คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผู้มาจากดิน
ประเทศจีน
ข่าวหน้าหนึ่งบนหนังสือพิมพ์ทุกฉบับช่วงต้นปีที่ผ่านมา กล่าวถึงการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของเจ้าพ่ออุตสาหกรรมยานยนต์อย่างบริษัทชิงหลง ที่ครองความร่ำรวยเป็นที่หนึ่งมานานนับห้าสิบปี หลังจากประธานบริษัทเสียชีวิตลงและลูกชายคนโตของเขาได้ขึ้นครองตำแหน่งแทนก็เหมือนจะมีเสียงวิภาควิจารณ์อย่างหนังถึงเบื้องหลังการตายที่น่าสงสัย แต่เมื่อไม่มีหลักฐานใดๆข่าวใหญ่ที่เคยครึกโครมก็เริ่มซาลงจนผู้คนเริ่มหลงลืมกันไปหมดสิ้นแล้ว
“ลู่หาน ไม่ไปโรงเรียนเหรอหึ”
ประตูห้องหรูถูกเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กที่ดูอ่อนแรงของหญิงสาวผู้ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของเจ้าของห้องนี้ เธอเดินเข้ามานั่งที่เตียงของลูกชายตัวดีที่ยังหมกซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา มีเพียงเส้นผมสีเปลือกไม้โผล่พ้นออกมาให้เห็นเท่านั้น
“ลู่หาน...”
“แม่เลิกทำแบบนี้สักทีเถอะ”
ผ้าห่มถูกปัดออกจากตัวพร้อมกับยันร่างของตนขึ้นมาจากฟูกนุ่มที่เขาฝังตัวเองลงไปตลอดทั้งคืน ไม่สิ...ต้องเรียกว่าตลอดทั้งวันทั้งคืนต่างหาก เพราะไม่ว่าดวงอาทิตย์จะขึ้นหรือดวงจันทร์จะขึ้นแทนเขาก็เลือกที่จะปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกด้วยการนอนอยู่ในห้องที่มืดมิดไร้แสงส่องเข้ามา
“ลูกต้องเข้มแข็งสิ”
“ผมไม่ใช่แม่นะที่ยังทนเห็นไอ้นรกนั่นเดินลอยหน้าลอยตาอยู่ในบ้านทั้งๆที่มันเป็นต้นเหตุให้พ่อต้องตาย!”
เสียงตะโกนที่ดังออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจกำลังทำให้ใบหน้าที่ถูกปั้นให้ยิ้มคลายลงก่อนที่เธอจะรวบตัวลูกชายเข้ากอด ปล่อยน้ำตาที่อัดอั้นอยู่ให้ไหลลงมาอย่างไม่ปิดบังอีกต่อไป เธอรับรู้ได้ถึงร่างกายที่เติบโตขึ้นของลูกหลังจากที่ผ่านมาเธอมัวแต่ยุ่งอยู่กับการช่วยงานบริษัทจนไม่มีเวลาให้เขาเลยสักครั้ง
“ผมจะเอาของๆพ่อคืนมา”
“ไม่ลู่หาน มันอันตรายเกินไป...แม่ไม่อยากเสียลูกไปนะ”
เธอผละออกจากอ้อมกอด แต่ยังคงกุมมือทั้งสองข้างของลู่หานไว้แน่น สายตาที่จริงจังของเขากำลังทำให้เธอกลัว เธอเห็นสามีตายไปต่อหน้าต่อตาแล้ว ยังไงซะเธอก็ไม่ยอมให้เด็กน้อยคนนี้ต้องจากไปแบบนั้นเด็ดขาด
“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะแม่ และผมก็พร้อมแล้วที่จะทำในสิ่งที่ควรทำ”
“ลู่หาน ไม่นะลูก”
เมื่อเขาลุกออกมาจากเตียงก็ไม่มีสิ่งใดฉุดรั้งได้อีกแม้เสียงร้องที่เจ็บปวดของผู้เป็นแม่ก็ไม่อาจส่งเข้าไปถึงหัวใจที่ด้านชานั้น ดวงตากลมที่เคยเปล่งประกายเหมือนลูกกวางแข็งกร้าวขึ้นจนเหมือนคนละคน ได้เวลาแล้วที่ ‘ลู่หาน’ คนนี้จะแก้แค้นให้กับพ่อและเอาทุกอย่างคืนมา
“การส่งออกเป็นไงบ้าง”
ระหว่างนั่งรถไปบริษัท ประธานหนุ่มไฟแรงอย่าง ‘คริส’ ก็ไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่าเขารับไอแพดจากเลขาเฉินที่นั่งอยู่ข้างๆมาดูรายละเอียดเล็กๆน้อย ใบหน้าหล่อเหลายังคงส่องสว่างแม้วันที่ไร้แสงอาทิตย์ เขาดูสง่าในชุดสูทที่เข้ากันได้ดีกับร่างสูงโปร่งอย่างเจ้าชาย ริมฝีปากบางระเรื่อที่เหมือนช่ำไปด้วยสีของกลีบกุหลาบกระตุกยิ้มอย่างพอใจกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า งานแรกของเขาผ่านไปได้ดีกว่าที่คิดทีเดียว
“ดูเหมือนช่วงนี้น้องชายคุณจะกระตือรือร้นกว่าแต่ก่อนมากทีเดียว เขาเป็นคนฉลาดนะ ถ้าไม่ระวัง...”
“อาลู่น่ะเหรอ หึ ช้าไปสิบปีแสง หมอนั่นฉลาดก็จริงแต่ความอ่อนแอและขี้ขลาด...ทำให้มันสมองที่ท่านประธานอุส่าให้มาไร้ประโยชน์ไปเลย”
คริสยังคงเพลิดเพลินไปกับการชื่นชมวิวทิวทัศน์เมืองใหญ่ที่เต็มไปด้วยเกล็ดหิมะสีขาวโพลน ในสายตาคนอื่นมันดูไม่สวยเท่าไหร่และมีแต่ความหนาวเหน็บ แต่สำหรับผู้ชายคนนี้ความหนาวและหิมะคือความสงบที่งดงามที่สุด
“คุณไม่ควรประมาทนะ”
“แล้วใครบอกว่าฉันจะปล่อยให้มันกับแม่อยู่ใช้เงินฉันต่อไปล่ะ อะไรที่ไร้ประโยชน์ปล่อยเอาไว้ก็รกหูรกตาเปล่าๆ”
“คุณกำลังจะทำอะไรกับน้องชายของคุณ”
“น้อยชายเหรอ...ฉันว่านายคงพูดคำนี้จนติดปากแล้วสินะ เฮ้อ...แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันใจดีพอที่จะเป็นพี่ให้มัน”
ดวงตาคมลุกวาวขึ้นเมื่อนึกถึงใบหน้าอ่อนโยนของผู้ชายคนนั้น ตั้งแต่วันที่ลู่หานเกิดมาทุกอย่างที่ควรเป็นของเขาก็หายไปหมดสิ้น แม้อู๋ฟานคนนี้จะเป็นเพียงลูกบุญธรรมที่ถูกรับเลี้ยงมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เขาโชคดียิ่งกว่าถูกหวย แต่ก็ไม่เคยหยุดที่จะไขว่คว้าทุกๆอย่าง รวมถึงตำแหน่งสูงสุดที่เขาเพิ่งได้มานี่ด้วย
เพราะคุณหญิงมีลูกยาก ทางเดียวที่บริษัทจะมีทายาทได้จึงมีเพียงหนทางเดียวคือนำเด็กมาแอบอ้างเพื่อให้บริษัทในเครือสบายใจและร่วมลงทุน มีเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องนี้ หนึ่งในนั้นคือเลขาเฉินที่รับใช้เขามาตั้งแต่เด็ก
“ฉันคิดว่าจะส่งลู่หานไปอยู่เกาหลีสักพัก ปีนี้มันก็จะจบแล้วนี่ บอกกับพวกกรรมการว่าเขาต้องการไปเรียนต่อที่นั่น แล้วหลังจากนั้นก็ปล่อยเกาะมันซะ”
“พูดถึงเกาหลีแล้ว มีบริษัทยานยนต์ของเกาหลีที่กำลังเป็นคู่แข่งกับเราอยู่ บริษัทลูกหนึ่งในห้าอยู่ที่จีน สินค้าที่พวกเขาป้อนออกมาเป็นที่สนใจอยู่ในขณะนี้ด้วยครับ”
“งั้นเหรอ...ฉันควรไปเอามาไหมล่ะ วิธีของฉันมันง่ายยิ่งกว่าปลอกกล้วยซะอีก”
“แล้วแต่คุณจะสั่งครับ”
เฉินหันไปก้มหัวให้อู๋ฟานหรือคริส ก่อนเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าด้านข้างของเจ้านายที่เปี่ยมไปด้วยความสุข แต่เขากลับรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้โลภมากเกินไปเสียแล้ว เขาอยากจะอยู่ตรงนี้...เฝ้ามองอีกาที่แปลงตัวเป็นหงส์หล่นกลับไปที่พื้นดินต่ำๆที่เขาจากมาเหลือเกิน ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี แม้ว่ามันจะไม่ง่ายนักก็ตาม
******************************************
ความคิดเห็น