ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : เรื่องของคุราปิก้า กับ อิรูมิ (1)
เรื่องโดย
แก๊ง hunter : cilluo ( ตอน 7 )
---------------------------------------------------------------------------------------------
เพลิงในใจข้าจะไม่มีวันดับมอด….
หากไม่ได้แผดเผาพวกแมงมุมมให้สิ้น….
ขอให้สายลมช่วยพัดพาไฟแค้นในใจข้าให้ประทุ….
เพื่อให้ข้าได้แก้แค้นให้เพื่อนพ้องที่นัยตากลวงโบ๋….
ผู้บริสุทธิ์ที่ถูกทำร้าย โดยมิมีสิทธิ์ได้เรียกร้องความยุติธรรม….
ใช่…. ฉันถูกพันธนาการเอาไว้ด้วยโซ่ที่เรียกว่า ความแค้นหากฉันยังไม่ตาย พวกนายก็อย่าหวังว่าจะได้อยู่เป็นมนุษย์ที่มีลมหายใจอีกต่อไป….
ในราตรีที่มืดมิด มีเพียงเสี้ยวดวงจันทราที่โดดเด่นอยู่กลางฟากฟ้าสีดำถมึน ซึ่งอาจไม่มีสิ่งอื่นจะทำให้ ราตรีอันสงบนี้เป็นตัวกำหนดชะตาของใครบางคน ถ้าหากว่าแสงจันทราดวงนั้นไม่ส่องสว่างลงมาทอดกายของใครบางคนซะก่อน
ในคืนนั้น…. บุรุษผมยาวดำถายใต้อาภรณ์สีเดียวกับรัตติกาล ร่ากายที่เต็มไปด้วยตะปู และเข็มหมุดเซ็ตซึที่อำพรางเน็นมหาศาลไว้จนแทบทำให้ไม่เป็นที่สังเกตุ…. ดวงตาที่มีสีดำสนิท บ่งบอกถึงความลึกลับ ซ่อนเร้นอย่างไร้ก้นบึ้ง….
ภายใต้เวลางาน ที่พรากหลายๆ ชีวิตไปจากอีกหลายๆ ชีวิต ของเขา…
หากว่าดวงจันทราไม่ทอดแสงสว่าง ในรัติกาลที่มืดมิด….
หากว่าการที่มีความมืด ทำให้ไม่มีแสงสว่าง ….
อาจทำให้ชะตากรรมของใครอีกหลายคนต้องมืดมน ไร้ซึ่งแสงสว่าง….
แสงของดวงจันทรานั้น ยิ่งส่องสว่างมากในรัตติกาลอันมืดมิด จึงทำให้เขาได้มองเห็นร่างๆ หนึ่งผ่านหน้าต่างโรงแรม ที่ทอดแสงจันทราสู่ร่างๆนั้น
เด็กหนุ่มผมทองเจ้าของห้องผู้งดงามราวรูปสลัก ที่ไม่ได้รับรู้การมาเยือนของผู้บุกรุก
ใบหน้ารูปไข่ที่ขับกับแสงจันทร์ ที่ล้อมไปด้วยผมสีทองเป็นประกาย ดวงตาปิดสนิทที่ปกคลุมด้วยแพขนตาหนาตัดกับริมฝีปากสีชมพูเรียวสวย ผิวขาวชมพูเนียนละเอียดซึ่งยากแก่การบ่งบอกเพศของเจ้าของ….
ยิ่งมองก็ยิ่งอยากเข้าใกล้….
ริมฝีปากที่สวยได้รูปนั่น ก็อยากจะลองสัมผัสดู….
และแล้วบุรุษรัตติกาลก็ห้ามใจของตัวเองไม่อยู่ เหมือนดังต้องมนต์สะกด
ใบหน้าของผู้บุกรุกโน้นต่ำลง….
ต่ำลง………………..
ต่ำลง…………
ต่ำลง…..
จนกระทั่ง !
..…. เปรี๊ยง ! ……
หมัดแรกของคนบนเตียงถูกปล่อยไปยังหน้าของผู้มาเยือน
( แน่ใจรึว่าแค่มาเยือน )
“ คุโรโร่…. นายอีกแล้วหรือวะ ! ” ผู้ที่เพิ่งตื่นตะโกนอย่างอารมเสีย
“ อูย…. เจ็บชะมัดนายนี่ผู้ชายนี่ ! ” ผู้ที่ถูกชกล้มพรักโดยไม่ทันตั้งตัว
“ อ้าว !? ไม่ใช่คุโรโร่นี่…. นายเป็นใครหรือ…. ” ผู้ที่ชกยิ้มสมน้ำหน้าเล็กน้อย….
“ นายนี่น่ารักชะมัด ” คำชมที่ไม่ถูกกาละเทศะ ทำให้ได้รับอีกกำปั้นตอบแทน……
- - - - - - - *_* - - - - - - - - *_* - - - - - - - -
“ ฉันว่า…. คุ้นหน้านายจริงๆ ฉันเคยเจอนายที่ไหนรึเปล่า…. ” บุรุษนัยตารัตติกาลเริ่มเปลี่ยนเรื่องมาตั้งคำถาม
“ … ” คุราปิก้าอึ้งไปสักพักหนึ่ง
“ นาย…. กีตาลาเคิ้ล !? ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ !? ” ผู้ที่ใช้ความคิดเสร็จตะโกนอย่างตกใจ
“ อ่อนายที่สอบผ่านน่ะเอง…. สวยขึ้นนะเนี่ย ! ” อิรูมิยังกล่าวเล่น
“ ไม่ ! เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน นายมาทำอะไรที่นี่ ” คุราปิก้าตะโกนต่อ….
“ ฉันมาฆ่าคนคนนึงน่ะ ” อิรูมิกล่าวเหมือนเป็นแค่ว่างานธรรมดาทั่วไปไม่มีอะไรพิเศษ….
ทันใดนั้น !
~~~ โครม !!! ~~~
“ ถอนคำพูดซะ! กีตาลาเคิ้ล ทุกชีวิตย่อมมีค่าเสมอหากว่านายจะฆ่าใคร ฉันก็จำเป็นจะต้องฆ่านายก่อนคนแรก ” นัยตาที่เปลี่ยนเป็นสีเพลิงแดงฉาน พร้อมกับโซ่เน็นที่บีบอัดเน็นมหาศาลเอาไว้ ซึ่งเตรียมที่จะบีบรัดผู้ที่อยู่เบื้องหน้าให้บีบบี้ไป
ใช่…. หากฉันใช้ความสามารถนี้กับคนที่ไม่ใช่เงามายา ฉันจะต้องสิ้นชีวิตทันที
“ อะไรกันเน็นมหาศาลนี้…. หากสู้ด้วยต้องลำบากแน่ๆ ” ผู้ที่ถูกหยุดกล่าวในใจ
“ ตกลง ฉันยอมแพ้นาย ฉันจะเลิกงานนี้ก็ได้ถ้านายช่วยฉันตามหาคิล…. ” บุรุษรัตติกาลยื่นข้องเสนอให้
“ คิล…. คิลัวร์น่ะหรือ ” ร่างบางเอ่ย
“ ใช่ ฉันจะหยุดหากว่านายพาฉันไปหาคิล…. ” บุรุษรัตติกาลกล่าวต่อ
“ ไม่ ! ไม่รู้…. ”
“ ไม่เด็ดขาด…. ”
“ ถึงฉันจะรู้ก็ไม่พานายไป ”
“ หากนายไปต้องทำเรื่องไม่ดีแน่นอน…. ”
ร่างบางเอ่ยแย้งทันที….
“ … ” อิรูมิมองด้วยสายตาที่ไร้ความรู้สึก…. ไม่สิอาจมีความรู้สึกมากกว่านั้นมากกว่า ดวงตาที่ยิ่งมองยิ่งลึกลงไปไร้ก้นบึ้ง กับท่าทางที่ไม่หวาดสะท้านต่อเน็นมหาศาลเบื้องหน้า
“ งั้นหรือ…. นายคิดอย่างงั้นจริงๆหรือ…. ”
“ ถ้านายคิดเช่นนั้นโลกก็คงไม่มีวันนี้…. ”
“ ไม่มีแม้แต่ดวงตะวัน หรือจันทรา…. ไม่มีทั้งแสงสว่างทั้งความมืด…. ”
“ เหตุผลเดียวที่ฉันไม่หนีนายไป เพราะนายเป็นเพื่อนของคิล…. ”
“ เพราะฉันไว้ใจนาย…. และฉันเชื่อใจคิล…. ”
“ ที่ฉันขอร้องนายก็เพราะว่า ฉันก็แค่อยากจะกอดคิล แล้วบอกว่า…. ไม่ต้องห่วงว่าคนที่บ้านจะโกรธน้อง ทุกคนเชื่อในสิ่งที่คิลตัดสินใจแล้ว…. เพราะคิลเป็นน้องของพี่ และเรา…. เป็นครอบครัวเดียวกัน…. ”
“ นายเพื่อนคิล…. ถึงแม้จะมีบางครั้งที่ฉัน และคิลทำผิดไป…. ”
“ มีบางเรื่องที่ไม่ทำไม่ได้ แม้ไม่ได้ถูกบังคับ…. หากเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะทำ…. ”
“ เพราะเป็นนายฉันถึงขอร้อง…. เพราะนายเป็นเพื่อนคิล…. ”
“ ขอแค่นั้น…. ไม่ได้จริงๆหรือ…. ”
++++++++++++++++++
จบตอน 7
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น