fiction " mblaq (( wait . สิ่งที่รอคอย )) ' seungsang ; yaoi

ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 .

[ Chapter = 1 ]
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

               ตั้งแต่วันนั้นจนถึงตอนนี้ ทุกๆอย่างก็ไม่เป็นเหมือนเดิม ตั้งแต่ที่ถูกบอกเลิกเขาก็ ต้องนอนร้องไห้ ทุกคืน คิดถึงเค้าทุกวัน ไม่มีวันไหนที่จะไม่คิดถึง ยังคอยเค้าถามตัวเองว่า ทำไม ทำไม? เค้าถึงทิ้งกันไป จู่ๆ ก็มาบอกเลิกกัน อย่างไม่มีเหตุผลทำเอาคนอีกคนที่ยืนฟัง แทบใจเสีย หลังจากเลิกกันเค้าก็ ไม่มาให้เห็นหน้ากันอีก พยายามหลบ

 

 

 

หน้า ไม่อยากเจอกันขนาดนั้นเลยหรอ ไม่คิดเลยว่าคนที่เราเคย รักจะทำแบบนี้ใส่กัน …. เวลามันก็ล่วงเลยผ่านมาได้ 1 ปี แล้วแต่ทำไมหัวใจมันยังไม่ลืมเค้าได้ซะที จะต้อง รอ รอ รอ ไปถึงเมื่อไหร่ ตัวเขาก็ขี้เกียจรอแล้วแต่ทำไงได้ก็ ตัดใจ จากเค้า ไม่ได้เสียทีก็คงต้อง คนรออย่างนี้ต่อไปสินะ (?) หรือว่าจะ หาใครซักคนที่ จะทำให้เขาลืมความหลังครั้งเก่า ทำให้

 

 

หัวใจดวงนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมดี แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น เขาจะต้อง รอ คนๆนั้นนานไหม? ชีวิตทำไมเป็นอย่างนี้นะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ชาติที่แล้ว ชั้นไปก่อกรรม แย่งแฟนใคร หรือ ถึงได้มาเป็นอย่างนี้ (?)

วันที่แสนจะสดใส แต่มันอาจจะไม่สดใสสำหรับใครบางคน  บรรยากาศภายในโรงเรียนใหญ่ชื่อดังกลางกรุงโซล ซึ่งภายในโรงเรียนมีนักเรียนมากหน้าหลายตากำลัง มีความสุขร่าเริง ที่ได้พบพะเพื่อนๆ แล้วได้มาเล่น คุย กับ เหมือนทุกๆวัน

 

 

แต่ช่างแตกต่างกับ ผู้คนๆหนึ่ง ซึ่งไม่ค่อยได้เล่น หรือ คุย กับใครเลย ถึงมีก็เพียงแค่เพื่อนสนิทของเขา เพียงคนเดียว ส่วนมากเด็กหลายๆ คนตอนเช้ามักจะ นั่งเล่นอยู่แถวหน้าอาคาร แต่เขามักจะ นั่งเงียบๆ

 

 

คนเดียวอยู่หลังอาคารทุกวัน มันเป็นสถานที่ สามารถอยู่โดยไม่มีคนอื่นมารบกวนได้อย่างดี ร่างบางเปิดเพลงจากไอพอดเครื่องสวยฟังอย่างสบาย และยิ่งมานั่งใต้ร่มไม้ใหญ่ ยิ่งรู้สึกดีเข้าไปอีก เสียงของเพลง ได้เล่นไปเรื่อยๆ จนทำให้คนที่ฟังอยู่ได้เผลอหลับไป พอผ่านไปได้ซักพักเขาเริ่มรู้สึกว่า

 

 

 

 ” อ๊ะะ!! ” หูฟังได้หลุดออกจาก หูทำให้ร่างบางหันไปหา คนที่เอาออกทันที “ พี่ซึงโฮ ! มาแกล้งผมทำไมเนี่ย ” เมื่อเห็นคนที่ทำแล้ว ร่างบางก็ต่อว่าทันที พร้อมกับทำแก้มพองลมใส่ “ ฮ่ะๆ โอ๋ๆไม่งอนนะ อะ คืนให้ๆ ” เมื่อเห็นว่าร่างบางเริ่มงอน ร่างสูงก็คืนหูฟังให้เขาอย่างเร็ว

 

 

 

“ พี่อะ ชอบแกล้งผมอยู่เรื่อยเลย ” ร่างบางพูดใส่แล้วก็หันหน้าหนี และฟังเพลงของเขาต่อและ ไม่สนใจร่างสูงที่อยู่ข้างๆ “ ซังฮยอน งอนพี่หรอ~ ” ร่างสูงพูดแล้วเอื้อมมือไปหยิก แก้มยุ้ยๆของอีกฝ่ายอย่างหมั่นเขี้ยว และดูเหมือนว่าอีกคนเริ่มจะรำคาญอีกแล้ว

 

 

“ พี่ซึงโฮ! ผมเจ็บ!! - -! ” ร่างบางจับและดึงมือของร่างสูงออก และทำหน้าบึ้งงอนร่างสูงเข้าไปอีก “ อ๋า…ฮ่ะๆ ชอนดุงน้อย อย่างงอนพี่เลยนะ~ ” ร่างสูงเข้าไปง้อร่างบางที่กำลังงอนตุ๊บป่องๆ อยู่อย่างนี้ ก็ทำให้เขาอดขำไม่ได้กับ การกระทำของร่างบาง

 

 

 

“ ก็พี่อะ ชอบแกล้งผมอยู่เรื่อยเลย ” ร่างบางพูดอย่างงอนๆก่อนที่จะหันมามองหน้าอีกคน “ อ่า ก็พี่รักหรอกถึงหยอกเล่น (: ” อีกฝ่ายพูดแล้วก็ นั่งยิ้มแป้นแล้นอยู่ข้างๆร่างบางก็ไม่รู้ว่า ทำไมเค้ามานั่งที่มุมสงบแล้ว ยังจะมีคนมาป่วนเค้าอีก ไม่เข้าใจจริงๆเลย

 

 

 

“ ซังฮยอน ตอนเช้ากินอะไรมารึยัง? ” ร่างสูงพรางถาม พร้อมกับหันไปมองหน้าอีกฝ่าย “ ยังเลยฮะ~ ” ร่างบางตอบ แต่ใจยังจดจ่อกับไอพอดตรงหน้า “ งั้นหรอ แล้วจะกินกับพี่ไหม ” เมื่อร่างสูงพูดจบ ร่างบางก็หันหน้ามาถาม

“ หือ? กินอะไรฮะ” ร่างบางถามออก มาอย่าสงสัย

 

 

 

          “ อะนี่ กินกับพี่นะ ” ร่างสูง หยิบแซนวิชออกมาจากกระเป๋าตน ก่อนที่จะส่งแซนวิชให้คนร่างบางที่กำลัง นั่ง งงอยู่ “ อ๋า..จะดีหรอ แล้วพี่จะกินอะไรล่ะ? ” ร่างบางพูดพร้อมกับส่งแซนวิชกลับให้คืน “ กินเถอะ พี่มีอีกห่อน่า ” ร่างสูงพูดจบก็หยิบของเขาขึ้นมา ให้อีกคนเห็นว่า ของเขานั้นก็มี

 

 

 

“ กินสิ ยังไม่ได้กินไรมาไม่ใช่ หรอเดี๋ยวเรียนอยู่มันจะหิวนะ ^^ ” ร่างสูงพูดก่อนที่จะยิ้มบางๆให้ “ อ่า ขอบคุณฮะ ^^ ” ร่างบางขอบคุณก่อนที่จะยิ้มตอบ

 

 

ทั้งสองนั่งกินแซนวิชด้วยกันอย่างเอร็ดอร่อย ตลอดการกินทั้ง2 ก็เริ่ม มีบทสนทนาพูดด้วยกันขึ้นเรื่อย ๆ

 

 

“ พี่ซึงโฮฮะ แซนวิชนี่พี่ทำเองหรอ ~” ระหว่างที่กิน ร่างบางก็เริ่มถามขึ้น

“ อื้ม มันไม่อร่อยหรอ ? ” ร่างสูงหยุดกินแล้ว หันมาถามร่างบางต่อ “ เปล่าฮะๆ ที่จริงมันอร่อยมากๆ เลย ^^ ” ร่างบางพูดและ นั่งกินต่อ “ อ่าที่จริงไม่อร่อยก็ บอกเลยนะ ฮ่ะๆ พี่ไม่โกรธ หร้อก ^_____^ ” ร่างสูงพูดก่อนที่จะยิ้มให้อีกครั้ง 

 

 

 

......ทำไมนะเวลาเขาอยู่ กับร่างสูงแล้วเขารู้สึกอบอุ่นจังเลย ..... ร่างบางคิดในใจ ยิ่งเวลาอยู่ใกล้ๆกันเขายิ่งรู้สึกดี ทำไมนะ ทำไม? ถึงมีความรู้สึกเช่นนั้น ทั้งที่เขาก็นับถือ อีกฝ่ายเหมือนพี่ชายแท้ๆ แต่ความรู้สึกจริงๆ มันช่างสวนกัน

 

 

รู้สึกสับสนเสียจริง หรือเป็นว่า เขาจะชอบ ร่างสูงงั้นหรอ? บ้าน่า เขาคิดกับร่างสูงแค้พี่ชายเท่านั้นนะ แต่ไม่มั่นใจเท่าไหร่ ว่าคิดแบบนั้นแน่หรอ ยิ่งการกระทำร่างสูงแล้ว ยิ่งทำให้ตัวเขานั้นคิดเข้าไปอีก ชอบมาหยอกมาแกล้งเขาอย่างนี้ ไม่เข้าใจเสียจริง

 

 

เขาก็เลยต้องคิดมั่งสิ ว่าร่างสูงก็อาจจะชอบเขาอยู่เหมือนกัน แต่ก็ไม่กล้าถามออกไปหรอกกลัวคำตอบ มันจะไม่ตรงกันกับที่เขานั้นคิดไว้น่ะซิ หัวใจเริ่มหวั่นไหวซะแล้วสิจะทำไงดี เฮ้ออออ อออออออ อ~ _____ “” _____

 

 

“ เฮ้อออ .... อออ ~ “ ร่างบางบางถอนหายใจออก มาพร้อมกับวางแซนวิชลงข้างๆ “ เป็นไรไปอิ่มแล้วหรอ ? ” เมื่อเห็นอย่างนั้น ร่างบางเลยถาม ออกไป

“ อ่าฮะ อิ่มแล้วน่ะ ^^ ” ร่างบางพูดจบพร้อมกับหันมายิ้มให้ “ หรอครับ แล้วเมื่อกี้ ถอนหายใจทำไม เป็นไรหรอ ?? ” ร่างสูงถามร่างบางอีกครั้ง

 

 

 

 

“ อ่อ ไม่มีไรหรอก แค่คิดไรไปเรื่อยเปื่อยน่ะฮะ ^^” ” ร่างบางพูดพราง เก็บข้าวของ ของตนเพื่อที่จะเข้าเรียน “ งั้นหรอ มีไรบอกพี่ได้นะ ปรึกษาได้ทุกเรื่องนะ ^^” ร่างสูงกล่าว แล้วยิ้มให้ [ ทุกเรื่องหรอ? เรื่องหัวใจปรึกษา พี่ได้ไหมน๊า ? ]

ร่างบางได้แต่นึกในใจ ... .. .. . ~ ~

 

 

“ แล้วเรื่องเงินปรึกษาพี่ได้ป่าวฮะ ฮ่ะๆ ” ร่างบางถาม ถามขึ้นก่อนที่จะหัวเราะเบาๆ “ โอ่ว เรื่องนี้ขอผ่านนะ 555 555 ” ร่างสูงตอบ พร้อมกับหัวเราะ ไปด้วย ..

{ กริ๊งงง งงงงง ~! } เสียงกริ่งดังขึ้น จึงทำให้ทั้งสองแยกย้าย กันไปเรียน ตามปกติ “ ไปละนะ ซังฮยอน // ฮะ เจอกันใหม่นะฮะ “ ทั้ง2พูดก่อนที่จะ

พากันขึ้นห้องเรียนของตน

 

……………………………………………………………….

 

ขณะที่ร่างบางกำลัง เดินเข้าห้องเรียน .. ..  “ ต๊ะเอ๋!? ทายซิว่าใครเอ่ยย ?? ^^ “

อยู่ๆ ก็มีมือมาปิดตาเขาไว้ และก็ถูกทายทันที “ เอิ่มมม .. ใครน่ะหรอ ไอบ้า!? “

ร่างบางบอกไปอย่าง เอือมๆ “ หว๋า ผิดคนบ้าไม่หล่อขนาดนี้ ทายใหม่ๆ ”

 

 

คนถามก็ยังถามต่อ “ ไอบ้ามีร์ เอามืออก! “ ร่างบางพูดก่อนที่จะเอาศอกกระทุ้ง ไปโดนเพื่อนรัก เพื่อนบ้าของเขา ก็คือ มีร์ นั่นเอง -.- “ แหม ๆ ดุงกี้ เป็นไรไปอารมณ์ ไม่ดีเลยๆ เมนส์ไม่มาหรอ -3- ” เพื่อนตัวป่วนก็ยัง พูดกวนเขาไม่เลิก

 

 

 

“ เออ ไม่มา 2 เดือนละ เฮ้ยย! ไอบ้า ไม่ใช่ ” ร่างบางพูดก่อนที่จะค้อนใส่อีกคน “ 555 แล้วเป็นไรไปเล่า หน้ามุ่ยเชียว ยิ้มหน่อยเซ่ ^w^ “ เพื่อนรักเอ่ยก่อนที่จะเอามือยืดแก้ม ร่างบางอย่างสนุกมือ -3- “ โฮ้ยย เจ็บหยุดเล่น ไปเรียนได้แล่ว ”

ร่างบางปัดมือออกจากแก้ม และตรงไปที่ห้องเรียน และมีร์ก็ตามไปด้วยกัน

 

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

 

• To Be Continue •

นานแสนกว่าจะมาอัพ -3-
ยังไง ไรท์เตอร์ ก้มาอัพฟิคแล้ว ก็ช่วยเม้น

บอกกันหน่อยะ ว่าเรื่องมันเป็นยังไง
ดีไม่ดี ไรท์จะ ได้ปรับปรุง -3-

1 เม้น = 1 กำลัง ที่หล่อเลี้ยงชีวิตไรท์เตอร์ :D

*********************************************************