ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter3: love true than fiction
ร่างบางของแบคฮยอนและลู่หานได้แต่มองเพื่อนขี้ลืมของตนที่วิ่งกระวนกระวายไปลาดจอดรถพร้อมขำกับความน่ารักของเพื่อน ถ้าลู่หานไม่เตือนคยองซูคงโดนแม่บ่นหูชาไปสามสี่วันแน่ พอคยองซูวิ่งลับตาไปแล้ว 'แบคฮยอน' หันมาพูดกับลู่หานทันที
"ลู่หานวันนี้กลับบ้านเองได้มั้ย แบคไม่ได้เอารถมาอ่ะ"
"ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวเราเดินกลับเองก็ได้ บ้านอยู่แค่นี้เอง"
"งั้นเราไปก่อนนะ นัดพี่ซูโฮไว้"
โทรศัพท์เครื่องหรูกำลังสั่นร้องเรียกเจ้าของให้สนใจมัน บยอน แบคฮยอน หยิบขึ้นมามองหน้าจอก่อนจะกดรับสายทันที
"พี่ซูโฮอยู่ไหน? แบคเลิกเรียนนานแล้วนะ!!!" เสียงใสพูดเจื้อนแจ้วผ่านโทรศัพท์
(พี่ไปรับไม่ได้แล้วนะแบคติดผ่าตัดด่วน)
"แล้วแบคจะกลับบ้านยังไงอะ แบคไม่ได้เอารถมานะ"
(พี่ให้คนไปรับแล้ว คงรอที่ลานจอดรถแล้วล่ะ)
"แล้วใครอ่ะจะรู้จักมั้ย"
(เขาชื่อ ปาร์คชานยอล)
พรึ่บ!
อ่าวเฮ้ยโทรศัพท์ แบตหมดได้ไงเนี่ย!! คยองซูแอบเอาไปเล่นเกมส์ปลูกผักอีกละแน่เลย น่าหงุดหงิดจริง แล้วคนที่ชื่อ ปาร์ค ชานยอลคนไหนล่ะเนี่ย แบคฮยอนไม่รู้จัก T-T
ร่างเล็กเดินมาอยู่บริเวณลานจอดรถของคณะ ตาเล็กสอดส่องทั่วบริเวณเพื่อหาบุคคลที่พี่ชายพูดถึง ถึงแม้จะไม่รู้จักก็เถอะ แต่แล้วสายตาเล็กก็ไปสะดุดอยู่ที่คนตัวสูงสวมแว่นดำ เขาจำได้ว่าเป็นเพื่อนในกลุ่มของพี่คริสตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋ แบคฮยอนเดินเข้าไปหาร่างสูงที่กำลังยืนพิงรถ
"ขอโทษนะครับ" แบคฮยอนพูดพร้อมสะกิดอีกคนเบาๆ ร่างสูงโปร่งหันมามองร่างเล็ก ไม่มีเสียงตอบรับ ไม่มีการขยับเขยือน ร่างเล็กก็ไม่รู้ภายใต้แว่นดำนั้นมองอะไรอยู่ หรือเขาจะเป็นหุ่นจำลองนะ แบคฮยอนขมวดคิ้วเล็กน้อยอย่างสงสัย ก่อนจะขยับหน้าเข้าไปใกล้อีกคน
"พี่เป็นคนรึเปล่า" เสียงร่างเล็กที่ตะโกนใส่ทำให้คนที่กำลังเหม่อลอยรู้สึกตัว
"เป็นคนสิครับ เห็นเป็นสัปหลาดรึไง หล่อขนาดนี้"
"ก็เหมือนอยู่นะ โดยเฉพาะหูกางๆของพี่อ่ะ" ผมพูดความจริง อย่างที่เห็นๆนั้นแหละ
"ช่างมันเถอะครับ ว่าแต่น้องมีอะไรรึเปล่าครับ"
"อ้อ..ผมจะถามพี่ว่ารู้จักคนชื่อ ปาร์ค ชานหยอยป่ะ"
"ไม่รู้จักครับ รู้จักแต่ ปาร์ค ชานยอล"
"อ่าวเหรอ คนนั้นแหละครับ เขาอยู่ไหนเหรอ" อายจังเลย ผมเรียกชื่อผิดเหรอเนี่ย
"พี่เนี่ยแหละครับ ปาร์คชานยอล" พี่ชานยอลทำหน้าไม่ค่อยพอใจ คงเพราะที่ผมเรียกชื่อเขาผิด
"เอ่อ..ผม บยอนแบคฮยอน พี่ซูโฮให้มารับผมใช่ป่ะ.."
----------------------------------------
ตอนนี้ผมก็ได้นั่งรถลัมเบอร์กินีสุดเท่ของพี่ชานยอลแล้ว รถคันหรูพุงทะยานออกจากรั้วมหาวิทยาลับเพื่อไปส่งผมที่บ้าน แล้วผมก็นึกขึ้นได้ว่าพรุ่งนี้วันเกิดพี่ซูโฮ แต่ผมไม่มีของขวัญให้พี่ชายสุดที่รักของผมเลย
"พรุ่งนี้วันเกิดพี่ซูโฮ" ผมพูดขึ้นท่ามกลางความเงียบที่ปกคลุมตั้งแต่ขึ้นรถมา
"......"
"ผมยังไม่ได้ซื้อของขวัญเลย"
"......" พี่เขาเงียบครับ นี่ผมเป็นบ้าพูดคนเดียวใช่มั้ย
"พี่พูดอะไรหน่อยก็ดีนะ" ผมพูดพร้อมกับย่นจมูก
"จะให้ส่งซื้อก็บอกมาเถอะครับ" พี่ชานยอลหัวเราะเบาๆ
"ขับๆไปเหอะน่าาา อย่ารู้ทันได้มั้ย" พอผมบ่นจบพี่ชานยอลก็หัวเราะก๊ากเลย สาธุขอให้หูขยาย
แล้วในรถก็เงียบผมหันหน้ามองวิวฆ่าเวลา จนมาถึงห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุงโซล พอรถจอดปุ๊บผมก็รีบลงจากรถตรงเข้าไปทันที โดยไม่รอคนที่มาส่งสักนิด ไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่รู้สึกไม่อยากอยู่ใกล้สักเท่าไหร่
"เห้ย! รอด้วยดิ รีบเดินไปไหนวะ ขาสั้นแต่เดินเร็วชิบหาย" พี่ชานยอลบ่นเบาๆพร้อมกับวิ่งตามผมมา
"เมื่อกี้ว่าอะไรนะ" ผมหันไปถามพร้อมกับกอดอกไม่พอใจ แน่ดิด่าไรไม่ด่า มาด่าว่าขาสั้น เดี๋ยวต่อยเลย
พี่ชานยอลทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเดินผมไป ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพื่อนพี่ชายนะ....
----------------------------------------
ผมเดินเลือกของขวัญให้พี่ซูโฮมาเรื่อยๆ โดยมีพี่ชานยอลเดินตามหลังมา
อืม..ตุ๊กตาดีมั้ย?
หรือซื้อเสื้อให้ดีนะ..?
หรือนาฬิกา..?
เอ..รองเท้าก็ดีนะ
หนังสือ..แหวน..กระเป๋า..แว่นตา .......
"เดินจะรอบห้างแล้ว ยังไม่เจอของที่ถูกใจอีกหรอไง" พี่ชานยอลพูดขัดความคิดผมพร้อมกับมองนาฬิกา
"ก็คิดไม่ออกนี่ ว่าจะซื้ออะไรดี พี่ชานยอลช่วยคิดหน่อยดิ"
"อืม..สร้อยคอมั้ยหล่ะ เดินผ่านร้านจิลวอรี่เมื่อกี้สวยดี"
"โอเคเลย โหยพี่ก็มีประโยชน์เหมือนกันแฮะ" ผมพูดพร้อมแลบลิ้นใส่พี่ชานยอล ก่อนที่จะวิ่งไปซื้อสร้อยคอโดยมีพี่ชานยอลตามมา
หลังจากที่ซื้อของขวัญให้พี่ซูโฮเสร็จ ผมก็เดินเล่นมาเรื่อยๆ
"เย็นแล้วนะ ไม่หิวเหรอ" พี่ชานยอลพูด อา..นั้นสิ ผมลืมกินข้าวไปเลยแฮะ
"เลี้ยงมั้ยหล่ะ?"
"อืม เดี๋ยวเลี้ยง"
"ห้ะ...?"
"เร็วๆ หิวจนจะกินนายได้ทั้งตัวแล้ว" พูดจบพี่ชานยอลก็จับมือผมเดินไปร้านอาหารญี่ปุ่นทันที ก..กินผมหรอ ?
ผมเอ๋ออยู่สักพักใหญ่ๆ จนพี่ชานยอลสั่งอาหารเสร็จ พี่เขาเอาตะเกียบมาเคาะหัวผมเบาๆ จนผมออกจากภวังค์ความคิดของตัวเอง
"ไอ่บ้า เจ็บนะไม่มีอะไรเล่นแล้วหรอ" ผมพูดพลางลูบหัวตัวเอง พี่ชานยอลไม่ตอบแต่ยักคิ้วกวน** กลับมาแทน
โอ๊ยอยากเตะคน -_-
หลังจากที่ผมด่าเขาในใจอาหารก็มาเสิร์ฟพอดี ผมจึงรีบกินจะได้รีบไปจากไอ่พี่บ้านี่ซะที
"ฮึ กินเป็นเด็กไปได้" พี่ชานยอลพูดพร้อมเอื้อมมือมาเช็ดมุมปากให้ผม
"อ้ะ..ข..ขอบคุณ" ผมก้มหน้ารีบกินต่อจะได้หมดแล้วรีบไปจากที่นี่ซะที แล้วไอ่พี่บ้าชานยอลจะมองหน้าผมทำไม เขินนะเว้ย!!
"มองทำไม รีบๆกินไปดิ!"
"โอเคค้าบบบบบบ" พี่เขาตอบรับแล้วก้มหน้าก้มตากินต่อ เฮ้อ .. ให้ตายดิ ทำไมอยู่ๆใจก็เต้นแรงแบบนี้วะ
หลังจากกินเสร็จพี่เขาก็ลุกไปจ่ายเงินแล้วพวกเราก็ขึ้นรถกลับบ้านกัน ตลอดระยะทางจากห้างสรรพสินค้ามายังที่บ้าน ผมก็แอบมองหน้าพี่ชานยอลเป็นระยะ
อา .. จะว่าไป พี่ชานยอลก็น่ารักดีเหมือนกันนะเนี้ย ..
----------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น