ความลับนี้มีเพียงฉัน

กริ๊ง~~~  เสียงนาฬิปลุกดังขึ้นต่อเนื่อง  -*-  วันนี้เปิดเทอมวันแรก  เฮ้อ~~ ชีวิตฉัน  ชีวิตที่เข้ากับคนยากไม่ค่อยมีเพื่อนมันกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง  TT ฉันรีบอาบน้ำด้วยคำสั่งของฮองเฮา ( แม่ของฉัน555 ) ที่ต้องเรียกแม่แบบนี้ เพราะคำสั่งแม่ฉันน่ะ ใหญ่สุดใครจะกล้าหือ  ด้วยความที่แม่เป็นเจ๊เจ้าของตลาดชื่อดังที่ใครต่อใครก็รู้จัก ส่วนพ่อของฉันที่ทำงานเป็นนักธุรกิจใหญ่  พ่อนะพ่อ  ย้ำว่าพ่อ  ที่ควรจะเป็นช้างเท้าหน้า  แต่ เอิ่มมม~~~ ก็ต้องกลายเป็นช้างเท้าหลัง  นี่ก็คือปมของฉันตั้งแต่เด็กจนโต และสาเหตุที่ฉันเป็นคนรวยล้นฟ้า  เป็นคุณหนู  มันก็เลยไม่มีคนคบฉัน เพราะเจ๊ฮองเฮาจ้างบอดี้การ์ดดูแลฉันซึ่งเป็นลูกสาวคนเดียว และเป็นทาญาติเพียงคนเดียวของตละกูล  มันก็เลยทำให้ฉันไม่มีเวลาส่วนตัวที่จะหาเพื่อนเป็นของตัวเองเลย TT  

นี่ ! ยัยกียุล อาบน้ำแต่งตัวเสร็จรึยัง ! ( เสียงที่ตะโกนจนลั่นบ้าน )  (โอ๊ย ~ แสบหู )  เสร็จแล้วค่ะแม่ๆๆๆๆๆ   ฉันรีบลงลิฟท์ไปด้วยความตกใจในเสียงฮองเฮา (ใช่! คุณฟังไม่ผิดหรอก ก็บ้านฉันรวยล้นฟ้า ทำตัวธรรมดาไม่ได้ แม่เคยพูดไว้ ) เมื่อฉันลงมาจากบ้านหลังใหญ่คนรับใช้ก็หิ้วกระเป๋า เช็ดรองเท้า เช็คหน้าผม ของฉัน อย่างเพอร์เฟ็คที่สุด จากนั้นบอดี้การ์ดก็เชิญและปูพรมแดงให้ฉันเดินขึ้นรถลัมบอร์กินีสุดหรู และแม่บ้านก็ตามเอาแซนด์วิชมาให้เป็นอาหารเช้าให้กินระหว่างทาง  เมื่อไปถึงโรงเรียน  ฉันมองซ้ายมองขวาเพื่อหาใครสักคนที่พร้อมจะเป็นเพื่อนกับฉัน  แต่ก็เป็นอีกเช่นเคยสายตา ริมฝีปาก ซิบซิบนินทา  ที่จ้องมาอย่างเหยี่ยวจะโจมตีเหยื่อ TT แต่เอ๊ะ! นี่มันซอนมุล  ชายคนนั้นชายที่ฉันแอบชอบเค้ามา 3 ปี  เค้ามาอยู่โรงเรียนเดียวกับฉัน ให้ตายเหอะ ^^ ซอนมุลแปลว่าของขวัญ  ใช่ให้ตา่ยเหอะเค้าคือของขวัญที่ฟ้าประทานมาให้ฉันเลยก็ว่าได้นะ >, < คุณหนูครับ ! ทำไมไม่เดินไปที่ห้องละครับ  ยืนตรงนี้แดดร้อนรังสียูวีจะทำร้ายผิวของคุณหนูได้นะครับ !   โอ๊ย ~~ นี่พ่อหรือบอดี้การ์ด  ฉันรีบเดินไปที่ห้องตามคำบอกทางของบอดี้การ์ด จากนั้นเรื่องที่ฉันไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ซอนมุลเค้า~~~~  เค้าอยู่ห้องเดียวกับฉัน  เหิ๊กกกกก