คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : MY MENTOR ♥♥
-2-
หลังจากวันนั้นทั้งผมและชานยอลก็เป็นศัตรูกันโดยสมบูรณ์ นี่ก็เกือบจะอาทิตย์นึง แล้วที่ผมอยู่บ้านหลังนี้มา อยากจะบอกว่า... ไม่มีวันไหนเลยที่ผมจะได้อยู่อย่างสงบ ชาน ยอลแกล้งผมทุกวันไม่ว่าผมไปไหนทำอะไรเขามักจะมากวนประสาทอยู่เสมอ ไม่เว้นแม้ กระทั่งวันนี้
“เตี้ย ไปซื้อของหน้าปากซอยมาหน่อย นี่รายการที่จะให้ซื้อนะ รีบไปรีบมาฉันรีบ” ไม่รู้ เมื่อไหร่ที่ไอ้โย่งมันเรียกผมว่าเตี้ย และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ผมเรียกมันว่าโย่งเหมือนกัน
“รีบขนาดนั้นไม่ไปเองล่ะคุณโย่ง ?”
“อยากจะให้ฉันฟ้องประธานใช่ไหม ?”
“ป้าววว. พูดลอยๆ”
“ก็ดี๊ รีบไปสิรออะไรมิทราบ?”
“กุญแจล่ะ ?”
“กุญแจอะไรของนาย ?”
“กุญแจรถไง ไม่ให้แล้วจะไปไง ?”
“รถไม่ว่าง ก็ปั่นจักรยานไปสิ”
“ห้ะ ? ”
“เออ ปั่นไป มันไม่ได้ไกลขนาดนั้น”
“แต่ของมันก็เยอะนะ”
“ตะกร้าก็มี จะบ่นอะไรนักหนาวะ รีบไปดิ้”
“เออก็ได้ !”
ผมรีบเดินออกมาจากห้องนั่งเล่นก่อนที่จะห้ามไม่ให้ตัวเองไปกินหูไอ้โย่งนั่นไม่ไหว ฮึ ! ทำไงได้ล่ะเราเป็นแค่คนถูกจ้างมา ส่วนเขาเป็นเจ้านายหนิ เราทำอะไรได๊ ?
ผมเดินมาถึงจักรยานคันหนึ่งซึ่งดูจากสภาพแล้วคงไม่มีใครปั่นมันมานาน หืมมม. ฝุ่นนี่เขรอะเชีย ดีที่ยางไม่แบนเท่าไหร่พอปั่นไปได้
“เห้ออ. นี่เป็นพี่เลี้ยงดูแล หรือมาเป็นทาสรับใช้วะเนี่ย ?” บ่นอิบอุบอยู่คนเดียวก่อน จะรีบคร่อมขี่จักรยานและรีบปั่นไปอย่างช้าๆ
แบคฮยอนปั่นจักรยานมาเรื่อยๆ จนถึงซุปเปอร์มาเกต แล้วก็จอดมันไว้ข้างๆร้าน ก่อนจะรีบไปซื้อของจะได้รีบกลับบ้านเดี๋ยวหูบางคนจะกระพือเอาเพราะรอนาน
.
.
.
.
“ขอบคุณค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ”
“ขอบคุณฮะ” แบคฮยอนยิ้มน้อยๆให้กับพี่พนักงานก่อนจะรีบเดินออกไปเอาจักรยาน จะได้กลับบ้านสักที
“...”
“ทำไม ?”
“...” แบคฮยอนกำลังแดกจุด เพราะจักรยานเก่าๆคันหนึ่งที่เขาจอดมันไว้ข้างๆกับ ร้านนั่นหายไป
“หายไปไหนอี๊กกก ? อย่าบอกนะว่า...”
“หนอยยยย ! ไอ้ปาร์คชานโย่ง !”
“แน่ๆเลย มีอยู่คนเดียวเท่านั้นแหละที่จะทำเรื่องไร้สาระแบบนี้ได้ ฮื่อออ. แล้วจะ กลับไงเนี่ย ต้องเดินจริงดิ เห้ออออ เดินก็เดินวะ”
แบคฮยอนรีบเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็วเพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว ท้องฟ้าที่เคยสว่าง ตอนนี้ก็เริ่มมืดจนข้างทางมีเพียงแสงจากหลอดไฟที่ส่องให้ทางเดินสว่างอยู่ เขารีบเดินเข้า ซอยๆหนึ่งที่เป็นทางผ่านเข้าบ้าน ซึ่งตอนนี้มันเปลี่ยวเหลือเกิน คนที่เคยเดิน และเล่นอยู่ข้าง ทางในตอนฟ้าสว่างตอนนี้กลับไม่มีแม้แต่คนเดียว เข้าบ้านกันไปหมดเลยทำไมไม่รอแบคอ่ะ แบคกลัวนะ
แบคฮยอนคิดในใจอยู่คนเดียวก่อนจะได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแว่วๆ เพียงเท่านั้น แบคฮยอนก็ไม่สนใจอะไรอีกรีบเร่งฝีเท้าให้ผ่านจุดนั้นให้เร็วที่สุดก็พอ
“มึงจะเลิกซ่ากับพวกกูได้ยัง ” แบคฮยอนรู้สึกว่ายิ่งเดินมาก็เหมือนกับยิ่งเข้าใกล้เสียงนี้มากกว่าเก่า แต่พอฟังดูดีดีมันไม่ใช่เสียงของอะไรบางอย่างที่แบคฮยอนคิด แต่มันคือเสียงของคน !
แบคฮยอนพยายามเดินให้เบาที่สุดเขามองเห็นเงาของพวกนั้นรางๆที่ซอกตึกใกล้ๆ พยายามจะไม่สนใจและเดินหนีไปโดยที่พวกเขาไม่รู้ตัว แต่ดูเหมือนว่ามีคนกำลังโดนคนพวกนั้นรุมทำร้ายอยู่ ซึ่งตอนนี้แบคฮยอนคงจะรีบหนีไปแล้วเพราะความกลัว แต่เพราะคนที่นอนกองอยู่กับพื้นนั่นแหละที่แบคฮยอนจำเป็นต้องคิดหาวิธีช่วย จะไม่ช่วยได้ไงก็นั่นมันน้องเซฮุน ! ไปทำอะไรเขามาทำไมโดนแบบนั้น ไม่ได้การล่ะน้องเซฮุนรอพี่ก่อนพี่ไปช่วยล้าววว
“ฮ..ฮ...เฮ้ยยย ! พวกแกทำอะไรคนไม่มีทางสู้วะ ? หมาหมู่หรอ ? ถ้าพวกนายไม่หยุดนะ ฉันเอาพวกนายตายแน่” แบคฮยอนวิ่งออกมาจากที่หลบซ่อน ในมือถือไม้หน้าสามมาด้วย ก่อนจะตะโกนสุดเสียงหวังให้พวกนั้นมันกลัว แต่ที่ไหนได้มันกลับหัวเราะกับยกใหญ่
“ก๊ากกกกก ! ไอ้ฮุนเว้ยย ! มึงไม่ได้เอาหมาเข้าบ้านหรอวะ ? หูยยย ! ดูดูเห่าบ๊อกๆซะหน้ากลัวเลยนะ”
“เฮ้ยย ! ฉันไม่ใช่หมานะเว้ย ! ”
“ฮึ !! นี่ตัวเล็ก นายกลับบ้านไปกินนมไปอย่ามายุ่งเรื่องของคน”
“ก็บอกว่าไม่ใช่หมาไงวะ ! ไอ้พวกกากชอบอยู่กันเป็นฝูง !” แบคฮอยนตะโกนไปเพราะความโมโห โดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนไปตัวเองจะโดนอะไร
“มึงนะมึง วันนี้มึงไม่รอดแน่” ความเร็วของมันทำให้แบคฮยอนตั้งตัวไม่ทัน รู้อีกทีก็โดนมันคร่อมไว้แล้ว
“หน้าหวานขนาดนี้มาเป็นเมียพวกพี่ดีกว่านะน้อง ฮึฮึ”
“ไม่นะอย่า อื้อออ ปล่อยนะ” แบคฮยอนพยายามดิ้นให้หลุดจากการถูกกระทำ แต่ก็ไร้ผลเพราะแรงของคนข้างบนนั้นมีมากกว่าเป็นไหนไหน มันล็อคแขนแบคฮยอนด้วยมือเพียงข้างเดียวไว้เหนือยหัวก่อนจะก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมหวานของคนใต้ร่าง มืออีกข้างก็ลูบไล้ร่างเล็กสะเปะสะปะ ก่อนจะไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆ
“ได้โปรดอย่าทำแบค...” น้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ตอนนี้ได้ไหลอาบแก้มคนตัวเล็กอย่างไม่ขาดสายก่อนจะหลับตา แบคฮยอนกลัว ตอนนี้แบคฮยอนกลัว...กลัวไปหมด
ผลักกก !
“มึงทำเชี่ยอะไร !” แบคฮยอนรีบลืมตาขึ้นเพราะเสียงของเซฮุน มองดูคนที่พยายามจะข่มขื่นตัวเองเมื่อสักครู่ซึ่งตอนนี้เขากำลังตะลุมบอนกันอยู่แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเซฮุนจะถูกทำร้ายมากกว่า เพียงไม่นานชายคนดังกล่าวก็หยุด แล้วดึงเอามีดพกออกมาจากกระเป๋ากางเกงก่อนจะพุงมันไปที่เซฮุน ไวกว่าความคิดแบคฮยอนวิ่งไปผลักชายนั้นจนมันล้มลง
“มึงอีกแล้วนะ มึงอยากตายมากใช่มั้ย ?” มีดพกเล่มนั้นกำลังพุงตรงมาที่แบคฮยอนอีกไม่กี่อึดใจเท่านั้นแบคฮยอนคงจะโดนแทงไปแล้วแต่โชคดีเหลือเกินที่ตำรวจมาทัน
“เห้ยยย ! เชี่ยยยตำรวจมาได้ไงวะ ไปพวกเราถอยก่อน ! ฝากไว้ก่อนเถอะมึง ครั้งหน้าพวกมึงไม่รอดแน่ !” คนพวกนั้นวิ่งหนีไปจนหมดเหลือเพียงแต่เซฮุนและแบคฮยอน แต่ก่อนที่ตำรวจจะเข้ามาเซฮุนกลับจับมือแบคฮยอนให้รีบวิ่งก่อนจะให้แบคฮยอนซ้อนท้ายแล้วรีบขับหนีไป
“เซฮุนทำไมเราต้องหนีล่ะ เราไม่ได้ทำผิดนะ”
“คิดว่าตำรวจจะเชื่อเราหรือไงกัน อีกอย่างฉันก็ยังเป็นเด็กคงเอาเงินง่ายน่าดู”
“แต่พี่เป็นคนแจ้งความนะ”
“อ่าว เห้ออ. พอเถอะฉันเริ่มไม่ไหวแล้ว อย่าชวนคุย”
เพียงไม่นานเราสองคนก็มาถึงบ้าน ผมเหลือบไปเห็นจักรยานเก่าๆที่ตอนนี้มันกลับมาอยู่บ้านแล้วแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะไปสนใจมัน ผมรีบประคองเซฮุนเข้าบ้านอย่างระมัดระวังกล้วว่าเซฮุนจะเจ็บไปมากกว่านี้
“นายไหวนะ ให้พี่เรียกเฮียให้ไหม?”
“อย่า ! พาฉันไปบนห้อง อย่าเรียกป๊ามา”
“ทำไมล่ะ ? เซฮุนนายควรไปโรงบาลนะ”
“ก็บอกว่าจะไปบนห้องไง ! พูดไม่รู้เรื่องหรอ ?”
“เอ่ออ. ก็ได้ ๆ ไปบนห้องก็ไปบนห้อง ก้าวช้าๆล่ะ ไหวนะ”
เมื่อถึงห้องของเซฮุนผมก็รีบประคองเขาให้นอนบนเตียง ก่อนจะรีบไปหากล่องประถมพยาบาลมาเพื่อทำแผลให้เขา
“เซฮุนนายพิงหมอนไว้ก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะหายามาทาให้นายก่อน รอแปบนะ” เซฮุนมองตามแผ่นหลังเล็กๆที่เดินออกไปเอาของนอกห้อง ก่อนจะนึกสงสัยว่าทำไมตัวก็แค่นั้นเอง มาช่วยเขาไว้ทำไม ทำไมไม่รอให้ตำรวจมา หรือไม่ก็วิ่งหนีไปก็ได้ ทำไมต้องช่วยเขาด้วยทั้งที่มันอันตรายขนาดนั้น
.
.
.
“มาแล้ววว รอนานไหม ? พอดีหานานไปหน่อยน่ะ มาหันหน้ามาให้ดูหน่อย มีตรงไหนที่เป็นแผลบ้าง เดี๋ยวจะล้างให้ก่อนนะ” แบคฮยอนจับหน้าเซฮุนให้หันมาหาตัวเองก่อนจะเริ่มล้างแผลที่ใบหน้าเซฮุนอย่างเบามือที่สุด เซฮุนมองนั่งมองหน้าคนตัวเล็กตรงหน้าที่ทำหน้าเคร่งเครียดเมื่อยามที่ล้างแผลให้เซฮุน
เรื่องชกต่อยสำหรับเซฮุนมันเป็นเรื่องธรรมดา แผลแค่นี้ปกติเซฮุนก็ทำเองอยู่แล้ว แต่ทำไมครั้งนี้มันแปลกไปเซฮุนกลับไม่รู้สึกเจ็บหรือแสบแผลเลยแม้แต่น้อย เพราะคนตรงหน้าที่มือเบาจนไม่รู้สึก หรือเพราะเซฮุนเอาแต่สนใจคนตรงหน้ามากกว่าแผลกันนะ
นี่เป็นครั้งแรกที่เซฮุนเห็นหน้าแบคฮยอนใกล้ๆแบบนี้ ธรรมดาแล้วเขาแทบไม่สนใจคนตรงหน้าเลย แบคฮยอนน่ารักขนาดนี้เลยหรอ ? นั่นคือความคิดของเซฮุน แต่แล้วความคิดพวกนี้ก็ต้องกระเจิดกระเจิงเพียงเพราะคนตรงหน้าขยับหน้าเข้ามาใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นลมที่ออกจากปากคนตัวเล็ก
“ฟู่ ๆๆ หายไวๆน้าาา” คนตัวเล็กเป่าที่แผลของเซฮุนก่อนจะก้มหน้าลงมายิ้มหวานเบาๆให้คนเจ็บ “งั้นพี่ไปแล้วนะ ฮุนนอนพักผ่อนเถอะ ยังไงเดี๋ยวพรุ่งนี้จะเข้ามาดูแผลให้นะ” พูดจบแล้วก็หันไปเก็บของก่อนจะออกไปจากห้อง ปล่อยให้คนบนเตียงนอนจมกับความคิดของตัวเอง
‘แค่รอยยิ้มธรรมดาๆ มันก็แค่รอยยิ้มหมาๆ หมาเตี้ยๆ แล้วทำไม... ทำไมใจต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วยวะ? ต้องเป็นโรค ต้องป่วยแน่ๆเลยเรา แค่นึกถึงหน้าแบคฮยอนตอนที่เคลื่อนหน้าเข้ามาเป่าเฉยๆแค่นี้ทำไมจะต้องเต้นแรงขนาดนี้กัน โอ้ยยยย. ห้องก็ร้อนจัง นี่โรคอะไรกัน ? เซฮุนคนนี้จะตายไหม ?’
TBC
น้องฮุนของเราถึงจะเป็นคนนิ่งๆแต่ก็ใสซื่อน้าาาาาแหม๋ คึคึคึ
สปอยตอนหน้า...
ฉันให้นายไปซื้อของแค่ซุปเปอร์มาเกตใกล้ๆแค่นี้ นายไปถึงขั่วโลกเหนือเลยหรือไง ?
พี่ฮะ มาสอนข้อนี้ที่ห้องผมหน่อย ทำไม่เป็น
ความคิดเห็น