Secret key I

บทนำ

            ณ คฤหาสน์แห่งหนึ่งในมิติมนุษย์ บรรยากาศโดยรอบน่าอยู่อย่างไม่เชื่อสายตา ว่านี่คือสิ่งที่มนุษย์อาศัยอยู่ มันราวกับว่าข้างในคฤหาสน์จะมีเทพบุตรรูปงามอาศัยอยู่รวมกับเหล่าพ้องเพื่อนที่ไม่ต้องนึงถึงก็รู้ว่าต้องเป็นนางฟ้านางสวรรค์และเทวดาอย่างแน่ แต่ว่าเสียดายที่มันไม่ได้ไปตั่งอยู่ในตัวเมืองเหมือน บุลคลรวยๆทั่วไป แต่มันกับอยู่บนเขาลูกใหญ่ที่ไรผู้คนสันจล(!!?)  แล้วผู้ที่อาศัยในคฤหาสน์ละ เรื่องที่ต้องทำเกือบทุกวันของผู้คนเขาทำยังไง เรียน ทำงาน ซื้อของไปทำอาหาร ฯลฯ แน่นอนว่าเป็นไม่ได้ที่จะมีร้านค้าหรือโรงเรียนอยู่ในที่แบบนี้ การมีตัวตนของพวกเขาชั่งเรื่องรางเสียจริง 
            ถึงจะมีบ้างที่ผู้คนหลงเขามาเจอสถานที่นี้แต่ก็น้อยครั้งที่จะเป็น คนในคฤหาสน์ใช่ว่าจะหยิ่งไม่ต้อนรับคำขอความช่วยเหลือหรือของอยู่อาศัย  พวกเขาใช้ชีวิตค่อนค่างเรื่อยเปื่อย วันนี้ก็เหมือนกันเรื่อยเปื่อย เรื่อยเปื่อย เรื่อยเปื่อยจนไม่รู้เลยว่าผู้นำของที่นี้มีเรื่องให้ผู้ตามผู้หนึ่งต้องปฎิบัติตาม  ถึงจะบอกอย่างงั้นแต่ในคฤหาสน์ตอนนี้มีกันแค่สามคน พ่อ แม่ และลูก แสนประหลาด เท่านั้น 

                    “ลูกรัก เอ้านี่!” เสียงหญิงสาวดังขึ้นในคฤหาสน์แห่งนี้อย่างนุ่มนวลแกรมห้าวเชิงบังคับ พูดกับ ’ลูกหน้าสวย’ ด้วยรอยยิ้ม ยืนวัตถุสีทองมีลักษณะเหมือนผลึกแก้วสิ่งแปดเหลี่ยมยาว มีข้อความเขียนบนนั้นว่า 'โรเชเรียท์' 

                “อะไรหรือฮะ ทองๆนั้น เอ้ย แป๊บนะฮะฆ่า Boss แป๊บ” ลูกชายหน้าสวยตอบพร้อมในมือก็เล่น PS3 อยู่ 
               เอ๋? ของแบบนี้เขาหามาได้จากไหนกันทั้งที่ไกลจากสถานที่ขายของแบบนี้มากขนาดเดินเท้าต้องเดินถึงสี่วันติดไม่ต้องหลับไม่ต้องนอน แต่มันก็ไม่สำคัญกับสิ่งที่คุณแม่ผู้นำของคฤหาสน์จะบอกบางสิ่งบางอย่างกับลูกผู้เป็นที่รัก

                “เยลลี่มั้ง! ลูก จดหมายจ้าจดหมาย รับลูกเข้าศึกษาสถาบัน โรเชเรียท์ คาส...เดียวไปถึงก็รู้เอง ” ผู้เป็นแม่ส่งจดหมายให้เมื่อลูกฆ่า Boss เส็จ “มันสนุกยังไงนั้น เกมส์แบบนั้น?”

                “สนุกตรงมันยังไม่วางจำหน่าย แต่ผมไปเอามาเล่นก่อน Hacing สนุกฮะ” อ่านจดหมายไปได้สักพังลูกหน้าสวย “Maho!! ” ตะโกนออกมา “นี้เขามีสถาบันให้เรียนกันด้วยหรือ คิดว่าฝึกเองก็ได้สะอีก”

                “ยังไงก็ต้องไปนะ ลูกมีธาตุประจำตัวต้องถึงสองธาตุ ถ้าเป็นมนุษณ์อย่างแม่ ก็คงตายแต่เกิดแล้ว ลูกทำได้อยู่แล้ว...หรือป่าวนะ” ผู้เป็นแม่ชี้นิ้วไปที่ประเป๋าเดินทางที่กองอยู่บริเวณประตู “แม่เตรียมของให้หมดแล้ว แล้วจะเอาอะไรอีกก็ใส่เป้ Death Bag ไปนะ” หญิงสาวผู้มีรูปลักษณ์ไม่น่าเป็นคนเป็นแม่ ผู้เห็นฉากนี้แล้วคงจะไม่น่าเชื่อว่าจะมีลูกอายุขนานนี้แล้ว ผู็หญิงหลายคนคงอยากวิ่งมาถามว่าทำไมถึงได้แลเยาววัยเสียขนาดนี้ ท้องก่อนแต่งหรือไง เธอคงจะตอบกลับว่าฉันอายุพอจะเป็นคุณยาย หรือทวด ของคุณได้เลยนะคะ เป็นอันแน่นอนว่าเธออายุมากกว่าร้อยปี เธอเป็นตัวอะไรกันแน่นะเป็นพูดหยกๆว่าเป็นมนุษย์ 

                “ไม่ต้องห่วงหลอกคุณ ลูกเราเล่นซื้อสร้อยแบบการ์ตูนสร้างมิติขนานเล็กในบ้านเราไม่รู้เลยหรือ อนิเมะเต็ม”เสียงชายคนหนึ่งดังขึ้น
                “ถึงว่าทำไมหนังสือ โมเดลที่ลูกซื้อมาในไปอยู่ไหนหมด”แม่ว่า

                “พ่อบอกแม่ทำไหม!!!” ลูกหยุด“ไม่ไปได้มะ ที่เรียนอยู่ก็ดีอยู่แล้วนักอยู่กระคอมพิวเตอร์ทั้งวัน programmer ก็ดีอยู่แล้ว” แต่ในมือก็เก็บ PS3 , Note Book , I-Phone 4S , I-Pot , Thouch , I-Mac ,  แผ่นเกมส์หลายแผ่น , นอกจากนั้นยังมีอีกเยอะ ลงเป้ “เครื่องแบบก็ไม่รู้จะเป็นยังไง สวยหรือป่าวนะ จะมี 3G ให้ไหมนะ”

                “ถ้าเครื่องแบบ แม่ออกแบบให้แล้ว เคะน่าดูเลยละ 3G ที่นั้นมันลงมิติคู่ขนานนะ แต่รู้สึกว่าจะมีนะ ไม่รู้ว่ามีได้ไง คงเร็วกว่า 3G ทบเลยละ ถ้าได้ยินไม่ผิดนะ ส่วนเรื่องที่เรียนเก่าอะแม่จัดการเรียบร้อยแล้วไม่ดีหรือไงไม่ต้องมานั่งวาดวงแหวนเพื่อไปเล่น” ระหว่างนั้นประตูก็ปากฏขึ้นกุญแจเริ่มหมุนเพื่อไขเปิดประตู “อ้าว!ประตูมาแล้ว เส็จหรือยัง?” 

               ลักษณะของประตูเหมือนกับประตูสวรรค์ที่นักแต่งวาดฝันไว้ตอนเด็กๆ (เด็กกว่านี้อะคะ) ผิดตรงที่รูปสลักแทนที่จะเป็นรูปนางฟ้าแต่เป็นรูปอาคารขนาดสูงยอดปลายแหลมเหมือนมีนกบินรอบๆ สูงจนอยู่เหนือเมฆ ไม่ใช่ภาพที่ว่าดีอะไร แต่มันละเอียดอ่อนจนต้องพูดว่า เยี่ยมสุดๆ ใครเป็นคนสลักกันนะแน่เอามาสลักที่หน้าประตูห้องเหลือเกิน แต่เสียดายเงินถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องฟุ่มเฟือย บานประตูค่อยๆเปิดออกอย่างช้าๆ ทำให้เห็นถึงภายใน

                “ฮะ” ลูกหน้าสาวเปิดประตูแล้วค้างมือไว้

                “ลูก!”เสียงชายที่ไม่เหมือนคนเป็นพ่อสักนิดดังขึ้น พ่อคนนี้ก็ใช่จะต่างจากแน่ นี้คงเป็นอีกอย่างหนึ่งที่มาสร้างที่อาศัยไว้ในที่แบบนี้ เพราะ พ่อคนคนนี้นั้นหล่อเหลายิ่งกว่าดาราซุปเปอร์ สวยกว่าพระเอกในนิยายโรแมนติก ถ้าไปเดินดุ่มๆอยู่แถวๆสถานที่สถาราณะละก็ หึๆๆๆ ไม่ต้องกับบ้านกับช่องกันเลยทีเดียว พ่อคนนี้เคยโดนแมวมอง มามองหลายครั้ง มองแล้วร้องเมี้ยววว ไม่ใช่!! มองแล้วก็อย่างที่รู้กันแน่นอนชวนทำนั้นทำนู้ แต่ก็ต้องจ๋อยไปทุกราย คำตอบของพ่อผู้นี่คือ 'ผมไม่ชอบเป็นคนดัง ไม่ชอบคุณด้วย แล้วผมก็อายุเยอะกว่าคุณหลายขุม นอกจากนั้นผมมีลูกโตแล้ว' เรื่องนี้ช่างมันเถอะ แต่จริงๆพ่อคนนี้เป็นคนที่เข้าสังคมเก่งสุดๆ (!!?)

                “อะไรฮะ พ่อ?” ลูกหน้าสวยตอบ
                “พ่อขอ PSP ได้มะ?”
                “ขอไรนี่ ไม่ได้ครับยังเล่นเกมส์ไม่จบ เอา Thouch ไปแทนนะฮะ”
                “นั้นขอ I-Pod”
                “อันนี้ก็ไม่ได้ฮะ ยังดูอนิเมะไม่จบ”
                “Thouch ก็ Thouch”
                “นั้นเอา I-Mac ไปแล้วกันฮะ เพื่องนึกได้ว่าต้องใช้” ว่างั้นก็เอา I-Mac ให้ถึงมือพ่อ ก็พางอดคิดไม่ได้ว่าประโยคข้างบนมันยังไงๆ

                “ไปนะฮะ ” ลูกหน้าสาวก็ก้าวเข้าไปในประตู ภาคในนั้นเป็นเส้นทางที่มีแต่หมอกขาว อากาศเย็น มีเสียงของประกายแวววาวสะท้อนกล้องหู ไม่ต่างจากการ์ตูนที่เคยดูตอนเด็กๆเลย ของวิเศษสุดโค่ย

                “โชคดีนะจ้า ระวังตัวด้วย”แม่อวยพร
                “อย่าลืมเอาลูกสะไภ้มาฝากนะ” พ่อว่า
                “ไม่รับปากนะฮะ ว่าจะไดหรือป่าว” ลูกชายเดินไปได้ไม่ไกลมากก็ตอบกลับมา ในใจก็คิดว่าเดินไปเรื่อยๆสินะ เรามาง่ายไปไหมนะน่าจะเล่นตัวอีกสักนิด ขอให้สภาบันนี้ไม่มีเรื่องอะไรให้เครียดแล้วกันนะ

                “พ่อเอาลูกสะไภ้นะ ไม่เอาลูกเขย” พ่อตะโกนลั้นไปสองบ้าน
                “พ่อก็รู้นี่ว่าผมดึงดูดอะไรมากกว่ากัน” ลูกที่เดินไปไกลแล้วตะโกนกลับ

                “เห้ย! ขอให้มันดีอย่างที่คิดเถอะ สาธุ”


               ไม่นานเด็กหนุ่มหน้าสาสคนเดิมก็มาถึงหน้าประดูขนาดใหญ่ ของสถาบันโรเซเรียท์ ผู้อ่านลองคิดว่านั้นคือโรงเรียนในฝันของคุญที่แสนวิเศษดีสิ แล้วจะรู้ว่า ตอนนี้เด็กหนุ่มอ้าปากค้างอยู่หลายวิแล้ว

               "ก่อนถึงไปที่ห้องมาสเตอร์ก่อนสินะ" เด็กหมุ่นผมกับตัวพางเดิมดุ่มๆไปเรื่อยจึงถึงห้องที่ต้องการ 

               การเดินมาที่นี้ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร เนี่องจากแผนไงละ 
               มาสเตอร์หลายคนอยู่ในห้องแห่งนี้ เด็กหมุ่นเปิดประตูอย่างเงียบกริบเพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนมาสเตอร์ที่ทำงานอยู่มาก แต่ก็เป็นไปได้อยากเพราะมาสเตอร์พวกนี้สุดๆเลยละ ประสาทรับรู้สุดยอด เดินมาหาเด็กหมุ่นพร้อมเอกสาร หนังสือเล่นและกุญแจห้องพัก พร้อมเรียกชื่อพาเดินไปเก็บของที่หอพักแล้วก็ให้รอที่หน้าชั้นเรียน
               เตรียมไว้แต่แรกแล้วสินะฮะ แต่จะว่าไปนะฮะฉากแบบนี้มันเหมือนในการ์ตูนสุดๆเลยนะ นักเรียนใหม่งั้นหรือ แถมเพิ่งรู้ว่าตัวเองอยู่ คาสไหน
              เด็กหมุ่นฟังคำพูด HomeRoom ของมาสเตอร์ประจำชั้นอยู่ได้สักพักก็โดนเรียกให้เข้าไป
               "เข้ามาสิจ๋า" มาสเตอร์สาวว่าพางยิ้มให้ "แนะนำตัวสิจ๊า" เธอกล่าวบิกเมื่อเด็กหมุ่นเดินมาชั้นเรียบร้อย เด็กหมุ่ยพยักหน้าเป็นการรับรู้
                 สมาชิกในห้องอันน้อยนิด มองตามเด็กหมุ่นที่เดินเข้ามาอย่างไม่วางตา แถมนินทาอะไรบางอย่างแล้วก็หัวเราะหน้าแดงกัน บ้างมองนอกหน้าต่าง ไม่สนใจแม้แต่น้อย บ้างก็มองด้วยสายตาสนิทเหมือนเคยเจอกันมาก่อน เมื่อเด็หมุ่นเริ่มกล่าวคำแรก ทั้งห้องเงียบแม้แต่คนที่ไม่สนใจยัง      หันมามองตัวเด็กหมุ่น     
                "สวัสดีฮะ ผมมาจากมิติมนุษย์ชื่อ สโนว์ดร็อป ภาคีไนซ์ ฮะ จะมาอยู่คาส S ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปฮะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยฮะ"        

               



--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ความจาก Yu March Hare

    ตอนแรกก็มีแอดมินอีกคนช่วยแต่งละ แต่หลังๆ เขาก็หายตัวไป - 3- แล้วก็นะ ตอนแรกสุดเลยเรื่องนี้อยู่ในเพจของผมเองแต่ ลบ ลบ ลบ ลบ แล้วย้ายมาอยู่นี่ให้หมดเลย ฝากติดตามและทำความเข้าใจด้วยนะฮะ พอดีเป็นพวกที่ "ใครคุยกะผมได้ ถือว่าเก่ง" น่าฮะ