คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro
"พ่อ! ผมบอกว่าผมไม่เรียนไง ไอ่สิ่งที่พ่อยัดให้ผมทำอยู่มันไม่ใช่ตัวผม ในเมื่อชีวิตทั้งชีวิตของผมพ่อก็บังคับมันมามากพอแล้ว" เสียงที่ติดตะหวาดของ อู๋ฟานหรือคริส ทายาทธุรกิจค้าอัญมณีระดับเอเชียที่กำลังจะก้าวเข้าระดับโลกดังขึ้น
"ยังไงแกก็ต้องเรียน ฉันติดต่อกับทางมหาลัยให้แกเเล้วที่นั้นมีพร้อมทุกอย่างให้แก แกก็แค่เรียนเเล้วมา สานงานต่อจากฉัน" น้ำเสียงที่เรียบนิ่งเเต่แฝงไปด้วยอำนาจของบิดา ผู้เป็นเจ้าของธุรกิจอัญมณีที่อยากให้ลูกชายเพียงคนเดียวได้สานต่อธุรกิจ
"หึ ต่อจากพ่องั้นหรอ พ่อจะรีบไปสวรรค์ที่ไ..."
เพี๊ยะ!!
" ไอ่ลูกไม่รักดีฉันทำทุกอย่างเพื่อแกแต่แกกลับงี่เง้าไร้สาระไปวันๆ จะให้ธุรกิจของบ้านเราที่อยู่มาร้อยๆปีพังเพราะแกคนเดียวหรือยังไง!!" จากที่สงบก็ต้องฟาดมือเข้าไปเต็มแรงบนหน้าลูกไม่รักดีของเขาที่ตอนนี้ มุมปากมีน้ำสีแดงไหลออกมาจากมุมปาก
"ได้ พ่อต้องการแบบนี้ใช่มั้ย" ว่าแล้วร่างสูงก็เดินออกจากบ้านแล้วไปที่รถคันคู่ใจ ขับออกไปอย่างรวดเร็วด้วยอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา
" ฉันหวังดีกับแกนะอู๋ฟาน" เป็นคำพูดที่คนเป็นพ่อพูดได้กับตัวเองเท่านั้น
----------------------------------------------------------------
เสียงเพลงดังกระหึ่มลั่นรถไม่ได้ทำให้คนผิวเข้มใจเย็นลงเลย ใบหน้านิ่งเฉยแต่ภายในรู้สึกขัดใจจนเขาอยากจะหนีไปให้ไกล เขาไม่เข้าใจทำไมแม่ถึงต้องนัดดูตัวให้เขาด้วย เมื่อมาถึงที่หมายที่นี่คือ ภัตตาคารระดับห้าดาว ภายในตกแต่งแบบเรียบง่ายแต่สวยหรู เป็นภัตตาคารอาหารนานาชาติที่คนในวงการหรือคนมีระดับชอบพากันมาลิ้มรสกัน
พนักงานหนุ่มพาเขามาที่โต๊ะพร้อมยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป 'คิม จงอิน' ชายหนุ่มผิวเข้มมองไปรอบๆบริเวณที่เขานั่งไม่ค่อยมีคนมานั่งมากนักเพราะส่วนตรงนี้เป็นส่วนของ VIP ซึ่งค่าใช้จ่ายสูงพอสมควร แต่เขาต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นเด็กสวมชุดมัธยมปลายตาโตนั่งทำเขียนอะไรก็ไม่รู้อยู่
"หื้ม...เด็กขนาดนี้เนี่ยนะ"
จงอินเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย แต่เหมือนคนตาโตจะรู้ว่าถูกมอง จึงหันมายิ้มกว้างก่อนจะหันไปเขียนอะไรก็ไม่รู้ต่อ ดวงตากลมโตนั้นจดจ้องไปยังงานข้างหน้า จงอินไม่ละสายตาไปไหนเขาจ้องคนที่อยู่อีกโต๊ะ เพื่อหวังให้เด็กคนนั้นหันหน้ามายิ้มให้เขาอีกครั้ง ความรู้สึกขัดใจในตอนแรกถูกปัดหายไป เขาหลงไหลในรอยยิ้มแบบนี้
จงอินกระตุกยิ้มอย่างพอใจ ก่อนจะคว้าโทรศัพท์เครื่องหรูราคาแพงขึ้นมาถ่ายรูปคนตรงหน้าพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
แม่ครับ..ผมเจอลูกสะใภ้ให้แม่แล้ว
----------------------------------------------------------------
ผับชื่อดังกลางกรุงโซล ร่างสูงโปร่งเดินเข้าสัมผัสบรรยากาศภายในผับอย่างคุ้นเคย ใบหน้าที่หล่อเหลากับทรงผมที่ถูกเซตมาอย่างดี ใบหน้าเปื้อนยิ้มถูกส่งไปให้สาวน้อยสาวใหญ่ที่ตนเดินผ่านให้ละลายไปตามๆกัน พร้อมมองหาเพื่อนร่างสูงที่นัดตนไว้
"ไงครับคุณชายอู๋ โดนสาวทิ้งมาหรือไง หน้าบูดเป็นตูดปลาทูเลย" พูดด้วยน้ำเสียงทะเล้น
"มึงลองมาเป็นกูดูป่ะ ปาร์ค ชานยอล" คิ้วหนาของอี้ฟานขมวดเข้าหากันจนเป็นปม ชานยอลได้แต่ส่ายหน้ากับเพื่อนหัวดื้อ เขารู้ว่าเพื่อนเขาเครียดเรื่องอะไร เพราะมันเป็นแบบนี้มาได้สักพักแล้ว
"มึงก็เรียนๆไปเถอะคริส แค่สี่ปีเองเดี๋ยวก็จบ" พูดพร้อมตบไหล่กว้างของเพื่อนเบาๆอย่างให้กำลังใจ
"มึงก็พูดได้ดิ กูไม่ใช่ลูกชายสุดที่รักพ่อแม่ตามใจเหมือนมึงนิ" ชานยอลได้แต่ขำในความคิดของเพื่อนตน เด็กไม่รู้จักโตจริงๆ คุณชายอู๋อี้ฟาน
"จงอินไม่มาอีกเหรอวะ มึงนัดมันป่ะเนี่ย"
"โทรไปแล้วไม่มีคนรับ"
"สงสัยเที่ยวสาวเพลิน"
เมื่อเล่นหยอกล้อกับเพื่อนพอประมาณ ชานยอลก็กวาดสายตามองบรรยากาศผับหรู สายตาคมกลับสะดุดอยู่ที่ร่างบางตรงมุมบาร์เทนเดอร์ ใบหน้าขาวจิ้มลิ้ม ปากสีแดงสด กำลังนั่งหลับตามือเล็กถือแก้วมีน้ำสีอำพันอยู่ภายใน เคาะนิ้วตามจังหวะเพลง
"เดี๋ยวกูมา เจอคนรู้จักว่ะ" ชานยอลพูด พลางจับน้ำสีอำพันแต่สายตากลับไม่ละไปจากร่างบาง มุมปากหนากระตุกยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นมุ่งตรงไปหาร่างบางทันที
"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะครับ..."
--------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น