คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
“พี่เสียงดังอะไรเนี้ย” แทมินเปิดประตูเข้ามาในห้องพี่ตัวเองแล้วก็ต้องช็อคค้างคาประตู
“เฮ้ยย...พี่พาผู้ชายขึ้นบ้าน เฮ้ยย” แทมินอ้าปากค้าง และเขาก็กลายเป็นเป้าสายตาทันที เอ่อ มันอะไรกัน..
“แทมพี่อธิบายให้ฟังข้างนอกนะ เอ่อ...พวกนายอยู่ในห้องฉันไปก่อนนะ อยู่อย่างสงบด้วยนะคะ เดี๋ยวจะมาอธิบายให้ละเอียดเลย ตั้งสติไว้นะคะทุกคน”หัวน้องซอลจะหมุนเจ้าคะ TT ตื่นเต้นก็ตื่นเต้น เครียดก็เครียด พรเป็นจริงแต่ไหงมันวุ่นวายแบบนี้เนี้ย เธอหันไปพูดทางโน้นทีทางนี้ทีสลับระหว่างแทนมินและเหล่าผู้ชาย ก่อนจะลากน้องชายตัวเองออกจากห้องพร้อมกับปิดประตูลง ภายในห้องนอนเงียบสงบไม่มีใครเอ่ยปากพูดอะไรออกมา แม้แต่ยุงบินยังได้ยินเสียงกระพือปีก
“เฮ้อ..ทำไมมันวุ่นวายแบบนี้ ข้าคิดว่าข้าฝันไป นี่มันมหัศจรรย์เกินกว่าที่ข้าจะเชื่อ”เจ้าชายชเวกุมขมับทันที สิ่งที่เกดขึ้นเกินกว่าที่เขาจะรับได้ เขาต้องไปพบปะกับราชษฎรอีก อีกหนึ่งอาทิตย์พระบิดาของเขาก็จะแต่งตั้งให้เขาเป็นพระราชาแล้ว แต่นี่มันไม่ใช่โลกของเขา
“ข้านึกว่าข้าร่ายมนต์ผิดซะอีกนะเนี้ย..”พ่อมดเฮขมวดคิ้ว เอาไม้กายสิทธิ์เกี่ยวผมตัวเองเล่น ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงข้างๆเจ้าชายชเว ทำเอาเจ้าชายสะดุ้งเขยิบหนี พ่อมดเฮเลยมองค้อนส่งไปให้(อะไรกันทำเป็นกลัวข้า แต่งตัวก็ประหลาดเจ้านี่มันมาจากไหน/เฮคิดในใจ)
“น่ารำคาญ ทำไมต้องเจอแต่เรื่องน่ารำคาญ! แม่งไอ้พวกนี้มันบ้าหรือกูบ้า นอนอยู่ๆดีๆมาโผล่บ้านคนอื่น กิ๊กมึงคนไหนป่ะเนี้ยฮัน”ฮีชอลลุกขึ้นยืนเดินวนไปวนมาแถวหน้าประตูห้อง สายตากวาดมองรอบห้องจ้องหน้าเรียงคนด้วยสายตาขุ่นเคือง
“เฮ้ย! ใช่ที่ไหนวะ รายนี้ไม่ใช่ชัวส์ แม่สาวน้อยคนนั้นก็บอกอยู่ว่าเราออกมาจากหนังสือ เชื่อๆไปก่อนเถอะ”ฮันเกิงมองเพื่อนตัวเองนิ่งให้เพื่อนตัวเองสงบลงซักที เขาก็เครียดไม่ต่างกัน
“เอ่อ..ไหนๆก็ไหนๆ ไม่ลองแนะนำตัวหน่อยเหรอครับ”คนร่างเล็กที่นอนบนโซฟาค่อยๆลุกขึ้นนั่ง ก้มหน้าพูด
“ก็ดี..นั่นเจ้าเป็นคนในปกครองของเจ้าชายชเวนี่ ข้าเคยเห็นหน้าเจ้า”มินโฮพูดหลังจากที่ยืนเงียบมานาน
“อืม...ข้าชื่อฮยอกแจ เป็นพลเรือนของเจ้าชายชเวอาชีพทำนาทำไร่ แต่ว่าเช้านี้มันแปลกๆ ข้าก็งง”ฮยอกแจเงยหน้าขึ้นมาเพื่อมองพระพักตร์เจ้าชายก่อนจะเบนสายตาไปหาอีกคนที่นอนกลิ้งเล่นบนเตียง อา..เจ้านั้นมันเป็นใครกันทำไมน่ารักแบบนั้นนะ ฮยอกแจเลยอดไม่ได้ที่จะเผลอยิ้มออกมา
“งั้นเราสามคนก็มาจากที่เดียวกัน ข้าชื่อมินโฮ เป็นองครักษ์รักษาพระองค์ของเจ้าชายชเว และแน่นอนผู้ที่นั่งอยู่ข้างข้าคือเจ้าชายพวกเจ้าจงทำความเคารพซะ”มินโฮผายมือไปยังเจ้าชายชเวอย่างนอบน้อม เจ้าชายจึงค่อยๆแย้มรอยยิ้มขึ้น เป็นรอยยิ้มที่ใครเห็นต้องหลงใหล เขาเป็นเจ้าชายรูปงามที่เจ้าหญิงต่างเมืองหมายปอง พร้อมพลีกายแต่เขาก็ยังไม่สนใจแต่แล้ว..เจ้าชายชเวก็ได้พบ
“เคารพทำไมวะ ไม่ใช่พ่อวะ แล้วโทษทีเจ้าชายชเวนี่ไม่ใช่คนสำคัญสำหรับพวกฉัน คนละโลกละ”ฮีชอลสบถอย่างอารมณ์เสียเขาปากหมาที่หนึ่ง รูปหล่อเป็นรอง(?) ทำเอาเจ้าชายที่กำลังปั้นหน้ายิ้มหล่อส่งมาหาคนสวยแต่คงส่งไม่ถึง หุบยิ้มแทบไม่ทัน แต่กลับเป็นฮยอกแจที่ลงไปหมอบกราบที่พื้นแทน
“พอเถอะ ไม่ต้องทำข้ามาที่นี่ข้าก็คงเป็นได้แค่คนธรรมดา อย่าทำอะไรแบบนี้เลย”เจ้าชายชเวรีบยกมือห้ามทั้งสองฝ่ายเพราะมินโฮเตรียมเข้าไปหาฮีชอลอย่างไม่พอใจ
“แล้วพวกเจ้าที่เหลือชื่ออะไร”เจ้าชายชเวถามออกไป อยากรู้ชื่อคนสวยที่เขาหมายตาไว้
“ฉันฮีชอลคิดว่าปกติที่สุดละ ที่นี่มันก็เหมือนที่ๆพวกฉันมา”ฮีชอลพูดพึมพำ เท้าก็ก้าวไปหยุดที่โต๊ะหนังสือ ตากลมโตไล่มองหนังสือก่อนที่จะกระจ่างทุกอย่าง นั่นมันหน้าผมชัดๆ ผมกับฮัน นี่ออกมาจากหนังสือจริงๆอย่างที่แม่เด็กนั้นพูดรึ แต่ดะ..เดี๋ยวก่อนนะนิยายเกย์ เรื่อง เพื่อนกันมันส์ดีเหรอ ฮีชอลรีบเปิดหนังสือหน้ากลางที่ถูกพับไว้พอดี ตากลมเบิกกว้างด้วยความตกใจก่อนจจะรีบปิดหนังสือยัดใส่ลิ้นชัก มือบางสั่นจนแทบคุมสติไม่อยู่
“ผมฮันเกิงเป็นเพื่อนฮีชอล สนิทกันมาก....ครับ”ฮันเกิงลากเสียงยาวสบตากับซีวอน เจ้าชายชเวจึงค่อยๆยกยิ้มมุมปาก(ก็แค่เพื่อน) ยิ้มน่าถีบมากฮันเกิงกำมือแน่น (ไอ้นี่แม่ง...น่ากระทืบ นี่ถ้าไม่เห็นว่าทหารมึงมีมีดกูต่อยละ) สายตาคมมองผ่านซีวอนไปเลยเห็นฮีชอลที่เริ่มไม่ปกติ
“ไอ้ฮี เป็นไรวะ ทำไมเหงื่อออกเยอะแบบนี้”ฮันรีบพุ่งตัวเข้าไปซ้อนอยู่ด้านหลังฮีชอล ประครองตัวอีกคนไว้
“ไอ้ฮัน มึงอย่ามาใกล้กูตอนนี้ ถ้ามึงใกล้กูอีกกูจะเป็นลมวะ”ฮีชอลหน้าเริ่มซีด ในหนังสือกูต้องเสียตูดให้ฮันเหรอ งั้นถ้ามันเจอหนังสือมันก็ต้องรู้ถึงความรู้สึกกู ที่กูก็อยากได้ตูดมันเหมือนกัน โอ้ว..
“ฮีมึงเป็นไรวะ เฮ้ยสติๆ”มือหนาตบแก้มเนียนที่เริ่มขาวเป็นสีกระดาษให้ได้สติ
“อ๋อ..ฉันรู้ละว่าพี่คนสวยคนนี้คิดไรอยู่”พ่อมดเฮดีดนิ้วด้วยความดีใจ แหมะเรานี่ก็ใช้คาถาอ่านใจจนคล่องแล้วเหรอเนี้ย ต้องไปบอกคุณยายบาบาล่า(?) “พี่คนสวยกำลังกลัวพี่..”ก่อนที่พ่อมดเฮจะเผยความลับออกมาก็ต้องเจอกับสายตาอาฆาตจากนางพญาฮีจนปิดปากเงียบ ทำเอาคนทั้งห้องมึนตึบ ซึ่งคนที่มึนที่สุดเห็นทีจะเป็นฮันเกิงที่ถูกผลักออกจากตัวฮีชอล
“ฉะ..ฉันไม่ได้เป็นอะไร กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!! อย่าฆ่าฉัน ได้โปรดเถอะ” ก่อนที่ฮีชอลจะพูดจบเสียงกรีดร้องอย่างน่าเห็นใจก็ดังลั่นห้องทำเอาสะดุ้งกันเรียงตัว ไม่ใช่อะไร นั่นมันเสียงโทรทัศน์หนังฆาตกรรมจากยูบีซี คนถือรีโมทนั่นคือฮยอกแจ มือฮยอกสั่นด้วยความตกใจ
“เฮ้ย..มินโฮ เจ้ารีบไปช่วยหญิงสาวผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นสิ เร็ว”เจ้าชายชเวตื่นตระหนกกับเหตุการณ์อันโหดร้าย
“รับคำสั่ง” มินโฮรีบถือดาบมุ่งตรงไปที่ภาพเคลื่อนไหวนั้น ก่อนจะใช้ดาบฟาดลงไปที่หน้าจอสุดแรง จนจอแก้วร้าว แต่ซ้ำร้ายผู้หญิงคนนั้นถูกแทงเข้าไปเสียแล้ว เขาไม่สารารถช่วยได้ทันเวลา เจ้าชายชเวรีบลุกขึ้นเพื่อไปช่วยมินโฮอีกแรง
“ทำไมคนตัวเล็กผิดมนุษย์ธรรมดา มันแปลกๆ หรือว่ามันเป็นอีกมิตินึงซ้อนหลังกระจกอันนี้ พวกเจ้ามาช่วยกันแกะไอ้กล่องอันนี้ทีสิ”เจ้าชายชเวและมินโฮกำลังประทุษร้ายกับโทรทัศน์ที่ไร้เดียงสา ถ้ามันมีชีวิตน้ำตามันคงจะไหลแล้วล่ะ ส่วนพ่อมดเฮก็ร่ายคาถายาวเหยียดเพื่อปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย มีเพียงแค่ฮีชอลกับฮันเกิงเท่านั้นที่ยืนดูด้วยความอึ้งทึ่งและ..
“กร๊ากกกกกกกกกกกกกก 5555555 ไม่น่าเบื่อละชีวิตกู”ฮีชอลหัวเราะลั่นห้อง มือกำไหล่ของฮันเกิงไว้เพื่อนยึดไม่ให้ตัวเองทรุดเพราะหัวเราะมากเกิน ฮันก็กลั้นหัวเราะแทบไม่อยู่
แก๊ก.. .ซอลลี่เปิดประตูมาก็ต้องอึ้งทึ่งและเสียวกว่าฮันเกิงและฮีชอล
“หยุดน้า พวกคุณกำลังจะทำอะไร!”
ความคิดเห็น