คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ภารกิจเปลี่ยนนายเอ๋อให้SO HOT[HanChul]-การพบเจอคนในความหลัง
Hangeng [After]
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
“คุณน้องเคอะ ไปได้หนุ่มคนนี้มาจากไหนเคอะ เจิดจรัสมากเลย สัดส่วนเป๊ะ หน้าตาหล่อทำให้หัวใจเจ๊เป็นสีชมพูอีกครั้งเลยเคอะ”ชายหนุ่มร่างใหญ่แต่ใจเล็กใส่ชุดชมพูทั้งตัวเอ่ยจีบปากจีบคอพูดพร้อมกับมือที่ลูบไล้แผ่นอกฮันเกิง ที่ยืนตัวเกร็งขนลุกซู่ด้วยความสยอง สายตาคมเหลือบขอความช่วยเหลือฮีชอล
“แหม่...ผมไปขุดได้แถวๆตามคูน้ำมั้งเจ๊ แล้วมือเจ๊จะลูบให้ของเสื่อมรึไง”ฮีชอลปัดมือเจ๊ร่างใหญ่ออก สายตาฮีชอลไล่ลงตั้งแต่หัวจรดเท้าหลายรอบ แล้วมาหยุดอยู่ที่หน้าหล่อเหลา ฮีชอลไม่อาจจะปฏิเสธได้เลยว่าคนตรงหน้ามันช่างต่างจากที่เขาเจอครั้งแรกราวสวรรค์กับนรก ชุดที่ใส่มันไม่ได้มีอะไรมากแต่พอมาอยู่บนร่างของฮันเกิงแล้ว มันช่างดูดี และที่แย่สำหรับฮีชอลก็คือ... ทำให้หัวใจฮีชอลเต้นรัวซะแล้วสิ
“ฮีชอลครับ ผมแต่งตัวแบบนี้มันแปลกๆเหรอ... ผมว่าแล้ว..”เมื่อฮันเกิงเห็นฮีชอลยืนมองเขานิ่งเงียบแบบนั้นก็อดที่จะกังวลไม่ได้ เขายอมรับว่าเห็นตัวเองในกระจกก็อดตกใจไม่ได้ แต่มันก็อาจจะยังไม่ดีพอสำหรับคนสวยก็ได้
“อะ..เอ่อ..ไม่แปลกๆ ป่ะรีบออกจากร้านได้ละ นายจ่ายค่าชุดด้วยนะ ฉันไปรอหน้าร้าน เจ๊ลดให้ด้วยนะ”ฮีชอลรีบพูดรัว แล้วเดินหนีไปรอหน้าร้านทันที รอจนฮันเกิงจ่ายเงินเสร็จแล้วพาเดินไปซื้อเสื้อผ้าเพิ่มเติม และตลอดทางที่ทั้งสองคนเดินไปมีแต่คนให้ความสนใจ อีกคนก็สวยอีกคนก็หล่อ ความเปลี่ยนแปลงของฮันเกิงนับว่าฮีชอลประสบผลสำเร็จ แต่ทำไมเขาไม่ดีใจก็ไม่รู้
“ทำไมเอาแต่เงียบละครับ ตั้งแต่ออกจากร้านเจ๊สีชมพูนั่น”ฮันเกิงจับข้อมือฮีชอลไว้ให้หยุดเดิน มือหนาเลื่อนขึ้นมายึดหัวไหล่ทั้งสองข้างไว้ ทำให้คนสวยที่มัวคิดโน้นคิดนี่ต้องสต็อปความคิดมาโฟกัสหน้าตี๋หล่อที่ทำเอาเขาเผลอใจสั่นแทน
“ฉันจะเงียบบ้างมันจะแปลกรึไง ชอบให้ฉันด่าว่านายเหรอ ซาดิสชะมัด”คนสวยยู่ปากใส่อย่างขัดใจ แล้วเชิดหน้าหันไปทางอื่น เพราะทนมองหน้าไอ้ตี๋นี่ไม่ไหว มันส่งผลกระทบต่อหัวใจมากเกินไป
“หื้ม...นั่นละแปลก หรือเพราะผมยังไม่เหมาะที่จะควงคุณครับ”ฮันเกิงเอ่ยเสียงเครียด
“ทำไมคิดเยอะคิดแยะ นายหน่ะออกจะหล่อ!”ฮีชอลหันมาพูดอย่างลืมตัว ทำเอาฮันเกิงอึ้งจนคิดว่าตัวเองหูเพี้ยน แล้วพอเจ้าตัวรู้ว่าตัวเองเผลอพูดอะไรไปผลที่ตามมาก็หน้าแดงไปทั้งหน้า พาให้คนมองอดดีใจไม่ได้ อากัปกิริยาที่เขาไม่เคยเห็นจากคนสวยจอมเย่อหยิงนี้ มันช่างน่ารักจนเผลอยิ้มตาม
“ขอบคุณที่ชมนะครับ ผมแทบไม่เชื่อว่าจะออกมาจากปากฮีชอล”
“อะไรละ! เมื่อกี้ฉันก็พูดมั่วๆไป เชื่อด้วยรึไง”ฮีชอลสะบัดตัวแล้วรีบเดินนำไปที่จอดรถ หงุดหงิดกลบเกลื่อนความเขิน ฮันเกิงที่กะว่าจะตามฮีชอลไป แต่ก็ต้องมาหยุดกลางคันเมื่อมีมือใครคนหนึ่งจับข้อมือตัวเองไว้
“คุณครับ ผมรบกวนอะไรหน่อยได้ไหม”เสียงนุ่มออกแหลมปลายเสียงเล็กน้อย เจ้าของมือที่รั้งฮันเกิงไว้เอ่ยขึ้น ทำให้ชายหนุ่มต้องหันมามองคู่สนทนาตัวเอง แต่สิ่งที่เขาพบทำให้เขาคิดผิด ผิดที่เขาหันมา
“โจวควอน...”
มันเป็นเรื่องบังเอิญที่ฟ้ากลั้นแกล้งจริงๆ ยังทำใจไม่ได้เลยที่จะเจอคนรักเก่าที่ทำผมช้ำใจจนถึงทุกวันนี้ โจวควอนยังน่ารักและดูเหมือนจะน่ารักขึ้นกว่าแต่ก่อนเยอะ
“คุณรู้จักผมด้วยเหรอครับ”คำถามจากคนตรงหน้าทำเอาฮันเกิงชะงักนิ่ง แล้วรีบสะบัดตัวเดินหนีไปตามทางที่ฮีชอลเดินนำไปก่อนหน้านี้ จนถึงบริเวณที่จอดรถ แต่ดูเหมือนคู่กรณีจะไม่ยอมล้มเลิกง่ายๆ
“นี่...คุณครับ เราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”เสียงตวาดลั่นปนเสียงหอบจากการเดินตามคนที่ขายาวกว่า ทำเอาฮันเกิงหยุดเดิน โจวควอนจึงเร่งฝีเท้าเดินเข้ามาประชิดตัวฮันเกิง
“อย่าเอาแต่นิ่งสิครับ”โจวควอน จับแขนฮันเกิงอย่างถือวิสาสะ แน่ละเขากะจะมาขอเบอร์จากหนุ่มหล่อคนนี้ทั้งที แต่แปลกตรงที่หนุ่มหล่อคนนี้รู้จักชื่อเขาเนี้ยละ
“คือ..ผม.. นี่! อย่ามายุ่งกับแฟนฉันนะ”ก่อนที่ฮันเกิงจะพูดจบ ก็มีเสียงพูดแสดงถึงความไม่พอใจขึ้นเสียก่อน แน่นอนว่ามาจากฮีชอลที่ยืนมองเหตุการณ์นี้ตั้งแต่แรก แสดงว่าผลจากการแปลงโฉมเขาได้ผล แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกหงุดหงิด อยากให้ไอ้ตี๋นี่กลับไปเป็นไอ้เอ๋อแบบเดิม
“ฮันทำไมปล่อยให้ฉันรอนานแบบนี้ละ เราไปกันได้แล้วนะ”ฮีชอลสอดมือควงแขนฮันเกิงแล้วรั้งให้ออกห่างจากอีกคนที่จัดว่าหน้าตาดี แต่ฮีชอลไม่ถูกชะตาเอาซะเลย
“เดี๋ยวนะ...คุณพูดว่าฮันเหรอ...ใช่ฮันเกิงหรือเปล่าครับ..”โจวควอนรั้งแขนอีกข้างของฮันเกิงให้เบี่ยงตัวหันมาเผชิญหน้าเขา ตาเรียวเล็กเพ่งพิจารณาใบหน้าหล่อตี๋สะดุดตาเขาแต่แรกเห็น เขารู้สึกคุ้นตาแต่จะใช่คนที่เขาเคยรู้จักเหรอ? มันไม่เห็นจะเหมือนกันตรงไหน
“จะชื่ออะไรมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย มายุ่งอะไรกับแฟนชาวบ้าน แล้วนี่นายจะยืนนิ่งอีกนานไหม กลับสิ!”ฮีชอลพูดอย่างขัดใจหันไปมองเหยียดไอ้หนุ่มหน้าตาน่ารักที่เขาไม่รู้จัก แล้วหันไปพาลใส่ฮันเกิงที่เอาแต่ยืนนิ่ง แม่ง อะไรก็น่าโมโหไปหมดละตอนนี้
“เอ่อ...งั้นผมขอตัวนะครับ คุณคงจำคนผิดแล้วละ”ฮันเกิงบอกปัดแล้วรีบเดินหนีโดยไม่ลืมพาตัวฮีชอลขึ้นรถด้วย ทิ้งให้โจวควอนยืนสงสัยใคร่รู้ต่อไป
-บนรถ-
“ไอ้ตี๋ทำไมเอาแต่เงียบเห็นแล้วหงุดหงิด ชะมัด”ฮีชอลบ่นกระปอดกระแปดตลอดทาง ซึ่งฮันก็ได้แต่ขับรถและมองทางข้างหน้าอย่างเดียว ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“คนนั้น...คือ แฟนเก่าของผม”ฮันเกิงเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง แววตาฉายแววเศร้าเขาถึงได้เลือกที่จะมองแต่ทางข้างหน้าไม่หันมามองคู่สนทนาที่นั่งเคียงข้างเขา ทำเอาคนสวยที่กำลังจะอ้าปากบ่นค้างชะงักปากพะงาบๆ
“อะ..อะไรนะ..เด็กนั่นเนี้ยนะ”ฮีชอลพูดออกมาอย่างไม่เชื่อหู
“อืม...แล้วจะเล่าให้ฟัง เพราะผมคิดว่าคุณก็ควรจะรู้เรื่องนี้”
“ไม่! เล่าให้ฉันฟังเดี๋ยวนี้เลย”
“เฮ้อ...ก็ได้ครับ คือ...”ระหว่างการจารจรติดขัดยาวเหยียดฮันเกิงก็เล่าเรื่องของเขาคร่าวๆให้คนสวยฟัง คนสวยตรงหน้าก็เป็นผู้ฟังที่ดีเกินไป เอาแต่นิ่งเงียบฟังจนจบ
“มันก็ประมาณนี้แหละครับ ผมเลยจำเป็นต้องมีคุณไปงานเลี้ยงรุ่น”ฮันเกิงพูดจบเรื่อง พร้อมกับมองทางข้างหน้าไปด้วย
“อย่างนี้นี่เอง แล้วนายยังรักคนที่ชื่อโจวควอนอะไรนั่นอยู่ไหม”ฮีชอลพูดเสียงแผ่วหันออกไปมองนอกกระจกรถ
“ผมก็ตอบไม่ได้ จะให้ผมไปส่งที่ไหน คุณไม่ได้เอารถมานี่”
“ไปส่งฉันที่ทำงาน”ฮีชอลพูดเสียงเรียบ พร้อมบอกทางฮันเกิงไปด้วย ทำไมวะ ทำไมผมต้องรู้สึกโหว่งๆแบบนี้ นี่เราชอบไอ้ตี๋นี่แล้วเหรอ ใจง่ายไปแล้วนะ นี่ๆ เขกหัวตัวเองแม่มเลย โง่นัก
“ถึงแล้ว..แล้วนี่เป็นอะไรครับคุณเดี๋ยวก็เพี้ยนกว่าเดิมหรอก อีก 3 วัน เจอกัน เดี๋ยวผมมารับ”ฮันเกิงบอกลาคนสวยตรงหน้าที่ประทุษร้ายตัวเองอยู่ส่งผลให้ถูกมองค้อนหนึ่งยก แทนที่คนสวจะลงจากรถ แต่อะไรดลใจทำให้คนสวยตรงหน้า...
จุ๊บ....
.
.
.จูบปากผม ทำเอาผมตะลึง สติหลุด และหน้าของเขาก็คงแดงจนจะระเบิดแน่นอนเพราะรู้สึกหน้าร้อนๆ
“ฉันแค่..กำลังพิสูจน์อะไรบางอย่างหน่ะ อย่าคิดเข้าข้างตัวเองละไอ้ตี๋”แก้มเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย เมื่อผละออกจากกรอบหน้าหล่อของร่างสูงตรงหน้าแล้วรีบหยิบข้าวของลงจากรถไป ฮันเกิงยกมือแตะที่ริมฝีปากตัวเองที่ยังคงรู้สึกถึงความนุ่มจากเรียวปากคนสวยนั้นอยู่ตาคมไล่มองตามแผ่นหลังเล็กนั้นไปก่อนจะยกยิ้มขึ้นมา
“คุณก็น่ารักเป็นเหมือนกันนี่”ฮันเกิงสตาร์ทรถเตรียมออกจากที่ทำงานของฮีชอล พลันสายตาเหลือบไปเห็นคนสวยที่ยังคงอยู่ที่หน้าประตูกับผู้ชายรูปร่างดี หน้าตาจัดว่าหล่อเหลาจนเขาเองยังต้องยอม มุมปากที่ยกยิ้มอยู่ๆค่อยๆหุบยิ้มลง
“หรือทำแบบนี้กับทุกคน”ภาพที่ฮันเกิงเห็นคือฮีชอลกำลังยืนจูบอย่างดูดดื่มกับผู้ชายรูปร่างหล่อคนนั้น
ความคิดเห็น