ตำนานโลกใบใหม่

ลำดับตอนที่ #4 : สัตว์อสูร

เรเวนรีบกระโดดหลบออกมา

ทันใดนั้นบริเวณที่เคยอยู่ก็ได้มีอะไรบางอย่างพุ่งลงมาจากบนต้นไม้ราวกับฟ้าแลบ

ตึง!

เมื่อลอบโจมตีพลาดสิ่งนั้นก็คล้ายกับจะหัวเสีย มันยกคอขู่ฟ่อ! ขึ้นมา

ใช่แล้วสิ่งที่ลอบโจมตีเด็กสาวก็คืองูนัันเอง แต่ขนาดมันใหญ่เท่ากับตัวของเธอเลยทีเดียว ลำตัวของมันมีสีเขียวกลมกลืนไปกับใบไม้

ดวงตาสีแดงฉานจ้องเขม็งไปที่เหยื่อ มีเขี้ยวแหลมคมและมีน้ำลายที่สามารถละลายพื้นได้หยดลงมา

"สัตว์อสูรงั้นเหรอ?"

เรเวนแปลกใจ ในโลกนี้ก็มีสัตว์อยู่ด้วยเหรอเนี่ย

สัตว์อสูรแม้ว่าจะดูร้ายและอันตรายจึงเป็นที่หวาดกลัวของคนธรรมดา แต่สำหรับผู้ฝึกกำลังภายใน

ร่างกายของสัตว์ล้วนแต่ไม่ต่างจากสมบัติ เกือบทุกส่วนของร่างกายสามารถนำมาทำประโยชน์ได้หลายอย่าง

เนื้อสามารถนำมาบำรุงร่างกายให้แข็งแกร่งได้ เลือดและเครื่องในนำมาปรุงยา กระดูกนำมาทำเป็นอาวุธ

เกล็ดหรือหนังทำเป็นเครื่องป้องกัน

โดยเฉพาะแก่นอสูรที่นำมาเพิ่มพูนกำลังภายในได้ แต่น่าเสียดายที่โลกเก่าสัตว์อสูรมีน้อยจนน่าใจหาย

แถมแต่ละตัวก็ล้วนแต่แข็งแกร่งทั้งนั้น จึงทำให้สัตว์อสูรเป็นของหายากที่ผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นจึงจะเข้าถึง

แต่มาตอนนี้เรเวนกลับเจอมันอย่างง่ายดาย แถมความแข็งแกร่งของมันก็ไม่ต่างจากเธอเลย

นั้นทำให้แววตาของเด็กสาวสั่นไหวด้วยความยินดีจนเผลอยกยิ้มขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่

"เจ้า! เป็นของข้าแล้ว"

เรเวนชี้นิ้วไปที่งูอย่างโอหัง พร้อมกับเลียริมฝีปากอย่างกระหาย

แม้จะไม่รู้ว่าหมายความว่ายังไง แต่งูก็สัมผัสได้ถึงการท้าทายจาก'เหยื่อ'มันขู่ฟ่อเสียงดัง ก่อนจะพุ่งไปหาเรเวนอย่างรวดเร็ว

เด็กสาวเบี่ยงตัวหลบอย่างง่ายดายเพราะประสบการณ์การต่อสู้มากมายของตน ก่อนจะกระแทกฝ่ามือไปที่หัวของงูอย่างแรง

"ฝ่ามือพยัคฆ์"

ปัง!

"อัค!"

งูกระเด็นไปกระแทกต้นไม้ด้วยความมึนงงจากแรงกระแทก ส่วนเรเวนก็ร้องออกมาคำหนึ่งด้วยความเจ็บปวด

'บัดซบ! ข้าลืมนึกไปว่าร่างกายนี้ไม่ได้แข็งแรงขนาดที่จะใช้ฝ่ามือพยัคฆ์ได้'

เด็กสาวมีใบหน้าบิดเบี้ยวเล็กน้อยด้วยความอับอาย โชคดีที่ไม่มีใครเห็นไม่อย่างนั้นเธอคงไม่มีหน้าไปสู่ใครแน่

แม้จะมีกำลังภายในรองรับ แต่เพระร่างกายที่ยังไม่แข็งแรงจึงทำให้ได้รับผลกระทบตามมา

ในโลกเก่า เด็กทุกคนจะได้รับการฝึกร่างกายเพื่อเป็นภาชนะให้บรรจุกำลังภายใน หากไม่ทำเช่นนั้นก็จะไม่สามารถบรรลุกำลังภายในได้

การที่เรเวนสามารถบรรลุได้ก็เพราะปริมาณพลังธรรมชาติที่สูงล้ำของโลกใบนี้

นอกจากนี้วิชาฝ่ามือพยัคฆ์ยังเป็นเคล็ดแข็งที่เหมาะสมกับผู้ชาย ไม่ใช่เคล็ดอ่อนที่เหมาะสมกับผู้หญิง

จึงทำให้ทันทีที่เด็กสาวใช้งานมันก็ทำให้กระดูกเธอร้าวทันที

"ชิ!"

เรเวนเดาะลิ้นอย่างไม่สบอารมณ์

"พอกันที"

ว่าแล้วเธอก็พุ่งไปหางูและประกบนิ้วแทงไปที่ใต้ปากมัน

"ฝ่ามือกระบี่"

ฉึก!

ฝ่ามือที่แหลมคนไม่ต่างจากกระบี่แทงทะลุหัวงูไปอย่างง่ายดายและส่งมันไปสู่ความตายทันที

ร่างงูดิ้นไปดิ้นมาอยู่พักหนึ่งก่อนจะแน่นิ่งไป เด็กสาวสะบัดมือไล่เลือดออกก่อนจะนำร่างงูไปวางไว้ที่ข้างริมแม่น้ำ

เรเวนชำแหละซากงูอย่างชำนาญ ไม่นานงูก็ถูกแยกส่วนออก ส่วนที่ไม่ใช่ก็ทิ้งไป ส่วนที่ใช้ก็เก็บไว้

มีหนัง กระดูก เขี้ยว เนื้อ ถุงพิษ อวัยวะสำคัญต่างๆ และแก่นอสูร

เด็กสาวหยิบแก่นอสูรขึ้นมา มันมีรูปร่างเป็นก้อนหินสีแดงเลือดขนาดเท่าเมล็ดถั่วซึ่งเล็กมาก

แต่เธอก็เข้าใจเพราะว่างูตัวนี้เป็นสัตว์อสูรระดับต่ำขั้น2 พลังของจึงมีน้อยแก่นอสูรจึงมีขนาดเท่านี้

แก่นอสูรที่ใหญ่สุดเท่าที่เรเวนเคยเห็น มีขนาดเท่าผลแตงโม ซึ่งได้มาจากสัตว์อสูรระดับราชา

"เอาเถอะอย่างน้อยก็ดีกว่าไม่มี"

ว่าแล้วเธอก็ดูดซับพลังจากแก่นอสูรทันที

....