คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chaper 2 :: HunHan
Chaper 2 :: HunHan
07.30 น.
ก๊อกๆ!~
“ผมเอาข้าวต้มกุ้งมาให้ ^^” เซฮุนเปิดประตูพร้อมถือข้าวต้มกุ้งร้อนๆเข้ามาในห้องของลู่ฮานด้วยใบหน้ายิ้มแย้มให้คนร่างเล็กที่นอนโทรมไม่สบายอยู่บนเตียง
“ขอบใจนะ” ลู่ฮานเอ่ยขึ้นเบาๆอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่ที่เตียงนอนของเค้าเอง
“เดี๋ยวผมป้อนให้นะฮะ” เซฮุนลากเก้าอี้ของโต๊ะทำงานลู่ฮานมานั่งข้างเตียงแล้วตักข้าวต้มกุ้งในถ้วยมาเป่าให้หายร้อน
“อื้อ” ลู่ฮานนอนมองใบหน้าสดใสของเซฮุนที่กำลังเป่าข้าวต้มกุ้งอย่างตั้งใจ มันทำให้ลู่ฮานนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก่อน..
ก๊อกๆ!~
“เซฮุนไปกินข้าวเย็นได้แล้วนะ” ลู่ฮานยืนเคาะประตูห้องของเซฮุนหลังที่ลู่ฮานและเซฮุนกลับจากไปกินชานมไข่มุกด้วยกัน เค้าทั้งสองก็แยกย้ายกันเข้าห้องจนถึงเวลานี้
“เซฮุน~ นายหลับอยู่เหรอ” ลู่ฮานยังพยายามตะโกนเรียกเซฮุนอยู่หน้าห้องเช่นเดิมแต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากเซฮุนเลย
“ยืนทำไรอยู่หน้าห้องฉันน่ะลู่ฮาน - -*” ซูโฮที่เดินโยนกุญแจห้องอยู่ในมือไปมาถามลู่ฮานด้วยความสงสัยว่าลู่ฮานมายืนทำอะไรอยู่หน้าห้องของเค้า
“ฉันมาเรียกเซฮุนไปกินข้าวน่ะ เซฮุนหลับอยู่เหรอ”
“ไอ้เซฮุนมันไม่อยู่ที่ห้องหรอก มันออกไปข้างนอกนานแล้วมันไม่ได้บอกนายเหรอ ฉันนึกว่ามันไปกับนายซะอีก” ซูโฮยืนอธิบายให้ลู่ฮานฟังอย่างงงๆเพราะปกติซูโฮจะเห็นลู่ฮานกับเซฮุนอยู่ด้วยกันตลอดเวลา แล้วทำไมตอนนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันหล่ะ?
“ออกไปข้างนอกเหรอ? ทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลยนะ” ลู่ฮานบ่นกับตัวเองเบาๆ แล้วเดินผ่านซูโฮไปโดยไม่กล่าวลา
“เฮ้ย! นี่มันฝนตกอยู่นะ นายจะออกไปตามหาเซฮุนงั้นเหรอ - -*” ซูโฮตะโกนตามหลังลู่ฮานไป แต่ลู่ฮานคงจะไม่ได้ยินเพราะเค้าเดินออกไปไกลแล้ว
“เฮ้อ~~~ พวกนายนี่จริงๆเลย คนโสดไม่เข้าใจ! –O-” ซูโฮบ่นกับตัวเองอย่างเซงๆพร้อมไขประตูห้องตัวเอง
นายไปไหนกันนะเซฮุน..
ลู่ฮานเดินตากฝนที่กำลังตกอย่างหนักเพื่อตามหาเซฮุน ลู่ฮานเดินดูตามร้านค้าใกล้ๆกับหอพักอย่างเหนื่อยล้าแต่กลับไม่เจอแม้แต่เงาของเซฮุนเลย แต่ลู่ฮานก็ยังพยายามเดินหาต่อไปทั้งที่ไม่รู้ว่าเซฮุนอยู่ไหน
หลังจากที่เดินตากฝนอยู่นานลู่ฮานก็หยุดนั่งพักตรงม้านั่งหน้าร้านกาแฟอย่างอ่อนล้า น้ำตาของลู่ฮานเริ่มไหลอาบแก้มปะปนกับสายฝนโดยไม่รู้ตัว หัวใจของเค้าเต้นแรงอย่างไร้สาเหตุสมองก็เริ่มคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆว่าทำไมเค้าต้องตามหาเซฮุนแบบนี้..
มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันนะ..
ตอนนี้ลู่ฮานเหมือนเริ่มจะหมดสติเพราะตากฝนตั้งนานแล้ว เปลือกตาของลู่ฮานเริ่มจะปิดลงเรื่อยๆทั้งที่น้ำตายังไหลอยู่ไม่หยุด
“ลู่ฮานฮยอง..” เป็นคำสุดท้ายที่ลู่ฮานได้ยินจากใครบางคนแล้วตัวเองก็หลับหมดสติไป
“ลู่ฮานฮยอง”
“ลู่ฮานฮยอง!!”
“เฮ้ย! นายมาตะโกนใส่หูฉันทำไม - -*”
“ผมเรียกฮยองตั้งนานแล้วนะ - -* เห็นฮยองนอนเม่อๆเป็นอะไรรึเปล่าฮะ” เซฮุนถามลู่ฮานด้วยความเป็นห่วงพร้อมป้อนข้าวต้มกุ้งที่เป่าจนเย็นแล้วใส่ปากลู่ฮาน
“เอ่อ..เปล่าน่ะ” ลู่ฮานตอบทั้งที่ปากยังเคี้ยวข้าวต้มกุ้งอยู่ในปาก ที่แท้เค้ากำลังนึกถึงเรื่องเมื่อคืนก่อนนี่เองที่ทำให้เค้าต้องมานอนไม่สบายอยู่อย่างนี้
“เซฮุนฉันมีอะไรจะถาม”
“มีอะไรเหรอฮะ ^^”
“เมื่อคืนก่อนที่ฉันหมดสติอยู่หน้าร้านกาแฟใครพาฉันกลับมาส่งที่ห้องเหรอ” ลู่ฮานถามเซฮุนด้วยสีหน้าอยากรู้ จนถึงวันนี้ลู่ฮานยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนพาเค้ากลับมาที่ห้องของตัวเองเพราะหลังจากกลับมาลู่ฮานก็นอนหมดสติไปตั้งหนึ่งวันเต็มตื่นมาก็มีเซฮุนเนี่ยแหละที่ค่อยดูแลแบบไม่ห่างเลยไม่มีโอกาสที่จะถามออกไป
“เอ่อ.. คือ..” เซฮุนดูตกใจกับคำถามของลู่ฮานเลยทำให้พูดติดๆขัดๆ
“ใครหรอ”
“ผมเอง” เซฮุนตอบเสร็จก็ก้มหน้าลงอย่างเสียใจที่ตัวเองเป็นคนทำให้ลู่ฮานไม่สบาย
“หะ? เป็นไปได้ไง” ลู่ฮานพูดกับตัวเองเบาๆอย่างตกใจกับคำตอบของเซฮุน
“ตอนที่ผมเดินออกมาจากร้านกาแฟผมก็เห็นฮยองนั่งหมดสติอยู่ม้านั่งหน้าร้านเลยพาฮยองกลับมาที่ห้อง ฮยองรู้มั้ยว่าผมเป็นห่วงฮยองขนาดไหน ทำไมฮยองต้องออกไปตามหาผมด้วย!” เซฮุนพูดทั้งที่น้ำตาเริ่มคลอแต่เซฮุนก็พยายามที่จะไม่ให้มันไหลออกมาเพราะกลัวลู่ฮานจะเป็นห่วง
“นายรู้? คือฉัน.. ฉันขอโทษที่ทำให้นายเป็นห่วง ฮึกๆ ฮือๆ~~” ลู่ฮานปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมาอย่างเสียใจที่ตัวเองทำให้เซฮุนเป็นห่วง แต่ลู่ฮานเองก็เป็นห่วงเซฮุนไม่ใช่น้อยถึงออกไปตามหาในขณะที่ฝนตกแบบนั้น
“ไม่เป็นไรฮะแต่ฮยองอย่าทำแบบนี้อีกนะ เพราะผมเป็นห่วง” เซฮุนวางข้าวต้มกุ้งที่พื้นแล้วยกตัวลู่ฮานที่นอนร้องไห้มาซบอกตัวเองอย่างเป็นห่วงพร้อมลูบหัวลู่ฮานเบาๆ
“นายอย่าไปจากฉันอีกนะ ได้โปรด.. ฮึกๆ ฮือๆ~” ลู่ฮานร้องไห้ออกมาอย่างรุนแรงในอ้อมอกของเซฮุน
“ผมสัญญาว่าจะไม่ไปไหน” เซฮุนกอดและลูบหัวลู่ฮานเบาๆกลับอย่างอ่อนโยน
ลู่ฮานหยุดร้องไห้และหลับคาอ้อมอกของเซฮุนอย่างอ่อนล้ากว่าเดิม เซฮุนเลยวางลู่ฮานให้นอนที่เตียงและห่มผ้าห่มให้ลู่ฮานอย่างเรียบร้อย พร้อมนั่งมองใบหน้าของลู่ฮานที่นอนหลับพริ้มอยู่บนเตียงด้วยใบหน้าที่เป็นห่วงลู่ฮาน
“ผมสัญญาว่าจะไม่ไปไหน ผมรักฮยองนะครับ..” เซฮุนเอ่ยขึ้นเบาๆแล้วก้มจูบที่หน้าผากของลู่ฮานทั้งที่ลู่ฮานยังนอนหลับอยู่โดยไม่รู้ตัว..
Talk
มาอัพคู่ฮุนฮานแล้วจ้าาา >< มีใครรอคู่นี่อยู่บ้าง
ฮ่าๆ ๆ - -* สงสัยจะไม่มีใครรอ คู่อื่นรอไปก่อนนะจ้ะ
พอดีไรท์เตอร์คิดออกแต่เรื่องของฮุนฮาน>< เลยแต่ง
แล้วอัพซะเลย -0- สั้นหน่อยนะเพราะคิดได้แค่นี้จริงๆ
อ่านแล้ว "เม้น" ด้วยนะจ้ะ
ความคิดเห็น