เรื่องของความน่ากลัว

เนื้อเรื่อง

 

คืนวัน นั้น...

ผมกับยายนั่งคุยกันริมระเบียงถึงเรื่องใน อดีต

วัยเพียง 15 ปี

ทำให้ผมนั่งฟังยายเล่าได้ไม่นาน

สักพักผมก็ยุกยิกอยากจะไปเล่นกับ เพื่อน

ยายคว้ามือผมไว้

มือเหี่ยวย่นน่ากลัวเหมือนหนังตาย ซาก

สายตายายดุดัน แต่เหม่อลอย

มองหน้าผม เหมือนไม่ได้มอง

ผมนั่งข้างยายอย่างหวาดกลัวในกิริยา

แล้วฟังเรื่องเล่าจากปากยาย

ยายเล่าว่า...

สมัยก่อนเมื่อผู้ใหญ่ในบ้านตาย

ผู้ใหญ่จะนำมะพร้าว ฝรั่ง มะม่วงในสวน  มาบนเจ้าที

ไม่ให้ผู้ตายมารับตัวเด็กๆในบ้านไปอยู่ ด้วย

ยายถามผมว่า...

ถ้ายายตายไปแล้วกลับมารับผม

ให้ไปอยู่ในโลกอีกโลกด้วย

ผมจะไปกับแกไหม?

ผมหัวเราะในความงมงายของแก

คนแก่ก็อย่างนี้

พยักหน้า เสียหน่อยไม่ให้แกน้อยใจ

แล้วผมก็รีบเดินไปเล่นกับเพื่อน

ยาย หัวเราะอยู่คนเดียวเกือบครึ่งชั่วโมง...

อีก 7 วันต่อ มาแกก็เสียชีวิตแบบ ประหลาด

กลางดึกคืนสุดท้าย

ยายลุกพรวดพราดขึ้นมาจากเสื่อที่ปู นอน

ปากตะโกนเสียงแหบว่า...

ไม่เอา ฉันไม่ไป ไม่เอา ฉันไม่ไป  ไม่เอา ฉันไม่ไป

แล้วก็หวีดร้องเหมือนปีศาจ

ทำให้พ่อกับแม่ของผมตกใจ

ต้องรีบจุดตะเกียง เป็นการใหญ่

บ้านริมน้ำของเราใช้ ตะเกียงเป็นดวงไฟ

และใช้ยากันยุงแบบจุดม้วนเพื่อไล่ ยุง

หลังจากห่มผ้าให้ยายแล้ว

ผมก็นอนอยู่ข้าง ๆ

ตัวแกสั่นกุกกัก

ลองหันไปดู

ตาแกลืมโพลง

น้ำหมากไหลย้อยออกมาจากปากตอนนอน

ตัวเย็นชืด

ทดสอบ หยิกไปที่หลังมือ

ยายก็ไม่ตอบสนอง

ทุกคนรีบมาดูอาการ

แล้วลงความเห็นว่ายายจากพวกเราไป แล้ว

หลังคืนสวดศพ 3 วัน

ลมแม่น้ำพัดตีเข้าบ้าน เย็น สบาย

กลุ่มดาวส่องประกายระยิบ ระยับ

แว่วเสียงไม้กระดานลั่นเหมือนมีคนเดิน

น้ำหนักมือกดลงบนหน้าอกผมขณะนอนหงาย

เสียงแหบแห้ง

ของยายถามผม ช้าๆ

ไปอยู่กับยายนะลูกเอ๊ย...

ร่างเกร็งแข็งพยายามยกมือมาพนมกลาง อก

ไปอยู่กับยายนะลูกเอ๊ย...

เสียงแหบโหยดังแผ่วซ้ำมาอีกครั้ง

ผมน้ำตาไหลอาบ แก้ม

ริมฝีปากหมุบหมิบสวดคาถานะโมสามจบ

กระท่อนกระแท่นเต็มที

เพราะความหวาดกลัวแล่นขึ้นสมอง

น้ำหนักทับบนหน้าอกหนักขึ้นทุกทีที่สวดมนต์จบ คาบ  

น้ำหนักยายคงไม่เกิน

45  กิโล

แต่ที่ทาบทับบนหน้าอกตอนนี้

ก็น่าจะปาเข้าไป 60 กิโล แล้ว

กระดูกกับปอดตรงทรวงอกถูก บดทับจนรวดร้าว

ผมขอร้องยายว่า...

อย่าเอาผมไปเลย

ให้เวลาอีกนิด

รอให้ผมสนุกกับเพื่อนฝูงจนเต็มคราบก่อนค่อยกลับมา รับ

เสียงยายหัวเราะข้างหู

ผมขนลุกซู่ทั่วตัว

กลิ่นน้ำหมากคละคลุ้งจนเสียวสันหลัง

แล้วน้ำหนักที่อัดแน่นลง บนทรวงอกก็ค่อยถ่ายออกทีละน้อย

ยายหัวเราะ หมายถึงว่าตกลง...

เวลาผ่านไปสองปี การเล่นกับเพื่อนคงลดน้อยลง

หันไปอ่านหนังสือมากขึ้นเพื่อพัฒนาผลการ เรียน

แล้วแผ่ส่วนกุศลให้ผู้ ล่วงลับ

พอลืมตามองเพดาน

ในห้องมืด...

หางตาผมก็มองเห็นยายนั่งอยู่

ไปอยู่กับยายนะลูกเอ๊ย...

 เสียงแหบโหยดังแผ่วซ้ำกับเมื่อ ครั้งอดีต

ผมแทบเป็นบ้า

ร่างยายเต็มไปด้วยน้ำเลือดน้ำหนอง

ดวงตาหลุดหายไปหนึ่งข้าง

 น้ำหมากกับเศษฟันหักร่วงหยด แหมะ ๆ

เปรอะที่นอนเต็มไปหมด

กลิ่นเหม็นของผีตายซากอบอวลเต็ม ห้อง 

คราว นี้ยายเอาจริงแน่

ผมไม่ไปกับยายหรอก

ผมส่ายหัว

มือประกบพนมไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์

ยายนั่งนิ่ง

ตาข้างที่ยังเหลืออยู่มอง ผมอย่างรวดร้าวเจ็บช้ำ

ไม่มีเสียงหัวเราะจากปากแก

เพียงเสี้ยววินาทีแกปราดขึ้นมานั่งทับอกผมบน เตียง

มือเหี่ยวงุ้มบีบคอ

และพยายามล้วงเข้าไปในปากผม

เรี่ยวแรงเหมือนผีสิง

ผมแทบสู้แกไม่ไหว

ยายเอาคนอื่นไปแทนได้ไหม?

เอาเพื่อนผมไปแทนได้ ไหม?

ผมเอ่ยถามทางดวงจิต

แกนิ่ง เงียบ

เพื่อนผมที่เข้ามาอ่านเรื่องนี้ไป นะ

ถ้าอ่านแล้วไม่แสดงความคิดเห็นหรือไม่ไปอ่านเรื่องอื่นต่อนะแล้วหาเพื่อนให้มาอ่านต่อด้วยนะถ้าเขาไม่ทำ

ตอนกลางคืนเค้านอนหลับ

ยายเข้าไปล้วงปากกินเครื่องใน  

กินวิญญาณเค้าเลยนะ ยาย

เสียงยายก้มลงมาหัวเราะ ริมหูผม...

ยาวและนาน เหมือนกับว่าสะใจ

ให้มาอ่าน 5 คนด้วย นะ

บรื๋ออออออออออ.....