คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : EP08: ขอบคุณ 100%
วันต่อมา
“นี่มันอะไรกัน!!!” ประธานฮันถามด้วยความไม่เข้าใจ
และกรุ่นโกรธอยู่ในที เมื่อพอเขาเข้ามาที่บริษัทเช่นทุกวัน
แต่วันนี้เลขาหน้าห้องคนเดิม
เพิ่มเติมคือชายร่างสูงอีกสองคนที่เขาไม่คุ้นหน้าคุ้นตายืนขวางเขาเอาไว้
เพื่อไม่ให้เขาเข้าไปในห้องทำงานของตัวเอง
“คุณเข้าไปไม่ได้ค่ะ” เลขาของเขาตอบด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“ล้อเล่นรึไง นี่มันห้องทำงานของฉัน
ทำไมฉันจะเข้าไปไม่ได้ แล้วเรียกฉันว่าอะไร 'คุณ' อย่างนั้นเหรอ”
“นั่นสิ
แกมีสิทธิ์อะไรมาขวางพ่อฉัน” ฮันดาวอนช่วยพ่อตัวเองด่าเลขาสาวด้วยความโมโห
ตามนิสัยของคนที่ชอบใช้อารมณ์แก้ปัญหา
“ตั้งแต่วันนี้ไปคุณไม่ใช่ประธานของเอสเคกรุ๊ปอีกแล้วครับ” จนเมื่อหนึ่งในชายร่างสูงเอ่ยประโยคนั้นขึ้นมา
ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้แก่สองพ่อลูกมากยิ่งขึ้น
“แกเป็นใคร กล้าพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง
หลีกไปฉันจะเข้าห้องฉัน!!”ฮันจองซอกตั้งใจฝ่าการขวางกั้นของร่างสูงทั้งสองคนไปพร้อมๆกับลูกสาวของเขา
ความโมโหและอารมณ์โทสะปะทุขึ้นจนฉุดไม่อยู่
ที่จู่ๆวันนี้ตั้งแต่เดินเข้าบริษัทมาไม่มีพนักงานคนไหนทำความเคารพเขาและลูกสาวดังเช่นเคย
จนมาเจอเรื่องชวนหงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม เพราะมีคนบังอาจมาล้อเล่นกับตำแหน่งประธานของเขา
ในที่สุดสองพ่อลูกก็หาทางเข้าไปในห้องทำงานของตัวเองจนได้ อันที่จริงเป็นเพราะผู้ชายร่างสูงที่ขัดขวางเขาในทีแรกจงใจปล่อยให้เขาเข้ามาได้ต่างหากล่ะ
“นะ นี่มันอะไรกัน” ทันทีที่เข้าไปในห้องได้
ฮันจองซอกก็ต้องแปลกใจยิ่งกว่าเก่า
เมื่อภายในห้องมีบรรดาบอร์ดบริหารเอสเคกรุ๊ปอยู่กันครบทุกคน
“คุณชิน คุณชเว คุณคิม คุณอัน
ทำไมพวกคุณถึงมาอยู่ที่นี่กับ...คุณเจค!!!” ดวงตาของประธานฮันเบิกกว้างเมื่อมองไปยังโต๊ะทำงานของตัวเองก็พบว่าคนที่หมุนเก้าอี้หันมาทางเขา
จนทำให้เขาได้รู้ว่าคนที่กำลังยึดครองที่ที่เป็นของเขาไป คือคนที่เขาคิดว่าสวรรค์ส่งมาโอบอุ้มเขาและลูกสาว
แต่บัดนี้ความคิดนั้นค่อยๆเลือนรางจางหายไป
เพราะรอยยิ้มเยาะของจอนจองกุกที่ส่งให้เขา
“นี่มันอะไรกันคะคุณเจค
ดาวอนไม่เข้าใจ” ฮันคนลูกเป็นเดือดเป็นร้อนทันที
เมื่อเห็นว่าคนที่นั่งแทนที่พ่อของเธอเป็นใคร
ในหัวของทั้งสองพ่อลูกในเวลานี้เต็มไปด้วยคำถามมากมาย
“คุณฮันมาพอดี ในฐานะที่คุณเป็นผู้ร่วมก่อตั้งเอสเคกรุ๊ปมากับคุณนัม
เราขอแนะนำประธานบริหารคนใหม่ให้คุณได้รู้จัก”
“นี่คือคุณจอนจองกุก
พวกเราโหวตกันแล้วว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
คุณจอนจะเข้ามาเป็นผู้บริหารสูงสุดของที่นี่แทนคุณ” ชเวคังอิน
หนึ่งในบอร์ดบริหารแนะนำคนที่ฮันจองซอกรู้จักอยู่แล้วอีกครั้ง
ยิ่งได้ยินเช่นนั้นฮันจองซอกรู้สึกเหมือนกับลมแทบจับ
มีคำถามเต็มไปหมดที่อยากเอ่ยถามคนที่เขาหลงคิดว่าตั้งใจยื่นมือเข้ามาเพื่อช่วยเหลือ
แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเขาพลาดไป
ชายหนุ่มคนนี้ไม่ได้เข้าหาเพื่อช่วยเหลือแต่เข้ามาเพื่อหวังทำลายเขาต่างหากล่ะ
หัวใจเต้นรุนแรงด้วยความกลัว
ทั้งความโกรธที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาใช้เวลาแทบทั้งชีวิต
ยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เอสเคกรุ๊ปมาอยู่ในมือ
แต่ผู้ชายคนตรงหน้าเขาใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่วัน ในการพรากทุกอย่างไปจากเขา
จอนจองกุกค่อยๆยืนขึ้นเต็มความสูงพร้อมจ้องมองความสะใจตรงหน้า
ใบหน้าของสองพ่อลูกที่แสดงออกอย่างไม่ปิดบัง
ว่ากำลังผิดหวัง ตกใจ และเคียดแค้นเขา
ช่างเป็นภาพสุดหรรษาในความรู้สึกของมาเฟียหนุ่ม
“ไม่จริง เป็นไปไม่ได้
ถึงยังไงพ่อของฉันก็ถือหุ้นตั้ง 30 เปอร์เซ็นต์
ส่วนคุณเพิ่งได้ไปแค่ 15
เปอร์เซ็นต์
จะเอาสิทธิ์จากไหนได้มาแย่งตำแหน่งประธานไปจากพ่อฉัน”
“หึ” จอนจองกุกไม่จำเป็นจะต้องเปลืองน้ำลายเพื่ออธิบายใดๆออกไป
เขาหันไปมองทีมบอร์ดบริหาร เพื่อให้พวกนั้นเป็นฝ่ายตอบแทนเขา
“คุณจอน
ได้ทำการซื้อหุ้นที่ไม่ได้เป็นกรรมสิทธิ์ของคุณฮันมาทั้งหมดแล้ว” ชเวคังอินคนเดิมอธิบาย
“อะไรนะ ทั้งหมดเลยเหรอ!!!” ทั้งหมดที่ไม่ใช่ของเขา
มันหมายความว่า มาเฟียหนุ่มมีหุ้นของเอสเคกรุ๊ปอยู่ในมือถึง 70 เปอร์เซ็นต์ และด้วยเปอร์เซ็นต์ที่มากขนาดนั้น
จอนจองกุกไม่จำเป็นจะต้องให้ทีมบริหารของเอสเคกรุ๊ปยินยอมเลยด้วยซ้ำ
ตำแหน่งประธานย่อมตกเป็นของเขาโดยสมบูรณ์อยู่แล้ว
ฮันจองซอกช็อคไปจนพูดอะไรไม่ออก
ใบหน้าชา หัวใจบีบรัดไปหมดจนหน้าเกิดแดงก่ำขึ้นมา
“ใจเย็นๆก่อนสิคุณฮัน” จองกุกค่อยๆย่างก้าวเข้าไปหาอดีตประธานทีละก้าวอย่างใจเย็น
ส่วนบรรดาทีมบริหารของเอสเคกรุ๊ปก็ทยอยกันเดินออกจากห้องไป เพราะเริ่มเห็นถึงสัญญาณอันตรายที่กำลังคุกรุ่นขึ้นมา
“ค่อยๆตั้งสติ
อย่าเพิ่งเส้นเลือดในสมองแตกไปก่อนล่ะ”
“แต่จะว่าไป
คุณฮันน่าจะคุ้นๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้นะ”
น้ำเสียงเย้ยหยัน
รอยยิ้มเหยียดร้ายและแววตาของผู้ชนะของจอนจองกุกในเวลานี้มันเหมือนภาพสะท้อนในอดีต
ที่ตรงข้ามกับสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ในตอนนี้โดยสิ้นเชิง
เพราะตอนนั้นเขาคือจอนจองกุกในเวลานี้ เขาคือผู้ชนะที่มองไปยังนัมคิบอม
เพื่อนสนิทของตัวเองด้วยความรู้สึกสมเพชเวทนา
“นายทำกับฉันแบบนี้ได้ยังไงจองซอก!!!”
“สักวันหนึ่งนายจะต้องสูญเสียทุกอย่างไปฮันจองซอก
จำคำพูดของฉันเอาไว้ให้ดีๆ”
ยิ่งนึกถึงคำพูดที่นัมคิบอมเคยพูดกับเขาเอาไว้ก่อนที่จะหมดสติและล้มป่วยในที่สุด
ยิ่งทำให้อดีตประธานจุกจนพูดอะไรไม่ออก ขาทั้งสองข้างของเขาอ่อนแรงจนทรุดลงไปนั่งกับพื้น
ฮันดาวอนเห็นอย่างนั้นจึงรีบเข้าไปประคองพ่อของเธอเอาไว้
“คุณทำแบบนี้ทำไม
หรือแค่เมื่อวานฉันยังไม่ได้ไปหาคุณ คุณก็เลยทำแบบนี้กับพ่อของฉัน
อยากได้ตัวฉันก็เอาเลยค่ะ แต่คืนสิ่งที่เป็นของพ่อฉันมา แล้วฉันจะยอมเป็นของคุณทันที”
“เหอะ..” มาเฟียหนุ่มเค้นหัวเราะออกมาอย่างเหลือเชื่อ
ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเจอผู้หญิงคนไหนมั่นหน้ามั่นใจเท่าเธอมาก่อน
“คิดว่าที่ผมทำไปทั้งหมด
เพราะผมต้องการตัวคุณอย่างนั้นเหรอ” จองกุกเลิกคิ้วถาม
“คุณคิดว่าตัวเองมีค่ามากขนาดนั้นเลยงั้นสิ”
“จะบอกให้ก็ได้
เผื่อว่าคุณทั้งสองคนจะได้นอนตายตาหลับ”
“ที่ผมทำไปทั้งหมด
ก็แค่ต้องการของขวัญแต่งงานไปให้ภรรยาของผมก็แค่นั้น”
“ภรรยางั้นเหรอ!!!” ฮันดาวอนแทบไม่เชื่อหูตัวเองจากสิ่งที่ออกมาจากปากของผู้ชายคนที่เธอคิดว่าเขาหลงใหลในตัวเธอ
“แล้วกระเป๋าใบนี้ล่ะ คุณให้ฉันมาทำไม???” มีภรรยาแล้ว แต่ซื้อกระเป๋าราคาแพงระยับให้เธอ
แบบนี้หมายความว่ายังไงกัน ฮันดาวอนคงทนเก็บความสงสัยนี้เอาไว้กับตัวไม่ได้
“นี่แปลว่าคุณเชื่อสนิทเลยว่าผมต้องการคุณ
จนไม่คิดที่จะเปิดดูสักนิดเลยเหรอว่า กระดาษแผ่นสีขาวใบนั้น มันปกปิดอะไรเอาไว้”
คำถามของจองกุกมันทำให้ดาวอนรีบยกกระเป๋าใบสีชมพูที่เมื่อได้มา
เธอรีบถ่ายรูปพร้อมทั้งอัปลงอินสตาแกรมเพื่ออวดเพื่อนๆไปเมื่อวานขึ้นมาดู
เธอมองไปยังตรงสติ๊กเกอร์สีขาวที่ปิดตรงบริเวณที่มีไว้สำหรับปักชื่อของเจ้าของกระเป๋าเอาไว้
ทีแรกเธอไม่ได้เอะใจสงสัยอะไร เพราะเธอหลงเชื่อคารมของจอนจองกุกว่าต้องการให้เธอไปเลือกรูปแบบตัวอักษรในการปักชื่อด้วยตัวเอง
แต่เมื่อมือเล็กค่อยๆดึงมันออกช้าๆ
จนในที่สุดตรงจุดที่ฮันดาวอนคิดว่ามันต้องว่างเปล่า เพื่อรอให้ชื่อของเธอปักลงไป
มันกลับปรากฏชื่อของใครคนหนึ่งที่เธอไม่แม้แต่จะคาดคิดมาก่อน
ชื่อของคนที่เธอเกลียดแสนเกลียด
ชื่อของคนที่เธอเฝ้ามองดูด้วยความอิจฉาริษยามาตั้งแต่เด็ก
ชื่อเดียวกับคนที่เธอทำร้ายร่างกายไปเมื่อวันก่อน
ชื่อของเธอคนนั้นที่ตอนนี้มันคือชื่อที่ปักอยู่ภายในกระเป๋าที่เธอถืออยู่
และมันบ่งบอกได้ดีว่าเจ้าของกระเป๋าตัวจริงคือใคร
“ยูริน!!!” สภาพฮันดาวอนในเวลานี้ทั้งอึ้ง
ทั้งจุกจนพูดไม่ออกไม่ต่างอะไรจากพ่อของเธอ
“ไม่จริง”
“เป็นชื่อนังนั่นได้ยังไง!!!”
“ระวังคำพูดของคุณด้วยครับ” อีกอนพูดขึ้น
“ทำไมต้องระวัง!!” ฮันดาวอนหันไปถามอีกอนอย่างไม่พอใจ
“โง่จนไม่เข้าใจจริงๆเหรอ” จอนจองกุกส่งสัญญาณสั่งให้ลูกน้องของเขา
ยื่นโทรศัพท์มือถือที่กำลังเล่นคลิปวิดีโอหนึ่งอยู่
“ปล่อยผม
ปล่อยผมออกไป”
“มือข้างนี้ใช่มั้ยที่มึงใช้แตะต้องเมียกู”
ใบหน้าและน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมของจอนจองกุกปรากฏขึ้นในคลิปนั่น
โดยที่คู่สนทนาของเขานั้น ฮันดาวอนจำได้ดี เพราะชายคนนั้นคือพนักงานร้านกระเป๋าที่เธอแอบไปจ้างให้มาลวนลามยูรินเอง
ใบหน้าที่บวมช้ำอาบไปด้วยเลือดของชายคนนั้น ทำเอาดาวอนกรีดร้องออกมา
“ผมไม่ได้ตั้งใจ
ฮือ.. ผู้หญิงคนนั้น
คนในคลิป เธอจ้างผม ผมไม่รู้ว่าเธอคือเมียของคุณ ผมขอโทษ ฮือ...”
“กูไม่ตัดมือมึงหรอก
กูไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น”
“กูอยากให้มึงสำนึกในสิ่งที่ทำลงไปทุกครั้งที่เห็นมือของมึงเอง
ว่ามึงทำอะไรเอาไว้กับผู้หญิงของกู”
ฉึก!!!
“อ๊ากกกกกกกกก!!!!”
ฮันดาวอนเบิกตากว้างเมื่อภาพที่เห็นคือปลายมีดถูกปักลงไปยังข้อมือด้านในของพนักงานคนนั้น
เลือดสีแดงฉานพวยพุ่งออกมามากมาย
จนเธอที่เป็นแค่คนดูยังหวาดกลัวผู้ชายที่ชื่อจอนจองกุกขึ้นมาแล้ว
“มือผม
มือผม ทำไมขยับไม่ได้ คุณทำอะไรกับมือผม!!”
ชายหนุ่มร่ำไห้โอดครวญอย่างน่าสงสาร
แต่เขาหาได้รับมันจากคนที่เพิ่งใช้มีดตัดเส้นประสาทตรงข้อมือของเขาเพื่อให้มือคู่นั้นใช้งานไม่ได้อีกต่อไป
“ก็กูบอกแล้วว่า
ไม่ได้จะตัดมือ แต่มึงอย่าหวังว่าจะได้ใช้ประโยชน์จากมือระยำของมึงอีกเลย!!!”
ร่างบางที่ปกปิดความฉาวของตัวเองด้วยของแบรนด์เนมตั้งแต่หัวจรดเท้าทรุดลงไปนั่งลงกับพื้นทั้งน้ำตา
เธอทั้งกลัว ทั้งตกใจ และรู้สึกเหมือนถูกผู้หญิงที่เธอเกลียดชังเหยียบหน้าทั้งๆที่นัมยูรินไม่ได้อยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ
พรึ่บ!!
“ทำอะไร” หญิงสาวแผดเสียงถามอีกอนที่คว้ากระเป๋าไปจากมือเธอ
ตามด้วยการเทของที่อยู่ในกระเป๋าออกจนข้าวของของเธอตกกระจายอยู่บนพื้น
สร้างความไม่พอใจให้ฮันดาวอนยิ่งกว่าเดิม
“อยากรู้ว่าฉันให้กระเป๋ากับเธอทำไมน่ะเหรอ” ร่างสูงชะลูดที่เดินมายืนตรงหน้าเธอเอ่ยถาม
และเขากำลังเฉลยในสิ่งที่เธอสงสัย
“เพราะฉันต้องการสั่งสอนผู้หญิงอย่างเธอให้รู้ซึ้งว่า
อะไรก็ตามที่มันไม่ใช่ของเธอตั้งแต่แรก”
“เธอไม่มีวันได้ครอบครอง”
“รวมถึงตัวฉันด้วย” จอนจองกุกเลิกใช้คำสุภาพกับผู้หญิงตรงหน้าในที่สุด
เขาไม่จำเป็นจะต้องสร้างภาพให้เธอเข้าใจว่าเขาสนใจเธออีกต่อไปแล้ว
“คุณทำทั้งหมดนี้เพราะมัน!”
ดาวอนกัดฟันถามออกไป ทั้งๆที่ก็พอจะเดาได้อยู่แล้ว
แต่เธอยังคงต้องการหลอกตัวเองอยู่ คนที่เธอแสนเกลียดและคิดมาตลอดว่าไม่มีทางเอาชนะเธอได้
บัดนี้เพราะผู้หญิงคนนั้น
มันทำให้เธอกับพ่อของเธอกำลังจะสูญเสียทุกอย่างที่มีอยู่ไปจนหมดสิ้น
“อันที่จริงฉันจะไม่รู้เรื่องเลวๆที่พ่อเธอกับเธอทำเอาไว้เลย
แต่เพราะสันดานต่ำๆที่แก้ไม่หายของเธอ
ถ้าเธอจะโทษว่าต้นเหตุของหายนะครั้งนี้ของพ่อเธอมาจากใคร ก็โทษตัวเองเถอะฮันดาวอน”
“คุณทำทั้งหมด
ก็เพื่อแก้แค้นให้มันงั้นเหรอ!!!”
ฮันดาวอนแผดเสียงร้องอีกครั้ง
เธอไม่น่าถามคำถามโง่ๆนั้นออกไปด้วยซ้ำ ผู้ชายตรงหน้าคือคนที่เธอหมายปอง
คิดอยากครอบครองเขา แต่ความจริงแล้ว คนที่ได้เขาไปครอบครองกลับเป็นคนที่เธอชิงชัง
กี่ครั้งแล้วที่ยูรินมักจะได้ทุกอย่างที่
ดาวอนต้องการ
หลังจากที่พ่อของเธอแย่งทุกอย่างมาจากพ่อของยูรินสำเร็จ
เธอคิดว่าชีวิตนี้จะไม่มีวันกลับไปพ่ายแพ้ต่ออดีตเพื่อนสนิทอีก
หากแต่สิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้มันทำให้เธอจำต้องรับรู้ความจริงที่ว่า
คนที่ไม่มีวันชนะ ก็คือเธอต่างหาก
“หึ แล้วยังไง
คุณจะตบฉันเหมือนที่ฉันตบมันอย่างนั้นเหรอ เอาสิ ตบเลย ตบให้ฉันเลือดกบปากเหมือนนังยูรินเลยสิ” หมาจนตรอกมักจะทำในสิ่งที่ไม่ใช้สมองคิดไตร่ตรองให้ดี
เธอถึงทำในสิ่งที่เรียกว่าเป็นการท้าทายคนอย่างจอนจองกุกมากจนเกินไป
เขาคิดว่าแค่การทำลายชีวิตสองพ่อลูกนี่ซะก็คงจะเพียงพอแล้ว
แต่เพราะคำพูดที่ฮันดาวอนพูดออกมามันทำให้จองกุกหวนคิดถึงภาพใบหน้าที่มีรอยฝ่ามือพาดผ่าน
และคราบเลือดสีเข้มที่ติดอยู่ที่มุมปาก
รวมถึงดวงตาที่บวมช้ำจากการร้องไห้อย่างหนักของนัมยูริน
มันทำให้เขารู้แล้วว่าสิ่งที่ทำลงไปมันอาจจะยังไม่พอ
สงสัยผู้หญิงเลวๆคนนี้แค่เจ็บที่ใจอาจจะยังไม่สำนึก
“เอาเลยสิ จะได้ให้โลกรู้ไปเลยว่า
ผู้ชายอย่างคุณทำร้ายได้แม้กระทั่งผู้หญิง
กรี๊ด...!!” ที่เธอกรีดร้อง
มันเป็นเพราะความเจ็บจากมือใหญ่ที่บีบคางของเธอโดยที่จองกุกค่อยๆออกแรงบีบมากขึ้นเรื่อยๆ
“หึ ใช่เธอพูดถูก
ผู้ชายไม่ควรทำร้ายผู้หญิง...” จองกุกยืนขึ้นก่อนจะละสายตาจากฮันดาวอน แล้วหันไปหาโดยองแทน
“เรียกเลขาหน้าห้อง
กับพนักงานหญิงอีกสองสามคนเข้ามา”
“ครับคุณเจค” ไม่ถึงนาที
โดยองก็กลับเข้ามาภายในห้องพร้อมกับเลขาสาวของฮันจองซอก กับพนักงานผู้หญิงตามที่จองกุกสั่งไป
“เปิดคลิปของยูรินให้เธอดู” จองกุกออกคำสั่งให้โดยองเปิดคลิปที่ยูรินโดนฮันดาวอนทำร้ายให้เลขาหน้าห้องดู
ขายาวค่อยๆก้าวไปหาเลขาวัยยี่สิบปลายๆ
สายตานิ่งสนิทของเขามันทำให้เธอขนลุกเกรียวขึ้นมา
“ฉันในฐานะเจ้านายคนใหม่ของเธอ”
“เอ่อ ท่านประธานต้องการให้ฉันทำอะไร
สั่งมาได้เลยค่ะ”
“งานง่ายๆ”
“ทำยังไงก็ได้...ให้ผู้หญิงที่ชื่อฮันดาวอนมีสภาพเดียวกับผู้หญิงในคลิป”
“คุณเจค!!!” ดาวอนแทบไม่เชื่อหูตัวเองเมื่อได้ยินสิ่งที่จองกุกออกคำสั่งกับอดีตเลขาพ่อเธอ
“หึ..หรือถ้าหนักกว่าได้ละก็
ฉันมีรางวัลให้เธออย่างงาม”
“กลับ” จบประโยคจอนจองกุกแค่ปรายตามองฮันคนพ่อที่อึ้งจนช็อค
จนไม่รับรู้แล้วว่าลูกสาวของตัวเองกำลังตกที่นั่งลำบากเข้าให้แล้ว
“ขอให้สนุกนะ”
ประโยคนั้นคือประโยคสุดท้ายก่อนที่จอนจองกุกเดินก้าวเท้าออกไปจากที่นี่พร้อมกับคนของเขา
เหลือไว้เพียงอดีตเลขาของพ่อเธอที่ฮันดาวอนโขกสับมาเป็นเวลาหลายเดือน
สายตาของเลขาสาวกำลังบอกฮันดาวอนว่า
ถึงเวลาที่เธอจะเอาคืนอดีตเจ้านายจอมเอาแต่ใจเสียที รวมถึงพนักงานหญิงคนอื่นๆมาชำระความ
แค้นไปพร้อมๆกับเธอด้วย
“พวกแกจะทำอะไร
พ่อคะช่วยหนูด้วย!!!”
“กรี๊ด......”
“หึ” รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏบนใบหน้าหล่อร้ายของว่าที่ผู้นำบลูอีเกิ้ลที่เดินออกมาได้ไม่ไกลอีกครั้ง
จะด่าจะว่าเขารังแกผู้หญิงก็คงจะไม่ถูกนัก เขาไม่ได้เป็นคนลงมือสักหน่อย
แค่โมโหจนพลั้งเผลอไปบีบคางยัยนั่นก็มากเกินพอแล้ว
ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่มีวันเอามือของตัวเองไปสัมผัสผู้หญิงแบบนั้นเป็นอันขาด
“แต่ถึงยังไงพวกนั้นก็ยังมีหุ้นอีก
30 เปอร์เซ็นต์นะครับ” อีกอนเอ่ยขึ้น
“หึ อะไรที่มีอยู่ในมือ
ก็เอาออกมาซะอย่าให้เหลือ”
“ครับคุณเจค
ผมจะจัดการส่งทุกอย่างที่มีให้ทุกสำนักข่าวภายในวันนี้ครับ”
“อีกไม่นานสองพ่อลูกนั่น
ก็คงจะกลับมาเหยียบแผ่นดินประเทศนี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ”
วันนี้มีแต่เรื่องให้เขาพอใจตั้งแต่เช้า
การที่ทุกอย่างเป็นไปตามภาพในหัวที่เขาวาดเอาไว้
มันคือสิ่งที่คนอย่างจอนจองกุกชื่นชอบเป็นที่สุด รสชาติของชัยชนะ
ยังคงหอมหวานสำหรับเขาเสมอ
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป
“โอ๊ย...อะไรกันเนี่ย อาทิตย์หน้าก็จะเป็นเจ้าสาวอยู่แล้ว
ทำไมยังนั่งทำหน้าบูดเป็นตูดเป็ดแบบนี้ล่ะ” อิมนายอนที่วันนี้ตั้งใจมาเยี่ยมเพื่อนสนิทเพราะความคิดถึง
ทั้งๆที่เธอก็เพิ่งเจอหน้ากันไปเมื่อสองวันก่อน
“เฮ้อ..ทำไม ก็รู้อยู่แล้วนี่...”
“ฉันรู้ว่าเธอไม่โอเคที่จะได้แต่งงานกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รักไม่ได้ชอบ
แต่เอาน่า คุณเจคก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น อดทนกลั้นใจแต่งๆไป เวลาแค่หนึ่งปี
ผ่านไปเร็วจะตาย”
“เฮ้อ...”
“หยุดถอนหายใจได้แล้วย่ะ
ฉันมีสิ่งที่จะทำให้เธออารมณ์ดีล่ะ” นายอนพูดพร้อมกับหยิบกล่องในถุงผ้าที่เธอถือเข้ามาตั้งแต่แรกขึ้นวางที่บนโต๊ะตรงหน้าเพื่อนของเธอ
แค่ยูรินมองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าสิ่งที่อยู่ภายในกล่องที่ดูหรูหราใบนี้คืออะไร
ทำไมเธอจะจำสัญลักษณ์ของแบรนด์ดังที่เคยเป็นสิ่งโปรดปรานของเธอไม่ได้
ชอบมากจนพาตัวเองไปเจอกับฮันดาวอนวันนั้นด้วย
“นี่มัน..”
“ลองเปิดดูก่อน” คนนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามทำตามที่นายอนบอก
เมื่อเธอเปิดกล่องออกมา
ก็ปรากฏกระเป๋าใบสีชมพูที่มีเพียงใบเดียวในเกาหลี และมันคือกระเป๋าใบเดียวกับที่เธออยากได้เหมือนกับฮันดาวอน
แต่ตอนนี้มันถูกวางอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
“ไม่ต้องขอบคุณฉัน
ก็รู้อยู่ว่าราคาขนาดนี้ ฉันสู้ไม่ไหว” นายอนรีบบอกเพราะกลัวว่าเพื่อนจะเข้าใจผิดว่าเธอเป็นคนซื้อให้
“แล้ว?”
“ว่าที่สามีของเธอต่างหากล่ะที่เป็นคนฝากฉันให้เอามาให้”
“อะไรนะ!!”
“คุณเจคนี่น่ารักเหมือนกันนะ
รู้ว่าเธออยากได้ เลยซื้อมาให้ เฮ้อ..ชาตินี้ฉันจะหาสามีประเสริฐแบบนี้ได้จากที่ไหน”
“เขารู้ได้ยังไง”
“ก็คงเพราะเรื่องยัยดาวอนนั่นแหละ
คุณเจคคงอยากปลอบขวัญเธอให้หายตกใจ เลยให้เป็นของขวัญล่ะมั้ง”
“ถ้ายัยฮันดาวอนรู้เข้าว่าของที่ตัวอยากได้นักหนา
กลายเป็นเธอที่ได้ครอบครอง ยัยนั่นคงร้องไห้ไปฟ้องพ่อแทบไม่ทัน” นายอนพูดราวกับเป็นเรื่องน่าขบขันสำหรับเธอ
ส่วนยูรินถึงเธอจะแปลกใจที่ว่าที่สามีซื้อกระเป๋าใบนี้ให้อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
แถมยังไม่เอามาให้ด้วยตัวเองอีกด้วย แต่เพราะความสวยล่อตาล่อใจตรงหน้ามันทำให้เธอรีบเปิดไปดูตรงสิ่งที่เป็นจุดขายสำคัญของกระเป๋าใบนี้
“เห็นมั้ย
ปักชื่อเธอลงไปแล้วจริงๆด้วย เลอค่ามาก” นายอนอดรู้สึกปลื้มใจแทนเพื่อนไม่ได้
ราวกับตัวเองเป็นคนได้รับของขวัญชิ้นนี้ด้วยตัวเอง ชื่อของเพื่อนสนิทที่ปรากฏอยู่ในกระเป๋าใบนั้นมันทำให้เธอรู้สึกว่ายูริน
คือผู้หญิงที่โชคดีที่สุด
“ว่าแต่ไม่รู้ว่าป่านนี้ยัยนั่นไปอยู่ที่ไหนนะ”
“หมายความว่าไง”
“นี่เธอไม่ได้ตามข่าวยัยนั่นกับพ่อเลยเหรอ” พอเห็นสายตาที่ว่างเปล่าของคนตรงหน้ามันทำให้นายอนเชื่อแล้วว่ายูรินยังคงไม่ทิ้งนิสัยเดิม
ซึ่งก็คือเธอจะไม่ค่อยติดตามข่าวสารบ้านเมืองสักเท่าไหร่
“อาทิตย์ก่อน
ยัยนั่นมีข่าวว่าทุจริตการสอบ จนหุ้นของเอสเคกรุ๊ปตกระเนระนาดเลย เอ่อ เธอโอเคนะ”
นายอนลืมไปว่าเอสเคกรุ๊ปคือบริษัทของพ่อของยูรินที่ถูกฮันจองซอกโกงไป
“ฉันไม่เป็นไร เล่าต่อสิ” พอได้ยินชื่อบริษัทที่เคยเป็นของพ่อ
ทำให้ยูรินยิ่งอยากรู้สิ่งที่นายอนกำลังจะบอกกับเธอมากขึ้น
“ก็พอยัยนั่นมีข่าวฉาว
ภาพลักษณ์ผู้บริหารของพ่อยัยนั่นก็แย่ตามไปด้วย ฉันพอจะจับใจความได้ว่า
มีคนอาศัยจังหวะนั้นกว้านซื้อหุ้นที่ไม่ใช่ของประธานฮันทั้งหมดเอาไว้ ตลกมั้ย
หุ้นของบริษัทที่กำลังเกิดวิกฤติ ซื้อไปทำไม ฉันก็ไม่เข้าใจ”
“แต่มันทำให้ฮันจองซอกหลุดจากตำแหน่งประธานบริหารทันที
เพราะคนที่เข้าไปช้อนหุ้นของเอสเคกรุ๊ปกลายเป็นคนที่มีเปอร์เซ็นต์ถือหุ้นมากที่สุด
หลังจากนั้นนะก็มีสารพัดข่าวฉาวที่สองพ่อลูกทำเอาไว้ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด
จนตอนนี้ทั้งสองคนหนีออกนอกประเทศไปแล้วยังไงล่ะ สมน้ำหน้า” ยิ่งคิดถึงสิ่งที่ฮันดาวอนและพ่อต้องเจอ
อิมนายอนยิ่งสะใจ
“กรรมติดจรวดจริงๆ
ทำกับคนอื่นไว้ยังไง สุดท้ายก็ได้อย่างนั้น”
“เธอรู้มั้ยว่าใครที่เข้าไปซื้อหุ้นของเอสเคกรุ๊ป” ยูรินถามด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด
ส่วนนายอนก็ได้แต่ส่ายหน้า เพราะเธอเองก็ไม่ได้ตามเรื่องต่อ
เธอรู้แค่เพียงสิ่งที่รับรู้มาจากข่าวตามหน้าหนังสือพิมพ์เท่านั้น
“มันก็น่าแปลกอยู่น้า...อยากรู้จริงๆว่าคนที่ซื้อหุ้นไป
คิดอะไรอยู่ แต่ก็ต้องขอบคุณคนคนนั้น
ที่ลงมือกำจัดสองพ่อลูกแทนเธอไปหมดแล้ว”
จริงอย่างที่นายอนพูด
หุ้นของบริษัทที่ร่วงจนต่ำเตี้ยเรี่ยดิน และความน่าเชื่อถือของประธานที่ถูกทำลายลง
ไม่น่าจะมีใครบ้าบิ่นไปซื้อมาเก็บไว้ มีแต่คนที่จะขายออกมากกว่า
ยูรินอดสงสัยไม่ได้เลยว่าคนที่ทำแบบนั้นต้องการอะไรกันแน่ และที่สำคัญ คนคนนั้นเป็นใคร
“ลองหาข้อมูลบริษัทที่จดทะเบียนกับตลาดหลักทรัพย์ดูมั้ยล่ะ
เผื่อมีการอัปเดตชื่อของประธานเอสเคกรุ๊ปคนใหม่แล้ว”
“จริงด้วย!!!”
คิดได้อย่างนั้นทั้งสองสาวจึงเดินไปยังโต๊ะทำงาน
แล้วทำการเปิดคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะตรงหน้า
อิมนายอนพิมพ์ชื่อเว็บไซต์ที่คิดว่าน่าจะมีข้อมูลที่ต้องการลงไป
“เอสเคกรุ๊ป”
“นี่ไงเจอแล้ว เอสเคกรุ๊ป
ประธานบริหารคนใหม่และผู้ถือกรรมสิทธิ์หุ้นสูงสุดก็คือ...”
“นัมคิบอม
เฮ้ย!!! นี่มันชื่อคุณอานี่นา” คุณอาที่นายอนหมายถึงก็คือนัมคิบอม พ่อของยูรินนั่นเอง
ส่วนคนที่ได้ยินตอนนี้ก็ถึงกับช็อคไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เช็กอัปเดตให้แล้วนะยูริน ข้อมูลนี้เพิ่งอัปเดตเมื่อสองวันก่อน”
“ปะ
เปล่าครับ ผมแค่จะมาบอกว่า พวกนั้นยอมขายหุ้นให้เราแล้วครับ”
“ตอนนี้ได้มาเท่าไหร่”
“ทั้งหมดครับ”
“หึ
เร็วกว่าที่คิด”
“เพราะข่าวฉาวของผู้หญิงคนนั้นด้วยครับ
ทำให้ผู้ถือหุ้นทั้งหมดยอมขายหุ้นที่มีอยู่ในมือให้เราทั้งหมด”
“หุ้นที่ตกฮวบจนราคาต่ำเตี้ยขนาดนั้น
ไม่มีใครกล้าถือเอาไว้หรอก”
“มารอดูกัน
ว่าถ้าฮันจองซอกมีหุ้นเหลือแค่ 30 เปอร์เซ็นต์ มันจะดิ้นเป็นหมาโดนน้ำร้อนลวกยังไงบ้าง”
หญิงสาวหวนนึกไปถึงสิ่งที่เธอได้ยินจอนจองกุกคุยกับโดยองในวันที่เธอกลับไปเอาของที่ลืมเอาไว้
หลังเรียนยิงปืนกับเขาเสร็จ มันจะพอเป็นไปได้มั้ยว่าสิ่งที่เธอได้ยินในวันนั้น
มันจะเกี่ยวข้องกับการที่ชื่อของพ่อเธอกลับมาเป็นเจ้าของเอสเค
กรุ๊ปอีกครั้ง
“คุณเจค!!”
“คุณเจคทำไมเหรอ” นายอนถามด้วยความตกใจเมื่อจู่ๆ
ยูรินก็เอ่ยชื่อนี้ขึ้นมา
“ตอนนี้คุณเจคอยู่ไหน”
“น่าจะอยู่ที่ห้องทำงานนั่นแหละ”
“แล้วอีกอนอยู่ที่ไหน” เธอรู้ดีว่าหากต้องการรู้ความจริงเรื่องนี้
ถ้าไปถามเจ้าตัว เธอจะไม่ได้คำตอบที่เธอต้องการแน่ๆ
เพราะถ้าเกิดว่าเขาอยากให้เธอรู้ เขาคงบอกเธอด้วยตัวเองไปแล้ว
ยูรินจึงเลือกที่จะไปถามความจริงจากคนสนิทของ
จอนจองกุกก่อนจะดีกว่า
“คุณยูริน
เรียกผมมามีอะไรเหรอครับ”
เสียงทุ้มของอีกอนเอ่ยถาม
เมื่อเดินเข้ามาถึงห้องนั่งเล่นที่มียูรินกับนายอนนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“ฉันมีเรื่องจะถาม”
“ผมตอบได้เท่าที่ตอบได้นะครับ” คิดเอาไว้ไม่มีผิด
อีกอนไม่มีทางบอกความลับของนายให้เธอรู้เป็นแน่
“ฉันจะถามคุณอีกอนแค่คำถามเดียว
คุณอีกอนไม่ต้องพูดอะไรเลย นอกจากตอบว่าใช่ กับ ไม่ใช่ ก็พอ” คนฉลาดอย่างอีกอน ดูจากสายตาของว่าที่
นายหญิง ก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าเรื่องที่เธออยากรู้คือเรื่องอะไร
จริงๆแล้วเขาคิดว่าเธอน่าจะอยากรู้เรื่องนี้เร็วกว่านี้ด้วยซ้ำ
“ครับ”
“คุณเจคคือคนที่ซื้อหุ้นของเอสเคกรุ๊ปใช่มั้ย?” อีกอนแสร้งทำหน้าตาลำบากใจเพื่อความแนบเนียน
ราวกับว่าเขาลำบากใจที่จะตอบคำถามนี้เต็มประดา แต่หากถามใจจริงของเขาแล้ว
เขาอยากจะเล่าให้หมดเปลือกเลยว่าเจ้านายของเขาทำอะไรไว้บ้างเพื่อว่าที่นายหญิงของเขา
“(-_-)(_ _)(-_-)(_ _)”
พรึ่บ
“เฮ้ย แล้วเธอจะไปไหนล่ะ” นายอนตะโกนถามเพื่อนที่วิ่งออกจากห้องไปอย่างกะทันหันจนเธอไม่ทันตั้งตัว
เมื่อได้คำตอบจากอีกอน
เธอหันไปมองหน้าของคนตัวสูงที่ยืนอยู่ไม่ไกล
และรอยยิ้มแปลกๆของเขามันนำพาความสงสัยมาให้เธออีกจนได้
เรียวขาเล็กออกวิ่งไปยังลิฟต์ตัวใหญ่
ก่อนจะกดไปยังเลขชั้นที่ 45 ซึ่งเป็นชั้นที่มีห้องทำงานของจอนจองกุกอยู่
ในหัวมีคำพูดและเหตุการณ์มากมายแล่นเข้ามาไม่ขาดสาย
“เจคเป็นคนจัดการ”
“เจคน่ะ
มันไม่ได้ใจร้ายอย่างที่หนูคิดหรอกนะ”
ผู้ชายคนนั้น
คือคนที่จัดการเรื่องการรักษาพ่อของเธอ ที่เธอแทบจะหมดหวังในการรักษาอยู่แล้ว
จนท่านฟื้นขึ้นมาราวกับปาฏิหาริย์
“ฉันไม่ปล่อยเธอตายตรงนี้หรอก”
“หัวน่ะ
ก้มลงมา จะได้ไม่โดนยิงตายไปซะก่อน”
เขาคือคนที่ใส่ใจแม้รายละเอียดเล็กๆน้อยๆ
เพื่อให้เธอปลอดภัย
“แต่ถ้าเรื่องที่พ่อฉันขอ
ไม่จำเป็น ฉันไม่ชอบฝืนใจใคร”
“แล้วฉันก็อยากจะยืนยันในสิ่งที่เพื่อนเธอคาบมาบอก
ฉันก็ไม่มีวันแตะต้องผู้หญิงที่ฉันไม่ได้รัก
เธอก็อย่าเพิ่งเสียใจว่าเธอไม่ดีพอ”
“แต่มันเป็นเพราะฉันเอง
จำเอาไว้ว่าฉันไม่ได้อยากรักผู้หญิงคนไหนทั้งนั้น”
เขาคือผู้ชายที่ตัดสินแต่เพียงภายนอกไม่ได้จริงๆ
“เอาน่า...เธอเชื่อฉันยูริน
ถ้าเธอทำให้คุณเจครักเธอได้ ปัญหาทุกอย่างก็จบ เธอช่วยครอบครัวได้
ทำในสิ่งที่นายใหญ่ขอได้อีก แถมยังได้ผัว อุ๊ปส์ ได้สามีเป็นคุณเจคอีก
ทีนี้ก็สบายไปทั้งชาติแล้ว และทำไมฉันจะไม่รู้ว่าเธอชอบผู้ชายแบบไหน”
“แบบไหน?”
“ผู้ชายจิตใจดี
ที่ปกป้องเธอได้ คนที่รักเธอเพียงคนเดียวไปตลอดชีวิต
ฉันว่านะคุณเจคก็เป็นตัวเลือกที่ดีสำหรับเธอได้เลยนะ”
“ฉันถึงได้บอกไง
ว่าถ้าเธอทำให้เขาเป็นฝ่ายกระทำกับเธอได้ละก็ มันจะหมายความว่าเขาต้องการที่จะผูกพันกับเธอยังไงล่ะ
ถ้าทำสำเร็จ การที่จะอยู่เป็นนายหญิงได้ยาวๆ ก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม”
“ใครทำ?”
“ฉันถามว่าใครมันบังอาจมาแตะต้องผู้หญิงของฉัน!!!”
“ชมไปแล้วได้อะไร”
“ก็จะได้มีกำลังใจไงคะ”
“หึ
อยากได้กำลังใจจากฉัน?”
“อยากได้สิคะ”
“ฝึกป้องกันตัวเองเอาไว้
จะได้ไม่ตายง่ายๆ”
“คุณเจคนี่น่ารักเหมือนกันนะ
รู้ว่าเธออยากได้ เลยซื้อมาให้ เฮ้อ..ชาตินี้ฉันจะหาสามีประเสริฐแบบนี้ได้จากที่ไหน”
“ก็พอยัยนั่นมีข่าวฉาว
ภาพลักษณ์ผู้บริหารของพ่อยัยนั่นก็แย่ตามไปด้วย ฉันพอจะจับใจความได้ว่า มีคนอาศัยจังหวะนั้นกว้านซื้อหุ้นที่ไม่ใช่ของประธานฮันทั้งหมดเอาไว้
ตลกมั้ย หุ้นของบริษัทที่กำลังเกิดวิกฤติ ซื้อไปทำไม ฉันก็ไม่เข้าใจ”
“แต่มันทำให้ฮันจองซอกหลุดจากตำแหน่งประธานบริหารทันที
เพราะคนที่เข้าไปช้อนหุ้นของเอสเคกรุ๊ปกลายเป็นคนที่มีเปอร์เซ็นต์ถือหุ้นมากที่สุด
หลังจากนั้นนะก็มีสารพัดข่าวฉาวที่สองพ่อลูกทำเอาไว้ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด
จนตอนนี้ทั้งสองคนหนีออกนอกประเทศไปแล้วยังไงล่ะ สมน้ำหน้าจริงๆ”
“มันก็น่าแปลกอยู่น้า...อยากรู้จริงๆว่าคนที่ซื้อหุ้นไป
คิดอะไรอยู่ แต่ก็ต้องขอบคุณคนคนนั้น ที่ลงมือกำจัดสองพ่อลูกแทนเธอไปหมดแล้ว”
เขาทำให้เธอรู้ว่า
‘ผู้ชายใจดี’ ไม่จำเป็นที่จะต้องสรรหาคำพูดสวยหรู
หรือแสดงออกว่าเขาทำอะไรเพื่อเธอบ้าง หากแต่เขาทำให้เธอสัมผัสได้ว่า
เขาพร้อมที่จะปกป้องเธอแม้ว่าเธอจะไม่ได้รับรู้ในสิ่งที่เขาทำเลยก็ตาม
“ใช่แล้ว ต้องเป็นเขาแน่ๆ” ริมฝีปากชมพูขยับพูดกับตัวเองขณะที่วิ่งออกจากลิฟต์
เพราะมันได้มาหยุดอยู่ยังชั้นที่เป็นจุดหมายของเธอแล้ว
ยิ่งคิดทบทวนทุกเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างเธอกับเขา
มันทำให้ใจเต้นแรงไปกับคำถามมากมายที่เกิดขึ้นกับตัวเอง
จะเป็นการคิดเข้าข้างตัวเองมากไปมั้ย? หากจะคิดว่า เขาทำทั้งหมดนี้ เพื่อเธอ...
จะเสี่ยงเกินไปหรือไม่? ถ้าเธอจะเชื่อคำพูดของนายอน
แล้วฝากชีวิตเอาไว้กับมาเฟียเช่นเขา
แล้ววันหนึ่งเธอจะเจ็บปวดรึเปล่า? หากจะวางหัวใจดวงนี้ไว้ในมือของผู้ชายคนนั้น
และจะเห็นแก่ตัวเกินไปมั้ย? ถ้าเธอมีความคิดที่จะทำให้การแต่งงานกำมะลอครั้งนี้เป็นเรื่องจริง
คำตอบของคำถาม
เธอไม่อาจรู้ได้ในเวลานี้ แต่เธอไม่ได้สนใจมันอีกแล้ว
เพราะสิ่งสำคัญในเวลานี้คือร่างสูงที่กำลังยืนอ่านแฟ้มเอกสารอย่างตั้งอกตั้งใจ
ได้ละสายตาจากงานตรงหน้า
แล้วเงยหน้าขึ้นมาจ้องมองร่างบางที่ไม่รู้ว่าไปรีบร้อนมาจากไหนกัน ถึงยืนหอบไปพลางจ้องมองเขาไม่วางตาอยู่ในตอนนี้
มาเฟียหนุ่มเอียงคอมองคนที่จู่ๆก็เปิดประตูเข้ามาในห้องของเขาโดยที่ยังไม่ได้ขออนุญาตด้วยซ้ำ
มาถึงก็เอาแต่จ้องเอาจ้องเอา จนคนถูกดวงตาสวยหวานจับจ้องเริ่มทำตัวไม่ถูก
“มีอะไร?” เขาตัดสินใจเอ่ยถามออกไปเพราะคนตัวเล็กไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักที
“ฉันเห็นแล้ว”
“เห็นอะไร?”
“เห็นว่าชื่อพ่อของฉันกลับมาเป็นประธานเอสเคกรุ๊ปอีกครั้ง” นัมยูรินพูดไปพร้อมกับเท้าที่ก้าวเข้าไปใกล้คนตัวสูงมากขึ้นทุกที
“เหรอ ยินดีด้วย” ทำไมหญิงสาวจะดูไม่ออกว่ามาเฟียหนุ่มแสร้งพูดกวนประสาทเพื่อกลบเกลื่อนสิ่งที่เขาทำลงไปอยู่
“ฉันรู้แล้วว่า
คนที่ทรยศพ่อของฉัน ตอนนี้เป็นยังไง”
“ฉันเห็นแล้วว่า
คนที่ทำร้ายฉัน วันนี้ต้องเจอกับอะไรบ้าง”
“รู้มากเกินไปรึเปล่า” จองกุกถามด้วยเสียงที่พยายามปรับให้มันเรียบนิ่งที่สุด
“ใช่ค่ะ ฉันรู้ แล้วฉันก็รู้อีกด้วยว่าทั้งหมดนั้น...” ร่างบางหยุดยืนอยู่ตรงหน้าจอนจองกุกในระยะที่ใกล้ชิดเขามากกว่าทุกครั้ง
ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ยัยตัวเล็กไม่เห็นจะกล้าเข้าใกล้เขาเลยสักครั้งหากเขาไม่เป็นฝ่ายเข้าหาก่อน
แล้ววันนี้นึกยังไงขึ้นมา หรืออะไรดลจิตดลใจให้พูดแบบนั้นออกมา
รวมถึงไอ้ท่าทีที่แปลกตาของเธอ
มันทำให้จอนจองกุกไม่รู้จะต้องปั้นหน้านิ่งยังไงแล้ว
“ทั้งหมดนั้นทำไม”
“ทั้งหมดนั้น คุณเป็นคนทำ”
“!!!” ชายหนุ่มวัยยี่สิบห้าปีที่กำลังถูกดวงตากลมโตจ้องมองอย่างจับผิดไม่พอ
ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าเด็กนี่ไปเอาความกล้าที่ไหนมาถึงได้กล้าจ้องมองเขาตรงๆแบบนี้กัน
“ใช่แล้วจะทำไม
ฉันไม่ได้ทำเพื่อเธอหรอกนะ แค่ช่วงนี้เซ็งๆเลยอยากหาอะไรสนุกๆทำก็แค่นะ OxO”
ปึ่ก
แฟ้มสีดำร่วงลงกระทบกับพื้นห้อง
เหตุด้วยมือหนาที่เกิดอ่อนแรงขึ้นมาอย่างกะทันหัน มันเป็นเพราะเขารับรู้ได้ถึงความนุ่มนิ่มของกลีบปากสีสวยที่กำลังประทับอยู่ที่อวัยวะเดียวกันของเขา
ทำเอาร่างสูงเกิดอาการตกใจจนสติล่องลอยไปยังที่แสนไกล
เขากำลังคิดไม่ตกว่าตอนนี้มันเกิดอะไรกับตัวเขากันแน่
ในเวลานี้เขารับรู้ได้อยู่สองสิ่ง หนึ่งก็คือความอุ่นจากริมฝีปากเล็กที่กำลังครอบครองเรียวปากหนาของเขาอยู่
สองคือสิ่งที่อยู่ภายในอกด้านซ้ายของเขา
มันกำลังเต้นรุนแรงราวกับต้องการประท้วงอะไรสักอย่างจนกลัวว่ามันจะระเบิดออกมาเต้นอยู่ภายนอก
และในที่สุด
หัวสมองอันชาญฉลาดของจอนจองกุก มาเฟียหนุ่มโสดวัยยี่สิบห้าปี ก็ประมวลผลได้แล้วว่า
สิ่งที่เจ้าของริมฝีปากที่อ่อนนุ่มราวกับเยลลี่ที่เขาเคยลิ้มรสมันเมื่อครั้งเยาว์วัยทำอยู่มันคืออะไร
‘เธอกำลังจูบเขา’
ระหว่างที่สมองก็คิดไป
มือหนาค่อยๆเคลื่อนไปโอบแผ่นหลังบางเอาไว้โดยที่เจ้าของมือไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ แต่เขาหาคำตอบได้หลังจากที่ยูรินถอนกลีบปากบางออกไปแล้ว
หญิงสาวที่พวงแก้มทั้งสองข้างขึ้นสีแดงระเรื่อ กำลังจ้องมายังใบหน้าหล่อเหลาที่เหมือนไม่มีทีท่าว่าจะยอมแพ้เธอเลย
โดยเฉพาะความแดงระเรื่อที่ปรากฏบนใบหน้าที่กำลังขมวดคิ้วของจอนจองกุก
“เธอ!”
“ทำอะไรของเธอ!” คนที่เพิ่งรวบรวมสติสตังได้
เอ่ยถามออกไปในที่สุด
“ฉัน อยากขอบคุณคุณ”
“ขอบคุณฉัน?”
“เรื่องอะไร?”
“เรื่องที่คุณซื้อหุ้นคืนมาให้พ่อของฉัน” จองกุกนิ่งไปชั่วครู่
เพื่อเรียกสติให้กลับมาจนครบถ้วนสมบูรณ์ ก่อนจะพูดบางอย่างต่อ
“ที่บ้านเธอ
คงสอนให้ขอบคุณแบบนี้เองสินะ”
นัมยูรินเดาไม่ออกเลยว่าจองกุกกำลังรู้สึกยังไงกับการที่เธอจูบเขาก่อนแบบนี้
เขาเหมือนจะขัดเขินอยู่ในทีแรก แต่กลับปรับสีหน้าเป็นเรียบนิ่งได้อย่างรวดเร็ว
หรือว่าเขากำลังไม่พอใจที่เธอจูบเขา
คนตรงหน้ายังคงเป็นคนที่เธอไม่อาจคาดเดาได้เลยว่าเขาคิดอะไรอยู่
แต่เธอก็รู้ตัวเองดีว่าเหตุผลที่เธอเป็นฝ่ายจูบชายหนุ่มก่อนแบบนี้ มันไม่ใช่เรื่องปกติสำหรับเธอเลย มันเป็นเพราะเธอตัดสินใจแล้วว่าจะเปิดใจให้กับคนตรงหน้าดู ไม่ใช่เพียงเท่านั้น อีกเหตุผลหนึ่งที่สำคัญกว่าก็คือ เธอตั้งใจเอาไว้แล้วว่า เธอจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้หัวใจของมาเฟียจอมดุคนนี้มาครอบครอง
วันนี้เขาอาจจะยังไม่ได้รักเธอ
แต่เธอจะทำทุกอย่างให้วันนั้นมาถึงให้จงได้
“กระเป๋านั่นเห็นรึยัง” ในที่สุดก็มีคำถามออกมาจากปากของคนตรงหน้า
ทำให้ยูรินพอจะโล่งใจขึ้นมาได้บ้าง ว่าเขาอาจจะไม่ได้กำลังโกรธเธออยู่ หรือโกรธ
แต่เพียงแค่กำลังหาทางเฉไฉจากสิ่งที่เธอทำกับเขาไปเมื่อครู่
“คะ? เอ่อ..เห็นแล้วค่ะ”
“เรื่องยิงปืน ยิงเป็นรึยัง”
“ฉันจำสิ่งที่คุณสอนได้ทั้งหมดแล้ว
อีกไม่นานฉันต้องยิงได้ดีขึ้นแน่นอนค่ะ”
“หมอที่ฉันหามารักษาพ่อเธอ...”
“เพราะหมอที่คุณหามา
พ่อฉันอาการดีวันดีคืนเลยค่ะ” หญิงสาวตอบออก
ไป ตามที่จองกุกพูดออกมา โดยที่เธอไม่เข้าใจว่าที่เขาพูดออกมาทั้งหมดนี้เพื่ออะไร
“แล้ว....”
“แล้วอะไรเหรอคะ?”
“ไม่คิดจะขอบคุณฉันแล้วเหรอ?”
100%
End EP:08
รู้สึกว่าคุณมาเฟียจะชอบให้น้องขอบคุณนะคะ
ฝาก สตรีมเเท็ก #พี่เจคใจเย็น ด้วยน้า
ชื่อทางการติดต่อไรท์
twt : @Lilyn_T_V
Facebook group : Lilyn-Fic
ความคิดเห็น