/ฟิคบารามอส/\ความเศร้าในใจ/โรเวน-วิเวียน

ลำดับตอนที่ #2 : เสี้ยวหนึ่งของใจ

"ตกลงตามนี้ใช่มั้ย ท่านโรเวน" เสียงหวานดังขึ้นเรียกสติเจ้าชายแห่งเจมิไนให้กลับมา



โรเวน ฉีกยิ้มบางๆตามแบบฉบับเจ้าตัว ก่อนพยักหน้าให้เจ้าหญิงหัวหน้าปราการปราชญ์



เคธีน่า    เดเรค  เดอะ ปริ้นซ์เซส  ออฟ สโนวแลนด์     


"ประชุมอีกทีวันจันทร์หน้านะครับ"  เสนาธิการฝ่ายซ้ายขงป้อมอัศวินพูดขึ้น

ก่อนจะทำการปิดประชุม  



และ เมื่อ หัวหน้าปราการปราชญ์กำลังจะก้าวเท้าพ้นประตูที่มีรูหลายแห่ง 

เสียงนุ่มๆก้อเรียกเอาไว้   



  "เคที่ วันนี้ขอบคุณมากนะครับ"  โรเวนพูดพร้อมกับยิ้มบางๆ  ยิ้ม  ที่ทำให้เจ้าหญิงถึงกับน่าแดงก่ำ


ทำเอาความน่ารักที่มีอยู่แล้วนั้นเพิ่มเข้าไปอีก    ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบสาวเท้าออกไปจากห้องประชุม


..น่ารักเหลือเกิน แต่ถึงให้น่ารักยังไง  ก็ ไม่เท่าอีกคนนึงที่อยู่ไกลแสนไกล..

ร่างสูงสลัดหัวไล่ความคิดนั้นออกไป


..ทำไม ไม่ลืมเสียทีนะ  ทั้งๆที่ไม่พบเจอกันเกือบปีแล้ว แต่ทำไม ยังอยู่ในใจตลอดเวลา  ไม่มีใครเลย ไม่มีใครแทนที่ได้สักคน..
 
ร่างสูงมองออกไปนอกหน้าต่าง  พลางยิ้มเศร้าๆให้กับท้องฟ้าในคืนนี้

ท้องฟ้าในราตรีนี้  ไม่ต่างจากใจเค้าเลยสักนิด 


มีจันทรา  ส่องแสงนวล ให้กับความมืดยามค่ำคืน

แต่ไม่มีดวงดารา  ที่เห็นคู่กันอยู่ทุกคืน



   ช่างคล้ายกับเค้าเสียเหลือเกิน  เส้นทางที่จะเดินต่อไปนั้น มีแต่ความ เงียบเหงา อ้างว้าง


ช่องว่างในใจ ที่มีมาตั้งแต่เด็ก ก็คงจะว่างตลอดไปจนวันตาย   ในเมื่อไม่มีใครอีกแล้วที่จะมาเติมเต็ม


เค้าปิดใจ ไม่เปิดรับใครอีกแล้ว  ตั้งแต่วันนั้น  วันที่เค้ากล่าวคำนั้นออกไป   คำที่เค้ารู้ดีแก่ใจ


ว่ามันจะเปลี่ยนชีวิตเค้าไปตลอดกาล



...............................................


 "กระหม่อม เป็นเพียงเจ้าชายแห่งเจมิไน ยิ่งท่านทำดีด้วยเพียงใด กระหม่อนก็ยิ่งลำบากใจ   ได้โปรด อย่าทำดีกับกระหม่อมไปมากกว่านี้อีกเลย"


ถ้าพูดตรงๆก็เปนการบอกให้เลิกยุ่ง



ใบหน้างดงามของจักพรรดินีแห่งเวนอลซีดสนิท  ร่างบางโอนเอนราวกับจะล้มลงไปวินาทีใดวินาทีหนึ่ง

ร่างสูงเบือนหน้าหนีอย่างปวดร้าว

เมื่อเห็นหยาดน้ำตาใสๆไหลอาบแก้มขาวนวล

  เจ้าชายโรเวนหันกลับมามองใบหน้างดงามนั่นอีกครั้ง ก่อนหลุบตาลงต่ำ แล้วหันหลังเดินจากไปกับสายฝนที่กระหน่ำลงมาพร้มกับน้ำตาที่เจ้าตัวพยายามกลั้นไว้อย่างยากลำบาก


ขาสั่นจนแทบจะพยุงตัวเองให้เดินต่อไปไม่ไหว  เสียงสะอื้นราวใจจะขาดของ จักพรรดินีวิเวียนนานีย่ายังดังสะท้อนมากับสายลม




..น้องเจ็บปวด พี่รู้  แต่พี่เอง ก้อเจ็บปวดไม่แพ้กัน..


โรเวนทรุดนั่งลง  เพราะไม่อาจพาตัวเองไปไกลกว่านี้อีกแล้ว


เพราะเราคือ ราชนิกูล 

หาใช่ สามัญชนคนธรรมดาไม่  


   แม้แต่ความรัก ยังถูกปิดกั้นด้วยคำว่าหน้าที่  หน้าที่ ต้องมาก่อน หัวใจ ตลอดเวลา


และจะเป็นเช่นนี้ตลอดไป