Fic In Song ( Fairy Tail )

ลำดับตอนที่ #3 : ลอง (เจราลxเอลซ่า)

กฎของการอ่าน Fic In Song   1.)กรุณาฟังเพลงก่อนอ่าน (เนื่องจากไรท์เตอร์ลงเพลงไม่เป็น หาฟังกันเองน่ะค่ะ ต้องขออภัยด้วย) 2.) ขยับลงไปอ่านเมื่อฟังเพลงแล้ว

________________________________________________________________

~อยู่กับคำถาม                       ไม่รู้ว่าเมื่อไร~

            เพลงเริ่มบรรเลงไปตามทำนองอย่างทุกครั้งที่เปิดฟัง บรรยากาศโดยรอบเริ่มมืดแล้ว พระอาทิตย์สาดส่องแสงสีแดงอมส้มไปทั่วทั้งท้องทะเลอันกว้างใหญ่ แสงของพระอาทิตย์ตกกระทบกับผืนน้ำ บรรยากาศอันน่าหลงใหลนี้ หากได้อยู่กับคนพิเศษก็คงดีไม่ใช่น้อย เอลซ่าเดินบนหาดทรายรินทะเลที่ได้ชื่อว่าสวยที่สุด ในมือถือ Mp3 เครื่องจิ๋วไว้ สายตาเหม่อมองไปยังท้องทะเลย ภายในใจกำลังคิดถึงใครบางคนที่ตนมีความรู้สึกดี ๆให้ แต่กลับไม่ได้อยู่ด้วยกันเพราะเขาคือนักโทษแหกคุก

~และจะอีกนานไหม           ไม่เคยมีคำตอบ~

            คำถามมากมายผุดขึ้นในใจ แต่กลับไม่สามารถรับรู้คำตอบนั้นได้ เพราะอีกคนนั้นไม่อยากให้เธอ อันเป็นที่รักต้องตกอยู่ที่นั่งลำบากเหมือนตน จึงไม่เคยบอกความในใจให้เอลซ่าได้รับรู้เลย ทุกครั้งที่ได้เจอกัน ถึงจะนานเป็นวันๆ  แต่สำหรับเธอนั้นเร็วมาก เร็วจนน่าตกใจ

            "ทำไมนายไม่มาหาฉันบ้างน่ะ"

            เอลซ่าพูดออกไปอย่างนั้น ถึงจะรู้ว่าอีกฝ่ายมาไม่ได้ แต่ในใจกลับไม่อยากยอมรับ และจะรอคอย จนกว่าเขาคนนั้นจะกลับมาไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปเป็นปีๆ แต่เธอก็จะรอ

~อยู่กับความฝัน       จะแต่งเติมเท่าไร~

~ให้ดีสักแค่ไหน      ก็ไม่เคยจะเป็นจริง~

            ....ความผันที่เคยมีด้วยกัน แต่งมันขึ้นมาจนเห็นเป็นภาพได้

            ....ครอบครัวที่สุขสัน มีความสุขกันทุกนาทีที่ผ่านไป มีลูกกันสองคน ชายหนึ่งหญิงหนึ่ง

            ....กิลด์จอมเวทย์ที่เพิ่งชายอันเป็นที่รักเข้ามาอยู่ร่วมกิลด์ ร่วมทำภารกิจทั้งหลายด้วยกัน ฝ่าฟันอันตรายทั้งหลายแหล่ ร่วมหัวเราะ ร้องไห้กับคนในกิลด์

            แต่แล้ว เจราลก็ต้องหนีอีกครั้ง เพราะทางสภารู้ว่าเจราลซ้อนอยู่ที่กิลด์แฟรี่เทล

~รออย่างนั้น                         รอให้ฝันเป็นจริงสักครั้ง~

~รออย่างนั้น                         ก็ไม่รู้สักที~

            เมื่อเจราลออกห่าง ก็เหมือนกับความฝันทั้งหลายที่ช่วยกันแต่งแต้มนั้นล้าวเป็นรอยใกล้จะแตกเต็มที หากไม่ใช่เพราะเธอยังได้รับข่าวเรื่องเจราลอยู่บ้างแล้วละก็ ความฝันของเธอคงจบ จบพร้อมกับชีวิต

            และเอลซ่าก็ยังคงเชื่อ เชื่อว่าฝันนั้นจะเป็นจริง ฝันที่มีเราทั้งสอง ร่วมทุกข็รวมสุขด้วยกัน และเป็นพวกพ้องของกิลด์ จึงรอคอยวันนั้นมาตลอด

            ข้างริมหาด มีชายหญิงคู่หนึ่งเดินจูงมือกันเข้ามาหาเธอ พวกเขาทั้งสองคือ เกรย์และจูเบีย ทั้งคู่เดินเข้ามาหาเอลซ่าและถามขึ้น เพราะเห็นสีหน้าของเอลซ่าไม่สู้ดี

            "เอลซ่า เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ตั้งแต่ที่เจราลไป เธอก็ดูไม่ค่อยดีเลยน่ะ"

            "นั้นสิค่ะ มีอะไรปรึกษาจูเบียได้น่ะค่ะ" จูเบียมองหน้าเอลซ่าอย่างอบออุ่น เพื่อให้คนที่อยู่ตรงหน้านั้นสบายใจ

            เอลว่าเมื่อได้ยินจูเบียพูด ก็เดินเข้ามาจูงจูเบียไปจากเกรย์ ทำให้เกรย์ถึงกับเหวอทำอะไรไม่ถูก จนจูเบียพยักหน้ายิ้มๆ ให้ เกรย์ถึงยอมปล่อยมือจูเบียไป

            เมื่อเดินออกจากห่างจากเกรย์พอสมควร เอลซ่าหยุดและหันกลับมา สวมกอดจูเบียและปล่อยโฮ จูเบียเหวอสนิด คิดไม่ถึงว่าเอลซ่าจะเข้ามากอดเธอตรงๆ แบบนี้ เมื่อตั้งสติได้ จูเบียก็กอดตอบ พร้อมกับพูดปลอบว่า

            "ไม่เป็นไรน่ะค่ะ คุณเอลซ่า มีอะไรไม่สบายใจ พูดกับจูเบียได้"

            "คะ..คือฉัน อึก... ฉันอยากถามเรื่องมากมาย ตะ...แต่ไม่ใช่เธอหรอกน่ะจูเบีย อึก... คือ คนที่ฉันอยากถามนะ เป็นเจราลต่างหาก"

~ถ้าไม่เคยลองทำตามหัวใจ~

            "ถ้าไม่ลองทำตามความรู้สึกของตัวเอง"

~จะรู้ได้ไหมว่าเราจะไปได้ไกลสักเท่าไร~

            "จะรู้หรอ ว่ามันจะออกมาในรูปแบบไหน"

~แค่เท่านั้น แค่เธอได้ลองก้าวไป~

            "แค่อยากให้ลองดู"

~ถ้าเธอต้องการคำอธิบาย~

            "แต่ถ้าอยากรู้เหตุผล"

~แต่ไม่เคยลองไปค้นให้พบ แล้วมันจะดีไหม~

            "เขาก็น่าจะรองดู ถ้าไม่ลอง จะได้รู้เหตุผลนั้นหรอ"

~ก็ไม่รู้ความจริงอยู่ตรงไหน~

            "จะรู้ไหมว่าเหตุผลมันคืออะไร"

            หลังจากที่เอลซ่าพูดเสร็จก็พาจูเบียกลับไปหาเกรย์ และกล่าวขอบคุณ ทั้งที่จูเบียแทบไม่ได้ทำอะไรเลย พอพาจูเบียไปคืนให้เกรย์ ก็ขอตัวไปนอน

...
...

...

~อยู่กับความหลัง ต้องทนและเสียใจ~

~อีกสักแค่ไหน ก็ไม่มีทางออก~

            'เอลซ่า'

            เสียงเรียกของคนที่ตนรักดังขึ้นเหนือหัว เอลซ่าปรือตาขึ้น และได้พบกับชายในดวงใจ เจราล ตอนนี้เอลซ่ากำลังนอนหนุนตักเจราลอยู่ ใบหน้าที่มีความสุข แต่มันคุ้นจนน่าตกใจ ภาพเหตุการณ์ก่อนที่การแข่นขันเวทมนต์จะเริ่มขึ้น ใช่แล้ว

            ตอนนี้ทุกคนกำลังอยู่ที่โลกแห่งดวงดาว เพราะเวทมนต์ของเวอร์โก้ ทำให้คนที่อยู่รอบด้านเข้ามาในนี้ได้ และเจราลก็อยู่ จึงทำให้เข้ามาในนี้

            รอยยิ้มที่สดใสของเจราล ทำให้เอลซ่ารู้สึกอบอุ่นในใจไม่ใช่น้อย รอยยิ้มนี้ ทำให้เอลซ่าไม่กล้าถามความในใจออกไป เพราะกลัว กลัวว่ารอบยิ้มนั้นจะหายไป

            แต่แล้ว อยู่ดีๆ ร่างของเจราลก็ค่อยๆ เรือนหายไปที่ละน้อย

            'เจราล!'

...
...

...

            แฮ่กๆ

            เสียงหอบหายใจแรงๆ ดังขึ้นกลางห้องนอนของเอลซ่า

            เอาอีกแล้ว เธอฝันแบบนี้มาหลายคืนแล้ว เธอกลัว กลัวว่ามันจะเป็นจริง กลัวว่าเจราลจะหายไป หายไปตลอดการ

Arrrrrrrrrrrr

            เสียงโทรศัพท์ของเอลซ่าดังขึ้น เอลซ่าหยิบมันขึ้นมาดูว่าใครโทรมา และดูด้วยกว่า มันกี่โมงแล้ว เมื่อรู้ว่าเวลานี้เป็นเวลาห้านาฬิกา ก็พ้นลมหายใจออกมา พร้อมทั้งควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ส่วนคนที่โทรมานั้นคือนัตสึ

            "ฮัลโหล แกโทรมามีอะไร ถ้าเรื่องมันไม่...." เอลซ่าพูดได้แค่นั้น เพราะเมื่อได้ยินเรื่องที่นัตสึโทรมาก็ถึงกับอึ้ง ปนดีใจและเสียใจในเวลาเดียวกัน จากนั้นเอลซ่าก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัวและไปที่กิลด์ เพื่อไปยืนยันสิ่งที่เธอได้ยินนั้นเป็นจริง

            ณ กิลด์จอมเวทย์ แฟรี่เทล

            เอลซ่าวิ่งเข้ามาแล้วยืนหอบอยู่ที่หน้าประตูกิลด์ ที่บัดนี้ได้เปิดอยู่ ทั้งที่เวลานี้น่าจะมีเพียงมิร่าเจน ที่จะต้องมาเปิดประตู ทำความสะอาดแล้วเตรียใเปิดในเวลาต่อมา แต่ตอนนี้มันกลับ ดูวุ้นวายเสียงเหลือเกิน

            "เอลซ่า!" นัตสึที่อยู่ห่างออกไปตะโกนเรียกเอลซ่า ทำให้คนทั้งกิลด์หันมามอง "มานี่เร็วเข้า เขาจะไปแล้ว"

            เมื่อได้ยินว่าจะไป เอลซ่าก็รวบรวมกำลังที่มี วิ่งไปหาคนที่ตนอยากเจอมาตลอด

            ด้านหน้าขจองเอลซ่า ปรากฎกายของชายในดวงใจ เจราลกำลังล่ำลาทุกคนอยู่ เอลซ่าเดินไปอยู่ตรงหน้าของเจราล หยุดและยืนมองเข้าไปในดวงตาทั้งสองของเจราล

            "เอล ซ่า" เจราลเรียกชื่อคนตรงหน้าเบาๆ

            เอลซ่าเริ่มถามคำถามที่เก็บมานาน ไม่เคยได้ถามคนตรงหน้านี้เลย

            "นาย นายรักฉันบ้างไหม?"

            "รักสิ รักมากด้วย แต่ฉันกลัว กลัวว่าเธอจะเป็นอันตราย ฉันกลัวไปหมด" เจราลพูดเสียงเบาลง

~ถ้าไม่เคยลองทำตามหัวใจ~

            "ถ้าไม่ลองทำตามความรู้สึกของตัวนายเอง"

~จะรู้ได้ไหมว่าเราจะไปได้ไกลสักเท่าไร~

            "จะรู้หรอ ว่ามันจะออกมาในรูปแบบไหน"

~แค่เท่านั้น แค่เธอได้ลองก้าวไป~

            "แค่อยากให้ลองดู"

~ถ้าเธอต้องการคำอธิบาย~

            "แต่ถ้านายอยากรู้เหตุผล"

~แต่ไม่เคยลองไปค้นให้พบ แล้วมันจะดีไหม~

            "นายก็น่าจะลองดู ถ้าไม่ลอง จะรู้เหตุผลนั้นงั้นหรอ"

~ก็ไม่รู้ความจริงอยู่ตรงไหน~

            "จะรู้ไหมว่าเหตุผลมันคืออะไร"

            "เอลซ่า นี่เธอ..."

            "ฉันแค่อยากให้นายลองดู แต่ถ้านายไม่อยากก็...." เอลซ่าหยุดพูดเมื่อได้ยินเสียงถอนหายใจ นั้นทำให้เอลซ่าหดหู่ลง ในใจคิดว่า เจราลคงรำคาญเธอซะแล้วล่ะ

            "ฉันก็ว่าจะลองดูน่ะ เพราะงั้น ฉันถึงได้มาหาเธอตอนนี้นี่ไง"

            "มาหาฉัน? แล้วมันจะช่วยอะไรได้"

            "เธอจำเนส คนของสภาที่แทรกตัวเข้ามาได้ไหม? นั้นน่ะเพื่อนฉันเอง เข้าจะช่วยไปพูดกับสภาให้ และยังมีอุลเทียร์อีก เขาก็ยอมที่จะช่วยเหมือนกัน สักวัน ฉันจะต้องกลายเป็นผู้บริสุทธิ์ อาจจะไม่ถึงร้อยเปอร์เซ็นก็ตามเถอะน่ะ"

            "เจราล นาย"

            น้ำตาที่สั่งสมมานานของเอลซ่า ได้ไหลลงมาอาบแก้มขาวทั้งสองข้างแล้ว เจราลยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง พร้อมกับพูดเบาๆ แค่พอให้ทั้งสองได้ยิน

            "ความฝันของเรา ต้องเป็นจริง เธอไม่ต้องรอให้ถึงวันนั้น เพราะฉันจะคบกับเธอ เธอ... จะคบกับฉันไหม?"

            "อื้อ" จากนั้นทั้งสองก็สวมกอดกัน

ถ้าไม่เคยลองทำตามหัวใจ

(เพราะตัวของฉันกลัว)

จะรู้ได้ไหมว่าเราจะไปได้ไกลสักเท่าไร

(มันอาจจะไปได้ไม่ไกลหรอก)

แค่เท่านั้น แค่เธอได้ลองก้าวไป

(ฉันรู้ เธออยากให้ฉันลอง แต่...)

ถ้าเธอต้องการคำอธิบาย

(เหตุผลนั่นฉันก็อยากรู้ แต่...)

แต่ไม่เคยลองไปค้นให้พบ แล้วมันจะดีไหม

(ไม่ดีอยู่แล้วสิ แต่เรื่องนั้นมัน...)

ก็ไม่รู้ความจริงอยู่ตรงไหน

(............)

สักที

(เฮ้อ! ฉันยอมเธอแล้ว งั้นก็...)

                        ลองมันสักตั้ง ความรักที่ปิดกั้นมานาน

                           .....ให้เธอคนเดียวเลยน่ะ เอลซ่า.....