คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : part 1
“ fake”
“นี่ๆ เธอดูสิพี่ยุนกับพี่เจสมาด้วยกันอีกแล้วน่ะ” นักเรียนหญิงคนหนึ่งชี้ให้เพื่อนของเธอดูเจสสิก้ากับยุนอาที่ลงจากรถมาด้วยกัน เป็นภาพที่สาวๆในโรงเรียนอยากให้เกิดกับตัวเองมากที่สุด ยุนอาจับมือเจสสิก้าเอาไว้แล้วจูงให้เข้าไปในตึกเรียนด้วยกัน ท่ามกลางสายตาเพ้อฝันของสาวๆทั้งโรงเรียนกลับมีสายตาเศร้าของผู้หญิงคนหนึ่งมองตามทั้งคู่ไป ซอฮยอนถอนหายใจยาวแล้วหันไปหยิบรองเท้าที่ใช้ใส่ในโรงเรียนมาสวม เธอจับกระชับกระเป๋าเป้เตรียมขึ้นเรียนพลางมองไปที่ตึกเรียนที่คู่ขวัญของโรงเรียนหายเข้าไปอีกครั้งนึง เธอมองอยู่นานก่อนจะเดินเข้าไปในตึกเรียนของตน
“น้องซอ” เสียงใสๆที่เรียกทำให้เจ้าของชื่อหันไปมองแล้วก็ได้รับการกระโดดกอดอย่างแรงจากรุ่นพี่ที่ตัวเล็กและเตี้ยกว่าเธอ เมื่อคลายอ้อมกอดเธอก็ได้รอยยิ้มจากแทยอน รุ่นพี่ที่เธอสนิทมากที่สุด ซอฮยอนยิ้มตอบ ทำให้แทยอนเอ็นดูยกมือขึ้นลูบผมหน้าม้าของสาวน้อยดาวโรงเรียนคนใหม่เอาไว้
“วันนี้มาเช้าจัง” แทยอนถามพลางจูงมือซอฮยอนให้เดินไปด้วยกัน
“เมื่อคืนนอนไม่หลับน่ะคะ ซอเลยตื่นเร็วแล้วพี่แทแทไปไหนมาคะ วันนี้ไม่เข้าชมรมตอนเช้าเหรอ” ซอฮยอนถามกลับเพราะแทยอนจะเข้าชมรมการแสดงก่อนในตอนเช้า ซึ่งส่วนมากจะไปแอบหลับอยู่ในนั้นเป็นประจำ แทยอนส่ายหน้า
“ไม่ล่ะ วันนี้พี่มีเรื่องจะพูดกับน้องซอ”
“อะไรค่ะ” เธอทำหน้าแปลกใจ
“คือมันมีละครเรื่องใหม่ อาจารย์จะให้เล่นตอนงานโรงเรียนน้องซอพอจะเล่นบทนางเอกให้พี่ได้มั้ย” แทยอนยื่นข้อเสนอออกมา
“แล้วใครเป็นพระเอกล่ะคะ พี่จียอนหรือเปล่า” แทยอนส่ายหน้าให้คำถามของซอฮยอน
“พี่จียอนน่ะไปอเมริกาแล้ว คนที่ได้เป็นพระเอกเรื่องนี้เป็นยุนอา” สิ้นสุดคำสุดท้ายของแทยอน
ซอฮยอนเหมือนถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ อึ้งไปพักก่อนจะปฏิเสธ
“ซอขอไม่รับบทนี้นะคะ ช่วงนี้ซอไม่ค่อยว่าง ต้องขอโทษพี่แทแทด้วยนะคะ” แทยอนมีท่าทางผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด เธอบ่นออกมา
“แต่พี่อยากได้น้องซอมารับบทนี้นะ มันเหมาะกับน้องซอมากเลย อีกอย่างน้องซอเวลาเล่นคู่กับยุนอาต้องเหมาะสมกันแน่” คำพูดของแทยอนยิ่งทำให้ซอฮยอนมีสีหน้าขรึมลงเรื่อยๆ เธอรู้สึกสะท้อนใจกับคำว่า’เหมาะสม’ ไม่มีวันมีคำนั้นกับเธอและยุนอาได้ ไม่มีวัน
ซอฮยอนเดินไปตามทางเดินที่ว่างเปล่า เธอกำลังคิดถึงเหตุการณ์ที่ทำให้เธอต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ วันนั้นเธอได้รับตำแหน่งดาวโรงเรียนคนล่าสุด รุ่นพี่ในชมรมการแสดงจึงพากันไปเลี้ยง ด้วยความที่อยากจะลองและสนุกกับบรรยากาศจึงทำให้เธอดื่มเข้าไปมาก พอตื่นมาอีกทีก็พบตัวเองนอนอยู่บนเตียงกับยุนอา เธอยังจำภาพที่เกิดขึ้นได้ไม่ลืมเมื่อเธอลืมตาขึ้นมาในตอนเช้าพร้อมกับความเจ็บตามตัวและจุดศูนย์กลางความเป็นหญิง ภาพที่เธอได้เห็นเป็นภาพแรกคือยุนอาที่กอดเธอแล้วนอนหลับอยู่ วงแขนที่กอดเธอรัดแน่นยังกับว่าจะกลัวเธอหายไป เธอที่ทั้งงงและช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้นมองร่างบางที่นอนอยู่ด้านข้างด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก นี่เธอทำอะไรลงไปแล้วมันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาได้ยังไง ยุนอาที่เหมือนจะเพิ่งตื่นเมื่อเห็นเธอที่กำลังตกใจและเสียขวัญกับเรื่องที่เกิดขึ้น ก็ยิ้มที่มุมปากจับแขนเล็กของซอฮยอนไว้ โดยที่อีกฝ่ายพยายามสะบัดแขนออกแต่เธอไม่ยอมกลับจับยึดไว้แน่นแล้วออกแรงดึงให้ซอฮยอนมาแนบอก แล้วกอดรัดแน่น ซอฮยอนดิ้นรนให้ออกจากอ้อมกอดโดยที่ไม่รู้เลยว่าการทำแบบนั้นจะเป็นการกระตุ้นความต้องการของอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นมาใหม่ ยุนอาฝังริมฝีปากเข้าที่ต้นคอขาวเธอจูบไล้และดูดดึงอย่างแรงจนเป็นรอยขึ้นมาให้เห็น ยุนอากระซิบที่ข้างหูซอฮยอนเบาและกระเส่า
“รอยนี่ จะทำให้เธอจำฉันได้ซอฮยอน” พูดจบยุนอาก็ผลักร่างบางที่เปลือยเปล่าลงกับที่นอนเธอจับยึดข้อมือทั้งสองข้างไว้แน่นหนา ก่อนจะประทับจูบที่ริมฝีปากบางของอีกฝ่าย ซอฮยอนไม่ยอม
เธอเม้มปากแน่นจนยุนอาต้องบดริมฝีปากหนักขึ้นจนสามารถสอดลิ้นเข้าไปกวาดหาความหวานภายในโพรงปากนุ่ม ซอฮยอนยังไม่เลิกที่จะดิ้นรนขัดขืนแม้จะถูกจูบแต่ก็ยังจะร้องห้ามยุนอาจนได้ยินเป็นเสียงอู้อี้ดังออกมา ยุนอาผละออกมาเมื่ออีกฝ่ายพยายามจะกัดลิ้นของเธอ
“เกเรจริงน้องซอ พี่ไม่ชอบเลยนะ”
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี่นะ!” ซอฮยอนตวาดแว้ดเมื่อได้โอกาสที่เธอได้พูดหลังจากถูกจูบเป็นเวลานาน แต่ผลที่ได้ตอบกลับมาเป็นรอยยิ้มที่มุมปากของอีกฝ่าย ยุนอากอดเธอไว้แนบอกซอฮยอนหน้าแดงด้วยความโกธรและความอายที่มี ยุนอาเห็นเข้าก็ยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะ
“เธอห้ามพี่ไม่ได้หรอก ซอฮยอน” สิ้นเสียงของยุนอาจึงรุกเร้าร่างบางด้วยการสัมผัสด้วยฝ่ามือที่
เจนจัดไล้ไปตามลำตัวที่เคยมีผ้าห่มขวางกั้นจนตอนนี้มันเลื่อนหลุดไปตามเรียวขาขาว ซอฮยอนต้องกัดริมฝีปากแน่นเมื่อยุนอา เลื่อนฝ่ามือจากหน้าท้องลงไปถึงเรียวขาและใจกลางความเป็นหญิงของเธอ
“ไม่นะ
. อย่า
. อ๊ะ
.” เสียงที่เคยร้องห้ามกลับกลายเป็นเสียงครางหวานเมื่อนิ้วเรียวของยุนอาเริ่มรุกเร้าแตะและเลื่อนให้อีกฝ่ายร้อนและพร้อมที่จะยอมรับเธออีกครั้งนึง ความปั่นป่วนที่
ซอฮยอนได้รับทำให้เธอคิดไม่ออกว่าควรจะขัดขืนอีกฝ่ายอย่างไรดี ในเมื่อเธอใกล้ที่จะสติหลุดลอยไปกับสัมผัสที่ช่ำชองจัดเจน ยุนอารู้สึกถึงความร้อนที่เอ่อท้นออกมา
“อย่าปฏิเสธพี่อีกเลย ซอฮยอน เพราะเธอก็ต้องการพี่เช่นกัน” พูดจบยุนอาสอดลึกและขยับอย่างรวดเร็ว
คิดได้เพียงแค่นั้นซอฮยอนก็ถอนหายใจยาว หลังจากวันนั้นเธอต้องตกเป็นหนึ่งในผู้หญิงของยุนอาโดยที่อีกฝ่ายใช้รูปถ่ายของเธอมาขู่ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอและยุนอาจึงเป็นความลับที่ทำให้เธอต้องเจ็บช้ำใจ ซอฮยอนกระชับหนังสือในอ้อมอกแน่นขึ้นแล้วออกเดินโดยไม่รู้ตัวว่ากำลังอยุ่ในสายตาของใครคนหนึ่งอยู่
ซอฮยอนเดินไปตามทางก่อนจะถูกดึงอย่างแรงจากด้านข้าง ร่างบางของซอฮยอนไปกระทบกับอกนุ่มของใครบางคนที่ดึงเธอเข้ามาในห้องเก็บของของโรงเรียน ซอฮยอนพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือแต่ถูกมือปิดปากไว้แน่นจึงมีแต่เสียงอูอี้ออกมาเท่านั้น เธอพยายามดิ้นรนและต้องหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงกระซิบที่ข้างหูบาง
“ไม่ต้องกลัวหรอกพี่เอง” เสียงที่เธอจดจำได้ขึ้นใจ ซอฮยอนหันไปมองที่ต้นเสียงพบรอยยิ้มที่เธอเกลียดตลอดมา หน้าตาเธอกลายเป็นบึ้งตึงทันทีที่รู้ว่าเป็นใครที่ดึงเธอเข้ามา
“ปล่อยฉัน” ซอฮยอนบอกน้ำเสียงห้วนยุนอาไม่ยอมปล่อยเธอมองซอฮยอนด้วยสายตาชนิดนึงที่ทำให้คนที่ถูกมองถึงกับร้อนๆหนาวๆ ซอฮยอนพยายามเบี่ยงตัวออกจากอ้อมกอด ยุนอาก็ยังไม่ปล่อยคราวนี้เธอถูกดันให้แผ่นหลังไปชนกับผนังแล้วรับการประกบจูบอย่างรุนแรงของอีกฝ่าย ซอฮยอนที่ถูกจูบอย่างรุนแรง เธอพยายามที่จะเม้มปากเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสอดลิ้นเข้ามาได้ แต่ยุนอาใช้วิธีบีบคางของเธอไว้บังคับให้เธอรับจูบที่บดเบียดลงมาอย่างไม่ปราณี แล้วก็
.
“โอ้ย!” ยุนอาร้องออกมาเสียงไม่เบานัก เธอผละออกจากซอฮยอนแล้วเอามือแตะที่ริมฝีปากพบเลือดติดมาที่ปลายนิ้ว ซอฮยอนไม่สนใจว่าอีกฝ่ายจะว่าอย่างไรกับสิ่งที่เธอทำลงไป เธอรู้เพียงแต่จะไม่ยอมให้ยุนอามารังแกได้อีกที่ผ่านมาก็มากเกินพอแล้ว ยุนอากระชากร่างบางให้มาหาเธออย่างแรง
“เดี๋ยวนี้เก่งขึ้นนี่ แต่ยังไงเธอก็ไม่มีวันหนีไปจากพี่ได้ ซอฮยอน” ยุนอาก้มลงจูบอีกครั้งเธอไม่ได้ผ่อนแรงลงเลยแม้แต่น้อย ซอฮยอนรวบรวมกำลังทั้งหมดที่มีผลักคนตรงหน้าออกอย่างแรงแล้ววิ่งหนี ออกไปจากห้องเก็บของทั้งที่ปล่อยของทิ้งไว้ที่พื้นพร้อมคนที่รุกรานทั้งตัวและหัวใจของเธอ
ซอฮยอนกลับมาที่หอพักทั้งที่เหนื่อยหอบ เธอขอกุญแจสำรองมาจากด้านล่างของหอพักเพราะทุกอย่างทั้งกระเป๋าสตางค์และหนังสือทั้งหมดเธอทิ้งไว้กับห้องเก็บของของโรงเรียน เมื่อเข้ามาในห้องได้เธอก็ตรงไปที่เตียงทันทีแล้วล้มตัวลงนอนร้องไห้อยู่กับหมอนใบใหญ่ ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับเธอด้วย ทำไม
“แกร๊ก ” เสียงประตูดังขึ้นเธอหันไปมองทันทีเพราะห้องนี้เธออยู่คนเดียวอีกอย่างไม่มีใครที่มีกุญแจ แต่คนที่เข้ามานั้นทำให้เธอถึงกับช็อคทีเดียว
ความคิดเห็น