คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Blood Hand : chapter 3 Plan
Chapter 3 Plan
ระเบียงหลังบ้านมีลมระเรื่อยมาเป็นระยะคละกับความเย็นเชียบที่แซะแทรกเนื้อผ้าหนาของเสื้อไหมพรมลุ่ยๆ แตะสัมผัสผิวกายบอบบางของชายหนุ่มที่ซ่อนอยู่ด้านใน เขาเพียงแค่ซุกมือให้ลึกเข้าไปในกระเป๋ากางเกงมากขึ้น โดยไม่ขยับกายไปไหนแม้ความหนาวจะกัดกินเข้าถึงข้างใน...มันเปล่าประโยชน์ที่ทำตัวเองให้อุ่น เพราะถึงอย่างไร...
...จิตใจของเขาก็รู้สึกหนาวเย็นอยู่ดี
ดวงตาที่เหม่อมองไปด้านหน้าคล้ายมีบางอย่างในใจ แพขนตาหนาขยับเป็นครั้งคราวทั้งๆที่ลมเย็นนั้นทำให้ระคายพอควรเลย เขาไม่มีกระจิตกระใจมาคิดถึงเรื่องเหล่านั้น ไม่มีใครรู้ว่าเขากำลังคิดอะไรหากเพียงแค่มองเข้าไปในดวงตาสีนิล...มันว่างเปล่า...
พลันความคิดนั้นก็หายวับไปคลายกับหน้าจอที่มืดลงเมื่อมือคู่หนึ่งสวมกอดเขาจากด้านหลัง ก่อนค่อยๆเพิ่มความแน่นขึ้นเรื่อยๆเพิ่มความอบอุ่นให้ร่างสูงด้วยลมหายใจร้อนที่พ่นเบาๆลงบนแผ่นหลังที่เธอแนบหน้าลงพร้อมกับหลับตาพริ้มเหมือนต้องการคลายความเหนื่อยล้าทั้งหมด เขากอดทับมือเธอก่อนจะยิ้ม
“ฉันอุ่นชาไว้ เข้าไปจิบข้างในเถอะ”
เลย์สัมผัสได้ถึงความเย็นจากมือคู่บางของเธอ เขาเกรงว่าจะทำให้ผู้หญิงร่างเล็กที่บอบบางทั้งร่างกายและจิตใจป่วยอีกได้ เธอไม่สบายบ่อยๆหลังจากเรื่องร้ายๆทำให้หญิงสาวที่เคยใจแข็งเด็ดเดี่ยวกลายเป็นยัยขี้โรค
“ไม่เห็นต้องอะไรให้มันวุ่นวายแบบนั้นเลย...ฉันไม่ชอบกินมันนายก็รู้”
แทยอนถอนมือกลับมา บ่นกร่นด้วยความไม่พอใจ เมื่อเขาหันกลับมาเธอก็แสดงสีหน้าให้เขาเห็นว่าเธอไม่ชอบ
“ร่างกายเธอต้องการความอบอุ่นนะ”
“ไม่เห็นจำเป็น”
เธอต่อต้านสุดฤทธิ์พยายามบอกว่ามันไร้สาระมาก ก่อนจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปให้ห้องกว้างที่อุ่นกว่าด้วยเครื่องทำความร้อนที่ยังทำงานอยู่ทั้งวัน เสียงหึ่งเบาๆไม่ทำให้รู้สึกรำคาญ...กลับกัน มันทำให้หญิงสาวที่เพิ่งกลับมาจากงานน่าปวดหัวรู้สึกผ่อนคลายและอยากจะนอนอยู่นิ่งๆบนเตียงตลอดไป...การตื่นขึ้นมากับความจริงที่ว่าเธอไม่มีใครอีกแล้วมันเจ็บปวดจริงๆ
“งั้นก็นอนไปแล้วกัน 2 ทุ่มฉันจะเรียก”
เลย์เดินตามเข้ามา เห็นร่างบางๆที่คว่ำอยู่บนเตียงแล้วอดที่จะยิ้มไม่ได้ เธอเหมือนเด็ก แม้ว่าสภาพแวดล้อมจะสร้างให้เธอเป็นผู้ใหญ่ที่แข็งแกร่ง แต่ขาเล็กๆนี่...จะแบกรับความเหนื่อยล้าและความเจ็บปวดได้เท่าไหร่กัน เขาจัดการห่มผ้าให้เธอก่อนจะทิ้งตัวลงเบาๆข้างกายเล็กใต้ผ้าห่มนั้น
“พรุ่งนี้มีงานเลี้ยงต้อนรับผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัท...ให้ฉันช่วยเตรียมอะไรมั้ย”
เลย์อยากช่วยแบ่งเบาภาระของเธอบ้าง เพราะการใช้ชีวิตอยู่ไปวันๆด้วยข้าวน้ำจากผู้หญิงทำให้เขาระอาใจ
“งานบริษัท...ฉันต้องไปกับลู่หานใช่มั้ย”
แทยอนเอ่ยคำพูดที่ไม่น่าออกมาจากปากของคนที่เพิ่งเสียพ่อไป...เธอกำลังพูดถึงฆาตกรงั้นเหรอ เลย์เอียงหน้ามองร่างใต้ผ้าห่มที่ยังหลับตานิ่งไม่เคลื่อนไหวอย่างไม่เข้าใจเอาเสียเลย เธอกำลังพูดเล่น...หรือจริงจัง?
“ฉันกำลังจะบอกว่า งานนี้คืองานที่เราจะพาฆาตกรไปโชว์ตัวยังไงล่ะ”
แทยอนหยัดกายขึ้นมาช้าๆ ทุกท่วงท่าดูเยือกเย็นเมื่อประกอบกับคำพูดไร้ความรู้สึกนั้น นัยน์ตาเล็กที่คมกริบเลื่อนมองมายังชายข้างกาย...เขาแทบไม่ขยับเลย และมองเธอนิ่งเหมือนถูกสะกด
“โชว์ตัว?”
เลย์ทวนคำพูดนั้น รอคำตอบที่ชัดเจนแต่เธอกลับยังใจเย็นอยู่ ยกยิ้มขณะปัดปรอยผมหางม้าที่ละอยู่ตรงต้นคอให้ไปด้านหลัง แล้วเคลื่อนกายเข้าใกล้เลย์...ระยะที่ลมหายใจร้อนนั้นรินรดไปบนเรียวคอใต้เรือนผมสีน้ำตาลเข้ม เธอพร่ำคำอธิบายออกมาแผ่วเบา
“ข่าววงในกำลังแพร่สะพัดว่าลู่หานคือคนทำ...ถ้าเขาไปที่นั่น...ทุกคนก็จะจับจ้องมาแล้วก็พยายามหาคำตอบให้ตัวเอง ฉันก็แค่แสดงออกไปว่า...มันคือเรื่องจริง”
แทยอนค่อยๆถอยกลับไปด้วยร้อยยิ้มบาง แต่ในดวงตาใสนิ่งนั้นแฝงบางอย่างเอาไว้ มันทำให้ชายหนุ่มร้อนรนใจเหลือเกิน เขากลัวในสิ่งที่แทยอนจะทำ เขาไม่ควรบอกอะไรเธอเลยจริงๆ...
“ฉันบอกเธอแล้วว่ามันอาจไม่จริง ลู่หานอาจจะแค่บังเอิญเดินออกไปจากห้องในคืนนั้น...ไม่จำเป็นที่เขาจะ...”
“นายไม่ได้อยู่ข้างเดียวกับฉันหรอกเหรอ...”
แทยอนตั้งคำถามที่สงสัยมาตั้งแต่ต้น ตลอดเวลาที่ผ่านมาเลย์ปกป้องลู่หานมาตลอด เขาบอกเธอเสมอว่าลู่หานคนดีเกินกว่าจะทำเรื่องแบบนั้น แต่ตอนนี้...เธอจะไม่ฟังคำแก้ต่างแทนเหล่านั้นอีกแล้ว แค่เขายืนยันกลับมาเท่านั้น เธอจ้องมองไปอย่างคาดคั้น และชายหนุ่มก็ใช้เวลาไม่นานกับคำตอบของตัวเอง
“ฉันอยู่ข้างเธอ...แทยอน”
____________________________________________________________
ถึงคราวแทยอนร้ายแล้ว
จะเป็นยังไง ตอนหน้าอย่าพลาดกันนะจ๊ะสาวๆ
ความคิดเห็น