The way to "The writer"

ลำดับตอนที่ #1 : แนวคิดแบบต่างๆของนวนิยาย by เถกิง พันธุ์เถกิงอมร

๑. แนวสัญลักษณ์นิยม (Symbolism) คือการใช้สัญลักษณ์ในการสื่อความหมาย

และใช้วิธีนําเสนอในลักษณะแฝงนัย โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อบอกหรืออธิบายสิ่งที่ไม่อาจบอก

หรือไม่ต้องการบอกตรงๆ วรรณกรรมแนวสัญลักษณ์นิยมมีลักษณะเดิน ๔ ประการ ได้แก่

๑.๑ มีวัตถุประสงค์เพื่อมุ่งแสดงความคิด

๑.๒ ใช้สัญลักษณ์เพื่อแสดงความคิดในรูปแบบที่แนะความหมาย

๑.๓ ใช้รูปแบบที่เข้าใจง่ายไม่เคร่งครัด

๑.๔ แสดงความรู้สึกที่เป็นอัตวิสัย แต่มีวัตถุประสงค์ให้ตีความหลายอย่าง

๒. แนวเซอร์เรียลลิสซึม (Surrealism) คือแนวคิดทางศิลปะที่มุ่งเน้นให้เห็นตัวตน

ภายในของมนุษย์ (Inter self) อันเป็นเรื่องของจิตใต้สํานึกที่เกี่ยวกับความปรารถนาที่ซ่อนเร้นอยู่

ในตัวเอง และไม่ยึดติดอยู่กับหลักการทางวิทยาศาสตร์หรือหลักศีลธรรม การเขียนวรรณกรรม

เซอร์เรียลลิสซึม จะใช้การเปรียบเทียบสิ่งที่ดูเหมือนจริงกับสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ มีการใช้สัญลักษณ์ แทนความรู้สึกนึกคิดที่อยู่เหนือความจริง นอกจากนั้นยังใช้วิธีเสนอในแบบย้อนกลับไปกลับมา

ขาดความต่อเนื่อง และไม่เป็นเหตุเป็นผล หรือหาสาระไม่ได้ แต่ถ้านํามาวิเคราะห์ตีความจะพบ

สาระในความเป็นไปได้ เพราะวรรณกรรมแนวเซอร์เรียลลิสซึมมีแนวคิดที่ว่าสิ่งที่อยู่เหนือจริงจะมี

ความหมายมากกว่าความเป็นจริง

๓. แนวนวนิยม (Modernism) คือแนวคิดที่นิยมในหลักเหตุผล และวิธีการทาง

วิทยาศาสตร์นวนิยมในวรรณกรรมมีลักษณะที่เลิกยึดมั่นในภาษาและท่วงทํานองการเขียนตาม

แบบแผน หรือธรรมเนียมนิยม เลิกยกย่องวรรณคดีแบบเก่า ลักษณะเดินของงานเขียนแนว

นวนิยมจะเน้นการสะท้อนสภาวะจิตสํานึกของตัวละคร มากกว่าการแสดงให้เห็นการกระทํา หรือ

พฤติกรรมของตัวละคร ทั้งในระดับจิตสํานึก และจิตใต้สํานึก โดยปราศจากการปรุงแต่ง หรือการ

ชี้แนะจากผู้เขียน

๔. แนวหลังนวนิยม หรือหลังสมัยใหม่ (Postmodernism) คือ แนวคิดที่เกิดจาก

การนําแนวคิด “นวนิยมมาใช้แบบสุดขั้ว” โดยเห็นว่าแนวนวนิยมเป็นสิ่งที่ล้าสมัย ซึ่งวรรณกรรม

แนวหลังนวนิยมนี้จะปฏิเสธรากฐานความคิด ความเชื่อ และประสบการณ์ที่ยอมรับกันมาแต่ก่อน

โดยมีความคิดว่าวรรณกรรมแต่ละเรื่องเป็นงานเอกเทศ ไม่มีเรื่องใดสําคัญกว่า ดีกว่า หรือยิ่งใหญ่

กว่าวรรณกรรมอีกเรื่องหนึ่ง ทั้งนี้จะไม่คํานึงถึงวัตถุประสงค์ของผู้เขียนที่เป็นการแหวกขนบ หรือ

มุ่งเน้นหลักเกณฑ์ แต่สนใจเรื่อง “ความไม่มีอะไร” “ความไม่ยึดมั่นกับสิ่งใด” หรือ “ความว่าง

เปล่าปราศจากการผูกมัด” ทั้งในด้านการใช้ภาษา การวางโครงเรื่อง การสร้างตัวละคร เป็นต้น

นอกจากนี้วรรณกรรมในแนวหลังนวนิยมอาจมีชื่อเรียกแตกต่างกัน เช่น “เรื่องสมมติหลังนวนิยาย”

(Postmodern fiction) “เหนือเรื่องสมมติ” (MetafictionหรือSurfiction) โดยลักษณะของ

วรรณกรรมประเภทนี้จะเน้นการตั้งคําถามเกี่ยวกับปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างภาษา และความ

จริงที่อยู่นอกเหนือระบบภาษา