[BTS] OS.UnTouchable #SUGAMONSTER (KIM NAM-JOON x MIN YOON-GI)

ลำดับตอนที่ #6 : SF. ร่ำร้อง (Jin x Hope)

SF. ร่ำร้อง (Jin x Hope)

ในยามค่ำคืนที่ความมืดมิดปกคลุมจนเต็มท้องฟ้าไร้ซึ่งแสงสว่างใดๆยกเว้นแสงจากโคมไฟของสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง มีร่างเล็กๆนั่งคอพับน้ำตาซึ่มอยู่ที่ชิงช้ากลางสวนสาธารณะอยู่คนเดียว

"ฮึก จินฮยองคนบ้า ฮึก"

คนตัวเล็กกำลังโอดควรถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านมาก่อนหน้านี้ไม่นาน เขากำลังคิดถึงแฟนหนุ่มของเขาที่กำลังทำหน้ายิ้มระรื่นอยู่กับผู้หญิงคนอื่นแถมผู้หญิงคนนั้นยังบอกคนอื่นอีกว่ากำลังคบกับผู้ชายของเขาอยู่แล้วแบบนี้จะไม่ให้จองโฮซอกคนนี้ต้องมานั่งร้องไห้ได้ไงเล่า

"ฮึก ฮึก คบกันงั้นหรอ ฮึก แล้วจินฮยองเห็นผมเป็นอะไรสำหรับฮยองละเนี่ย ฮึก บ้าเอ้ย"

ในขณะที่อีกฝ่ายกำลังนั่งเสียใจอยู่ในสวนสาธารณะกลางดึกคนเดียวอีกฝ่ายที่ยังยุ่งๆอยู่กับงานที่บริษัทก็เริ่มที่จะกระวนวายเพราะคนตัวเล็กที่บอกว่าจะมาหาเขาเพื่อกลับหอพร้อมกันนั้นก็ไม่เห็นจะมีวี่แววร่างเล็กๆของเขามาเดินป่วนเปี้ยนอยู่ในบริษัทซักที

"จินค่ะ คุณมองหาใครอยู่หรอค่ะเห็นมองอยู่พักใหญ่แล้วนะ"

"หาแฟนหน่ะ"

"แหม่จะหาฉันทำไมละค่ะ ฉันก็ยืนอยู่ข้างๆคุณตลอดแหละ"

หญิงสาวผู้ซึ่งเป็นหนึ่งในเพื่อนร่วมงานของเขาเอยแซวขึ้นอย่างขำๆ เพราะที่ทำงานนี้มักจะแซวเรื่องของเขาและเธอกันเป็นประจำอยู่แล้วเนื่องจากว่าต้องทำงานด้วยกันบ่อยๆคนเลยมักเข้าใจผิดแต่จริงๆแล้วใครเล่าจะรู้ว่าทั้งเขาและเธอต่างก็มีคนรักอยู่แล้วแต่หล่อนดันนึกสนุกเล่นตามคนอื่นที่เขาแซวไปแบบนั้นเอง

"เงียบไปเลยถ้าแฟนฉันมาได้ยิน..."

"จินนี่นายทำบ้าอะไรของนายวะ"

พูดยังไม่ทันจะจบเสียงเล็กๆห้าวๆก็ดังขึ้นขัดจังหวะการพูดของเขาก่อนที่เจ้าของเสียงจะมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขาแถมยังทำหน้าโกรธเขาเสียยกใหญ่อีก

"ยุนกิไม่เอาหน่าใจเย็นๆ"

"ใครจะไปใจเย็นไหวห๊ะนัมจุน เงียบไปเลยนายอะ ส่วนนายกำลังทำบ้าอะไรอยู่"

คนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือมินยุนกิกับคิมนัมจุนคู่รักคู่เพี้ยนของที่นี่แล้วก็ยังเป็นเพื่อนสนิทของเขาและคนตัวเล็กอีกด้วยแต่การที่จู่ๆยุนกิคนที่เงียบๆชอบทำตัวไม่สนโลกมาเม้งแตกใส่เขานี่มันแปลกๆแหะ

"ก็รอโฮซอกอยู่ไง"

"รอ เหอะ เพื่อนฉันพึ่งจะวิ่งร้องไห้ออกไปจากบริษัทแต่นายกลับมายืนยิ้มระรื่นอยู่ตรงนี้ ฮึ"

ยุนกิใช้หางตามองไปทางผู้หญิงอกสะบึ้มที่ยืนงงๆอยู่ข้างๆจินฮยองก่อนจะดึงสายตากลับมาจ้องคนที่จะมาเอาเรื่องตั้งแต่แรกเขม็ง

"ว่าไงนะ!"

"เพื่อนฉันวิ่งร้องไห้ออกไปจากบริษัทและสาเหตุมันก็น่าจะมาเพราะนาย ถ้าไม่รักเจ้านั้นก็ปล่อยไปซะ"

"ยุนกิพอแล้วหน่า ส่วนจินฮยองจะทำอะไรก็คิดดีๆนะครับพวกผมไปก่อนนะไว้เจอกันที่หอ"

ถึงนัมจุนจะลากยุนกิออกไปแล้วแต่หมอนั่นก็ยังคงจ้องหน้าผมเขม็งอยู่ดี ผมละสายตาจากยุนกิกลับมาที่ยัยตัวปัญหาที่ยืนยิ้มแห้งๆอยู่ข้างๆก่อนจะชี้หน้าคาดโทษหล่อนอย่างเอาเรื่องก่อนจะวิ่งออกจากบริษัทเพื่อไปตามหาคนตัวเล็กทันที

แฮ่ก! แฮ่ก!

ในคืนเดือนมืดที่อากาศหนาวเย็นลงกว่าทุกๆคืนมีร่างสูงโปร่งรูปร่างภูมิฐานดีกำลังวิ่งไปพล่างมองซ้ายมองขวาไปพล่างเพื่อหาใครซักคนซึ่งเขามั่นใจว่ายังไปไม่ไกลจากบริษัทแน่ๆ

"โฮซอกนายอยู่ไหน"

ร่างสูงกึ่งวิ่งกึ่งเดินมองซ้ายทีขวาทีมาตลอดทางจนมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไกลจากบริษัทของเขาพอสมควรก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเพราะร่างเล็กๆที่เขากำลังตามหานั้นอยู่ที่นี่กำลังนั่งเหม่อลอยมองท้องฟ้าที่ไร้ซึ่งดวงดาวอยู่ ร่างสูงค่อยๆก้าวย่างเข้าไปใกล้คนตัวเล็กจากทางด้านหลังก่อนจะสวมกอดโฮซอกเอาไว้จนแน่นความอบอุ่นจากอ้อมกอดนี้ทำให้โฮซอกที่กำลังนั่งคิดอะไรเพลินๆสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ร้องโวยวายเพราะรู้ว่าอ้อมกอดอันแสนอบอุ่นนี้มันคือของใคร

"ร้องไห้ทำไม ไหนบอกว่าจะไปหาที่บริษัทไง รู้ไหมว่าวิ่งหาจนทั่วขนาดไหน"

จินพูดออกมาทั้งๆที่ยังหอบหายใจอย่างรุนแรงอยู่แต่ก็ไม่ยอมคลายมือออกจากอ้อมกอดนี้เช่นกันเขารู้ว่าทำไมโฮซอกถึงร้องไห้และก็รู้ด้วยว่าทำไมถึงไม่เข้าไปหาเขาแต่เขาอยากจะได้ยินจากเจ้าตัวมากกว่า

"ฮึก ระ...รู้ได้ยังไงว่าอยู่ที่นี่"

"ไม่รู้หรอกว่าอยู่ที่ไหนก็วิ่งหาไปจนทั่วนั้นแหละ ไม่ร้องนะครับคนดีเป็นอะไรไหนบอกหน่อยซิ"

จินคลายอ้อมกอดออกก่อนจะเดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้าโฮซอกแล้วทิ้งตัวนั่งยองๆอยู่ตรงพร้อมทั้งเอื้อมมือออกไปเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนอยู่บนใบหน้าของคนตัวเล็กให้อย่างแผ่วเบา

"จะ...จินฮยองเห็นผมเป็นอะไรกันแน่"

"นายก็เป็นแฟนฉันไง เป็นคนของฉัน นายคือจองโฮซอกของคิมซอกจินคนนี้คนเดียว"

"ฮึก ไม่เชื่อหรอก ก็ผมหน่ะได้ยิน..."

ใบหน้าเล็กๆที่กำลังเริ่มบูดและเริ่มเบะปากทำท่าจะร้องไห้ทำให้คนที่มองดูถึงกับลอบถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือไปบีบปากเล็กๆนั่นเอาไว้เสียเอง

"ฟังนะ ฉันกับยัยนั่นไม่ได้มีอะไรเกินเลยไปกว่าคำว่าเพื่อนรวมงานเลยซักนิดและอีกอย่างยัยนั่นก็มีแฟนอยู่แล้ว หล่อนก็แค่นึกสนุกเวลาที่มีคนแซวว่าเราคบกันเท่านั้นก็เลยเล่นตามน้ำไปแต่ฉันไม่ได้ชอบด้วยซักหน่อย"

"อือออ แฮ่กๆ ไม่จริงอะก็ผมเห็นจินฮยองยังยิ้มร่าอยู่เลย"

"เด็กน้อยเอ้ย ที่ฉันต้องยิ้มมันก็เพราะว่าตอนนั้นฉันมั่วแต่คิดถึงนายนั่นแหละ เลิกโกรธ เลิกงอน ได้แล้ว แล้วกลับหอไปเล่นเกมส์กันเถอะถ้าขืนเรายังไม่รีบกลับยุนกิได้ระเบิดห้องแน่ๆ"

สายตาที่จินฮยองกำลังอธิบายเหตุผลให้กับเขาฟังนั้นมันไม่ได้สั่นไหวหรือสับสนเลยซักนิดทุกคำพูดที่ออกมาจากปากของคนตรงหน้านี้จริงใจทุกอย่างแต่ทว่าเขาก็ยังงอนอยู่ดีนั่นแหละ ก็เล่นไปแจกยิ้มหวานไปทั่วขนาดนั้นจะไม่ให้งอนได้ยังไง

"ไม่กลับ แล้วก็ไม่ได้โกรธแล้วแต่งอนอยู่"

"เอ้า งอนเรื่องอะไรอีกโฮซอกอ่า"

"ก็จินฮยองชอบแจกยิ้มให้สาวๆไปทั่วผมก็งอนดิ รอยยิ้มของจินฮยองหน่ะเป็นของผมนะ"

"ฮึ ครับๆที่หลังจะไม่ยิ้มพร่ำเพื่อแล้วครับคุณแฟน"

จินฮยองยิ้มหวานออกมาทันทีที่ได้ฟังเหตุผลที่คนตัวเล็กของเขางอนก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือออกไปดึงรั้งต้นคอของคนตัวเล็กเข้ามาจูบเพื่อให้รางวัลที่ทำตัวน่ารักน่ารักฟัดใส่เขาไปทีนึงก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วฉุดรั้งแขนบางๆนั้นให้ยืนขึ้นตาม

"กลับหอกันเถอะอยากนอนกอดแฟนจะแย่แล้ว"

"จินฮยองอ่าาาาา"

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้เกิดขึ้นจากการเรียกร้องอยากอ่านคู่นี้อีกครั้งของแม่ในแก๊งนะคะ ถ้าอ่านแล้วงงปนอึนๆก็ต้องกราบขออภัยมาณ.ที่นี้ด้วยยยย สุดท้ายนี้ พี่จินรักน้องโฮปมานะเออ ><