คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Blood Hand : chapter 2 Evidence
Chapter 2 Evidence
บนโต๊ะอาหารเช้า เหมือนทุกวันที่คนสามคนต้องทนมองหน้ากันไปด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ ความอดทนของแทยอนมีไม่มากนัก หากเดาไม่ผิดต่อจากนี้อาจจะมีสงครามกลางโต๊ะอาหารเกิดขึ้นเหมือนเช่นเคย มือที่ตักอาหารหยุดชะงักลงเพียงแค่เผลอเหลือบสายตาไปเห็นลู่หานที่นั่งอยู่ตรงข้าม เปลวไฟร้อนก็ลุกโชนขึ้นในกาย
“กินไม่ลง...”
เสียงกระแทกช้อนหยุดการกระทำของทุกคน เลย์ที่สังเกตเห็นอาการแทยอนมาก่อนหน้านี้แล้วยกมือขึ้นจับไหล่เธอไว้เมื่อร่างบางทำท่าจะลุกขึ้น พยายามให้หญิงสาวกินมากกว่านี้ ในขณะที่ใบหน้านิ่งๆของลู่หานเงยขึ้นมา ภาพคนสองคนตรงหน้าที่ดูใส่ใจกันทำให้อาการอยากอาหารของเขาลดลง...
เป็นห่วงกันมากใช่มั้ย?
“จะกินข้าว หรือกินอะไรกันก็เชิญตามสบาย”
สายตาที่ปรายมองมาไม่ปกปิดความรู้สึกสักนิด ลู่หานไม่สนใจจะต่อล้อต่อเถียงกับแทยอนอีก เมื่อเธอลุกขึ้นเตรียมสาดคำด่าใส่เขา ชายหนุ่มก็คว้ากระเป๋าเดินลิ่วออกมาอย่างไม่แคร์
พ้นรั้วบ้านออกมาไม่มากขณะที่ลู่หานกำลังเร่งฝีเท้าไปบนฟุตบาทเลียบขนานกำแพงสูงของบ้านที่มีไม้เลื้อยขึ้นประดับจนเขียวขจีไปหมด เขาพบชายคนหนึ่งที่พิงหลังกับกำแพงไม้เลื้อยนั้นอยู่ตรงหน้า...ดูจากใบหน้าซีดและขอบตาคล้ำนั้นก็พอเดาออกว่าหมอนี่ต้องมายืนรออยู่นานแล้ว...
ว่าแต่...เขามีธุระอะไรงั้นเหรอ
“ลู่หาน?...ใช่รึเปล่า”
เขาพลิกตัวขึ้นมาเผชิญหน้ากับลู่หานโดยตรง สองมือยังซุกอยู่ในเสื้อแจ๊กเก็ตสีดำเรียบๆ...และคุ้นตา...ใช่ เขาเคยเห็นมัน เพราะมันเป็นสิ่งที่ตำรวจทุกคนต้องมี
“...ผมลู่หาน”
เขารู้แล้วว่าผู้ชายตรงหน้าคือใคร แต่กลับไม่เลี่ยงที่จะตอบคำถามและแสดงท่าทีปกติ เหมือนอย่างที่เคยทำ พวกตำรวจไม่เคยสงสัยในภายนอกที่ใสซื่อของเขา
“เราต้องการข้อมูลบางอย่าง คุยกับผมสักครู่ได้ไหม” เขาเอ่ยขณะก้าวเข้ามาใกล้
“ได้สิ แต่ผมค่อนข้างรีบ...ฉะนั้น...คุณคงต้องรวบรัดคำถามสักหน่อย”
ลู่หานต่อรอง มุมปากเขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยขณะไล่สายตามองชายเบื้องหน้า เขาสูงไม่เกิน 175 และขนาดตัวยังบางเหลือเกิน ดูหน้าหวานๆนั่นสิ ตำรวจงั้นเหรอ? ช่างขัดกันเสียจริง
“ผม แบคฮยอน เป็นตำรวจที่ถูกแต่งตั้งให้รับผิดชอบคดีฆาตกรรมคิมแทอุน” เขาเอ่ยแนะนำตัว
มือก็ล้วงหาตราตำรวจที่เขาพกติดกระเป๋าตลอด โชว์ตรงหน้าลู่หานเพียงชั่ววิก่อนเก็บมันเข้าที่ แต่ลู่หานยังไม่คลายใบหน้าทีเล่นทีจริงที่ทำให้ตำรวจใหม่อย่างเขารู้สึกเสียหน้า
“คดีใหญ่ๆแบบนี้ เขาให้ตำรวจสมัครเล่นทำกันเหรอ”
ลู่หานกระชับเป้แล้วทำทีจะเดินไป มือของแบคฮยอนยกขึ้นจับไหล่นั้นไว้แล้วขยับไปยืนตรงหน้าเช่นเดิม ตีหน้าเข้ม พยายามข่มความโมโหเอาไว้
“อย่างน้อยผมก็มีหลักฐานพอจะบอกว่าแม่คุณเป็นผู้บริสุทธิ์แล้วกัน”
แบคฮยอนเข้าเรื่องทันที แอบผิดหวังที่สีหน้าคนเป็นลูกอย่างลู่หานดูไม่ได้ดีใจ...ตื่นเต้น...หรือแสดงความรู้สึกอย่างอื่นต่อข่าวนี้เลย
“คุณจะบอกว่า...แม่ผมจะได้ออกมา...” ลู่หานเปล่งเสียงออกมาแผ่วเบา แววตาเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“ไม่ เราต้องชี้ให้ได้ก่อนว่าแม่คุณไม่มีส่วนเกี่ยวข้องจริงๆ อะไรบางอย่าง...ทำให้ยังพลิกคดีไม่ได้...”
แบคฮยอนชะงักคำพูดไว้ก่อนจะก้มหน้าลง สูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่
“คำสารภาพของแม่คุณ ทำให้เราดำเนินเรื่องยาก”
สีหน้าเขาแสดงถึงความลำบากใจและกำลังขอร้องให้ลู่หานทำอะไรสักอย่าง แต่นั่นก็เป็นเรื่องที่หนักใจของลู่หานเช่นกัน...ในเมื่อเขาทำอะไรไม่ได้...นอกจากปล่อยให้เป็นเรื่องของกฎหมาย
“อ่อ ผมมีหลักฐานอีกชิ้นให้คุณดู”
เหมือนเพิ่งนึกออก แบคฮยอนหยิบกระดาษเล็กๆที่พับหลายครั้งพอให้ใส่กระเป๋ากางเกงได้ขึ้นมากางให้ลู่หานดู เขารับมันมาดูด้วยหัวใจที่เต้นแรง...มือที่สั่นเกร็งทำให้ต้องพยายามเก็บอาการ
ภาพรถที่เกิดอุบัติเหตุ...และภาพล่างคือภาพใต้ท้องรถที่สายสองเส้นถูกตัดขาดออกจากกัน..
“ไม่ใช่แค่สายเบรกที่ขาด...สายน้ำกลั่นก็ถูกตัดเช่นกัน”
เสียงของแบคฮยอนแว่วผ่านมาแต่กลับไม่เข้าโซนประสาทของลู่หานเลย เขากำลังประมวลภาพในคืนนั้น...คืนที่เขาจัดการกับสายเส้นใดเส้นหนึ่งในนี้...เขาไม่ได้ตัดมันสองเส้น...เขามั่นใจ
“และที่แปลกกว่านั้นคือ...อุปกรณ์ที่ใช้ตัดทั้งสองเส้น...เป็นคนละชนิดกัน”
ไม่ต้องคิดอะไรมาก ทุกอย่างกำลังบอกเขาว่ามันเป็นเรื่องเข้าใจผิดที่เลวร้ายที่สุด...เขาไม่ได้ตัดสายเบรก...
แล้วใครทำ?
ใครคือคนที่ซ้อนแผนของเขา แล้วทำให้เรื่องล้อเล่นนี้เป็นจริงขึ้นมา!!!
__________________________________________________________________
พอดีไรเตอร์เป็นแฟนนิยายสืบสวนเลยชอบเขียนแนวนี้
สุดท้ายออกมาเป็นสืบสวน+ดราม่า และหลายๆอย่าง 55
ความคิดเห็น