คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชายแปลกหน้า
บทที่ ๑
ายแปลหน้า
มลเนรเรียนบาประเทศอัฤษไ้เือบสามเือนแล้ว ใบหน้าสวยหวาน ผมสีำหยัหยเป็นลื่นยาวรลาหลั รูปร่าบอบบา เธอมัะสวมุแสีฟ้าอ่อน รอเท้าส้นสู ผิวาวอเธอทำให้ใบหน้าาม วาลมโเป็นประาย หิสาวทำานเป็นเลาให้บริษัทที่มีื่อเสียแห่หนึ่ ส่สิน้าออให้ับ่าประเทศ เธอเพิ่มาทำานไ้สอเือนว่า ๆ เท่านั้นเอ
เสียโทรศัพท์ัึ้นามือถือ ประมาสี่ถึห้ารั้ไ้
มลเนรนั่ทำานอยู่บนโ๊ะ และถอนหายใยาว นระทั่หยิบมันออมาาในระเป๋าถือ
“สวัสี่ะ”
“มลเนรเหรอ ทำไมไม่รับโทรศัพท์พี่ล่ะ พี่โทรหาั้หลายรอบเลยรู้ไหม”
“ันทำานอยู่นี่ะ ไม่ว่ามารับสาย...แล้วพี่โทรมาหามลเนรทำไมเหรอะ”
“ยัโรธพี่อยู่เหรอ...พี่รู้แล้วว่ามลเนรเพิ่ลับมาาอัฤษ พี่พยายามิ่อมลเนรั้หลายรอบ แ่มลเนรไม่เยรับโทรศัพท์พี่เลย โทรไปเท่าไหร่็บอว่าไม่ว่า พี่อยาบอมลเนรนะว่าพี่อโทษ เราสอนออมาพบับ้านอีไหม พี่มีเรื่อหลายอย่าอยาะพูับมลเนร” น้ำเสียทุ้มนุ่มวนฟั
“อย่าไปพูถึมันเลย่ะ มลเนรไม่มีเรื่ออะไระพูับพี่อี่อไปแล้ว เราสอนบันไปนานแล้ว้วย ั้แ่วันที่พี่ยอมแ่านับเมิราเมื่อสอปี่อน และ็ัานแ่านเสียให่โ โยไม่ไ้บออะไรมลเนรเลยแม้แ่ำเียว” น้ำเสียอเธอร้าวราน
“พี่อโทษ...พี่ผิไปแล้ว อร้อล่ะ ให้โอาสพี่สัรั้ไ้ไหม”
“นที่พี่ะพูำว่าอโทษ มันไม่สมวระเป็นมลเนรหรอ่ะ แ่มันือภรรยาอพี่่าหา เธอเป็นนที่รัพี่และเธอ็พร้อมที่อยูู่แลพี่ไปั่วีวิ หนัเบาอะไรบ้าพี่็วรไปพูับเธอให้เ้าใ ไม่ใ่เอะอะอะไร็ทิ้เธอให้อยู่ลำพัเพียนเียว แล้วพี่็ะลับไปหานอื่น พี่ทำแบบนี้มันเป็นารูถูเมิรานะะ”
“มลเนร ฟัพี่อธิบาย่อน”
“แ่นี้นะะ มลเนระทำาน อ้อ...แล้วอย่าโทรหามลเนรอี” น้ำเสียอเธอัเน
มลเนรปิโทรศัพท์ทันที แล้วถอนหายใยาว วาลมโทอประายร้าวราน เมื่อเห็นเมสเสสที่เาส่มาให้เธอเป็นสิบ ๆ ้อวาม แ่เธอไม่ยอมรับเลยแม้แ่รั้เียว...
วามรัที่ทำให้เธอเ็บ้ำ มันเินว่าที่เธอะทนไหว
ทรภพบับเธอั้แ่เธอยัเรียนอยู่มหาลัยฯ เาเป็นผู้ายที่อบอุ่นและอ่อนโยนมา อยเอาใใส่ับเธอทุอย่า ระยะเวลาที่บันนานว่าสอปีแล้ว และเา็ยัไปรับไปส่เธอเ้ามหาลัยทุวัน ้วยวามที่เาเป็นนสุภาพอ่อนน้อม หล่อเหลาพร้อมทั้ยิ้ม่าย ทำให้เาเป็นที่หมายปออหิสาวทุน แ่เา็ไม่สนในอาเธอ และทำให้มลเนรมั่นใในัวเา
นระทั่...วันหนึ่เธอไ้แนะนำเพื่อนรัให้เาไ้รู้ั
เธอไม่รู้อะไรเลย ถึสายาที่เมิรา้อมอทรภพพร้อม้วยรอยยิ้มหวาน
เมริา เป็นาวมหาลัยฯ หุ่นีและหน้าาาม เธอเยไ้รับารประวมาแล้วหลายเวที และยัเป็นัวแทนอมรมเียร์รีเอร์อี้วย ผิวาวอเธอและวาที่มปราบ เส้นผมยาวปละปลายอยู่ลาหลั ทำให้เธอูโเ่นยิ่ว่าใร ๆ และยัเป็นเพื่อนสนิทอมลเนร
รอบรัวอเธอเป็นนัธุริเป็นเ้าออสัหาริมทรัพย์มามาย มลเนรไม่ไ้ิอะไรเินเลยระหว่าบุลทั้สอ และยันัันไปทาน้าว้วยันบ่อย ๆ ทรภพเอ็ไป้วย นระทั่ระยะเวลาผ่านไปเือบสามเือน เธอึเริ่มรู้สึัวว่าทรภพไม่่อยโทรศัพท์มาหาเธอเหมือนอย่าเย เวลาโทรไป็บอว่าไม่ว่ามีธุระ นระทั่เธอเรียนบและิว่าะวนทรภพไปลอารเรียนบที่หัวหิน
เธอไปหาเาที่อนโ เพราะั้ใะทำให้เาแปลใเล่น และอีอย่าเาไม่่อยรับโทรศัพท์อี้วย
มลเนรมาถึที่หน้าประูห้ออนโ และเือบที่ะยมือึ้นเาะประูอยู่แล้ว...
ถ้าไม่ใ่เพราะ
เธอไ้ยินเสียหัวเราะแผ่วเบามาาภายในห้อ เป็นเสียผู้หิับผู้ายที่ำลัหยอเอินัน และเสียที่ทำให้ัวแ็นัวาไปหมทั้ร่า นั่น็ือเสียระิบแหบพร่าระหว่านสอนำลัทำอะไรันอยู่บนเีย มลเนรูเหมือนราวับถูสาบให้เป็นหิน เธอเหมือนะถูึไปสู่ห้วเหวลึที่ไร้ทาออ
มลเนรยฝ่ามือที่สั่นเทาึ้น้า ๆ และเาะไปที่ประูห้อสอสามรั้
หิสาวรออีั่วอึใหนึ่ ไ้ยินเสียเาพูอย่าเร่ร้อน่อนที่ะเปิประูออมา วินาทีที่เามอเห็นใบหน้าอนรัอยู่ที่หน้าประู เธอำไ้ิาถึหน้าาีเผือวาเบิว้าเหมือนะใ
“มลเนร...ธะ..เธอมาอยู่ที่นี่ไ้ยัไ”
มลเนรยิ้มรัน้ามับหัวใที่มันปวร้าว
“ันมาหาพี่ไะ พี่อยู่นเียวเหรอ ให้ันเ้าไปไ้ไหม”
“เี๋ยว่อน ! ือว่าพี่ไม่สะวอนนี้ เอาไว้เธอ่วยลไปรออยู่ที่้านล่า่อนไ้ไหม แล้วพี่ะรีบามลไป” ทรภพยับป้อันประูไม่ให้เธอเ้า ูเหมือนใบหน้าอเามีพิรุธึ่ปิบัไม่ให้เธอไ้ับผิ
มลเนรำเลือมอเ้าไปในห้อ
“ทำไมะ ันะเ้าห้อพี่ไม่ไ้หรือ”
“ไม่ใ่อย่านั้น ือแบบอนนี้พี่ำลัะอาบน้ำน่ะ ไม่สะวที่ะให้มลเนรมานั่รอ”
“อาบน้ำนเียว หรือั้ใะหลบ่อนใรันแน่ะ” มลเนรเม้มปาแน่น วาลอน้ำ “พี่ทรภพ ทำไมพี่้ออยหลบหน้ามลเนร้วย ไม่ยอมรับโทรศัพท์ อีทั้ยัหายหน้าหายาไปเลย พี่มีนอื่นแล้วใ่ไหมะถึไ้หมรัมลเนร พี่ทำแบบนี้ไ้ยัไ ที่พี่ห้ามไม่ให้ันเ้าไปในห้อ ็เพราะว่าพี่แอบเอาผู้หินอื่นมานอน้วยใ่ไหมล่ะ อบมาสิะพี่ทรภพ”
“มลเนร มันไม่ใ่อย่านั้นนะ ือว่าพี่น่ะ...”
“ทำไมไม่บอไปล่ะะ ว่าภายในห้อมีผู้หินอื่นอยู่้วย” เสียแว่วหวานอผู้หิอีนัึ้น เธอสวมุสีาวมัเอวเินมาทา้านหลัทรภพ วหน้าามมีรอยยิ้ม นัยน์าพราวระยับ ปล่อยผมยาวสลวยเป็นลื่นปละบ่า เธอไม่สวมุั้นใน เห็นไ้ัว่าระหว่าที่พวเาทั้สออยู่้วยัน ำลัมีวามสุแ่ไหน
มลเนรหน้าีเผือเมื่อเห็นผู้หินนั้น
“เมิรา...นี่แปลว่าเธอ”
“อโทษ้วยนะมลเนร ันว่าะบอเธอั้นานแล้วแ่ไม่มีโอาสไ้พู แ่พวเราทั้สอนน่ะรัันมา นไม่อาห้ามใเอาไว้ไ้ และำลัะแ่านภายในเือนหน้านี้แล้ว้วย” เมิรายิ้มหวานพลาโอบอเอวทรภพอย่ารัใร่ ายหนุ่มเอ็บ่ายเบี่ย้วยวามระาใ
“มลเนรฟัพี่พู่อนนะ”
“พี่ทรภพ...พี่ทำอย่านี้ไ้ยัไ เธอ้วยเมิรา เป็นเพื่อนันมาหลายปี แ่เธอทำอย่านี้ับันไ้ยัไ พวเธอสอนทรยศหัหลััน ทำร้ายิใัน”
“มลเนร มันไม่ใ่นะ”
“ใรทำร้ายเธอัน” เมิราะโนใส่หน้า “เธออย่ามามั่วนะ เธอับพี่ทรภพไม่เยมีอะไรันสัหน่อย เธอ็แ่บเาเล่น ๆ ไปอย่านั้นเอ แ่ันสิันยอมมอบให้เาหมทุอย่า และเา็ไม่ไ้ปิเสธอะไรันเลย้วย อโทษทีนะที่ันเป็นนแย่เามารอ เาทั้หล่อและเป็นสุภาพบุรุษะาย ใระไปอใไหวันล่ะ”
เหมือนถูสายฟ้าฟาระหน่ำลมาลาออมลเนร ทำเอาหัวใเธอแทบแหลสลายไม่มีิ้นี น้ำาเอ่อล้นรินไหลลอบาอย่าไม่อาห้ามไ้
เมิราับเธอถือเป็นเพื่อนรัันมาั้แ่สมัยเรียนมหาลัย และเธอมัะไ้แย่วามรัไปานที่อยู่ใล้ิับเธออยู่เสมอ แ่หิสาว็มีน้ำใ ไม่ถือโทษโรธเือเธอเลย เพราะำว่าเพื่อน็ยัเป็นเพื่อนันเสมอ แ่ในเวลานี้มันไม่เหมือนัน
เธอริัับทรภพมา...มานอยาแ่านใ้ีวิอยู่ร่วมัน
“เมิรา...เธอหลอลวัน”
“้ออโทษ้วยนะที่ันทำแบบนี้ ุทรภพน่ะเาโทรมาหาันเมื่อสามเือน่อนสมัยอนที่เธอแนะนำให้เารู้ัันั้แ่วันแร เราสอนุยัน นสุท้ายเราสอน็รัันเหมือนู่รั ันเอ็ไม่ไ้ั้ใะปิบัเธออยู่แล้ว ิว่าะบอเธอ็ั้หลายรั้แุ่ทรภพสิห้ามเอาไว้ เาว่าะบอเธอเอ...แ่สุท้าย เธอ็มาหาและเห็นเราสอนเ้าเสีย่อน”
เมิราเหยียยิ้มและหันไปบาับไหล่อทรภพพลาเอ่ยเสียหวาน
“บอเาสิะว่า เราสอนำลัะหมั้นหมายและแ่านันภายในเือนหน้า”
ทรภพทำสีหน้าลำบาใ เาไม่รู้ะทำัวอย่าไรในสถานาร์แบบนี้
“ผมอโทษนะมลเนร เราสอนำลัะหมั้นหมายันริ ๆ”
มลเนรัวาไปหม ไม่มีำพูไหนที่ทำให้เธอ้อปวร้าวใไปมาอย่านี้
“หมายวามว่า...ุสอนบันเป็นู่รั โยปิบัันอย่านั้นสิ”
“ผมั้ใะบอุภายในอาทิย์หน้า แ่ไม่ิว่าุะมาหา” เายอมรับผิ
มลเนรหัวเราะเสียแผ่ว วามปวร้าวภายในใทำให้เธอำมือเ้าหาันแน่น
“ยินี้วย่ะ อใหุ้ทั้สอนแ่านันอย่ามีวามสุ ส่วนันะไปเรียน่อที่ประเทศอัฤษและะไม่มาเหยียบที่อนโนี้อีเป็นรั้ที่สอ อใหุ้ทั้สอนอยู่้วยันไปนาน ๆ และอย่าให้มีวามเ็บ้ำบัเิึ้นอีเป็นรั้ที่สอ และนี่็ืออวัวันแ่านสำหรับุ”
มลเนรฟามือเ้าใส่ใบหน้าอทรภพเ็มแร
ทรภพถึับหน้าหันไปับแรฟาสุแรอเธอ เมิราร้ออุทานพลารีบเ้ามาูใบหน้าอแฟนหนุ่ม รอยเ็บแปลบอฝ่ามืออเธอมันน้อยว่าที่สอนทำเอาไว้ับหัวใอันปวร้าวอเธออย่าเปรียบเทียบไม่ไ้ น้ำาเอ่อล้นึ้นถึอบาร้อนผ่าว แ่เธอ็ล้ำลืนมันลไปใ้อ
“เธอทำอะไรน่ะ มาบพี่ทรภพอย่านี้ไ้ยัไ”
แ่มลเนรไม่อบ เธอฟาใบหน้าออีเพื่อนรัอเธอนหน้าหันไปาม ๆ ัน นเมิราร้อรี้ัลั่นเอามือแนบแ้มแ่ำอัวเอ แล้วมอมายัเธอวาวาววับ
“เธอ...”
“นี่็เป็นอวัสำหรับเธออีเหมือนัน” มลเนรยิ้มเยาะ “ลา่อนนะทั้สอน หวัว่าะแ่านันอย่ามีวามสุ มัน็สมันีแล้วับผู้ายั่วผู้หิเลว ไม่มีใรเหมาะสมันไปยิ่ว่าพวเธออีแล้ว”
“เธอ นัมลเนร ันะบเธอ...ปล่อยนะ ปล่อยี่”
“หยุนะเมิรา พอเถอะน่า”
“พี่ทรภพ ปล่อยมันหนีไปทำไม ันะไปบมันให้หน้ามัน ปล่อย”
มลเนรหันหลัเินลับออไปาอนโอเา ไม่ิแม้แ่ะเหลียวลับไปมอเลยแม้แ่วินาทีเียว น้ำาเอ่อล้นึ้นมารอบาลถึรินไหลลอาบแ้มเนียน หัวใอเธอปวร้าวมาเินว่าะทนไหว เธอับรถปล่อยให้ัวเอร้อไห้ ปล่อยให้ม่านน้ำา่วยปลอบประโลมหัวใอันแหลสลายอเธอเพียผู้เียว...
มลเนรเลือไปเรียน่อยัประเทศอัฤษ และเลิิ่อับุทรภพและเมิรานับั้แ่บันั้น เธอั้ใเรียนและไม่เยิะบับผู้ายนไหน หัวใอันแหลสลายอเธอมันยับอบ้ำเสียนไม่ยอมรับวามสัมพันธ์ับผู้ายนไหนอีเลย เธอั้ใเรียนนระทั่บ ระหว่านั้นเธอโทรุยับเพื่อนสนิทบ้าประปราย
และไ้ยิน่าวว่าีวิรอบรัวระหว่าพี่ทรภพและเมิราเริ่มมีปัหา ทะเลาะเบาะแว้ัน อันเนื่อมาาวามไว้เนื้อเื่อใัน นถึั้นทำร้ายร่าาย ทั้ ๆ ที่ารแ่านเพิ่ผ่านไปไ้แ่สอปีว่า ๆ เท่านั้น
ถึเธอะสสาร แ่นั่นไม่ไ้เี่ยวอะไรับเธออี่อไปแล้ว
เพราะว่าเาเลือเอ และ้อไ้รับผลรรมาารที่ัวเอไ้่อไว้
มลเนรเรียนบและลับมาเมือไทย เธอเป็นนใหม่และเป็นสาวสะพรั่ เส้นผมสีำเป็นลอนยาวหยัศถึลาหลั รูปร่าบอบบา วาลมโเป็นสีำ มูโ่เิรั้น และเรียวปาสีมพูเอิบอิ่มราวับลีบุหลาบ พ่ออเธอ็้อนรับเธอลับมา และั้ใะฝาานให้เธอทำให้บริษัทอนที่รู้ั
แ่เธอไม่อบที่ะพึ่พาใร เธอไปสมัรไว้ั้หลายที่นระทั่ไ้ทำานอยู่ในบริษัทให่โ
...และเป็นเลาฯ ทำานอยู่ ที่แห่นั้น นระทั่ทรภพรู้่าวว่าเธอลับมาถึ เาพยายามิ่อเธออยู่ลอเวลา ึ่เอามาาเพื่อนสนิทอเธอ และยันส่เมสเสสมาหาเธอั้หลายรอบ แ่เธอ็ไม่ยอมรับสาย...
ไม่มีประโยน์อีแล้ว ที่ะลับไปืนีับผู้ายที่ทรยศหัหลัเธอ
เวลาผ่านไปสอปี มัน่วยให้หัวใที่ปวร้าวอเธอเ้มแ็ึ้น...
มลเนรถอนหายใยาว ้มลมอูนาฬิาเรือนเล็ที่้อมือ นี่็เป็นเวลาเือบห้าโมรึ่แล้ว ไ้เวลาที่เธอะลับบ้านเสียที ร่าบาเ็บเอสารลใ้ลิ้นัแล้ว็ถือระเป๋าเินลไปาบริษัท เธอเพิ่มาทำานไ้เพียสอเือนว่า ๆ เท่านั้น ยั้อมีอะไรอีมาที่เธอะ้อปรับัวไม่ว่าทั้เพื่อนฝูและารทำานร่วมับนอื่น
เธอเอปิเสธที่ะับรถมาทำานเอ เพราะว่าไม่อยาะหาที่อไล ๆ อีทั้บ้านอเธอเอ็อยู่ไม่ไลาบริษัทมานั พอที่ะนั่รถลับมาไ้ หิสาวเินสะพายระเป๋ามายัหน้าถนน้อผ่านสวนสาธาระแห่หนึ่ ระหว่าที่เธอมอหารถประำทาลับบ้านในอนนั้น
มลเนร็เหลือบไปเห็นผู้ายนหนึ่สวมเสื้อยืสีาวลุมทับ้วยเสื้อยีนำลันั่หลับอยู่บนเ้าอี้ริมสวนสาธาระ ้า ๆ มีระเป๋าเินทาวาเอาไว้ เาสวมหมวปิบัใบหน้าและูท่าทาว่าะหลับไปพัให่ เาออและนั่หลับอย่าไม่สนใสายาใร่อใร
“มานั่หลับรนี้ไ้ ไม่ลัวใรเาะโมยอหรือไ”
หิสาวระิบแผ่ว เธอหันหน้าไปมอรถประำทาทำเป็นไม่สนใอะไร แ่สุท้าย็ทนมอายแปลหน้ามาหลับพร้อมับสัมภาระเินทาอยู่รนั้นไ้ ะเป็นนัท่อเที่ยวเินทาลับมาา่าประเทศ เาอาะมีโรประำัวที่ร้ายแรอะไรหรือเปล่าถึไ้นอนพั นถึับลุไม่ไหว
“หรือว่าเาไม่สบาย !?”
มลเนรอทนไม่ไหว ึเ้าไปปลุเา เพราะไม่อยาให้้อมานั่หลับอยู่รนี้ไ้ เธอเินเ้าไปบริเวรหน้าเา เอื้อมมือไปปลุเาเบา ๆ เพื่อที่ะให้ลับไปนอนที่บ้านเพราะนี่เป็นเวลาที่่ำมาแล้ว
“ุ...ุะ เป็นอะไรหรือเปล่า”
เาไม่อบ และยัหลับอย่าไม่รู้สึัว
“ุะ นี่มัน็่ำมาแล้ว ุลับไปนอนพัผ่อนที่บ้านเถอะ่ะ มานอนอยู่แถวนี้ไม่ไ้ ุเป็นอะไระ ไม่สบายรไหน ลุไหวหรือเปล่า” เธอเริ่มเป็นห่วเา ลัวว่าเาะเ็บป่วยนลุไม่ไหว
ในที่สุ ผู้ายนนั้น็เยหน้าึ้นมออย่าัวเีย สวมหมวปิบัวาสีำสนิท มูโ่ และเรียวปาบาเป็นสัน ิ้วเ้มเ่นเียวับเส้นผม มลเนรมอูเาอย่าะลึ ผู้ายนนี้เป็นผู้ายทีู่ีมาและหล่อเหลาเอามา ๆ เลย ใบหน้ามสันนั้นมีผิว่อน้าาว เสื้อยืสีาวและเสื้อยีน้านอทำให้เาูีว่าที่เธอิ
“ุเป็นใร !?” ประโยแรที่เาเอ่ยับเธอ
ความคิดเห็น