ข้านี่แหละ…องค์ชายอันดับท้าย (ที่สาว ๆ รุมตามโดยไม่ตั้งใจ)

   เสียงบรรเลงฉินในยามสายลอยอ้อยอิ่งผ่านสวนน้ำด้านหลังตำหนักเก้า แสงแดดยามสายส่องลอดซุ้มไม้เลื้อยเป็นลวดลายระยิบระยับบนโต๊ะชาไม้หอม ที่ด้านบนวางถาดเปี๊ยะถั่วแดงร้อน ๆ กลิ่นหอมโชย… และตรงนั้นเอง องค์ชายลี่เฉินอวี้กำลังนอนคว่ำหน้าอยู่บนโต๊ะนั้น ราวกับไร้เรี่ยวแรงในการใช้ชีวิต

> "องค์ชายเพคะ... จะไม่เสด็จเข้าเฝ้าทรงรับราชโองการหรือเพคะ?"

เสียงสาวใช้เอ่ยด้วยความระแวงปนระอา ขณะมองชายหนุ่มในชุดคลุมหลวม ๆ สีฟ้าหม่นที่กำลังใช้ตะเกียบเขี่ยเปี๊ยะไปมา

> "ถ้าในราชโองการไม่มีเรื่องของเปี๊ยะหรือเวลาให้นอนข้ายังจะต้องเข้าไปอีกเหรอ?"

เขาตอบเสียงขี้เกียจ แต่ตาคมหรี่เล็กน้อย... ชั่วพริบตาหนึ่ง แววตานั้นพลันเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นเมื่อเหลือบเห็นรอยเลอะแปลก ๆ ตรงขอบแป้งของเปี๊ยะลูกหนึ่ง

> "แป้งขาวด้านนอก...มีผงเขียวขอบแตก...หืม? น่าสงสัยนะ"

เขาหยิบมันขึ้น หมุนไปมา แล้วก็ดันเปี๊ยะลูกนั้นใส่มือสาวใช้ทันที

> "เจ้าอยากได้รางวัลไหม?"

> "เพคะ?"

> "ถ้าเจ้ากล้ากินเปี๊ยะลูกนี้แล้วไม่ตาย ข้าจะยกตำแหน่งหัวหน้าสาวใช้ให้เจ้า"

นางหน้าซีด เผลอปล่อยมือทำเปี๊ยะตกพื้นดัง ปึก ลี่เฉินอวี้เพียงถอนหายใจเบา ๆ แล้วหันกลับไปเอนตัวพิงเสาไม้ ในขณะที่เงาในชุดดำสามเงาปรากฏตัวจากหลังพุ่มไม้

หนึ่งในนั้นพุ่งเข้าใส่โดยไร้การเตือน เสียงดาบดัง ชวับ พร้อมปลอกพัดไม้ไผ่ในมือชายหนุ่มที่เคยดูเหมือนของตกแต่ง ตอนนี้กลับกลายเป็นอาวุธแทงสวนขึ้นเข้าต้นคอเป้าหมาย

> ตุ้บ!

ศพร่วงลงพื้น — อีกสองคนผวาถอยหนึ่งก้าว...แต่ไม่ทันได้ออกเสียง ใบพัดในมือของเขาก็หมุนกลับ ปล่อยเข็มเล็ก ๆ พุ่งใส่จุดชีพจรของทั้งสองในพริบตา

> “ไร้คลื่นพลัง...ไร้เสียง...แต่พิษแรงนักนะ”

เขาลุกขึ้น สะบัดแขนเสื้อเบา ๆ รอยเปื้อนเลือดถูกปัดเหมือนฝุ่น แววตาคืนสู่ความขี้เกียจอีกครั้งอย่างแนบเนียน

> “หืม...ข้าเหนื่อยแล้วล่ะ ใครก็ได้ไปลากศพพวกนี้ออกไปที แล้วอย่าลืมเอาเปี๊ยะลูกใหม่มาให้ข้าด้วย”

ยามบ่ายของวันเดียวกัน เสียงข่าวลือกระหึ่มทั่ววังหลวงว่า "มีมือสังหารลอบเข้าเขตในของตำหนักเก้า" แต่ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

มีเพียง ฮ่องเต้ ที่ได้รับแผ่นไม้เล็ก ๆ จากผู้ส่งสารลับ… บนแผ่นนั้นเขียนด้วยลายมือสบาย ๆ ว่า:

> "มือสังหารสามคน – เสร็จแล้ว ข้าขอวันหยุดอีกหนึ่งวันเป็นรางวัล ห้ามปลุก"

> ลี่เฉินอวี้

ฮ่องเต้ถอนหายใจ พร้อมหัวเราะเบา ๆ “ไอ้เด็กขี้เกียจคนนี้...ยังคงเป็นตัวป่วนที่เชื่อใจได้ที่สุดของข้าอยู่ดี”