คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [ Beautiful in like ] ยัยตัวแสบ แอบรัก...เจ้าชาย : Chapter 3
+ Chapter 3 +
ไม่ได้ชอบ เข้าใจมั้ย!!!
ในที่สุด ฉันก็มาถึงบ้านจนได้ โห รถติดเป็นบ้าเลยอ่ะ กว่าจะมาถึงบ้านก็ห้าโมงกว่าๆ พี่นายออกมายืนรออยู่หน้าบ้าน พร้อมกับแต๊ะท่าหงุดหงิดใส่ฉัน หุหุ ฉันมองแวบเดียวก็รู้ ว่าพี่นายต้องไม่พอใจมากแน่ๆเลย ดูจากสีหน้าตอนนี้สิ อารมณ์เสีย+เบื่อ+เซ็งสุดๆ
“ไอ้เนย วันนี้ฉันซวยเลย มันเป็นเพราะแก ฉันเลยอดไปเที่ยวกับน้องชิคกี้ขวัญใจชั้นเลยนะ เป็นเพราะแก ฉันอุตส่าห์เฝ้าทะนุทะนอมมาอย่างดี จนเลือดตาฉันแทบกระเด็น กว่าจะได้ไปเที่ยวกับน้องเค้า แต่แก แกกลับมาทำลาย ไอ้บ้า!!!” พี่นายโวยวายลั่น ขณะที่ฉันเก้าลงมาจากรถ เฮ้อ!!! เซ็งชะมัดเลย ไอ้พี่บ้า ใครต้องการพี่ชาย ติดต่อ 089-782-xxxx นะคะ บริจาคพี่ชายขาดแคลนค่ะ ด่วนเลยนะคะ ด่วน!!!
“หยุดความคิดอันโสมมและสุดโสโครกของพี่ไว้ตรงนั้นเลย เนยไม่มีเวลาทั้งวันมานั่งพูเรื่องยัยคลุกขี้กับพี่หรอกนะ เนยเหนื่อย” ฉันบอกปัดๆ แล้วเดินเข้าบ้าน เฮ้อ ไอ้พี่บ้า พี่จะไม่พูดเรื่องผู้หญิงซักวันกับน้องนี่มันจะทำให้พี่ลงแดงตายไหมนะ
“ไอ้เนย แกมีสิทธิ์อะไรไปเปลี่ยนชื่อให้ชิคกี้อ่ะ เดี๋ยวแกโดนฉันถีบตายแน่ๆ” พี่นายว่าฉุนๆ ก่อนจะมองตามฉัน ที่เดินเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก “แล้วนั่นแกเป็นอะไรวะ ทำไมเดินเหมือนวิญญาณอย่างนั้นวะ”
ฉันไม่ตอบอะไรพี่นาย เดินขึ้นบันไดไปบนห้องอย่างเซ็งๆ แล้วเปิดประตูเข้าห้องไป เขวี้ยงกระเป๋าไปที่เตียงอย่างไม่ปรานีและปรานอม ก่อนจะหงายหลังล้มลงบนเตียง
ทำไมต้องหงุดหงิดวะ ฉันหงุดหงิดอะไรเนี่ย >_<;; โอ้ย!!! ฉันกำลังจะเป็นบ้าๆๆๆๆๆ นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ โอ๊ย! มึนหัวอ่ะ ไม่อยากคิดแล้วโว๊ย!
เล่นเน็ตดีกว่า ไม่อยากรู้อะไรแล้ว
ฉันรีบเสียบปลั๊ก เปิดซีพียู เปิดหน้าจอ แล้วรอเครื่องโหลต โดยวิ่งเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า จากชุดนักเรียนเป็นชุดอยู่บ้าน แล้วออกมาออนเอ็ม
ว้าก! ไอ้เซน สุดหล่อของฉันเล่นเว้ย!
+ราเซน เจ้าชาย
+องค์หญิงเนยน้อยสุดสวย หัวใจรวยเสน่ห์+ says : ไอ้นี่ ฉันไม่ได้เป็นไรเว้ย!
+ราเซน เจ้าชาย
+องค์หญิงเนยน้อยสุดสวย หัวใจรวยเสน่ห์+ says : เปล่าเว้ย! แกก็น่าจะรู้ ตอนนี้ฉันอ่ะ ขี้น้อยใจ
+ราเซน เจ้าชาย
+องค์หญิงเนยน้อยสุดสวย หัวใจรวยเสน่ห์+ says : เฮ้ย! แล้วมันเป็นอะไรมากรึเปล่าวะ!!!
ว้าก! ตอนนี้ไอ้อิ๊ดมันไม่ช็อกตายเหวไปแล้วเรอะเนี่ย!
ฉันนั่งคิดอะไรต่างๆนานา โดยที่ไม่ได้สนใจกับประโยคที่เซนพิมพ์มาซักเท่าไหร่
~Love I need some body Love อยากขอสักคนเพื่อ รัก ~
“เฮ้ย! เซน แกจะโทรมาทำไมวะ เอ็มฉันก็ออนอยู่” ฉันตวาดเสียงใส่เพื่อนรัก
“แล้วแกเล่นรึเปล่า หา!!!!” เซนตวาดกลับมา อ๊าก!!! หูฉันนนนนนน มันจะใช้งานได้ไหมเนี่ย ว้าก!!! ไอ้เพื่อนบ้า...
ฉันรีบหันไปที่หน้าจอทันที ว้าก! ห้าหกประโยค ที่เซนพิมพ์มา โอ๋ เซนจ๋า อย่างอนกันน้า >,<
“อืมๆ แกวางเลย เดี๋ยวฉันจะพิมพ์แล้ว” ฉันพูด แล้วโยนโทรศัพท์ไปที่เตียง
+องค์หญิงเนยน้อยสุดสวย หัวใจรวยเสน่ห์+ says : เซนจ๋า มาแล้ว
+ราเซน เจ้าชาย
+องค์หญิงเนยน้อยสุดสวย หัวใจรวยเสน่ห์+ says : ง่ะ ก็บอกมันว่า ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอก แค่งอนนิดๆตามประสาคนน่ารักเอง
+ราเซน เจ้าชาย
แล้วไอ้เซนก็หายไปราวค่อนข้างวัน จนฉันเริ่มสัปปะหง และแล้ว...
ZZzzzzz (_ _)
ปัง!!!
เสียงผลักประตูเข้ามาพร้อมกับร่างๆหนึ่ง กรี๊ด!!! นั่นมันแบงค์นี่หว่า อ๊าก!!! แล้วเค้าเข้ามาได้ไงอ่ะ แล้วทำไมมาตอนนี้
เขาเดินเข้ามาใกล้ฉัน ใกล้ ใกล้ และใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ว้าก!!! ฉันพยายามถอยไปที่สุดมุมห้อง แล้ว แบงค์ก็ตรงรี่เข้ามา
“นายจะทำอะไร” ฉันตัดสินใจโพล่งถามออกไป แต่เขาก็ไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินเข้ามาใกล้ๆ ฉันทุกที ว้าก! ใกล้เข้ามาอีกนิด ช่วยชิดเข้ามาอีกหน่อย
“อะอะออกไปนะ!!!” ฉันบอกเขาเสียงสั่นๆ กลัวก็กลัว เขาตรงเข้ามาเรื่อยๆ และ...
“ว้ากกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!” ฉันร้องลั่น ก่อนจะสะดุ้งตัวขึ้นมาจากที่นอนอย่างรวดเร็ว เฮือก ฝันไปรึเนี่ย เฮ้อ!!!
~Love I need some body Love อยากขอสักคนเพื่อ รัก ~
“ว้าก!!!ๆๆๆๆ ไอ้โทรศัพท์บ้า ฉันตื่นแล้วเว้ย!!!” ฉันโวยวายใส่โทรศัพท์ ก่อนจะรีบสะดุ้งตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็ว แล้วกดรับโทรศัพท์อย่างอารมณ์เสียสุดๆ
ฉันกลืนน้ำลายลงคออย่างยากเย็น เพราะเสียงของเจ้าโทรศัพท์ตัวปัญหาที่ดังขึ้นมา และเมื่อมองไปที่นาฬิกาก็เตรียมหันมาโวยกับคนที่โทรเข้ามาตอนนี้
“ไอ้บ้าจา นี่แกจะโทรมาหาสวรรค์วิมานชั้นดาวดึงสังขารสามหารสองเศษสิบสี่ส่วนสามสิบสองคูณสามร้อยสี่สิบสามของแกเรอะ ไอ้บ้าเอ้ย! คนกำลังหลับสบาย แล้วนี่บ้านแกไม่มีนาฬิกาเรอะ ถึงได้โทรมาตอนนี้” ฉันโวยวายออกไปตามสาย เชื่อได้เลยว่า ตอนนี้อ่ะนะ ไอ้จามันคงอยากจะเอาโทรศัพท์มาตีหัวฉันให้สลบเหมือบได้เลยมั้ง
“หยุดๆๆ อะไรของแกสวรรค์วิมานชั้นดาวดึงสังขารสามหารสองเศษสิบสี่ส่วนสามสิบสองคูณสามร้อยสี่สิบสาม กูงงว่ะ!?”
“เอ้า...เออๆ ชั่งมันเถอะ...” โฮ T^T กรุณาอย่าตอกย้ำกันมากเลยนะคะ ฮือๆ ไม่อยากคิดแล้วนะคะ ว่าหนูเคยมีเพื่อนโง่อยู่อีกอ่ะนะ
“ว่าแต่ แกมีเรื่องไรวะ!?” เออ ไอ้บ้านี่มันมีเรื่องไร ถึงโทรมารบกวนการนอนอันแสนสุขของฉันน่ะ
“ก็เรื่องไอ้อิ๊ดอ่ะ มันไม่รู้เป็นบ้าอะไร มาบ้านกูเฉยเลย....”
“หา... ไอ้อิ๊ดไม่ได้อยู่กับเซนเหรอ ไหนเซนบอกว่า...” ฉันยังไม่ทันพูดจบดี ไอ้จาก็รีบขัดทันที
“ก็มันมาบ้านกู หลังจากที่มันออกมาจากบ้านเซนอ่ะดิ!” ไอ้จาอธิบาย
เอ่อ ฟังจากที่มันพูดแล้ว ไอ้อิ๊ดเหมือนหมาไม่มีที่อยู่เลยอ่ะ
“แล้วจะให้ตูทำไงอ่ะ”
“แกมาที่บ้านฉันดิ!”
“ฮ่วย! นี่มันกี่โมงแล้ว แกไม่มีนาฬิการึไง!”
“อ้าว! แล้วจะทำยังไงอ่ะ ห๊ะ!!!”
“จะไปรู้เรอะ โทรบอกป้าขจีนุชดิ” ฉันเสนอ ป้าขจีนุช คือแม่ของไอ้อิ๊ดค่ะ (ว้าก!! ไอ้อิ๊ดมันตรงเข้ามาฆ่าฉันแล้วค่ะ ว้าก!! : ผู้แต่ง)
“เออๆ แค่นี้ละกันนะ...” ไอ้จาวางสายไปอย่างรวดเร็ว
ฉันวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว ภาพในฝันเมื่อกี้ มันยังวนไปวนมาอยู่ในหัวฉันอยู่หลายรอบเหมือนว่ามันถูกอัดวีดีโอเอาไว้ยังไงอย่างงั้น ฉันพยายามสะบัดมันออกไปหลายครั้ง แต่ว่ามันลบออกไปได้ซักที
เฮ้อ... แบงค์นะแบงค์ ทำไมนายหื่นกว่าที่ฉันคิดอีกอ่ะ
เฮ้ย! ไม่ใช่ความคิดนี้ดิ
เฮ้อ... แบงค์ ทำไมฉันต้องฝันถึงนายนะ ฉันก็แค่ปลื้มนายเองไม่ใช่เหรอ ฉันไม่ได้รักนาย
แล้วตลอดคืนนั้น ฉันก็ไม่ได้นอนทั้งคืน เพราะมัวแต่คิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ จนมันกินเวลาฉันไปเป็นวันสงสัยวันนี้ ฉันคงต้องลุกไปแต่งตัวไปโรงเรียนด้วยสภาพเหมือนสัตว์ประหลาดแน่ๆเลย....
“ว้าก!!! >o< สัตว์ประหลาดกลายพันธุ์!!!”
“พอเลยพอ ถ้าพี่ไม่อยากโดนน้องคนนี้กระโดดเตะก้านคอ ก็เงียบปากไปเลย!!!” ฉันร้องขู่ ไอ้พี่บ้า อย่าให้โมโหมากกว่านี้นะ ถ้าน้องโมโหมากกว่านะ...
ปั้ก!!
เสียงก้นของฉันกระปะทะเข้ากับพื้นเข้าอย่างจัง อ๊าก! พี่เน พี่กล้าดียังไง ดึงเก้าอี้ไปจากน้อง ทำให้น้องก้นกระแทกพื้นอย่างนี้ ห๊ะ! น้องจะฆ่าพี่
“พี่เน น้องเจ็บนะ” ฉันร้องอย่างมีน้ำโหขึ้นมานิดๆ
“ช่างสิ น้องเจ็บ ไม่ใช่เนย” พี่เนตอกกลับกวนๆ จนฉันรู้สึกอยากจะถีบพี่เนให้ตรงลงมาจากโต๊ะ ถ้าไม่ติดว่าพี่เนเป็นพี่ชายนะ จะถีบไปยันดาวอังคารเลย
“พี่เนบ้า! พี่นาย วันนี้พี่นายทอดไข่เกรียมมากเลยอ่ะ แกงนี่ก็จืดไป ผักนี่ก็หวานไป พี่เป็นไรไปอ่ะ กับข้าวถึงได้แย่ขนาดนี้” ฉันด่าพี่เน แล้วหันไปบ่นพี่นาย ทำให้พี่ทั้งสองมองฉัน แล้วพากันมากราบไหว้
“ครับๆคุณป้า ผมผิดไปแล้วครับ” พี่ทั้งสองของฉันพูดพร้อมกัน อ๊าก!!! พี่เน พี่นาย พี่ด่าว่าน้องเป็นป้าแก่ๆเรอะ พี่ตายซะเหอะ
ฉันมองพี่ทั้งสองด้วยสายตาที่แทบจะเขมือบพี่ทั้งสองได้ในเวลาไม่ถึงวินาทีได้เลยมั้ง แต่พี่ทั้งสองของฉันก็หัวเราะร่า โดยที่ไม่สนสายตาของฉันซักนิด
~Love I need some body Love อยากขอสักคนเพื่อ... ~
“ดีคร้าบบบบบ....”
“เนยเหรอ”
“อืม....”
“เนยไม่โกรธเค้าใช่ป่ะ...”
“อืม...”
“หุหุ ดีแล้ว...”
“อืม เจ้ทรายไม่ต้องคิดมากนะจ้ะ...”
“จร้า...รีบๆมาโรงเรียนน้า...”
“อืม...”
“ไปนะ...”
“คร้าบ บ้ายบาย...”
ฉันวางสายจากไอ้อิ๊ด แล้วหันไปมองพี่เนกับพี่นาย ยิ้มนิดๆ แล้วมองไปที่พี่นาย
“เมื่อไหร่พี่จะไปโรงเรียนอ่ะ...”
“บ้ายบายนะครับ...” ฉันวิ่งออกมาจากรถพี่เน แล้วเดินไปหาพวกไอ้อิ๊ด เฮ้อ...เบื่อที่สุดในโลกเลยอ่ะ ไม่อยากจะมาโรงเรียนเลย
“ความล้มเหลวที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตเรา คือ ความอวดดี อืม...การกระทำที่โง่เขลาที่สุดในชีวิตเรา คือ การหลอกลวง สิ่งที่แสนสาหัสในชีวิตเรา คือ ความริษยา ความผิดพลาดมหันต์ที่สุดในชีวิตเรา คือ การยอมแพ้ตัวเอง สิ่งที่เป็นอกุศลที่สุดในชีวิตเรา คือ การหลอกตนเอง ของขวัญที่ยิ่งใหญ่ในชีวิตเรา คือ การให้อภัย และเมตตา” ฉันเดินเข้าไป พร้อมๆกับนั่งลงฟังเซนที่สาธยายเรื่องอะไรไม่รู้ แล้วมองหน้าเซนยิ้มหน่อยๆ เซนอ่ะนะ มักจะมีเรื่องดีดี มาเล่าให้พวกเราฟังอาทิตย์ละครั้งสองครั้ง สงสัยอยากจะขัดเกราให้พวกเราเป็นคนดีแน่ๆเลย
หุหุ เซนจ๋า ไม่ต้องพยายามหรอกนะจ้ะ ^^;; อย่างพวกฉันนี่ ทำถึงชาติหน้ายังไม่รู้จะได้รึเปล่า
“พอเหอะเซน เอาเรื่องอื่นมั่ง... เอ้าไอ้เนย มาพอดี มานั่งนี่ดิ” ไอ้จาเรียกพลางกวักมือให้มานั่งข้างๆ มัน ฉันเดินเข้าไปเสียบอย่างรวดเร็ว
เสียบ!!!! ในที่นี้ไม่ได้ลามกอย่างที่คิดนะคะ กรุณาอย่าคิดลึก (แกน่ะเหละคิดลึก)
“อันนี้ละกันนะ อืม...วิธีสร้างเสน่ห์ ด้วยรอยยิ้ม” เซนพูด เราทุกคนจ้องหน้าเซน แล้วพยักหน้ากันหงึกหงัก เชิงว่า ’เอาดิ’ เซนเริ่มอ่านทันที
“ปัจจัย 4 สู่การเป็นเจ้าของ รอยยิ้ม พิมพ์ใจ 1. ใส่ใจความจริงพร้อมรอยยิ้ม คือ ยิ้มโดยไม่มีการแสแสร้ง 2. การมีสุขภาพจิตดี คือ มองโลกในแง่ดี ไม่เครียด จะทำให้ส่งยิ้มสดใส ประทับใจผู้มอง 3. ใส่ใจสุขภาพ ออกกำลังกาย พักผ่อนให้เพียงพอ ทานอาหารมีประโยชน์ 4. ใส่ใจสุขภาพปากและฟัน สนใจการรักษาฟัน เพื่อการส่งยิ้มอย่างมั่นใจ” เซนหยุดอ่าน พร้อมกับวางกระดาษแผ่นนั้นลง ก็เริ่มมีเสียงพูดคุยตามประสาเด็กผู้หญิงที่ชอบคุยเรื่องไร้สาระ
“เฮ้ย! แกดูรอยยิ้มของข้าดิ แสแสร้งแกล้งทำมั้ย” ไอ้อิ๊ดเริ่มเปิดประเด็น ฉันกับไอ้จามอง แล้วส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“เฮ้ย! ยิ้มให้มันจริงใจหน่อย... อย่างนี้” ฉันพูดแล้วยิ้มให้ดู ไอ้จาพยักหน้า
“เออ รอยยิ้มแบบไอ้เนยอ่ะดีแล้ว แกจะเกร็งทำไมวะ ยิ้มแบบธรรมชาติดิ”
“พอพอ พูดอะไรนักหนา ผู้หญิงนี่จริงๆ คุยเรื่องไร้สาระ” เซนส่ายหัวนิดนิด พวกฉัน (ฉัน ไอ้อิ๊ด ไอ้จา) หันขวับมามอง พร้อมกับพูดเป็นเสียงเดียวกัน
“อย่ามายุ่ง”
จึกๆ
ฉันสะดุ้งโหยง ค่อยๆ หันไปด้านหลัง แล้วมองบอลที่สะกิดฉันอย่างอาฆาต แล้วรีบหันกลับมาอย่างรวดเร็ว โอ้ มันช่างท้าทายมาก ที่จะไม่ตั้งใจเรียนในวิชาของเจ้โหดลูลู่อ่ะนะ คือเจ้คะ หนูไม่ได้ตั้งใจ แค่เจตนาเอง หุหุ -/\-
สักพักจรวดของใครก็ไม่รู้ ลองมาอยู่ที่หัวฉัน ฉันจับหัวแล้วมองไปข้างหลังอย่างอาฆาต ไอ้บ้าบอล แกจะเอาอะไรจากฉันวะ ถ้าเอาหัวใจไม่ได้นะเว้ย! ฉันให้แบงค์ไปหมดแล้ว ทั้งใจเลย
ฉันหยิบจรวดแล้วคลี่มันออกอ่านอย่างรวดเร็ว มันมีลายมือตวัดๆของบอลเขียนว่า
‘รักนะ จุ๊บๆ’
ไอ้บ้าบอล แกอยากโดนฉันฆ่าตายนักใช่มั้ย ไอ้บ้า!!!!
ฉันรีบหยิบปากกาแล้วเขียนตอบกลับไปด้วยลายมือหวัดๆ
‘ไปรักแม่แกไป ไอ้บ้า’
แล้วฉันก็ส่งมันกลับไป ด้วยการปาใส่หัวมัน เอิ๊กๆ สะใจเฟ้ย! หุหุ ดีนะที่ช่วงที่ฉันปา เจ้โหดลูลู่มองไม่เห็น เพราะหันไปเขียนอะไรไม่รู้บนกระดาน
ฉันที่กำลังนั่งเท้าคาง ฟังอาจารย์
สักพักจรวดก็ส่งมาอีก ฉันเอื้อมมือไปหยิบจรวดมาอย่างรวดเร็ว เพราะกำลังเบื่อ ถ้าได้ด่าคนคงดีขึ้นเองหล่ะ
ฉันคลี่กระดาษออกด้วยความเร็วกำลังร้อยสามสิบไมล์ต่อชั่วโมง คราวนี้มันเป็นรูปเพนกวิน พร้อมกับเขียนว่า I LOVE YOU อยู่ข้างๆ
ฉันเริ่มยัวะ ความโมโหในตัวฉันมีกำลังแรงกล้าขึ้น ขยำกระดาษแผ่นนั้น แล้วลุกขึ้นปาใส่หัวบอลเต็มแรง แล้วตะโกนลั่น
“ไอ้บ้านี่ ฉันบอกแล้วว่าไม่ได้ชอบแกไง”
ดีค่ะ
ช่วงนี้คงจะไม่ได้อัพนาน เพราะว่ามันเป็นช่วงกีฬาสีอ่ะนะ ต้องซ้อมเยอะ มีเวลาก็แค่ตอนเลิกเรียนสามสิบนาที แล้วก็ต้องไปซ้อมบาส
แต่ก็จะพยายามอัพอ่ะนะ แต่คงขาดช่วงหน่อยอ่ะ เพราะว่างานเยอะจริงๆ ช่วงเสาร์อาทิตย์ก็คงไม่ค่อยได้เล่นอ่ะนะ เพราะต้องไปซ้อมบาส
ถ้าผ่านช่วงกีฬาสีไป คงจะมีเวลากว่านี้เหล่ะ รอกันหน่อยนะ อย่ารีบซิ่งหนีไปก่อนนะ
บะบายค่ะ
โชคดีทุกคนนะคะ
ความคิดเห็น