คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Episode 6: Get near me
Episode 6
할 수밖에 단순하게 생각해도 약육강식 아래
ฮัล ซูบักเก กันซุกฮาเก แซงกักแฮโด แรยักยุกกังซิก อาแร
ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องปกติธรรมดา มันเป็นการอยู่รอดของผู้ที่แข็งแรงที่สุด
친한 친구도 밟고 올라서게
ชินฮัน ชินกูโด บัลโก อลราซอเก
คุณคิดว่าใครคือคนที่ทำให้เราต้องทำตามแบบแผนนี้
<BTS (방탄소년단) - N.O (엔.오)>
“ไม่ใช่แค่นายคนเดียวหรอกที่มีความลับ และอีกอย่างความลับมันไม่มีในโลกหรอกนะ ไอ้ปีศาจ”
หลังจากแยกย้ายกับ ไอ้ปีศาจ แล้ว ตอนนี้ฉันก็มาเข้าเรียนของฉันตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ
ยัยนมโตที่คิดว่าน่าจะเป็นเพื่อนในห้องเรียนเดียวกันกับฉัน รีบตรงดิ่งเข้ามาหาฉันที ทั้งที่ฉันยังไม่ได้นั่งในที่ของตัวเองเลยด้วยซ้ำ
“นี่หล่อนไปแอบอ่อย เซฟเฟอร์ตอนไหนย่ะ”
“ฉันไม่ได้อ่อย”
“แล้วทำไมแกถึงมากับเขาได้”
“มันก็เรื่องของฉันไม่ใช่หรอไง”
“แต่นั่นมัน เซฟเฟอร์ ของฉัน”
“คนนะ ไม่ใช่สิ่งของ มันจะไปเป็นของคนนู้นคนนี่ได้ไง เพี้ยนรึเปล่าห๊ะ”
“นี่แก กล้าเถียงฉันหรอห๊ะ”
“เออ มากกว่านี้ฉันก็กล้า จะทำไม”
พอยัยนมโตนั่นง้างมือขึ้น ฉันก็ง้างหมัดขึ้นทันทีเหมือนกัน
คราวนี้ฉันไม่ยอมแน่ๆ ไม่มีทางสะละ ฉันจะไม่ยอมทำตามใครอีกแล้ว เพราะมันไม่ใช่ตัวฉันเอง การเป็นตัวเองเนี่ยมันดีที่สุดแล้ว ไม่ต้องมาเหนื่อยกับการเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร หรือสร้างภาพเพื่อใคร
“ถ้าหล่อนกล้าแตะเพื่อนฉัน คงต้องเคลีย์กับฉันก่อนแล้วละ” ยัยหมูหวานที่ไม่รู้ว่าเดินเข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ เข้ามาช่วยฉันทันที คงเพราะยัยนี่มักจะเห็นว่าฉันไม่ค่อยสู้คนละมั้ง
อ๋อ ฉันคงลืมไปใช่ไหม ว่าฉันหนะมีเพื่อนเป็นถึงประธานรุ่น และอีกอย่างยัยหมูหวานเนี่ยก็เป็นถึงลูกสาวคนเดียวของเจ้าของมหาลัยคงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าถ้ามีปัญหากับผู้หญิงคนนี้จะเกิดอะไรขึ้น
“นี่ยัยพาส เรื่องมันเป็นไงมาไงเนี่ย เล่ามาเดี่ยวนี้เลยนะ”
ยัยหมูหวานรีบเข้ามาคุยกับฉันทันทีที่ยัยนมโตนั่นเดินออกไปแล้ว
“ก็ไม่มีอะไรมาก ไอ้ปีศาจนั่นมันเข้าใจผิดหนะ”
“ห๊ะ เมื่อกี้แกเรียกเซฟเฟอร์ว่าอะไรนะ”
“ไอ้ปีศาจ”
“ทำไมแกไปเรียก เซฟเฟอร์ แบบนั้นละ”
“เพราะหมอนั่นคือ ปีศาจ”
“อะไรของแกเนี่ย เมื่อไม่กี่วันก่อน แกยังหลงเขาอยู่เลย ทำไมวันนี้ถึงเป็นแบบนี้ละ อีกอย่างฉันก็เห็นว่าเมื่อกี้เขาบอกว่าแกเป็นแฟนเขาไม่ใช่หรอไง”
“เหอะๆ แฟนอย่างงั้นหรอ คำนี้ควรจะใช้กับคนที่รักกันไม่ใช่หรอไง”
“ก็ใช่ไง”
“งั้นคำนี้คงใช้กับฉันไม่ได้แล้วละ”
“ทำไมแกต้องทำหน้าน่ากลัวแบบนั้นด้วยย่ะ”
“...........”
คำตอบที่ฉันตอบ หมูหวาน กลับไปคือ เงียบ เพราะฉันไม่รู้จะตอบอะไรเธอจริงๆ ก็ทำไงได้ในเมื่อฉันในตอนนี้มันคือฉันที่เป็นฉันจริงๆ
“โอ้ยยย คุยกับแกแล้วไม่ได้เรื่องอะไรเลย”
หลังจากหมูหวานบ่นเสร็จ ก็เดินออกไปจากห้องทันที
และคนที่เข้ามาแทนหมูหวานเมื่อกี้ในตำแหน่งเดิม ที่นั่งเดิม ก็คือ มินอา
“เธอกำลังคบกับ เซฟเฟอร์ จริงหรอ”
“คบ ในความหมายของเธอหมายถึงยังไงละ”
“มันมีความหมายหลายแบบหรอ”
“คบแต่ไม่ได้รักไง”
“นี่เธอกำลังพูดอะไรของเธออยู่เนี่ย”
พอเธอพูดเสร็จ เธอก็เดินออกไปจากห้องอีกคน คราวนี้ก็เหลือแค่ฉันคนเดียวสักทีสินะ
ครืด ครืด ครืด
ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่าโทรศัพท์สายนี้จะก่อความวุ่นวายให้ฉันอีกแล้วนะ
ปกติไม่ค่อยมีใครโทรหาฉันสักเท่าไหร่หรอก ก็ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนหนิ แต่เป็นแบบนี้มันก็ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องมีเพื่อนมากมาย แค่มีสักคนสองคน แต่เป็นคนที่เข้าใจ อย่าง หมูหวาน กับ มินอา เท่านี้ก็พอแล้ว
“ฮัลโหล”
“พาสเทล!! ทายสิ ว่าฉันคือใคร”
“ตัวเองยังไม่รู้ว่าเป็นใคร แล้วฉันจะไปตรัสรู้ได้ไง”
“เห้ยย นี่ใช่ พาสเทล รึเปล่าเนี่ย”
“นายเป็นใคร”
“นั่นใช่พาสเทลรึเปล่าว่ะ”
“นายโทรหาใครละ”
“เห้ยย แต่พาสที่ฉันรู้จักเขาไม่ได้กวนแบบนี้หนิหว่า”
“แค่นี้นะ”
“เห้ยยย เดี่ยวดิ นี่ฉัน แอล นะ จำได้ใช่ไหม”
“นายมีอะไร”
ความจริงฉันจำเขาได้ตั้งแต่แรกแล้ว แค่รู้สึกว่าเขาจะดูอารมณ์ดีมากเกินไป ซึ่งมันต่างกับฉันตอนนี้มาก ทั้งที่เขาเป็นตัวปัญหาของฉันแท้ๆ
“ทำไม เธอดูแปลกๆไป มีอะไรรึเปล่า ว่าแต่ ตอนนี่เธออยู่ไหน เดี่ยวฉันไปหาดีกว่า”
“เห้ยย ไม่ต้องมา”
เอ๊ะ เดี่ยวนะ เขาบอกจะมาหางั้นหรอ
หึ ไอ้ปีศาจนั่นห้ามไม่ให้ฉันยุ่งกับ แอล ใช่ไหม เดี่ยวฉันจัดให้เดี่ยวนี้เลย
“ฉันอยู่ที่ตึก B รีบมาแล้วกัน”
ตู้ดๆๆ
แล้วฉันก็ตัดสาย แอล ทิ้งทันที เพราะรู้ว่าถ้าขืนฟังเขาพูดต่อมีหวังยาวแน่
ผ่านไปเกือบ 10 นาที
“โหย เธอรู้ไหม ไอ้คำว่าตึก B ของเธอมันกว้างขนาดไหน”
“แต่นายก็หาฉันเจอแล้วหนิ”
“ฉันวิ่งเข้าห้องนู้น ออกห้องนี้ให้วุ่นไปหมดเลย”
“ว่าแต่นายมีอะไรกับฉัน”
“ฉันว่าเธอดูแปลกๆไปนะ”
“ยังไง”
“เธอดูโหดๆยังไงไม่รู้ว่ะ”
“ฉันก็เป็นอย่างงี้แหละ นายแค่ยังไม่รู้จักฉันดีพอเท่านั้นเอง”
“แต่ฉันว่าเธอเปลี่ยนไปจริงๆนะ แต่ช่างเถอะ ตอนนี้มาคุยเรื่องของเราดีกว่า”
“เรื่องของนายคนเดียวมากกว่า”
“โหย เธอพูดตรงเกินไปเปล่าเนี่ย”
“มีอะไรก็ว่ามาสิ”
แต่เดี่ยวก่อนนะ ตอนนี้เราอยู่บนตึก ในห้องเรียน
อย่างนี้มันก็ไม่สนุกหนะสิ
“เราเปลี่ยนที่คุยกันเถอะ”
“ก็เมื่อกี้เธอเป็นคนบอกให้ฉันขึ้นมานี่ไม่ใช่หรอไงว่ะ”
“ใช่ แต่ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจแล้ว”
“อะไรของเธอว่ะ เธอดูแปลกๆนะเนี่ย”
“ตามมา เร็ว”
ฉันเดินนำ แอล เพื่อจะลงไปด้านล่างของตึก ซึ่งตอนนี้ก็เป็นเวลาบ่ายๆแล้ว คนน่าจะเยอะกำลังดีเลยละ
แล้วสถานที่ที่ฉันเลือกจะนั่งคุยกับ แอล ก็คือ ม้าหินกลางลานแถวๆหน้าตึก บรรยากาศมันดีสุดๆเลยละ เวลาแบบนี้คนผ่านไป ผ่านมา เยอะดี
“ตรงนี้แหละ ตกลงนายมีอะไร ว่ามาเลย”
“เธอรู้แล้วใช่ไหมเรื่องที่เราต้องเปลี่ยนคู่หนะ”
“รู้แล้วละ”
“แล้วเธอรู้รึยังว่าใครต้องคู่กับเธอ”
“รู้แล้วละ”
“ใครวะ ช่างกล้าจริงๆ ฉันอุตส่าห์วางแผนมาอย่างดี”
“วางแผน แผนอะไร”
“เปล่าๆ ตกลงมันเป็นใครหรอ”
ติ๊ด ติ๊ด
‘คิดดีแล้วสินะ ที่กล้านั่งคุยกับมันแบบนั้น’
คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าคนที่ส่งข้อความมาคือใคร บอกแล้วว่านั่งตรงนี้มันบรรยากาศดี รับรองอีกไม่นานฉันต้องได้เห็นอะไรดีๆแน่ๆ
“เซฟเฟอร์ นายรู้จักใช่ไหม”
พอ แอล ได้ยินชื่อหมอนั่นเท่านั้นแหละ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที
“มันอีกแล้วหรอ”
“ฉันถามจริงๆเถอะ นายสองคนรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม”
“ไม่รู้จัก”
“จริงหรอ แต่หมอนั่นบอกฉันว่ารู้จักนายนะ”
1 comment = 1 กำลังใจนะค่ะ
Writer talk
ตอนใหม่มาแล้วนะคร้าา ยังมีคนอ่านอยู่บ้างไหมเอ๋ยย
ลงให้แล้วนะค่ะ แอบหวังเล็กๆว่าจะยังมีคนติดตามอยู่
พบคำผิด แจ้งได้นะค่ะ ^^ ยังไม่ได้ตรวจคำผิด รีบเอามาลงให้ก่อน
ความคิดเห็น