สาวขี้เหงากับภูตสุดป่วน

ลำดับตอนที่ #1 : พ่อไม่อยู่ แต่ใครไม่รู้เข้ามาอยู่แทน

 “...รุ้ง   พรุ่งนี้พ่อต้องไปแล้วนะ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ”     นายประกิตติ์  กิจโกมน  พูดกับลูกสาวที่ทำหน้าบูดบึ้งอยู่ที่โซฟา   ซึ่งลูกสาวที่ทำหน้าบึ้งอยู่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ฉันเองแหละ  ฉันชื่อ รุ้งรวี  กิจโกมน   และเหตุผลที่ฉันมานั่งหน้าบูดอยู่อย่างนี้เพราะว่าป๊ะป๋าของฉันจะไปทำธุรกิจสำคัญที่ญี่ปุ่นตั้งสี่เดือนแน่ะ   ต้องเข้าใจหน่อยล่ะนะ เพราะว่าป๊ะป๋าเป็นนักธุรกิจพันล้าน เมื่ออาทิตย์ที่แล้วก็พึ่งกลับจากไปดูงานที่ต่างจังหวัดมา  แต่นี่...จะไปตั้งต่างประเทศนะ  พวกคนที่ครอบครัวอบอุ่นทั้งหลายไม่เข้าใจฉันหรอก ว่าการที่ต้องอยู่ห่างจากผู้ให้กำเนิดที่เหลืออยู่แค่คนเดียวเนี่ย มันเป็นอะไรที่ช่างลำบากยากเย็นเสียเหลือเกิน

                “เอ่อ! คือว่าเมื่อกี้พี่เลี้ยงลูกที่พ่อจ้างมาใหม่เค้าโทรมาบอกเลิกแล้วล่ะจ๊ะ  คงต้องฝากลูกไว้กับป้านิดแล้วกันนะ” นายประกิตติ์พูดเสียงอ่อยลง     ...หา!  นี่ฉันหูฝาดใช่ไหมเนี่ย  ป๊ะป๋าฝากฉันไว้กับนางยักขินีจอมจุ้นจ้านเรื่องของชาวบ้านที่ชื่อว่านิด  ที่เป็นแม่บ้าน(หรือที่เรียกกันว่าคนใช้นั่นแหละ) อยู่บ้านตรงข้ามบ้านของเราเอง  ป้าแกเป็นคนที่ยุ่งเรื่องของชาวบ้านได้ทุกเรื่อง  ประมาณว่าหมาของบ้านอื่นขี้ไม่ออกก็ยังไปสืบรู้มาจนได้ และยังไปบอกกับเจ้าของหมาว่า ตอนมันเบ่งมันร้องว่ายังไง(สุดๆไปเลย~)  เมื่อก่อนตอนฉันยังเด็กๆ อายุประมาณ13-14 ป้าแกเคยมาดูแล 5 วัน ฉันนี่แทบตายเลย เพราะไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ตาม ป้าแกจะคอยดูอยู่ตลอด  เมื่อฉันอยากทำอะไรที่เป็นส่วนตัว มันก็จะเป็นอะไรที่มันไม่ส่วนตัวเอาซะเลย  เพราะว่าตอนที่ฉันเข้าไปทำธุระส่วนตัว (แบบหนักๆ) ฉันก็จะติดเอาหนังสือเข้าไปอ่านด้วย  ยิ่งเป็นนิยายโรแมนติก แบบตอนจบไม่สมหวังละก็  ถึงตอนเศร้า  น้ำตามันจะไหลออกมามากกว่าปกติ (อ้าย! อธิบายเรื่องอะไรอยู่เนี่ย แย่จัง! =_=)  ป้าแกก็ดันโทรไปฟ้องป๊ะป๋าซะได้   และยังมีอีกหลายๆเรื่องที่เป็นความทรงจำที่ไม่ดีของฉันกับป้านิ่ม  .....แต่....เอ๊ะ!!

                “คุณพ่อขา   รุ้งได้ข่าวว่าป้านิ่มเค้ากลับบ้านที่ต่างจังหวัดไปเยี่ยมน้องสาวเค้าไม่ใช่หรือคะ”

                “ใช่จ๊ะ  ลูกก็อยู่บ้านคนเดียวไปก่อน  ได้ไหมล่ะ   ไม่เหงานะ”    คุณประกิตติ์พูดด้วยความเป็นห่วง    

แหม!! ป๊ะป๋ารู้หรอกว่าหนูน่ะดีใจขนาดไหน  ที่จะได้เลื่อนเวลาลงนรก   ไปเจอยมบาลที่ชื่อว่าป้านิ่ม   ช้าลง ^_^

                “หรือว่าจะให้โทรไปขอให้ป้านิ่มให้กลับมาไวๆ  ลูกจะได้ไม่เหงา   ดีไหมลูก” 

เปรี๊ยง! (ฟ้าผ่า)     อ๊ากกกกก!!!!!! .......... ไม่ได้น้าาาาาา!!!!!!.............

                “อุ๊ย!  ไม่ต้องหรอกค่ะคุณพ่อ   รบกวนป้านิ่มเค้าเปล่าๆ  เค้าก็คงอยากอยู่กับครอบครัวของเขานานๆ  หนูอยู่คนเดียวได้อยู่แล้วค่ะ  สบายๆ  คุณพ่อไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ”

                “อืม   ถ้าลูกรับรองอย่างนี้พ่อก็เชื่อลูกนะ”

                “ แต่...คุณพ่อคะ   คุณพ่อต้องโทรหารุ้งบ้างนะคะ”

                “ได้จ๊ะ   งั้นพ่อจะโทรหารุ้งบ่อยๆแล้วกันนะ”

                “ค่ะคุณพ่อ   รุ้งคิดถึงคุณพ่อนะคะ”

            “จ๊ะลูก   พ่อก็จะคิดถึงลูกเหมือนกัน”

  ....และแล้วก็ถึงเวลา  และแล้วเธอก็ต้องไป  ฉันก็เข้าใจที่เธอเลือกเดิน....    แว๊กกกก....  เกี่ยวไหมนี่  แค่ป๊ะป๋าไม่อยู่เอง  ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกินขนมดูทีวี  พยายามทำตัวตามสบายปกติที่เคยทำตอนป๊ะป๋าไม่อยู่   แต่พอคิดว่าป๊ะป๋าไปเมืองนอก 4 เดือนเท่านั้นแหละ   แงๆ  T_T   ฉันอยากจะร้องไห้  เฮ้อ! หิวแล้ว ข้าวกลางวันยังไม่ได้กินเลย  เรียกแม่บ้านมาดีกว่า   ..แต่..แม่บ้านไม่อยู่นี่นา  ป้านิ่มนั่นก็ยังไม่มา   อ้าว! แล้วฉันจะกินอะไรดีเนี่ย   ไปเปิดตู้เย็นดูดีกว่า    ...และแล้ว .....  เย้!มีไก่ทอดเมื่อวานเหลืออยู่  เหลือก็แค่เอาไปอุ่นให้ร้อนแค่นั้นเอง  ข้าวก็หุงได้  ฝีมือของรุ้งออกจะดี  รู้วิธีทำหมดแหละ  ขาดก็แต่ประสบการณ์  (จะทำได้ไหมเนี่ย) 

                “หืม  หอมจัง ฮ่าๆ  ใครบอกว่ารุ้งทำไม่ได้  มาดูซะ  แล้วจะรู้”   (พูดไปทอดไก่ไป)   และรุ้งก็ฮัมเพลงอย่างสบายใจ

                “นี่เฮ้ย! ดูดิ  น่ารักวะ”  จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นที่หน้าประตูห้องครัว  มีชายหนุ่มสี่คนกำลังยืนดูรุ้งอยู่ด้วยความสนใจ และกระซิบ กันพอได้ยิน

                “ว้าว! จริงๆด้วย  ถูกใจจัง” ชายหนุ่มอีกคนพูด

                “อื่อ  หอมจัง หอมไก่ทอดจังเลยนะครับ”  เสียงของชายหนุ่มอีกคนบอก

                “อือ  แล้วไง” เสียงของชายหนุ่มอีกคนพูดอย่างไม่สบอารมณ์  และทั้งสี่ก็หายตัวไปในทันที

                “เอ๊ะ! เมื่อกี้นี้ได้ยินเสียงอะไรซักอย่างนี่นา  แต่..ช่างมันเถอะ  ไปกินข้าวดีกว่า  ว่าแล้วรุ้งก็ยกจานใส่ไก่ทอดเดินไปกินข้าวที่ห้องนั่งเล่นทันที

                ที่ห้องนอนของรุ้ง  หนุ่มๆทั้งสี่คนปรากฏตัวขึ้นภายในห้อง

                “แฮ็ก  นายนี่โชคดีจริงๆ  ได้งานแรกมา ก็ได้มาดูแลผู้หญิงซะแล้ว”  หนุ่มจีนที่มีผิวสีขาวอมเหลือง  ดูคล้ายคนไทย หน้าตาหล่อเหลา คมเข้ม สีผมเป็นสีน้ำตาลอ่อน  ถ้าทางดูเป็นผู้ใหญ่มากที่สุดเริ่มพูดขึ้น  เขาชื่อ หยางซิน

                “ใช่แล้วฮะ  เห็นด้วยๆ ทั้งน่ารัก ทำอาหารเป็นแบบนี้แหละ  ถูกใจเคนจิที่สุด” เคนจิ หนุ่มชาวญี่ปุ่นที่หล่อน่ารักกว่าใครเพื่อน  สีผมเป็นสีน้ำตาลทอง มีไฮไลด์สีขาวแซมเป็นบางจุด  ผิวสีขาวอมชมพู  หน้าตี๋ตามลักษณะของชาวญี่ปุ่นทั่วไป  พูดแล้วยิ้มให้เห็นเขี้ยวดูเจ้าเล่ห์

                “น่ารักเหรอ  ก็งั้นๆแหละ   ไม่เห็นจะน่าสนใจ  แล้วพวกนายรู้ไหม  ถ้าพวกนายไม่มาเป็นเพื่อนฉันก็ไม่สนใจรับงานนี้หรอกนะ”

หนุ่มหล่อที่ชื่อแฮ็ก เป็นคนไทย ตาสีดำ ผมสีดำสนิท ผิวสีเหลืองแบบฉบับไทยแท้แน่นอน พูดพลางทำหน้าเซ็งจัด  แล้วบ่นเบาๆ  “ ไม่เห็นจะอยากทำเลย”

                “อ้าวแฮ็ก  ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ  เราเป็นภูต ฝ่าย ‘ผู้ดูแล’นะ  เป็นภูตผู้ดูแลก็ต้องดูแลคนซิ  ผมพูดถูกไหมครับ” ชายหนุ่มคนสุดท้ายพูดขึ้น  เขาชื่อเอ็ตโต้  เป็นคนอิตตาเลี่ยน  มีตาสีฟ้า ใส่แว่นกรอบสีดำ  ผมสีทองยาวประบ่า แต่มัดไว้   ผิวสีขาว  หน้าตาแบบฝรั่ง ตัวสูงที่สุดในกลุ่ม 

                “แล้วเธอจะเป็นคนยังไงล่ะฮะ  ถ้านิสัยไม่ดีผมจะเผ่นแล้วทิ้งคุณแฮ็กไว้ทำหน้าที่คนเดียวเลยนะครับ”  เคนจิพูดแบบกังวลแต่ก็ยังแฝงติดตลกไว้

                “น่า  เดี๋ยวเธอก็มา  เราก็จะรู้เอง”  สิ้นเสียงหยางซิน  ก็มีเสียงบิดลูกบิดประตูห้อง  และประตูก็เปิดเข้ามา

                “เฮ้อ! อิ่มจัง   O_O  ....หา!.....กรี๊ดดดดด~...”  เมื่อรุ้งเปิดประตูเข้ามาเห็นสี่หนุ่ม  ก็ระเบิดเสียงกรี๊ดออกมาทันที

                “พะ...พวกนายเป็น..คะ..ใครน่ะ    อะ..ออกไปจากห้องของฉัน  ดะ..เดี๋ยวนี้นะ”  รุ้งชี้หน้าหนุ่มๆพลางค่อยๆเดินเข้ามาในห้องเพื่อหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆกับแฮ็ก 

                “นี่เธอ” แฮ็กรู้ทันรุ้ง  ก็เลยรีบหยิบโทรศัพท์เอาไว้ก่อน “พวกเราไม่ได้เป็นคนร้ายนะ  เรามาดี”   แม้แฮ็กจะพยายามพูด  แต่รุ้งก็ไม่เชื่อ ยังจะเข้าไปแย่งโทรศัพท์จากแฮ็กมาจนได้   ในใจก็สงสัยอยู่เหมือนกัน  ว่าทำไมมากันสี่คน  แต่อีกสามคนทำไมไม่หนีหรือมาช่วยจับเธอแบบในหนังหรือในละครที่เธอเคยดูเลย  แล้วหน้าตาของทุกคนก็ดูสว่างกว่าคนทั่วไป   ประตูหน้าต่างของห้องเธอก็ยังล็อกไว้อย่างดีอีกซะด้วย ‘หรือว่าจะมาดีจริงๆ’ รุ้งคิด  แล้วพูดขึ้น

                “พวกนายเข้ามาในห้องฉันทำไม”

แฮ็กดีใจที่รุ้งยอมฟังเขาดีๆ จึงรีบพูดขึ้นว่า 

                “พวกเราเป็นภูตผู้ดูแลของเธอ”

คำตอบนั้นทำให้รุ้งสงสัยเป็นอย่างมาก  แถมยังคิดว่าพวกของแฮ็กเป็นคนบ้าที่หนีออกมาจากโรงพยาบาลบ้าด้วย

                “นายสติไม่ดีเหรอ” 

                “เอ๋!”  แฮ็กงงพลางหันไปมองหน้าเพื่อนๆที่ยืนดูอยู่  “เธอหาว่าเราบ้า”

                “เอ่อ” หยางซินเดินออกมา หยุดตรงหน้ารุ้ง “ฉันเข้าใจนะว่าเธอคงไม่เชื่อเรื่องแบบนี้ แต่.. แฮ็กเป็นภูตผู้ดูแลของเธอจริงๆ”

รุ้งเอียงคอ  บอกหยางซิน

                “ไม่เชื่อ  พิสูจน์ซิ”

                “เอ่อ!  ก็ได้”  พูดจบหยางซินก็หายตัวไปในทันที  เหลือไว้เพียงแต่เสียง    “เชื่อหรือยังสาวน้อย”

แล้วหยางซินก็มาปรากฏตัวที่ด้านหลังของรุ้ง

                “ว่าไง”

                “เอ่อ! เชื่อก็ได้  นายทำได้ไงน่ะ”รุ้งถามด้วยความแปลกใจ

                “ตอนแรกก็  ตาย  แล้วก็ทำได้แล้วละครับ” เคนจิพูดด้วนน้ำเสียงที่ยียวนที่สุด

                “พวกนายเป็นผีเหรอ” รุ้งเบิกตากว้างขึ้น แล้วถอยหลังกรู

                “ใช่แล้วล่ะครับ”  เอ็ตโต้ยิ้มอย่างเป็นมิตรที่สุด  พอจะทำให้รุ้งหายกลัวได้

                “ไม่เป็นไรหรอก  ก็บอกไปแล้วไง  เรามาดี   ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะ  ฉันชื่อแฮ็ก  ชื่อจริง เวทานต์  นะ เป็นคนไทย  ยินดีที่ได้รู้จัก”   แฮ็กยิ้มให้รุ้ง

“ส่วนฉันชื่อหยางเฝ่ยซิน  เรียกง่ายๆว่าหยางซินก็ได้ ฉันเป็นคนจีน  หนี ฮ่าว” หยางซินยื่นมือมาให้จับ  รุ้งก็รับแบบงงๆ

                “ผม  เป็นคนญี่ปุ่น  ชื่อเคนจิ  มัสสึมาชิ  เรียกผมว่าเคนจิก็ได้นะฮะ”ว่าแล้วเคนจิก็โค้งให้แบบญี่ปุ่น รุ้งก้มหัวรับ

                “ผมชื่อเอ็ตโต้นะครับ เป็นคนอิตตาเลี่ยน  ยินดีที่ได้รู้จักครับ”  เอ็ตโต้จับมือกับรุ้งแบบเป็นมิตร
               


         เฮ้อ!  เสร็จได้ซะก็ดี   หลังจากที่เพื่อนๆเข้ามาบ่นกันว่าเมื่อไหร่จะอัพซักที  ot-to ก็อัพให้แล้วนะคะ    เป็นยังไงกันบ้างคะ  นิยายเรื่องนี้ฉบับล้าง  ดีกว่าที่ผ่านมาบ้างไหม  มีอะไรสงสัยก็ติชมกันได้นะคะ    ส่วนตอนที่2 ก็ขอเวลาแต่งนิดนึง  อดทนรอกันหน่อยนะคะ 
                                                      
                                                        จากot-to จอมขี้เกียจสันหลังยาว  (ไม่เชื่อไปดูได้)