ห้องเก็บของ ไม่มีกิจอย่าเข้า

ลำดับตอนที่ #8 : Rez Story: Chapter 1

Rez Story Chapter 1 -- The begining

[Rez - Rezios Heilandell]

rate เหมาะสำหรับผู้ชมอายุต่ำกว่า 90 ปี (มีคำหยาบยู่ประปรายนะจ้ะ)

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

"ลูกหล่อมากๆเลยเรส แม่ว่าแล้ว ว่าชุดนี้ต้องเเหมาะกับลูก" แม่พูดขณะที่สองมือกำลังสาละวนกับการติดกระดุมเสื้อกั๊กตัวนอกให้ผม ก่อนเหลือบดวงตาสีม่วงสุกใสขึ้นมา จ้องลึกเข้าไปในดววงตาสีทองของผม พลันเผยอยิ้มที่ทำให้โลกทั้ใบสดใสขึ้นมา "ช่างเหมือนจริงๆ ราวกับคนเดียวกันแน่ะ"

"แม่ยังไม่ลืมมันอีกเหรอ" ผมถามเสียงเข้ม ผมรู้ดี ว่าแม่พูดถึงใคร และ  ใครคนนั้นก็เป็นคนที่ผมเกลียดที่สุด เท่าที่ใจผมจะเกลียดไป ถ้าไม่ใช่เพราะมันทิ้งแม่ไป ผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างแม่ก็คงไม่ไปทำงานสกปรกแบบนี้หรอก

"นี่ลูกยังโกรธพ่ออยู่อีกเหรอ เรส"แม่ถามกลับ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน อย่าที่ผมไม่หวังให้แม่เอ่ย "เคซินน่ะ เค้าอยากอยู่กับลูกจริงๆนะ แต่..." แม่พูดพลางเว้นช่วงไป ด้วยนัยน์ตาที่โหยหาและเศร้าศร้อย "พ่อเค้าไม่มีทางเลือกอื่นจริงๆ"

"มันก็เลยทิ้งแม่ แล้วไปแต่งงานกับลูกสาวท่านขุนนางเนี่ยนะ" ผมตะคอกเสียงดัง ด้วยโทสะที่กลุ้มรุมอยู่ในใจ

"ใช่" แม่ตอบเสียงเรียบ แต่นั่น ยิ่งเป็นการกระตุ้นโทสะของผมเข้าไปอีก

"แม่บ้าไปแล้วรึไง ถ้าไม่มีมัน แม่ก็ไม่ต้องมาทำงานต่ำๆแบบนี้หรอก" ผมพูดเสียงแข็ง แต่ทันทีที่ผมรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป มือขาวๆของแม่ก็ฟาดเข้ามาที่แก้มขวาขอผงมอย่างเต็มแรง

"อย่าดูถูกงานที่เลี้ยงลูกมาจนโต งานทุกงาน ย่อมมีศักดิ์ศรีเท่าเทียมกันทั้งนั้น" แม่พูดด้วน้ำเสียงกร้าว แตกต่างกับยามปกติ ปลุกสติที่เต็มไปด้วยโทสะ ให้ตื่นกลับมาอีกครั้ง

ตอนนี้ผมรู้ตัววว่าผมพูดอะไรออกไป แต่มันคงสายเกินที่จะเรียกถ้อยคำนั้นกลับมา "ผมขอโทษครับแม่"

แม่เผยรอยยิ้มสดใสอีกครั้ง "ถ้าเพื่อลูกสองคนแล้วน่ะ ต่อให้แม่ต้องแปดเปื้อนไปมากกว่านี้ แม่ก็ยอม"แม่พูด อย่างเด็ดเดี่ยว แล้วริมฝีปากบอบบางนั่น ก็เอ่ยต่อ"ถึงแม่จะขายร่างกายแลกกกับเงิน แต่แม่ก็ไม่ยอมขายใจหรอก" สิ้นคำพูด มือเรียวของคนตรงหน้าพลันยื่นสิ่งของสองสิ่งมาให้

"ต่างหูชิ้นนี้น่ะ เป็นของขวัญวันแต่งงาน ที่แม่ได้มาจากคุณตา นับจากนี้ ให้ลูกคิดซะว่ามันเป็นตัวแทนของแม่ละกัน" แม่พูด ผมรับต่างหูสีเงินเกลี้ยงวงนั้นมาพิเคราะห์ ก่อนจะสวมมันแทนต่างหูสีดำอันเดิม แล้วค่อยเยหหนน้าขึนมองของชิ้นที่สอง

"แหวนวงนี้ เคซินบอกว่าให้มอบให้ลูก ในวันเปิดเรียน" ผมรับแหวนทองวงนั้นมาจากมือของแม่ แล้วเก็บมันเข้ากระเป๋าเสื้อทันที

หญิงสาวตรงหน้า พลันกระชากตัวผมเข้าไปกอด ผมไม่คิดที่จะขัดขืน อ้อมกอดของแม่ยังอบอุ่นเช่นเคย แม้แม่จะกอดผู้ชายมมาหลายคนแล้ว กลิ่นหอมอ่อนของเส้นผมสีดำขลับพลันลอยมากระทบจมูก ผมภาวนาอยากให้กาลเวลาหยุดลง ผมอยากจะอยู่อย่างนี้ไปนานๆ นาน เท่าที่กาลเวลาจะพรากเราจากกัน

"ลูกโตขึ้นมากนะเรส ถึงเวลาแล้วที่ลูกต้องออกไปเผชิญกับโลกจริงๆ เข้าใจมั้ย หนุ่มน้อยของแแม่"




เสียงอึงอลโกลาหลดังกึกก้องไปทั่วห้องประชุม ผมมองกระดาษในมือช้าๆ เสียงรอบกายถึงแม้จะดังเพียงใด แต่ก็ไม่อาจกลบเสียงกรีร้องระงมในหัวสมองได้ ผมเหนื่อยเกินกว่าที่จะคิดอะไรไปมากกว่านี้

'รหัสนักเรียน 403   เรซิออส  ไฮเลนเดล ห้องพัก 13R'

"เฮ้ย ไอหัวทอง แกใช่มั้ยเรซิออสที่นอนห้อง 13R "เสียงโวยวายเเสียงหนึ่งดังขึ้นที่ข้างหู พร้อมกับร่างของด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกับผม เจ้าของรอยยิ้มที่ดูแล้วหน้าหมั่นไส้ไม่เบา

"อืม" ผมตอบสั้นๆอย่าางไม่สนใจ

"อะไรวะ นี่ฉันต้องพักห้องเดียวกับพวกกคุณชายเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อเหรอเนี่ยไเขาพูดด้วยท่าทีเหนื่อยใจ ผมหันไปมอองเขาด้วยสายตาเย็นเยียบ แทนการปรามให้เงียบ ผมไม่ชอบหรอกนะ การที่มีคนมาตะโกนเย้วๆอยู่ข้างหูเนี่ย แต่ดูท่าหมอนั่นจะไม่ได้สนใจสายตาของผมเลยสักนิด  "ฉันชื่อ ชาร์ค จำใส่หัวแกด้วยนะ อยู่ที่นี่น่ะ ไม่มีหม่อมแม่ให้วิ่งร้องไห้ไปฟ้องหรอกนะ"

"กรุณาช่วยหุบปากของนายหน่อยสิ หรือ จะไปตะโกนใส่หูคนอื่นก็ได้ ฉันไม่ชอบ" ในเมื่อใช้สายตาไม่ได้ผล ผมก็ใช้คำพูด ก่อนจะเบือนสายตากลับมายังคู่มือโรงเรียนที่เพิ่งได้รับแแจก โดยไม่สนใจหมอนั่น

"เฮ้ย ถือดีมาจากไหนวะ ไอ้คุณชาย บารมีของแกมันใช้ไม่ได้ที่นี่หรอกกนะ" หมอนั่นโวยต่อ จนผมลอบถอนหายใจ คนจะบ้า ก็ปล่อยเขาบ้าไปเถอะ

"อ้ะ นายผมทองคนนั้น"เสียงใสเสียงหนึ่งโพล่งขึ้นด้วยท่าทีตระหนกก "แม่ของนายเป็นผู้หญิงขายตัวใช่มั้ย พ่อของฉันบอกให้ระวังนายเอาไว้น่ะ" สาวน้อยคนนั้นพูดด้วยท่าทีกึ่งตระหนก แต่ผมกลับตระหนกยิ่งกว่า สิ้นคำพูดของเธอ เสียงฮืออฮาก็เข้ามาแทนที่ความโกลาหล เหมือนเวลาทั้งหมดจะถูกหยุดลง ดวงตาทุกคู่จ้องมาที่ผมราวกับว่าผมเป็นตัวปรระหลาด สายตาที่ดูถูกแบบนี้อีกแล้วสินะ เจอมากเท่าไหร่ก็ยังไม่ชินซักที

"เอมิลี่ ไปพูดแบบนั้นได้ไง"เสียงปรามของสาวน้อยอีกคนดังสวนขึ้นมา แต่มันก็ช้าไปแล้วล่ะ

"โถ่เว้ย แอ๊บมาซะคุณชายเชียว ที่แท้มันก็เด็กท้ายตลาดนั่นแหละวะ" ชาร์คโพล่งขึ้นมาท่ามกลางความฮือฮา เรียกสายตาของผมให้หันไปมองอย่างไม่เป็นมิตร "รู้ว่าผู้ชายคนไหนเป็นพ่อรึเปล่าล่ะนาย ฮ่าๆๆ"

ไวเท่าความคิด ข้อมือผมก็กระชากคอเสื้อของหมอนี่ให้ลอยขึ้นจากพื้น ด้วยส่วนสูงที่มากกว่า และโทสะ ก่อนจะตามมาด้วยเสียงคู่มือเล่มหนาตกกระทบพื้น "อย่ามาพูดจาพล่อยๆดูถูกคนอื่นอย่างนี้นะเว่ย ไอลูกหมา"

"ถุย" หมอนั่นถ่มน้ำลายลงพื้น ก่อนมองมาทางผม้วยรอยยิ้มท้าทาย "ฉันเป็นลูกหมา แกมันก็ลูกไม่มีพ่อล่ะวะ"

สิ้นคำพูดของหมอนั่น หมัดลุ่นๆของผมก็กระทบใบหน้าของเจ้าบ้านี่ไปอย่างเต็มแรง "แกอยากตายนักรึไงวะ"

"เฮ้ย เล่นงี้ก็สวยดิวะพวก"หมอนั่นถ่มเลือดในปาก ก่อนเงื้อหมัดขึ้น หวังจะสนองคืน แต่หมัดนั่นกลับชะงักลงไป ทันทีที่เสียงสายหนึ่งดังขึ้น "หลีกทางทีดิ ไอ้พวกเวน"

ผมกับชาร์คหันขวับไปมองต้นเสียงพร้อมกัน โดยไม่ได้นัดหมาย เจ้าของเสียงกลับเป็นสาวร่างสูงโปร่ง เจ้าของเรือนผมสีทองสยาย ที่ใบหน้าปรากฏแววไม่สบอารมณ์เอามากๆ

"ฉันบอกให้หลีกทางไง หูหนวกเรอะ ไไอคนที่มุงกกันอยู่น่ะ ก็รีบๆไสหัวไปนอนไป บ่นๆกันว่าเหหนื่อยไม่ใช่เรอะ" เธอพูดต่อด้วยท่าทีอันองอาจ จนผมเผลอปล่อยมือจากคอเสื้อหมอนั่นไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก้ไม่รู้ แต่ที่แน่ๆ ความโกลาหลได้กลับมาอีกครั้ง ก่อนที่จะสงบลง เมื่อทุกคนแยยกย้ายข้าห้องพัก ตอนนี้เหลือแค่ ผม ชาร์ค และเธอเท่านั้น

"เธอเกี่ยวอะไรด้วย"ผมถามขึ้นอย่างไม่เป็นมิตร ผมมีศักดิ์ศรีพอที่จจะไม่รับความสังเวชจากใคร หรือรูปแบบใดก็ตาม

"หึ แค่รำคาญหมามันกัดกันเท่านั้นแหละ"เธอตบพลางหัวเราะ

ผมกับชาร์คหันมามองหน้ากันด้วยความงงงวย ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะในที่สุด.........



"สามคนนั่น น่าสนใจไม่เลวนะ"

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

เผาสด ไม่เปิ่อย ไม่งอก แต่ง่วง ยังไงก็ช่วยติชมด้วยนะจ้ะ