ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : สายสัมพันธ์มิตรภาพ : ขอบคุณนายมากนะที่ช่วยให้วันนี้มีเรา .
เรื่องโดย
แก๊ง hunter : cilluo ( ตอน 9 )
---------------------------------------------------------------------------------------------
ความรู้สึก…. บางครั้งก็เป็นเหมือนสิ่งที่สะท้อนทุกอย่าง….
ความรู้สึก….บางครั้งก็ทำให้เราเจ็บปวดอยู่กับอดีตอันเลวร้าย….
ความรู้สึก…. บางคน็ทำให้คนที่ไร้ความรู้สึกบางคนมีหัวใจ….
ความรู้สึก…. จะทำให้ฉันเป็นเหมือนกับคิลงั้นหรือ ?
ทำไมกัน….
ณ ปัจจุบัน
ลมหนาวพัดพาละอองดอกหญ้าปลิวไสวท่ามกลางท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง….
ที่บ้านของตะกูลนักฆ่าในเงามืดที่โด่งดัง….
บ้านตะกูลโซลดิ๊ก
บ้านที่ได้สูญเสียนักฆ่าฝีมือดีไปสามนาม….
คนสำคัญของครอบครัว…. สามคน….
และดูเหมือนว่าจะมีหนึ่งนามที่ย่างก้าวกับมา….
บางทีอาจมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป….
“ เฮ้! ไอจัง แกจะนอนไปถึงไหนวะ! ”
ณ คุกโซลดิ๊ก ที่ที่ นักฆ่าร่างหนึ่งโดนตรึงไว้ เช่นเดียวกับที่น้องชายของเขาเคยประสบมา….
บาดแผลนับร้อยทั่วร่าง รอยไหม้ตามตัวมากมาย และเต็มไปด้วยรอยของตะปูอีกนับไม่ถ้วนที่ถูกถอดถอนไป….
“ อ้าว…. เช้าแล้วหรอ? กี่โมงแล้วล่ะมิลกี้ ” ผู้ที่ถูกแขวนร่างไว้กล่าว เหมือนกับผู้ที่เพิ่งตื่นนอนจากเตียงโดยนอนฝันดี พร้อมที่จะจิบชาร้อนๆ และฟังเพลงในยามเช้า….
“ ยังจะทำปากดีอีกไอจัง ทั้งคิล ทั้งแก ทั้งคัลโต้ เป็นอะไรกันไปหมดนะ! ” ร่างอ้วนเอ่ยอย่างเสียอารมณ์
“ หม่ามี้ล่ะ…. หม่ามี้ไปไหนหรอมิกกี้? ” ผู้ที่ถูกแขวนกล่าวโดยไปสนใจคำพูดที่หาเรื่อง….
เพี๊ยะ!? เพี๊ยะๆๆๆ ….
“ ไม่ต้องมานอกเรื่อง แม่น่ะเสียใจมากรู้มั๊ย! แม่อุตส่าห์หวังในตัวแก ให้แกเป็นมือดีที่สุด…. ฝากน้องๆไว้กับแก! แม่เสียใจมากแม่ผิดหวังในตัวแกมาก…. ” ร่างอ้วนตะโกนอย่างโมโห โดยที่เอาแส้ฟาดโดยไม่ขาดสาย
“ คอยดูเถอะฉันจะสั่งคนไปเก็บไอ้นั่นซะ…. ไอ้ตัวตลกที่บอกว่าจะมาขอพบแกในฐานะเพื่อนนั่น…. ”
“ แค่ฉันโทรไปแค่นั้นก็จบแล้ว…. ”
ร่างอ้วนกล่าวด้วยท่าทีที่กวนโมโห โดยที่ไม่รู้นั้นจะทำให้ผู่ที่อยู่เบื้องหน้านั้นจะรู้สึกเช่นไร…. ไม่สินึกไม่ถึงมากกว่าจึงทำแบบนั้นได้โดยไม่รู้….
วาจานั้น…. คำพูดแบบนั้น…. มือถือในมือที่จะออกคำสั่งกับคนนับร้อย ให้สังหารเป้าหมายได้ทันที….
ทันใดนั้น !
ครึ่ก…. โครม!?
โซ่ที่พันธนาการแขนเขาไว้ข้างหนึ่ง ถูกดึงลงมาอย่างง่ายดายพร้อมกับอิฐผนังห้องที่ร่วงกราวลงมา….
“ ฉันน่ะ! ก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะมิลกี้…. ”
ดวงตาที่ปกติมองดูไร้ความสึก ดวงตาสีดำรัตติกาล…. ดวงตาของซาตานที่โกธรเกรี้ยว…. ออโรร่ามหาศาลที่ถูกปล่อยออกมาพร้อมจิตสังหาร ฉายแววความตายอยู่เบื้องหน้าของผู้ที่สบดวงตานั้น….
“ ห้ามยุ่งกับเขาเด็ดขาด… หากว่านายยังอยากมีลมหายใจต่อไป…. ” ดวงตารัตติกาลกล่าว….
“ ไอจัง…. นายมันบ้าไปแล้ว เหมือนกับคิลพวกนายมันเป็นอะไรกันไปหมด…. ” มิลกี้เอ่ยก่อนที่จะวิ่งนี้ออกมาจากห้องนั้น
“ ฉันจะไปฟ้องแม่เรื่องของนาย…. จำไว้นะฉันไม่ยอมที่จะเสียพี่ไปอีกคนแล้ว! ”
…
“ ฮิโซกะ…. นายเองหรอ ” อิรูมิกล่าวอย่าใจเย็น แม้หน้าจะไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกก็ตาม
“ ไงไอจัง ! ” มายากร สหายเก่ากล่าวทักทายเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน….
ร่างกายที่มอมแมมเต็มไปด้วยเหงื่อและคราบเลือด…. เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งเหมือนผ่านการถูกทำร้ายมากมาย…..
ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น…. ใบหน้ายิ้มแย้มที่ได้เจอเพื่อนรักทำให้ไม่รู้สึก ถึงความเจ็บปวดนั้น
“ วันนี้นายดูไม่ได้เลยนะ…. ” อิรูมิกล่าวทั้งที่ถูกแขวน
“ ก็พอพอกันนั่นหละ…. ” ฮิโซกะกล่าวพลางปลดสิ่งที่พันธาการร่างของเพื่อนนั้นลงมา ทีละชิ้น…. ใบหน้าที่ไม่ปรากฎให้หลายๆคนให้เห็น…. แต่เป็นภาพที่จะตรึงอยู่ในใจของทั้งคู่ตลอดไป….
ถึงแม้จะเป็นการพบเจอกันในสภาพที่แปลกประหลาด…. การทักทายที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร….
แต่ภาพๆ นั้น….
ภาพของสายสัมพันธ์มิตรภาพ….
แสงสาดส่องเข้ามาตามลูกกรงเหล็ก ทอดปรายกระทบถึงสองร่างนั้น…. ละอองหญ้าที่ถูกพัดพาเข้ามาตามกระแสลมอุ่น….
มิตรภาพที่ไม่อาจพังทลายได้….
“ คิดยังไงถึงมาที่นี่…. นึกยังไงถึงมาที่บ้านชั้นนายก็รู้ว่ามันอันตราย…. “ นัยตารัตติกาลกล่าวขณะถูกประครองร่างไว้โดยสหาย….
“ ก็เป็นห่วงนายนี่นา…. “ มายากรสหายเก่าตอบกลับ….
“ … “
“ คงถูกเล่นงานมาหนักเลยล่ะสิ. ทำไมนายไม่ตอบโต้ล่ะแค่นั้นไม่ใช่คู่มือนายไปใช่หรอ… “ นัยตารัตติกาลพูดต่อระหว่างถูกประคองเดินออกนอกประตูบ้าน
“ ก็ฉันมาที่นี่ก็เพื่อมาพบนาย…. มาพานายไปหาน้องนายตามสัญญาไง สัญญาที่นายเคยขอร้อง…. “ ฮิโซกะตอบ
“ ฮิโซกะ…. “ อิรูมิก่าวด้วยสีหน้าปราบปลื้ม สีหน้าที่ไม่เคยแสดงมาก่อน….. ความรู้สึกที่ไม่เคยได้สัมผัสนึกถึง….
ใช่สิ…. บางทีความรู้สึกเกิดขึ้นเพราะฉันได้รู้จักสิ่งนั้นก็ได้….
รู้จักกับมิตรภาพ….
“ ขอบใจนายมากนะ…. นายเลิกฆ่าคนเถอะฮิโซกะ…. “ อิรูมิกล่าวกับสหายตน
“ ก็ฉันบอกแล้วไง…. ฉันมาทำตามที่เคยสัญญาไว้…. สัญญาที่เคยให้ไว้…. “ สหายอีกคนกล่าว….
“ ขอบคุณนะ…. “
ใช่สิ….
ขอบคุณนายมากนะ…. ขอบคุณนายจริงๆ…..
ขอบคุณที่นายช่วยให้ฉันมีวันนี้….
ขอบคุณที่ช่วยให้วันนี้มีเรา….
ขอบคุณจริงๆ….
+++++++++++++++++++++++++++++++
จบตอน 9
แก๊ง hunter : cilluo ( ตอน 9 )
---------------------------------------------------------------------------------------------
ความรู้สึก…. บางครั้งก็เป็นเหมือนสิ่งที่สะท้อนทุกอย่าง….
ความรู้สึก….บางครั้งก็ทำให้เราเจ็บปวดอยู่กับอดีตอันเลวร้าย….
ความรู้สึก…. บางคน็ทำให้คนที่ไร้ความรู้สึกบางคนมีหัวใจ….
ความรู้สึก…. จะทำให้ฉันเป็นเหมือนกับคิลงั้นหรือ ?
ทำไมกัน….
ณ ปัจจุบัน
ลมหนาวพัดพาละอองดอกหญ้าปลิวไสวท่ามกลางท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง….
ที่บ้านของตะกูลนักฆ่าในเงามืดที่โด่งดัง….
บ้านตะกูลโซลดิ๊ก
บ้านที่ได้สูญเสียนักฆ่าฝีมือดีไปสามนาม….
คนสำคัญของครอบครัว…. สามคน….
และดูเหมือนว่าจะมีหนึ่งนามที่ย่างก้าวกับมา….
บางทีอาจมีบางอย่างที่เปลี่ยนไป….
“ เฮ้! ไอจัง แกจะนอนไปถึงไหนวะ! ”
ณ คุกโซลดิ๊ก ที่ที่ นักฆ่าร่างหนึ่งโดนตรึงไว้ เช่นเดียวกับที่น้องชายของเขาเคยประสบมา….
บาดแผลนับร้อยทั่วร่าง รอยไหม้ตามตัวมากมาย และเต็มไปด้วยรอยของตะปูอีกนับไม่ถ้วนที่ถูกถอดถอนไป….
“ อ้าว…. เช้าแล้วหรอ? กี่โมงแล้วล่ะมิลกี้ ” ผู้ที่ถูกแขวนร่างไว้กล่าว เหมือนกับผู้ที่เพิ่งตื่นนอนจากเตียงโดยนอนฝันดี พร้อมที่จะจิบชาร้อนๆ และฟังเพลงในยามเช้า….
“ ยังจะทำปากดีอีกไอจัง ทั้งคิล ทั้งแก ทั้งคัลโต้ เป็นอะไรกันไปหมดนะ! ” ร่างอ้วนเอ่ยอย่างเสียอารมณ์
“ หม่ามี้ล่ะ…. หม่ามี้ไปไหนหรอมิกกี้? ” ผู้ที่ถูกแขวนกล่าวโดยไปสนใจคำพูดที่หาเรื่อง….
เพี๊ยะ!? เพี๊ยะๆๆๆ ….
“ ไม่ต้องมานอกเรื่อง แม่น่ะเสียใจมากรู้มั๊ย! แม่อุตส่าห์หวังในตัวแก ให้แกเป็นมือดีที่สุด…. ฝากน้องๆไว้กับแก! แม่เสียใจมากแม่ผิดหวังในตัวแกมาก…. ” ร่างอ้วนตะโกนอย่างโมโห โดยที่เอาแส้ฟาดโดยไม่ขาดสาย
“ คอยดูเถอะฉันจะสั่งคนไปเก็บไอ้นั่นซะ…. ไอ้ตัวตลกที่บอกว่าจะมาขอพบแกในฐานะเพื่อนนั่น…. ”
“ แค่ฉันโทรไปแค่นั้นก็จบแล้ว…. ”
ร่างอ้วนกล่าวด้วยท่าทีที่กวนโมโห โดยที่ไม่รู้นั้นจะทำให้ผู่ที่อยู่เบื้องหน้านั้นจะรู้สึกเช่นไร…. ไม่สินึกไม่ถึงมากกว่าจึงทำแบบนั้นได้โดยไม่รู้….
วาจานั้น…. คำพูดแบบนั้น…. มือถือในมือที่จะออกคำสั่งกับคนนับร้อย ให้สังหารเป้าหมายได้ทันที….
ทันใดนั้น !
ครึ่ก…. โครม!?
โซ่ที่พันธนาการแขนเขาไว้ข้างหนึ่ง ถูกดึงลงมาอย่างง่ายดายพร้อมกับอิฐผนังห้องที่ร่วงกราวลงมา….
“ ฉันน่ะ! ก็มีความรู้สึกเหมือนกันนะมิลกี้…. ”
ดวงตาที่ปกติมองดูไร้ความสึก ดวงตาสีดำรัตติกาล…. ดวงตาของซาตานที่โกธรเกรี้ยว…. ออโรร่ามหาศาลที่ถูกปล่อยออกมาพร้อมจิตสังหาร ฉายแววความตายอยู่เบื้องหน้าของผู้ที่สบดวงตานั้น….
“ ห้ามยุ่งกับเขาเด็ดขาด… หากว่านายยังอยากมีลมหายใจต่อไป…. ” ดวงตารัตติกาลกล่าว….
“ ไอจัง…. นายมันบ้าไปแล้ว เหมือนกับคิลพวกนายมันเป็นอะไรกันไปหมด…. ” มิลกี้เอ่ยก่อนที่จะวิ่งนี้ออกมาจากห้องนั้น
“ ฉันจะไปฟ้องแม่เรื่องของนาย…. จำไว้นะฉันไม่ยอมที่จะเสียพี่ไปอีกคนแล้ว! ”
…
“ ฮิโซกะ…. นายเองหรอ ” อิรูมิกล่าวอย่าใจเย็น แม้หน้าจะไม่บ่งบอกถึงความรู้สึกก็ตาม
“ ไงไอจัง ! ” มายากร สหายเก่ากล่าวทักทายเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนาน….
ร่างกายที่มอมแมมเต็มไปด้วยเหงื่อและคราบเลือด…. เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งเหมือนผ่านการถูกทำร้ายมากมาย…..
ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น…. ใบหน้ายิ้มแย้มที่ได้เจอเพื่อนรักทำให้ไม่รู้สึก ถึงความเจ็บปวดนั้น
“ วันนี้นายดูไม่ได้เลยนะ…. ” อิรูมิกล่าวทั้งที่ถูกแขวน
“ ก็พอพอกันนั่นหละ…. ” ฮิโซกะกล่าวพลางปลดสิ่งที่พันธาการร่างของเพื่อนนั้นลงมา ทีละชิ้น…. ใบหน้าที่ไม่ปรากฎให้หลายๆคนให้เห็น…. แต่เป็นภาพที่จะตรึงอยู่ในใจของทั้งคู่ตลอดไป….
ถึงแม้จะเป็นการพบเจอกันในสภาพที่แปลกประหลาด…. การทักทายที่ไม่ได้โดดเด่นอะไร….
แต่ภาพๆ นั้น….
ภาพของสายสัมพันธ์มิตรภาพ….
แสงสาดส่องเข้ามาตามลูกกรงเหล็ก ทอดปรายกระทบถึงสองร่างนั้น…. ละอองหญ้าที่ถูกพัดพาเข้ามาตามกระแสลมอุ่น….
มิตรภาพที่ไม่อาจพังทลายได้….
“ คิดยังไงถึงมาที่นี่…. นึกยังไงถึงมาที่บ้านชั้นนายก็รู้ว่ามันอันตราย…. “ นัยตารัตติกาลกล่าวขณะถูกประครองร่างไว้โดยสหาย….
“ ก็เป็นห่วงนายนี่นา…. “ มายากรสหายเก่าตอบกลับ….
“ … “
“ คงถูกเล่นงานมาหนักเลยล่ะสิ. ทำไมนายไม่ตอบโต้ล่ะแค่นั้นไม่ใช่คู่มือนายไปใช่หรอ… “ นัยตารัตติกาลพูดต่อระหว่างถูกประคองเดินออกนอกประตูบ้าน
“ ก็ฉันมาที่นี่ก็เพื่อมาพบนาย…. มาพานายไปหาน้องนายตามสัญญาไง สัญญาที่นายเคยขอร้อง…. “ ฮิโซกะตอบ
“ ฮิโซกะ…. “ อิรูมิก่าวด้วยสีหน้าปราบปลื้ม สีหน้าที่ไม่เคยแสดงมาก่อน….. ความรู้สึกที่ไม่เคยได้สัมผัสนึกถึง….
ใช่สิ…. บางทีความรู้สึกเกิดขึ้นเพราะฉันได้รู้จักสิ่งนั้นก็ได้….
รู้จักกับมิตรภาพ….
“ ขอบใจนายมากนะ…. นายเลิกฆ่าคนเถอะฮิโซกะ…. “ อิรูมิกล่าวกับสหายตน
“ ก็ฉันบอกแล้วไง…. ฉันมาทำตามที่เคยสัญญาไว้…. สัญญาที่เคยให้ไว้…. “ สหายอีกคนกล่าว….
“ ขอบคุณนะ…. “
ใช่สิ….
ขอบคุณนายมากนะ…. ขอบคุณนายจริงๆ…..
ขอบคุณที่นายช่วยให้ฉันมีวันนี้….
ขอบคุณที่ช่วยให้วันนี้มีเรา….
ขอบคุณจริงๆ….
+++++++++++++++++++++++++++++++
จบตอน 9
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น