ขอเพียงที่พักใจ

ลำดับตอนที่ #4 : อดีต

หลังจากที่ชั้นกินอาหารเสร็จเราก็แยกย้ายกันไปทำธุระ นุ่มขอไปทำงาน นายนพไปเล่นบอล ส่วนชั้นเข้าห้องสมุด (เดะเรียน) ชั้นเข้าไปให้ห้องสมุดโรงเรียน เป็นที่ๆใหญ่ มากแต่ไม่มีคนพลุกพลานนัก ชั้นเลือกมุมที่เงียบ เพื่อที่จะได้อ่านหนังสือพิมพ์เงียบๆ แต่รู้สึกว่าความเงียบ มันกำลังเรียกสิ่งเดิมๆกลับ มา ชั้นนึกถึงอดีต ของชั้น เป็นภาพ เด็กผู้หญิง



\"เด็ม ๆ ไปไหนหรอ\" เด็กหญิงถักผมเปีย ยาวร้องเรียนเด็กชายคนหนึ่ง



\"ชุ่มตามมาเร็วๆ นะเด็มจะรอ\" เด็กหญิงยังตามเด็กชาย ที่ไม่เคยห่างไกลกัน ไม่ว่าเด็กหญิงจะเดินช้าแค่ไหน จะล้ม จะเดินไปผิดทาง เด็กชายจะ กลับมารับและกอดเด็กหญิงคนนั้นไว้ ด้วยอ้อมกอดที่อบอุ่นเสมอ  



ชั้นลืมตามาพบกับความจริงดีกว่า ความจริงที่ชั้นกับแกเป็นเพียงเพื่อนเก่า เป็นเพียงแค่ คนที่เคยรู้จักเท่านั้น เฮ้อ น้ำตาค่อยๆรินไหลออกมาอย่างช้าๆ แต่มันกลับนองบนใบหน้าอย่างรวดเร็ว น่าสมเพชจริงๆ คนอย่างชั้นมันอ่อนแอ



\"เป็นอะไรไปอีกล่ะ\" เด็ม!!! อะไรกันเนี้ย ทำไมชั้นต้องมาเจอนายนี้เวลานี้ทุกทีเลย



\"ป่าวๆ ชั้นกำลังจะไป\" ชั้นปาดน้ำตาทั้งหมด เก็บของแล้วหยิบสิ่งๆหนึ่งออกมา ผ้าเช็ดหน้า



\"เอานี้ของนาย ขอบคุณมาก\" ชั้นเดินออกมา อย่างไม่รีรอ กลัวว่าจะทำอะไรน่าสมเพชมากขึ้นไปอีก



ชั้นเดินกลับไปที่ห้องเรียน เวลานี้ก็บ่ายแก่ๆแล้ว ความรู้สึกที่ไม่ไหวแล้วแต่ต้องเก็บกดมันไว้ อยากยิ้มจิงๆ แต่ปากมันหนักเหลือเกิน จิงๆมันคือเวลาเรียน แต่ว่าจารย์ไม่อยู่ชั้นเลย ไม่รีบไป มากนักระหว่างทางก็เจอ นายนพ



\"ไอ่ชุ่ม แกเป็นไรว่ะ\" มันถามงง



\"ป่าว ไม่ได้เป็นไร ยุ่ง\" ชั้นหลบหน้าหนีมัน สงสัยว่าตาชั้นคงแดงมากๆ



\"เดี้ยวซิ\" นพจับมือชั้นรั้งมันไว้ ชั้นหันไปมองมันด้วยสายตาที่อ่อนล้า ไม่ไหวแล้ว ชั้นโผเข้ากอดนายนพแล้วร้องไห้ออกมาอย่างดัง ล



ชั้นนั่งอยู่ใต้ต้นไม้กับนายนพตลอด จนเย็น เป็นอันว่าเราไม่ได้เรียนเลย แต่ชั้นก็รู้สึกดีขึ้นมาก แล้ว



\"แกจะบอกได้ยังว่ะ ไปทำไรมา\" มันยังถามต่อ



\"เอาไว้ชั้นพร้อมแล้ว ชั้นจะบอกแกเอง\" ชั้นสะพายกระเป๋า แล้วรีบเดินกะว่าจะไปเที่ยวซ่ะหน่อยดีกว่า ชั้นนั่งรถเมล ไปที่ห้างเซนทรัน แถวๆโรงเรียน ไปนั่งหาไรกิน ตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว ประมาณ 2 ทุ่มได้ จริงๆ มีโทรศัพท์โทรเข้าแต่ชั้นไม่อยากรับ ก็ปล่อยมันไป 5 5 5  แล้วพรุ่งนี้ชั้นจะเป็นคนเดิม สัญญา . . . . . .



______________________________________________________________________________________________________





แสงแดดยามเช้ารำไร ชั้นเริ่มวันไหมอย่างสวยงาม โดนการเดินไปขึ้นรถเมล ห่วย สิ้นดี แต่ก็มีเรื่องดีๆอยู่นะ



\"ค่าตั๋ว 10 บาทจ้า\" ตังๆๆ กรรม กระเป๋าตัง อยู่ไหนเนี้ย!!!!!!!



\"จ่ายรวมกันเลยครับ ทั้งหมดสองคน\" ชายหนุ่มผิวขาวกับใบหน้าเปื้อนยิ้มของเค้าชั้นจำได้ดี นายแชมป์น่ะเอง



\"เอ้า บ้านอยู่แถวนี้เองหรอ แต่ทำไมไม่เคยเห็นน้า\" ชั้นทำสีหน้าครุ่นคิด



\"อืม เราก็ไม่เคยเห็นนายเหมือนกันนั้นแหละ แต่ ก็เห็นแล้วนิ่\" นี้ไงล่ะเริ่มวันใหม่ที่สวยงามกับเพื่อนใหม่





________________________________บอกแล้วไงจะเข้มแข็ง________________________________เด็ม ชั้นไม่ให้แกเห็นน้ำตาแล้ว