คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
1
“อ๊าก....นี่ไงแกนิยายยาโออิของโอโจเล่มใหม่ดูหน้าปกดิ นายเอกเซ็กซี่วะ ซื้อดีกว่า -.,-
”ฉันรีบหยิบนิยายชายรักชายเอามากอดไว้ในอ้อมอกอันอบอุ่นพร้อมกับถูกสายตาคนรอบข้างมองอย่างเอ็นดู(?) และเพื่อนข้างๆฉันก็ค่อยๆเขยิบออกห่างจากตัวฉันโดยปริยาย
“ช่วยเบาๆได้ป่ะนังลี่ฉันอายวะ”เพื่อนตัวดีของฉันรีบเดินไปหยิบนิยายชายหญิง(normal แบบสุด.เบะปาก)แล้วหนีไปคิดตังค์ก่อนฉัน ส่วนฉันก็เดินตามไปโดยปริยายชื่อเรื่อง ‘Sex Friend เพื่อนกันมันส์ดี’ และแน่นอนบอยเลิฟ หุหุ เมื่อคิดเงินเรียบร้อยฉันและเพื่อนก็ยืนรอรถของที่บ้านที่กำลังมารับกลับการจารจลวุ่นวายเพลงคริสมาสต์เปิดประกอบฉากแต่มันก็ไม่สามารถมารบกวนสมาธิของฉันได้ ฉันจับจ้องที่หน้ากลางของหนังสือแบบมือเปิดไปเจอพอดีอะ แล้วมันเป็นฉากเลียกเลือดพอดี โอ้ว.. นายเอกชื่อฮีชอลเหรอ ว้าว...
“อะ..ไอ้ฮัน..เราเป็นเพื่อนกันนะ ทำไมมึงถึง..อุ๊บ..”ริมฝีปากเรียวกดทับกลีบปากอิ่มของ
ร่างบางทันทีก่อนที่อีกคนจะพูดจบ ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปในโพรงปากอุ่นแลกลิ้นผสมน้ำลายกับปลายลิ้นที่มีรสเหล้าอย่างดูดดื่มจนร่างบางอ่อนระทวยจนทรุดลงแต่มีลำแขนแกร่งรวบเอวไว้ได้ทัน
นะจุดนี้..ฟินพะยะคะ >///< ต่อ..จากนี้ก็..ดะ..ได้ “อะ..โอ้ย ตัลผลักหัวเค้าตะไม TT กำลังเลย”
“-_- เห็นเพ้อ ทำหน้าหื่นเลยปลุกให้ตื่นไง รถบ้านคุณนายมาแล้วคะ อ่านแต่นิยายวาย ไม่เอียนบ้างเหรอวะ”
“ไม่ใช่สาววายตัลไม่เข้าใจเค้าเหรอก เชอะ” งอนมัน.. งอนมัน ฮันกำลังจะเสียบฮีแล้วแท้ๆโธ่... ไปอ่านต่อที่บ้านก็ได้ ฉันรีบเร่งฝีเท้าเดินไปที่รถมุ่งตรงไปบ้าน วิดวิ้วว..
ฉันชื่อว่าซอลลี่ อายุ 20 ปี มีสามีอยู่ที่ประเทศเกาหลีทั้งหมดสิบสามคน(เยอะละสิ)เป็นสาเหตุให้เอ็นดูชายรักชายเป็นพิเศษ ตอนนี้ซิ่วคะ - - เวลาว่างเลยเยอะแยะ มีความฝันว่าอยากเห็นชายชายฟิสเจอริ่งให้ดูแบบสดๆ และต้องเป็นนายเอกและพระเอกนิยายด้วย ออกแนวเวิ่น และตอนนี้ฉันอยู่บนห้องแล้ว ติดป้ายหน้าห้องอย่างชัดเจนว่า ‘ห้ามรบกวน’ ตลอดวันคริสมาสต์นี้ฉันจะทุ่มเทให้กับนิยายสุดฟินเล่มใหม่แล้วพอดีมีค้างอันเก่าอีกหนึ่งเล่ม เลือกไม่ถูกเลยแฮะจะอ่านอันไหนดีจะเอารักหวานของเจ้าชายซีวอนกับหนุ่มรากหญ้าแบบอึนฮยอก หรือจะเอาแบดบอยฮันเกิงกับฮีชอลขาโหดดีนี่ เลือกไม่ถูก -.,-
ก๊อกๆๆ “นี่ซอลลี่ แม่เรียกไปกินข้าวไปกินดิ”เสียงน้องชายของฉันชื่อแทมินอายุห่างกันแค่ 1 ปีดังหน้าห้องแล้วมันก็เปิดเข้ามาเลย เยี่ยม
“เค้าไม่กินวะ อ่านสืออยู่” มุดเข้าไปในผ้าห่ม จิ้มนิ้วเลือกหนังสือนับเลขสลับเล่มไปมา อันไหนดี
“ยัยบ้าหนังสือเกย์ วันนี้วันคริสมาสต์แทนที่จะลงไปอยู่กับครอบครัว” จริงสิ...วันนี้ก็ต้องขอพรอีก เฮ้อ..ขอซ้ำๆมาตั้งหลายปีแล้ว ลุงซานต้าก็ไม่ให้สิ่งที่ขอซักกะที
“นี่พูดด้วยก็หัดสนใจกันบ้างดิ มัวนึกอะไรอยู่ยัยบ๊องเอ้ย”นับวันมันเริ่มเหมือนพี่ชายฉันหันไปมองค้อนหนึ่งชอต ก่อนจะโดดลงเตียงใช้เท้าดันตัวมาร ออกจากห้องอย่างอ่อนโยน แล้วรีบวิ่งมานั่งที่เก้าอี้ข้างหน้าต่าง นั่งมองไปบนท้องฟ้า ตอนนี้ก็สี่ทุ่มกว่าๆแล้ว ไม่มีดาวซักดวงมีแต่ดวงจันทร์ที่ส่องสว่าง ฉันยกมือขึ้นมากุมประสานไว้ที่หน้าอก ปิดเปลือกตา
ลงอธิฐานขอพรจากลุงซานต้าอีกซักครั้ง ถ้ามันเป็นจริงแสดงว่าซานต้ามีจริง แต่ถ้าไม่ฉันก็จะไม่สนว่าวันคริสมาสต์อีกต่อไปแล้ว
‘ลุงซานต้าคะ นี่เป็นครั้งที่ 10 ในการขอพร และนี่คือครั้งที่ 5 ในการขอสิ่งนี้ซ้ำๆ หนูขอให้ตัวละครในนิยายที่หนูชื่นชอบ มีชีวิตจริงๆได้ไหมคะ แค่ไม่กี่วันก็ได้’
ในขณะที่หญิงสาวสุดฟินหลับตาอยู่นั้น ดวงจันทร์ที่ทอแสงประกายอยู่บนท้องฟ้า ก็ส่องแสงลงมาผ่านหน้าต่างห้องเธอ แสงสว่างนั้นหายวับเข้าไปในกองหนังสือที่เธอชื่นชอบ โดยที่เธอไม่รู้ตัว เมื่อเธอลืมตาทุกสิ่งทุกอย่างก็เหมือนดังปกติ แต่ใครจะรู้ว่าพรุ่งนี้เช้าชีวิตเธออาจเปลี่ยนไป เราค่อยมาวัดเสียงกรี๊ดร้องว่ามีกี่เดซิเบลแล้วกัน
………..
…….
.....
...
..
.
กริ๊งง!!!!
เสียงนาฬิกาปลุกดันขึ้นในยามเช้าตรู่ทำให้ซอลลี่ที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียงเริ่มรู้สึกตัวเธอเอื้อมมือขึ้นไปควานหานาฬิกาตัวต้นเหตุที่รบกวนเธอที่กำลังฝันหวานอยู่ แต่มือเธอดันไปสัมผัสกับบางอย่างข้างตัวเธอเสียก่อน บางสิ่งที่รูปร่างคล้ายคน
‘นี่มันอะไรเนี้ย ไอ้แทมเข้ามานอนด้วยเรอะ ตอนไหนวะ ล็อคห้องแล้วนี่หว่า’ บ่นพึมพำ ค่อยๆเบิ่งตาออกดู และปรากฏว่า.... ผะ...ผู้ชายอื่น ซอลลี่ตะลึงตกใจขยี้ตาแล้วเด้งตัวลุกขึ้นกับพบว่าไม่ได้มีเพียงผู้ชายเพียงแค่คนเดียวที่นอนข้างเธอ เมื่อกวาดสายตาไปรอบๆยังมีชายหนุ่มสองคนนอนกอดกันข้างเตียงบนพรมขนสัตว์ คนที่มีใบหน้าสวยหวานยิ่งกว่าผู้หญิงพิงหัวนอนบนท่อนแขนของชายอีกคนที่ซุกใบหน้าเข้าหาซอกคอคนที่นอนหนุนแขนตัวเอง ถัดไปนั้นมีคนๆนึงแต่งตัวโทรมเสื้อผ้าขาดหลุดรุ่ยนอนขดตัวอยู่บนโซฟา และเมื่อไล่สายตากลับมาข้างตัวก็พบกับผู้ชายที่มีใบหน้าราวกับเจ้าชายนอนหลับตาพริ่มมีคนนอนฟลุบหลับอยู่ข้างเตียง น่ะ..นี่มัน..เป็นไปได้ไง ต้องหยิกตัวเองพิสูจน์ว่านังซอลไม่ได้ฝัน เฮ้ยมันก็เจ็บ TOT หรือว่า....
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!”เสียงกรี๊ดสนั่นของซอลลี่ทำให้เหล่าผู้ชายที่นอนระเนระนาดอยู่สะดุ้งตื่น บ้างก็หยิบหมอนมาปิดหู
“เฮ้ยย อะไรวะ ตัวเมียที่ไหนมันโหยหวนวะ”เสียงห้าวตวาดลั่นแข่งกับเสียงกรี๊ดที่แหวกอากาศทำลายเยื่อแก้วหู เสียงนั้นมาจากชายหนุ่มหน้าหวานที่นอนหนุนท่อนแขนชายอีกคนนั่นเอง
“นี่ มินโฮเจ้าไปดูสิว่าใครมันบังอาจทำลายเวลาบรรทมของข้า ข้าเพิ่งทำราชกิจเสร็จเกือบรุ่งเช้า”เสียงทุ่มนุ่มออกคำสั่งให้คนสนิทไปจัดการเสีย แต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่เค้าสั่งเลย เมื่อเป็นเช่นนั้นร่างสูงก็เด้งตัวลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย แต่..ก็ต้องหายง่วงทันทีเมื่อที่ๆเขานอนอยู่ไม่ใช่ห้องของเขา
“นี่..นะ..กะ..เกิดอะไรขึ้น!!”
“เอ่อ...หม่อมฉันมิทราบพะยะคะ ตอนนี้ทูลเรื่องราวอะไรมิได้เลย”มินโฮทหารเอกยืนสอดส่องมองไปรอบๆห้อง มือด้านขวาจับด้ามดาบไว้เตรียมป้องกันภัยเจ้าชาย
ชเว ซีวอน
“What the hell ฉันดิต้องถามว่าแม่งเกิดไรขึ้น”คนสวยแต่แมน(?)ลุกขึ้นนั่งตวาดแวดๆยามเช้า มือก็พยายามเขย่าตัวคนขี้เซาข้างๆตัว
“หรือว่าพวกนี่จับพระองค์และหม่อมฉันมาในยามวิกาล อาจจะใช้ยาอะไรหรือคุณไสยทำให้เราสลบได้ถึงเพียงนี้”
“เพ้อเจ้อวะพูดจาไม่รู้เรื่อง ไอ้เชี่ยฮันมึงตื่นน!”ฝ่ามือพิฆาตออกแรงฟาดแขนจนคนที่พยายามนอนไม่สนใจโลกลืมตามองสิ่งรอบข้าง
“อะไรนักหนา หื้ม.. ห๊ะ!”ฮันเกิงลืมตาขึ้นแล้วมองตามสายตาฮีชอลก็พบกับชายสองคนกับผู้หญิงที่นั่งอ้าปากค้างอยู่
“เจ้าพูดจาให้มันไพเราะหน่อยได้ไหมหน้าตาสวยซะป่าว”เจ้าชายชเวเอ่ยออกมา สายตาคมจับจ้องมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้บูดเบี้ยวด้วยอารมณ์ขุ่นมัว แต่มองอย่างไรก็ช่างน่ารัก แต่อาการของเจ้าชายชเวที่แสดงออกว่าถูกใจฮีชอลมันไม่รอดพ้นจากสายตาฮันเกิงที่มองแล้วขัดหูขัดตาและสะกิดทีนยิ่งนักแล..
“ถ้าพูดถึงเรื่องคุณไสยต้องพ่อมดเฮ อุวะฮ่าๆๆ”เสียงหัวเราะและการเปิดตัวอย่างอลังการดังมาจากหลังม่านประตูกระจกตรงระเบียง
“เราอยู่รพ.บ้ารึไงเนี้ย”ฮันเกิงขมวดคิ้วทันทีเมื่อเจอผู้ชายที่พูดจาประหลาดๆเพิ่มมาอีกหนึ่งการเปิดตัวด้วยการสะบัดผ้าม่านและแต่งตัวที่ไม่ปกติขนนกสีดำเต็มแผงคอ ขอบตาดำมือกำไม้อะไรไม่รู้รูปร่างประหลาด
ซอลลี่ที่นั่งอึ้งมานานหลังจากที่กรี๊ดก็ได้สติกลับมาและนั่งฟังเหล่าหนุ่มรูปหล่อเถียงกันไปมาจนทนไม่ไหว
“ทุกคนคะโปรดฟังคะ คือทุกคนตอนนี้อยู่ในห้องของซอลเองเนี้ยละ และทุกคนออกมาจากหนังสือพวกนี้”ฉันชูหนังสือที่เมื่อคืนนอนเลือกอยู่ว่าจะอ่านเล่มไหนแต่สุดท้ายก็เผลอหลับไปเสียก่อน
“ห๊ะ!! ว่าไงนะ!!!”ทุกคนตกใจสุดขีดและพูดออกมาอย่างพร้อมเพียงกันเมื่อเห็นหน้าปกหนังสือที่มีรูปวาดเหมือนใบหน้าของพวกเค้าทั้งหมด จะมีเพียงผู้ชายคนหนึ่งที่ถูกลืมไปชั่วขณะนามว่าอึนฮยอกเพียงเท่านั้นที่ถึงแม้จะตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นแต่เค้าก็เลือกที่จะนอนนิ่งๆแกล้งหลับไปเพราะจริงๆเค้าตื่นก่อนคนอื่นแล้วเนื่องจากเค้ามีฐานะยากจนต้องตื่นไปทำสวนทำนา เลยรู้ว่าพอเค้าตื่นมาที่นี่ก็ไม่ใช่ที่ๆเค้าเคยอยู่เสียแล้ว
ความคิดเห็น