ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : *iT #ssss>>>>>BeGiNiNg]]}}>>**
[3 พฤศจิกายน 1982]
………………………
“ กริ๊งงง................................................กริ๊งงงงงงงง”
“กริ๊งงงงงง”
“แกร๊กๆ”
“ฮัลโหล...............................................ผมฮอบฟินท์......................................นั่นใครพูด”
“คะ....................................คุณฮอบฟินท์...........................ผะ...........................ผมขอ...........................ใช่ไม๊?...............................................นั่นคุณใช่ไม๊?
ได้โปรด.........................................ช่วยผมไปจากที่นี่เถิด.........................................ได้โปรดเถิด..............................ได้”
“แกร๊กๆๆ” โทรศัพท์ถูกกระแทกวางลงด้วยความไม่สบอารมณ์ของผม……................................
“ ตีสาม............................................ให้ตายซิวะ” ผมมองนาฬิกาจากนั้นพึมพำออกมาเป็นภาษารัสเซีย
ก่อนฟุบลงไปกับหมอนใบใหญ่........................................................และม่อยหลับไปในที่สุด
…………………………………………………………………
ผมชื่อวอเตอร์ ฮอบฟินท์ อายุ 22 ปี .................................................ราศีธนู
ประกอบอาชีพเซลล์แมนขายอุปกรณ์ตัดหญ้าที่บริษัทเล็กๆแห่งหนึ่งในเทกซัส
และอาศัยอยู่ในอาพาทเมนซอมซ่อสุดขีดในรัฐเทกซัส........................................
สิ่งเดียวที่ผมชอบที่สุดคือการนอน เพราะผมมีเวลานอนเพียง 3 ชม.ต่อวันเท่านั้น
แน่หละ…..เสียงที่ผมเกียจที่สุดคือเสียงโทรศัพท์ของอ้ายพวกโรคจิตที่โทรมาตรงเวลาเป๊ะทุกคืน
………………………..................................………………………………………
“กริ๊งงงงงง….................…..กริ๊งงงงงงง..........................…แกร๊กๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งในตอนหกโมงเช้า
“ฮัลโหล...............ฮอบฟินท์พูด” ผมรับโทรศัพท์ขณะที่กำลังแปรงฟัน
“คุณฮอบฟินท์ใช่มั้ย………........................…ผมเป็นทนายความจากแกรนฟิชชิ่งผมโทรมาแจ้งคำจำนงในพินัยกรรมของพ่อคุณ”
ทนายความส่งเสียงกระแอมในลำคอก่อนกล่าวต่อไป
“คุณจะได้รับโฉนดที่ดินพร้อมบ้านหนึ่งหลังในรัฐโคโรลาโด”
ผมนิ่งไปสักพัก ทบทวนไปมา พ่อของผมที่พึ่งเสียชีวิตต่อจากแม่ผมทิ้งห่างกันเพียงหนึ่งปี
ได้ทิ้งมรดกตกทอดให้ผมเพียงอย่างเดียวคือบ้านเดี่ยวสองชั้น ปลูกสร้างจากแปลนของวิศวกรที่มีชื่อเสียง
ในรัฐโคโรลาโด
“รัฐโคโรลาโด” ผมโพล่งออกมาในที่สุด จากนั้นกล่าวต่อ
“ตกลงครับ…...........................…ขอบคุณมากคุณ.......................……………..”
ผมตอบตกลงแต่พึ่งนึกได้ว่าไม่ได้ถามชื่อทนายความคนนี้
to be next.
………………………
“ กริ๊งงง................................................กริ๊งงงงงงงง”
“กริ๊งงงงงง”
“แกร๊กๆ”
“ฮัลโหล...............................................ผมฮอบฟินท์......................................นั่นใครพูด”
“คะ....................................คุณฮอบฟินท์...........................ผะ...........................ผมขอ...........................ใช่ไม๊?...............................................นั่นคุณใช่ไม๊?
ได้โปรด.........................................ช่วยผมไปจากที่นี่เถิด.........................................ได้โปรดเถิด..............................ได้”
“แกร๊กๆๆ” โทรศัพท์ถูกกระแทกวางลงด้วยความไม่สบอารมณ์ของผม……................................
“ ตีสาม............................................ให้ตายซิวะ” ผมมองนาฬิกาจากนั้นพึมพำออกมาเป็นภาษารัสเซีย
ก่อนฟุบลงไปกับหมอนใบใหญ่........................................................และม่อยหลับไปในที่สุด
…………………………………………………………………
ผมชื่อวอเตอร์ ฮอบฟินท์ อายุ 22 ปี .................................................ราศีธนู
ประกอบอาชีพเซลล์แมนขายอุปกรณ์ตัดหญ้าที่บริษัทเล็กๆแห่งหนึ่งในเทกซัส
และอาศัยอยู่ในอาพาทเมนซอมซ่อสุดขีดในรัฐเทกซัส........................................
สิ่งเดียวที่ผมชอบที่สุดคือการนอน เพราะผมมีเวลานอนเพียง 3 ชม.ต่อวันเท่านั้น
แน่หละ…..เสียงที่ผมเกียจที่สุดคือเสียงโทรศัพท์ของอ้ายพวกโรคจิตที่โทรมาตรงเวลาเป๊ะทุกคืน
………………………..................................………………………………………
“กริ๊งงงงงง….................…..กริ๊งงงงงงง..........................…แกร๊กๆ” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้งในตอนหกโมงเช้า
“ฮัลโหล...............ฮอบฟินท์พูด” ผมรับโทรศัพท์ขณะที่กำลังแปรงฟัน
“คุณฮอบฟินท์ใช่มั้ย………........................…ผมเป็นทนายความจากแกรนฟิชชิ่งผมโทรมาแจ้งคำจำนงในพินัยกรรมของพ่อคุณ”
ทนายความส่งเสียงกระแอมในลำคอก่อนกล่าวต่อไป
“คุณจะได้รับโฉนดที่ดินพร้อมบ้านหนึ่งหลังในรัฐโคโรลาโด”
ผมนิ่งไปสักพัก ทบทวนไปมา พ่อของผมที่พึ่งเสียชีวิตต่อจากแม่ผมทิ้งห่างกันเพียงหนึ่งปี
ได้ทิ้งมรดกตกทอดให้ผมเพียงอย่างเดียวคือบ้านเดี่ยวสองชั้น ปลูกสร้างจากแปลนของวิศวกรที่มีชื่อเสียง
ในรัฐโคโรลาโด
“รัฐโคโรลาโด” ผมโพล่งออกมาในที่สุด จากนั้นกล่าวต่อ
“ตกลงครับ…...........................…ขอบคุณมากคุณ.......................……………..”
ผมตอบตกลงแต่พึ่งนึกได้ว่าไม่ได้ถามชื่อทนายความคนนี้
to be next.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น