ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : As If....
สวัสดีค่า
วันนี้โอตากิมาแนวใหม่น่อ
จะลองแต่งฟิคในนี้ดูฮะ...
ก็เป็นแนว"ซึ้งกินใจ เศร้าๆ" แต่ยังคงสไตล์โอตากินะ
โอตากิชอบเรื่องที่ซึ้งๆเศร้าๆ
เรื่องที่ออกมา เลยอาจเป็นแนวนั้นด้วย
(แต่ยังคงหยอดมุกเหมือนโอตากิตูน(ฮา))
ก็อยากให้ลองอ่านกันดูนะ
ก็อยากให้ลองอ่านกันดูนะ
เป็นงัยเม้นท์ติชมได้เลยงับ
................................................
//1//
จะว่าฉันไม่ชอบเธอก็คงไม่จริง
แต่จะว่าชอบก็คงไม่ใช่....
ฉันไม่สามารถรู้ได้หรอก...
ว่าวันไหนเธอจะเดินทิ้งฉันไป
หรือวันไหนเธอจะเดินจูงเธอคนนั้นมา...
ฉันก็เหมือนของเล่นเธอหน่ะหล่ะ
วันไหนอารมณ์ดีก็มาเล่นด้วย
วันไหนเธอเศร้าก็มาคุย ร้องไห้กับฉัน
แต่วันไหนที่เธอมีเค้า...................
........................
ฉันก็เป็นเพียงตุ๊กตาไร้ค่า
............
เธอรู้ไหม...
ตุ๊กตาก็ร้องไห้เป็นนะ
..................................................................
เปิดเทอมใหม่แล้ว...
ฉันอยู่ห้อง 2...ถือว่าโชคดีมากเพราะห้องนี้เพื่อนฮาๆเยอะ
แต่มันอาจดีกว่านี้นะ...ถ้าเขาได้อยู่ห้องนี้ด้วย
ทุกครั้งที่คิดถึงเค้า
คำๆนึงที่เค้าเคยพูดกับฉัน
ถึงแม้ว่าจะผ่านมาปีกว่าแล้ว
ความรู้สึกในตอนนั้นฉันยังจำได้ดี
คำๆนั้นของเธอทำให้ฉันรู้สึกดีนะ
แต่มันคงเป็นเพียงแค่คำพูด...
ที่พูดออกมา...
แล้วก็หายไป
ในโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว
นายไม่ได้คิดอย่างนั้นกับฉันเลย
นายแค่ทำให้ฉันคิดไปเองฝ่ายเดียว
ทุกครั้งที่นายยิ้ม...ฉันยิ้ม
แต่ทุกครั้งที่ฉันยิ้ม นายไม่ได้ยิ้มกับฉัน
ทุกครั้งที่นายเศร้า...ฉันก็เศร้าไปด้วย
แต่ทุกครั้งที่ฉันเศร้า
นายยังคงยิ้มได้
..
ไม่สนใจฉันเลย
..
..............
.........................
"โบ" เสียงเด็กชายคนหนึ่งเรียกฉัน
"อ้าว ต้น หวัดดี" ฉันหันกลับไปหาต้นเสียง ร่างชายหนุ่มคนนึงวิ่งเข้ามาหา....ฉันตอบกลับอย่างปกติ ฉันตัดใจจากเขาแล้ว
"เย็นนี้ไปกินข้าวกันก่อนมะ"
"ที่ไหนอะ ใครไปมั่ง"
"ร้านเกาหลีที่เปิดใหม่อ่ะ พอดีได้บัตรส่วนลดมา ก็มีคนในห้องปีที่แล้วไปกันอ่ะ"
....
เธอคนนั้นก็ไปด้วยซินะ
"ไม่อ่ะ เย็นนี้ไปซื้อหนังสือกะเต้" ฉันตอบไปงั้นหล่ะ
"อ้าว เต้ก็ไปกับเราหนิ = =" " ต้นมองฉันแบบจับผิด...
....ซะงั้น...จะโกหกทั้งที ฟ้าฝนก็ไม่เป็นใจ
"หรอ งั้นเราไปคนเดียวก็ได้"
ฉันก้าวเดินต่อ ไม่อยากคุยด้วย กลัวความรู้สึกนั้นจะกลับมาอีกครั้ง
แต่ทว่า มีบางอย่างรั้งฉันไว้
"ไม่ไปจริงหรอ" ต้นถามฉันเสียงหนัก
"...." มือของต้นคว้าแขนฉันไว้
....ฉันอยากไปนะ...แต่...
"...."
"...."
เราสองคนเงียบ ก้อนที่ต้นจะยิ้มขึ้นมา
"เย้...เจอกันเย็นนี้ มันเป็นบุฟเฟ่ห์นะ ฉันจะจ่ายค่าหัวเธอก่อน ต้องไปให้ได้หล่ะ" ต้นพูด ก่อนจะชิ่งวิ่งหนีออกไป
"เฮ้ยยยยย....ฉัน....นายเสียตังค์ฟรีแน่!!!" ฉันตะโกนตอบกลับไล่หลัง...
ฉันไม่ไปแน่นอน....ก็...
ก็..เย็นนี้เปาบุ้นจิ้นจบตอนอ่ะ!!!TTATT
...............................
"ทางนี้ๆๆๆๆๆ" เสียงเพื่อนๆเรียกฉันตอนเข้าไปในร้านอาหาร
ร้านอาหารตกแต่งแบบเอเชีย ทุกอย่างดูกลมกลืนกันดี
มันน่าจะมีเพลงบรรเลงเบาๆนะ..แต่อย่างว่า เปิดดังจนสุดเสียงก็โดนเสียงเพื่อนๆฉันกลบมิดอยู่ดี..คุยกันดังจนโต๊ะอื่นมองแล้ว!!
สุดท้ายฉันก็มาจนได้ซินะ
ฉันนั่งลงข้างแบม เพื่อนสนิทฉัน
แบมเงยหน้าขึ้นจากจานอาหารจานพูนๆ..มองฉัน ก่อนจะก้มลงตั้งใจกินอย่างขมักเขม่น...ฉันบอกเธอดีไหมว่าซอสเปื้อนคิ้วของเธอแล้ว = ="
"อ้าว วันนี้ตอนจบไม่ใช่หรอ" แบมพูดก่อนก้มหน้าก้มตากินต่อ
"ใช่หน่ะซิ...ทำไงได้หล่ะ"
"แล้วมาทำไมหล่ะเนี่ย"
"มาเป็นเพื่อนเธองัย"
"เชื่ออออ ฉันไม่แน่ใจหรอกว่าสปิริตความรักที่แกมีต่อฉันจะมากกว่าท่านเปาแกได้"
...รู้อีก....
"ไม่น่าถามเนอะ รู้ๆอยู่ มาทำไม"แบมพูดต่อ ก่อนจะมองหาต้น
"เฮ้ยยย ต้น หิ้วไปที...โบมันแย่งฉันกิน"
"บ้า..เธอกินคุ้มค่าหัวฉันด้วยแล้วมั้งนั่น..." ไม่เข้าใจเลย สวาปามไปขนาดนี้ ทำไมไม่อ้วน = ="
"อ้าว มาแล้วหรอ...มานี่ดิ ตรงนี้ว่าง" ต้นลุกขึ้นกวักมือเรียกฉัน
ที่ที่ว่าง...ติดกับเธอคนนั้น....
"สวัสดีโบ"ส้มพูด ขณะที่ฉันได้แต่ยิ้ม นั่งติดกับเธอแบบนี้ฉันอึดอัดตายเลย
"สวัสดีส้ม"ฉันตอบกลับ ทำเสียงให้เหมือนกับว่าดีใจที่ได้นั่งกับเค้า
"ไม่ไปซื้อหนังสือแล้วหรอ" ส้มพูด เสียงประมาณว่าถ้าฉันไม่ม่าคงจะดี
"อ๋อ...เต้เค้าไม่วางหน่ะ เลยไม่ได้ไปด้วยกัน"
"เพิ่งรู้ว่าเธอสนิทกับเต้"ส้มเน้นเสียงดัง...เต้เงยหน้าขึ้นมามอง...
"คบกันมานานแล้ว ตั้งแต่อนุบาลแหน่ะ"ฉันตอบสัตย์จริง
"ใช่....ฉันรู้จักกับเจ๊ตั้งแต่ตอนที่เจ๊ยังนอนฉี่ราดเลยหล่ะ..555+"เต้เสริม...ก่อนจะระเบิดหัวเราะกันทั้งโต๊ะ
อ้อ ด้วยความที่เต้เกิดหลังฉัน 2 วัน....เค้าจึงเรียกฉันว่าเจ๊
"อื้อ...ฉันก็จำได้ว่ารู้จักนายตั้งแต่ตอนที่นายยังล้างก้นไม่เป็นหน่ะ" ฉันเกทับ เสียงหัวเราะดังมากขึ้นจนพนักงานในร้านบางคนส่ายหน้า...
นี่สินะหัวเราะทีหลังดังกว่า...
นายเต้หน้าแดง ก่อนจะมองฉันแบบเรื่องอย่างนี้เอามาพูดได้งัยกัน!!!
"เพิ่งรู้นะเนี่ย" ต้นหันมาหัวเราะ
"หือ..นาฬิกาสวยอ่ะ" ต้นพูด ก่อนจะจับข้อมือฉันเพื่อดูนาฬิกาชัดๆ
"ฉันซื้อให้วันเกิดหน่ะ ครบรอบ 17 ปีเจ๊เค้า" เต้พูดเบาๆ..ทำไมเรียกฉันว่าเจ๊อีกแล้ว!!!
"อ่อออออ" ต้นงึมงำ
"ไว้ฉันซื้อให้มั่ง ให้สวยกว่าอันนี้เลย" ต้นพูดก่อนจะมองเต้แบบยิ้มๆ
"ต้องรอชาติหน้าแล้วม๊างงงง..55+" เต้พูด...แน่นอนหล่ะ ว่าต้นจำวันเกิดฉันไม่ได้หรอก
..แต่วันที่ 26 มกรา...ฉันกลับจำได้ขึ้นใจ...
"โธ่ อีกแป๊บก็วันเกิดโบเค้าแล้ว"
ท้องฉันเสียววูบ...เค้าจำวันเกิดฉันได้
"31 ตุลางัย...55+"ต้นพูด เสียงหัวเราะดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เสียงยัยส้มดังแปร้นทีเดียว....มุกแป้กๆอย่างนี้ยังมีคนหัวเราะอีกเนาะ....=*=
ฉันลุกขึ้นยืน และเดินออกไป
"อ้าว เฮ้ย...อย่าโกรธน่า ล้อเล่นๆ"ต้นพูด แต่ยังคงหัวเราะอยู่
"จะกลับไปดูเปาบุ้นจิ้นเเล้ว...ปล่อย" ฉันพูดเสียงเครียด = =" แต่ทุกคนกลับหัวเราะ
"น่า..ล้อเล่น...4 กรกฎางัย"ต้นพูด คว้าเเขนฉันไว้
"อุ๊ย...นั่นวันเกิดฉัน"ยัยส้มพูดเสียงดังอีกครั้ง...ตอแหลชัดๆ
ฉันจำได้ว่าส้มเกิดวันเดียวกับวันที่ไมเคิลแจ็คสันไปลอกผิวหนังครั้งที่ 33 ของเขา
"ปล่อย.."ฉันสะบัดออกแล้วเดินออกไป
"แค่วันเกิด...ทำงอน"เสียงทิ้งท้ายยัยส้มบาดลึกไปในใจของฉัน....
"เฮ้" เต้วิ่งตามฉันออกมา แว่นเป็นไอหมดแล้ว..นี่มันหน้าหนาวแล้วหนี่เนาะ
"มองเห็นหรอนั่นหน่ะ"ฉันถาม
"ตัวเจ๊ออกใหญ่...ทำไมจะมองไม่เห็น"
"...."
"..โอ๋ๆๆๆ..ล้อเล่นๆ มา..เดี๋ยวไปส่ง"
"กินอิ่มแล้วหรอ"
"ก็อิ่มแล้วหล่ะ แล้วแบมกินเผื่อฉันคุ้มแล้วด้วย"....
อืม...ฉันไม่ได้คิดไปแค่คนเดียว...
"แล้วต้าหล่ะ..เค้าไม่ว่าหรอ"
"โอย..เจ๊นั่นเลิกกันไปนานแล้ว"
"อ้าว ไหงงั้น"
"ก็..แค่รู้สึกว่าไม่ใช่หน่ะ"
"...เฮ้อ...บางครั้งที่รู้สึกว่าใช่...แต่ตัวคนนั้น...สำหรับเค้าแล้ว..เราอาจไม่ใช่เนาะ" เพราะความที่ฉันกับเต้สนิทกัน
ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน ฉันมักจะพูดอะไรๆในใจออกมาเสมอ
"ใช่...ตลกดีเนาะ"
หากตั้งใจฟังดีๆ...เสียงเต้ฟังดูเศร้า...
กว่าที่ฉันเคยได้ยินมาตลอด10กว่าปี...
To Be ContinueD~
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น