก เหลือแต่สิ่งเดียว ตอนนี้เหลือแต่สิ่งเดียวชั้นรักเด็มซะแล้ว
มันช่างเนินนานเหลือเกิน ความรู้สึกดีๆ ชั้นออกจากอ้อมแขนของเค้า ยิ้มอย่างสดชื่น
\"นายนะแหละที่มีท่าว่าจะลืมน่ะ เรื่องแบบนี้ มันลืมได้ที่ไหนล่ะ มันลืมไม่ได้อยุ่แล้ว\" ชั้นทำหน้าทะเล้น ก่อนที่จะเดินจากไป
_______________________________________________รู้สึก ประทับใจ________________-
ยามเย็น หลังจากชั้นพูดกับนายเด็มเสร็จ ชั้นก็หนีกลับบ้านเลย บนรถเมล์ก็เจอ นายแชมป์
\"ไงชุ้ม เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยไม่โกรธเรานะ\" ใบหน้าขาวๆ ดวงตาที่สดใส กับเสียงที่อ่อนละมุน เป็นสิ่งดีๆที่ตัวเค้ามีแล้วเอาออกมาตีพิมพ์ได้อย่างไม่อายใคร
\"ไม่หรอก แชมป์ก็มีงานนิ่ เราเองก็มีงาน มันก็น่าอยู่ที่จะไม่ได้คุยกันเลย\" ชั้นพูดไปหัวเราะไป
\"ไปบ้านเราป่าว ไม่มีใครอยู่หรอ มีน้องอยู่กับเรา\"
\"น้องหรอ แชมป์มีน้องด้วยหรอ\" แชมป์ทำสีหน้าอายๆ แล้วไม่ได้พูดอะไร
เราเดินผ่านป้ายรถเมล์ จิงแล้วมันไม่ไกลจากบ้านชั้นเลย เรียกว่าอยู่แต่ใต้จมูกแต่ชั้นกลับไม่เคยเจอแชมป์เลย ชั้นมาถึงหน้าบ้าน แชมป์กดกริ่ง แล้วมีเด็กอายุไม่น่าที่จะอ่อนกว่าชั้นมาก เปิดประตูออกมา
\"กลับมาช้าจังเลยนะ แล้วใครหรอเนี้ย\" เด็กน่ารักคนนี้คนเดียวกับที่เจอที่โรงยิมนิ่ รึว่าจะเป็นแฟนกันหว่า !!!
\"หวัดดีเฟม เพื่อนแชมป์เองอ่ะ วันนี้เลิกช้าอ่ะ ขอโทษนะ\" แชมป์เข้าไปกอดเฟม อย่างไม่ขัดเขิน แต่กรูเขินฟร่ะ ไม่นาน แชมป์ก็ขอตัวไปทำกับข้าว ทิ้งชั้นไว้กับนายเฟม ในห้องรับแขก
\"ดีคับ พี่เป็นอะไรกับแชมป์หรอ\" เค้าถามโดนที่ปากขยับ แต่ตายังจ้องอยู่ที่นิตยสารเล่มหนึ่ง
\"คือพี่ชื่อชุ้มเป็นเพื่อนแชมป์นะ\" ชั้นตอบแบบตะกุกตะกัก
\"ผมไม่รู้ว่า จะหึงดีรึป่าวนะคับ ที่เห็นแชมป์มากับคนอื่น แต่ก็ยอมรับว่าเจ็บไม่น้อย วันหลังคงให้กลับเองไม่ได้\" พูดแบบนี้ จะให้ชั้นผิดรึไงฟร่ะ ชักเริ่มขึ้น
\"แล้วน้องล่ะ เป็นอะไรกับแชมป์กันแน่\" สายตาของเค้าผง่ะ ออกจากหนังสือ จ้องมองด้วยสายตาเย็นชา ไม่น่าถามโง่ๆเลย
\"ผม ก็เป็น อะไรซักอย่าง ที่แชมป์จะคุยด้วยได้ จะให้ความรักก็ได้จะทิ้งเมื่อไรผมก็ไม่ว่าอะไร เพราะว่า ผมอยู่ดีๆ ก็รักเค้าซะมากๆจนลืมตัวเอง จนต้องกลายเป็นคนที่ต้องยอมเจ็บได้ตลอดเวลางี้ไง\" สายตาที่เศร้าหมอง ปวดร้าว ความรู้สึก ที่บอกไม่ได้ ความเจ็บปวดที่บรรยายไม่ได้ เสมือนว่าจิตใจ เป็นของไรค่า ไม่น่าเชื่อว่า ถายใต้สภาวะที่ชั้นไม่เข้าใจ จะซ่อนความเจ็บปวดขนาดนี้
__________________________________________________________ช้านมีเพื่อนคนนึง เป็นอย่างเงี้ย ทางที่ดี อย่าผิดเลยนะ กลับใจเหอะ
\"จะให้มันแน่นไปได้อะไรล่ะ\" นพพูดขณะที่ชั้นกระตุกคอเสื้อให้ชิดกัน
\"โห่ แสดงแค่นี้ บ่นนานๆที่จะได้หล่อนะ\" ชั้นพูดปนยิ้มไปเรื่อยๆ จนนายเด็มเดินเข้ามา มองชั้นด้วยสายตาเย็นชา ก่อนจะจากไป มันเป็นส้งตีงอะไรอีกล่ะ
ชั้นไม่ได้สนใจในเวลานั้น ได้แต่แต่งตัวให้กับเพื่อนคนอื่นต่อไป จนการแสดงเริ่มขึ้น
\"ตัวข้านั้น นาม โรมีโอ เกิดในตระกลูยิ่งใหญ่ นามมอนตะคิว\" เสียงของเด็มเข้มแข็งหนักหน่วงกว่าทุกที สายตาแสดงความแข็งกร้าว ดุดัน ไม่เหมือนเคย ละครได้ดำเนินไปเรื่อยๆ กิ๊ฟเล่นได้ดีมากเรียกน้ำตาคนดูไปไม่น้อย เพื่อนต่างโรงเรียน ปรบมือกันสนั้น ชั้นก็อิฉจาอยู่ลึกเหมือนกัน
\"เป็นไง ชั้นแสดงดีใช่ม่ะ ตอนที่ต้องพูดว่า ตายซ่ะ หนูคาปูเล็ต โสโครก\" นายนพพูดอย่างยินดี พลอยให้ชั้นกับนุ่มหัวเราะไปด้วย
\"นุ่มว่า นพทำได้ดีนะ หลังจากโดนแทง แล้วก็นอนไม่ได้พูดไรอ่ะ \" จากนั้น ชั้นกับนุ่มก็ขำกัน 2 คนปล่อยให้นายนพผู้มั่นใจ เดินหงอยไปคนเดียว
ชั้นแยกจากสองคนนั้น เพื่อที่จะกลับบ้านแต่ชั้นก็เจอ นายเด็ม
\"หวัดดี เด็มวันนี้เล่นได้เยี่ยมเลยนะ\" ชั้นเข้าไปหา เด็มกลับไม่มองชั้น หันหลังให้ เค้ามองขึ้นไปบนท้องฟ้า แล้วพูดบางอย่าง
\"เทอ ลืมมันแล้วจริงๆหรอ เรื่องเมื่อตอนนั้น\" เด็มหันมามองชั้นด้วยสายตาอ่อนล้า
\"หือ เรื่องอะไร ชั้นจำไม่ได้หรอก\" ชั้นตอบแบบงงๆ
\"เด็มรออยู่ตรงนี้นะ\" เสียงของเค้าสั่นเทาเต็มที เหมือนกับว่าเรื่องที่ชั้นคิดมันเป็นจริงขึ้นมา ภาพในตอนเด็กของชั้น ถูกฉาย ซ้ำเป็น พันๆครั้ง
\"รออยู่จิงๆหรอ ขอโทษที่เดินไม่ดูนะ ชุ้มหกล้มอีกแล้ว\" เด็กสาวบอกกับเด็กชาย
\"ไม่เป็นไร ถ้าเป็นชุ่มแล้วเมื่อไรก็รอ\" น้ำตาที่อยู่ดีๆมันก็อาบแก้มไปซะแล้ว ชั้นโกหกอะไรไม่ได้อีก ทุกอย่างมันไม่เคยเปลี่ยน
\"เด็ม\" ชั้นเข้าสวมกอดเค้าอย่างที่เคย อย่างที่มันเป็นมา ความรู้สึกที่เจ็บปวด ความรู้สึกมีความสุข ความรู้สึกทรมาณ ความรู้สึกอบอุ่น ทั้งหมดได้ถูกสลัดออก เหลือแต่สิ่งเดียว ตอนนี้เหลือแต่สิ่งเดียวชั้นรักเด็มซะแล้ว
มันช่างเนินนานเหลือเกิน ความรู้สึกดีๆ ชั้นออกจากอ้อมแขนของเค้า ยิ้มอย่างสดชื่น
\"นายนะแหละที่มีท่าว่าจะลืมน่ะ เรื่องแบบนี้ มันลืมได้ที่ไหนล่ะ มันลืมไม่ได้อยุ่แล้ว\" ชั้นทำหน้าทะเล้น ก่อนที่จะเดินจากไป
_______________________________________________รู้สึก ประทับใจ________________-
ยามเย็น หลังจากชั้นพูดกับนายเด็มเสร็จ ชั้นก็หนีกลับบ้านเลย บนรถเมล์ก็เจอ นายแชมป์
\"ไงชุ้ม เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยไม่โกรธเรานะ\" ใบหน้าขาวๆ ดวงตาที่สดใส กับเสียงที่อ่อนละมุน เป็นสิ่งดีๆที่ตัวเค้ามีแล้วเอาออกมาตีพิมพ์ได้อย่างไม่อายใคร
\"ไม่หรอก แชมป์ก็มีงานนิ่ เราเองก็มีงาน มันก็น่าอยู่ที่จะไม่ได้คุยกันเลย\" ชั้นพูดไปหัวเราะไป
\"ไปบ้านเราป่าว ไม่มีใครอยู่หรอ มีน้องอยู่กับเรา\"
\"น้องหรอ แชมป์มีน้องด้วยหรอ\" แชมป์ทำสีหน้าอายๆ แล้วไม่ได้พูดอะไร
เราเดินผ่านป้ายรถเมล์ จิงแล้วมันไม่ไกลจากบ้านชั้นเลย เรียกว่าอยู่แต่ใต้จมูกแต่ชั้นกลับไม่เคยเจอแชมป์เลย ชั้นมาถึงหน้าบ้าน แชมป์กดกริ่ง แล้วมีเด็กอายุไม่น่าที่จะอ่อนกว่าชั้นมาก เปิดประตูออกมา
\"กลับมาช้าจังเลยนะ แล้วใครหรอเนี้ย\" เด็กน่ารักคนนี้คนเดียวกับที่เจอที่โรงยิมนิ่ รึว่าจะเป็นแฟนกันหว่า !!!
\"หวัดดีเฟม เพื่อนแชมป์เองอ่ะ วันนี้เลิกช้าอ่ะ ขอโทษนะ\" แชมป์เข้าไปกอดเฟม อย่างไม่ขัดเขิน แต่กรูเขินฟร่ะ ไม่นาน แชมป์ก็ขอตัวไปทำกับข้าว ทิ้งชั้นไว้กับนายเฟม ในห้องรับแขก
\"ดีคับ พี่เป็นอะไรกับแชมป์หรอ\" เค้าถามโดนที่ปากขยับ แต่ตายังจ้องอยู่ที่นิตยสารเล่มหนึ่ง
\"คือพี่ชื่อชุ้มเป็นเพื่อนแชมป์นะ\" ชั้นตอบแบบตะกุกตะกัก
\"ผมไม่รู้ว่า จะหึงดีรึป่าวนะคับ ที่เห็นแชมป์มากับคนอื่น แต่ก็ยอมรับว่าเจ็บไม่น้อย วันหลังคงให้กลับเองไม่ได้\" พูดแบบนี้ จะให้ชั้นผิดรึไงฟร่ะ ชักเริ่มขึ้น
\"แล้วน้องล่ะ เป็นอะไรกับแชมป์กันแน่\" สายตาของเค้าผง่ะ ออกจากหนังสือ จ้องมองด้วยสายตาเย็นชา ไม่น่าถามโง่ๆเลย
\"ผม ก็เป็น อะไรซักอย่าง ที่แชมป์จะคุยด้วยได้ จะให้ความรักก็ได้จะทิ้งเมื่อไรผมก็ไม่ว่าอะไร เพราะว่า ผมอยู่ดีๆ ก็รักเค้าซะมากๆจนลืมตัวเอง จนต้องกลายเป็นคนที่ต้องยอมเจ็บได้ตลอดเวลางี้ไง\" สายตาที่เศร้าหมอง ปวดร้าว ความรู้สึก ที่บอกไม่ได้ ความเจ็บปวดที่บรรยายไม่ได้ เสมือนว่าจิตใจ เป็นของไรค่า ไม่น่าเชื่อว่า ถายใต้สภาวะที่ชั้นไม่เข้าใจ จะซ่อนความเจ็บปวดขนาดนี้
__________________________________________________________ช้านมีเพื่อนคนนึง เป็นอย่างเงี้ย ทางที่ดี อย่าผิดเลยนะ กลับใจเหอะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น