รักครั้งนี้มีนายเป็นเดิมพัน

ลำดับตอนที่ #1 : การเริ่มต้นที่เลวร้าย

“ อะไรน่ะ ยัยโบนัส “ เพื่อนสาวทักฉันเสียงสูง เพราะไม่เข้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า

ด้วยความที่อยากรู้อยากเห็นของเราสองคน ฉันกะเตยเลยเดินเข้าไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น เมื่อเดินเข้าไป ฉันแทบช็อกกับภาพเบื้องหน้า

“ รถชน !“ ฉันร้องเสียงหลง ฉันวิ่งเข้าไปหาเขาคนนั้นที่ถูกรถชนโดยลืมเตยไปซะสนิท

“ เฮ้ย โบนัส รอฉันด้วยสิ “ เตยร้องเรียกฉันเพราะไว้เข้าใจว่าฉันกำลังทำอะไร

ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเมื่อเห็นผู้ชายคนนี้ฉันถึงต้องรีบวิ่งเข้ามาช่วยเขา

“ เตยเรียกแท็กซี่ “ ฉันบอกให้เตยเรียกรถเพื่อพานายคนนี้ไปโรงพยาบาล

“ เออ เดี๋ยวเรียกให้นะ “ เตยทำตามที่ฉันบอก โดยไม่ถามเหตุผล ( ก็เห็นๆอยู่ )

# โรงพยาบาลสิราจิต #

เมื่อฉันและเตยพาเขามาส่งโรงพยาบาลเราสองคนก็รีบกลับบ้าน ระหว่างทางเตยถามฉันว่า

“ ทำไมแกถึงรีบเข้าไปช่วยนายนั้นด้วยละ “ ฉันตกใจกับคำถามแค่ไม่กี่คำของเตย จึงรีบตอบกลับไปว่า

“ ก็เขาโดนรถชนเราต้องเข้าไปช่วยซิ “ ฉันตอบอย่างโล่งอก เพราะคิดว่าเตยจะไม่ถามอะไรอีก ผิดคาด!! เตยกลับถามฉันอีกครั้ง

“ คนอื่นมีตั้งเยอะทำไมไม่ให้เขาช่วยละ “ เซ้าซี้จริงยัยคนนี้นี่

“ เออ บอกก้อได้ ความจริงฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องไปช่วยนายนั้น เอาเถอะนา ช่วยไปแล้วนา แล้วอีกอย่างเขาไม่เห็นเราซะหน่อย ถือว่าวันนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้นละกัน “ ฉันตอบเตยไปซะหมดเปลือก

“ แน่ใจนะแก “ เตยถามด้วยความสงสัย

“ แน่ใจ “ ฉันก็ตอบกลับไปด้วยความมั่นใจเหมือนกัน

# โรเรียนเอสทีว่า #

หลังจากเหตุการณ์วันนั้นมา 2 อาทิตย์ ฉันและยัยเตยไม่มีใครพูดถึงเรื่องนั้นอีกเลย อ๋อ ลืมแนะนำตัวไปเลย

ฉันชื่อ โบนัส เป็นสาวไฮสคูล ปี 2 มีนิสัย กวน ๆ น่าตานะหรอ ก็สวยนะสิถามได้ ( ชมตัวเองไปป่าวเนี่ย ) และอีกอย่างฉันนะแสบไม่ปันใครเลยละ เพื่อนฉันนะหรอก็ยัยเตยไง ยัยเตยนะก็สวยไม่แพ้ฉันหรอก ยัยนี่นะมีนิสัยห้าวชนิดที่ว่า ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เลย ด้วยความห้าวของเตยจึงไม่มีใครกล้ามาจีบ ฉันก็เลยพลอยไปด้วย เพราะทุกคนคิดว่าถ้ามาจีบฉันเดี๋ยวต้องตายก่อนวัยอันควรนะซิ เพราะเหตุนี่เราสองคนถึงได้อยู่เป็นโสดถึงทุกวันนี้

ระหว่างที่ฉันนั่งคิดอะไรเพลินq ฉันหันไปเห็นผู้หญิงวัยกลางคนกำลังยืนยิ้มหน้าบานอยู่หน้าห้อง อาจารย์ สายชล

อาจารย์ สายชล แกเป็นครูฝ่ายปกครองและเป็นครูที่ปรึกษาของฉันเองแหละ แกนะดุจนไม่มีกล้าทำผิดกฎของโรงเรียนเลยละ ด้วยความดุของแก เด็กๆในโรงเรียนจึงเรียกแกว่า เจ๊โหด

“ นี่นักเรียนเงียบได้แล้วนะจ๊ะ “ เจ๊โหดพูดขึ้นจึงทำให้ในห้องเกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ

“ เจ๊โหดมาแปลกแหะ วันนี้ “ เตยหันมากระซิบกับฉัน

“ ว่างั้นแหละ “ ฉันกระซิบกลับไป

“ นักเรียนจ๊ะวันนี้ครูมีเพื่อนใหม่มาแนะนำให้รู้จักนะ เข้ามาสิจ๊ะ “ ประโยคหลังเจ๊โหดหันไปพูดกะใครคนนึงที่ยืนอยู่หน้าห้อง

“ สงสัยเป็นผู้ชายแหง เจ๊แกถึงได้ยิ้มหน้าบานแบบนี้ “ ยัยเตยหันมากระซิบกับฉันอีกครั้ง

“ ใครกันนะที่ทำให้เจ๊แกยิ้มได้ “ ฉันถามกลับไปด้วยความสงสัย

“ แนะนำตัวเลยจ๊ะ คิมหันต์ “ เจ๊โหดหันไปพูดกับนักเรียนใหม่

เมื่อนายคิมหันต์อะไรนั้นเดินเข้ามา ฉันและเตยต่างทำหน้าเหวอใส่กัน แต่ไม่มีใครปลิปากพูดอะไรสักคำ

แน่นอนฉันและเตยจึงกลับมาทำตัวให้เป็นปกติอีกครั้ง

แต่ทำไมวันนี้ฉันถึงรู้สึกไม่ถูกชะตากับนายนั้นเอาซะเลย

“ คิมหันต์ แนะนำตัวซิจ๊ะ ”เจ๊แกพูดไปยิ้มไป

“ ไม่จำเป็น “ นายนั้นพูดออกมาด้วยน้ำเสียบเย็นชา

นายกล้าพูดแบบนี้กับเจ๊โหดหรอเนี่ย สงสัยจะไปธรรมดาซะแล้วนะนายขี้เก๊ก

เจ๊โหดคงตกใจกับคำพูดของนายนั้นจึงพูดขึ้นมาว่า “ สงสัยจะเขินนะ เอาเป็นว่าค่อยไปทำความรู้จักกันเองละกันนะจ๊ะนักเรียน “

นายนั้นเลือกที่นั่งที่ว่างข้างหลังฉันกะเตย อ๋อฉันลืมบอกไปนะว่านายนี่หล่อมากเลยละจึงทำให้เด็กผู้หญิงในห้องพากันอิจฉาฉันกะเตยที่มีนายนั้นมานั่งอยู่ข้างหลัง แต่ไม่มีใครรับรู้เลยว่าใจจิงแล้วฉันอยากจะลุกขึ้นไปด่าด้วยซ้ำ ‘ บังอาจที่อื่นมีตั้งเยอะเยอะดันมานั่งข้างหลังฉันเดี๋ยวเถอะ ‘ แต่ฉันก็ทำไม่ได้อย่างที่ใจคิดได้แต่นั่งเงียบๆ

“ ติ่ง ต่อง “ สัญญาณหมดคาบเรียนดังขึ้น ฉันนึกดีใจ และอยากจะขอบคุณเสียงออดนั้นดังๆเพราะเป็นมันเป็นเสียงสวรรค์สำหรับวันนี้ที่หมดคาบเรียนของเจ๊โหด หุหุ

“ นักเรียนทำความเคารพ ขอบคุณคะ/ครับ “ สิ้นเสียงขอบคุณจากนักเรียน เจ๊แกก็เดินออกไปอย่างเร่งรีบ หลังจากนั้นเราก็เรียนต่อกันอีก 3 คาบก็ถึงเวลาพัก ฉันและเตยจึงต้องรีบวิ่งไปที่โรงอาหาร เพราะเวลาพักนักรียนจะเต็มโรงอาหาร เบียดกันยิ่งกว่าปลากระป๋อง 10 ตัวรวมอยู่ในกระป๋องเดียวเลยนะเนี่ย( เว่อร์ไปป่าว )