คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Episode 3: Get near me
Episode 3
쳇바퀴 같은 삶들을 살며 일등을 강요
เชซบาควี กัททึน ซัลดึลลึน ซัลมยอ อิลดึงงึล กังโย
ทุกๆคนมีชีวิตเพียงแค่ชีวิตเดียวเท่านั้น นักเรียนที่พยายามทำตัวเป็นที่หนึ่งนั้น
받는 학생은 꿈과 현실 사이의 이중간첩
บัทนึน ฮีกแซงงึล กุมกวา ฮยอนซิล ซาอีเอ อีจุงกันช็อป
มักจะอาศัยอยู่ในระหว่างความฝันและความเป็นจริง
<BTS (방탄소년단) - N.O (엔.오)>
“ยังมีอีกหลายอย่างที่ฉันรู้เกี่ยวกับตัวเธอ อย่ายุ่งกับไอ แอล ฉันเตือนเธอครั้งที่ 2 แล้วนะ”
แล้วเขาก็เดินจากไปเมื่อกับครั้งที่แล้ว นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันแน่เนี่ย ตอนแรกที่ฉันคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด แต่ตอนนี้ฉันมั่นใจแล้ว มันไม่ผิดแน่
แอล กับ เซฟเฟอร์ ต้องรู้จักกันมาก่อนแน่ๆ ฉันมั่นใจ และเมื่อกี้ที่ เซฟเฟอร์ พูดก็ต้องไม่ได้พูดเล่นแน่ๆ จากน้ำเสียง การกระทำ ทุกอย่างของเขา ทำให้ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่านั่นคือ เซฟเฟอร์ นักร้องนำกลุ่ม BestDream
เขาดูลึกลับ เข้าใจยาก และไม่มีเหตุผล ซึ่งมันต่างกับ เซฟเฟอร์ นักร้องนำกลุ่ม BestDream สุดๆ เรียกได้ว่าตรงกันข้ามกันทุกอย่างเลยก็ว่าได้ นี่เขามีฝาแฝดรึเปล่านะ
ตอนนี้ฉันกำลังสับสนกับตัวเองไปหมด คนไหนคือ เซฟเฟอร์ ตัวจริงกันแน่
@Hi lux condo
“เฮ้ พาส พาสเทล ยัยซุ่มซ่าม”
“เอ๊ะ ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ละ” ไม่รู้ทำไมมีแต่คนชอบเปลี่ยนชื่อให้ฉันนักนะ เดี่ยวก็ ปลาทอง เดี่ยวก็ ซุ่มซ่าม
“เพื่อนเธอไม่ได้บอกเธอหรอ”
“บอก บอกอะไรอะ”
“ฉันฝากเพื่อนเธอไปบอกเธอว่า ฉันจะมาหาเธอที่คอนโด”
“อ๋อออออ ลืมหนะ” สงสัยจะสมควรแล้วละที่หลายๆคนเรียกฉันว่า ยัยปลาทอง
“ความจำสั้นจังนะ เธอรู้แล้วใช่ไหมว่าเราต้องคู่กัน”
“คู่ ไม่ ไม่หรอก”
“ฮ่าๆๆๆ ดูหน้าเธอสิ ไม่ใช่คู่แบบนั้น เธอปฏิเสธฉันขนาดนั้นฉันเสียใจนะเนี่ย”
เงียบ
เพราะฉันพูดไม่ออก ตอนนี้ในใจฉันกำลังระแวง กังวล กลัวว่าจะเจอ เซฟเฟอร์ ที่นี่
ใช่ ได้ยินไม่ผิดหรอก ตอนนี้ฉันกลัว เพราะฉันไม่รู้เลยว่าความจริงแล้ว เซฟเฟอร์ เป็นคนยังไง เขาไม่ได้ดูใจดีเหมือนที่คนอื่นๆเห็น ภายนอกเขาอาจจะดูยิ้มแย้ม แต่ภายในไม่ใช่เลย ฉันรู้สึกได้ว่าเขามีอะไรบางอย่างซ่อนเอาไว้
อีกอย่างฉันไม่อยากมีเรื่อง ไม่อยากกลับไปเป็นแบบเดิม ไม่อยากโดนแกล้ง ไม่อยากต้องมีปัญหากับใครทั้งนั้น ไม่ใช่ว่าฉันอ่อนแอไม่สู้คนหรอกนะ แต่บางเรื่องมันก็สามารถยอมๆกันได้เท่านั้นเอง อีกอย่างถ้าฉันคิดจะสู้แล้ว จะกี่คนฉันก็ไม่แพ้หรอก
“พาส พาส เธอฟังฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย”
“ห๊ะ ฟังสิ ฟัง ฉันว่าเราเข้าไปนั่งข้างในกันดีไหม”
“นึกว่าอยากจะยืนคุยตรงนี้สะอีก”
แล้วเหมือนสมองของฉันจะเพิ่งคิดได้ว่าควรจะพา แอล ไปที่ห้อง อย่างน้อยๆมันก็น่าจะมั่นใจได้ว่า เซฟเฟอร์ ต้องไม่เห็นแน่ๆ
“เธอจะพาฉันไปไหนเนี่ย”
“เดินตามมาเถอะหน่า เดินเร็วๆด้วยยิ่งดี”
ฉันทั้งฉุดทั้งลาก แอล ไปที่ลิฟต์เพื่อจะขึ้นไปยังห้องของฉัน
ติ้ง
“เร็วๆได้ไหม แอล”
“อะไรของเธอเนี่ย มีอะไรรึเปล่า พาส”
ปัง
กว่าฉันจะลากให้ แอล ขึ้นมาที่ห้องของฉันได้ ทั้งลุ้น ทั้งตื่นเต้นเลยละ
แต่ตอนนี้ฉันก็มั่นใจได้แน่นอนว่าคราวนี้ เซฟเฟอร์ ต้องไม่เห็นฉันอยู่กับ แอล แน่ๆ
“เป็นอะไรของเธออีกเนี่ย ยืนพยักหน้าคนเดียว”
“ไม่มีอะไรหรอกหน่า นั่งก่อนสิ เดี่ยวฉันไปเอาน้ำมาให้”
กว่าเราจะคุยกันรู้เรื่อง ไม่สิต้องบอกว่าอาจจะเป็นฉันเองที่ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ เพราะเหมือน แอล จะวางแผนมาทุกอย่างมาแล้ว แค่มาเล่าว่าฉันต้องทำอะไรบางเท่านั้น
“จะเที่ยงคืนละ ฉันกลับเลยแล้วกัน
“เที่ยงคืนแล้วหรอ นายกลับได้จริงหรอ”
“ทำไม ถ้ากลับไม่ได้เธอจะให้ฉันนอนที่นี่หรอไง”
ฉึก
“ฮ่าๆๆๆๆ ดูหน้าเธอดิ ฉันล้อเล่น งั้นฉันกลับแล้วนะ”
ล้อเล่นอย่างงั้นหรอ ไอ้บ้า ไม่รู้หรอไงไอเรื่องแบบนี้มันไม่ควรล้อเล่น
“ไม่ต้องไปส่งหรอก ล๊อคห้องให้ดีละ ฉันไปละ บายครับ”
ฉันจึงทำได้แค่ไปส่ง แอล ที่ประตูหน้าห้องตัวเองเท่านั้น ทั้งที่แอลก็ออกไปได้สักพักแล้ว แต่ใจฉันเนี่ยสิ ยังเต้นแรงไม่หยุดกับทั้งคำพูดและรอยยิ้มของ แอล เมื่อกี้เลย
ก๊อก ก๊อก
เที่ยงคืน แต่ยังมีคนมาเคาะห้องเนี่ยนะ ไม่หลับไม่นอนกันรึไงนะ
เอ๊ะ หรือว่าจะเป็น แอล เขาอาจจะลืมของไว้ก็ได้
แอ๊ด
“ลืมอะไร......”
อึ้ง
“เซฟเฟอร์”
“ไง”
เขาพูดทิ้งไว้แค่นั้นแล้วก็เดินผ่านฉันเข้ามาในห้อง พร้อมกับหย่นก้นลงบนโซฟา
“เธอไม่ได้สนใจฟังที่ฉันพูดเลยสินะ”
“นาย รู้ได้ไง”
“เธอเนี่ยเป็นผู้หญิงยังไงกันแน่นะ ลากผู้ชายขึ้นห้อง ดูหน้าไม่อายเลยว่าม่ะ”
“นี่ นายอยู่ตั้งแต่ตอนนั้นเลยหรอ”
ทำไมฉันไม่รู้ตัวเลยว่า เซฟเฟอร์ ตามมาตั้งแต่ตอนนั้น นี่ฉันทำอะไรลงไปเนี่ย
“ฉันไม่รู้จักนาย ออกไปจากห้องฉันเดี่ยวนี้เลยนะ”
ฉันพุ่งเข้าไปเพื่อที่จะลากให้ เซฟเฟอร์ ออกไปจากห้องฉัน แต่เหมือนโชคจะไม่ค่อยเข้าข้างฉันสักเท่าไหร่นัก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“บ้านเธอทำ นกหวีด ขายหรอไงวะ”
พอฉัน แตะ แขน เซฟเฟอร์ ปับ เขาก็ดึงจนฉันลงมานั่งแหมะอยู่ที่ตักเขาแทน
“ปล่อยสิ” แล้วมันก็ไม่ใช่แค่นั่งหนะสิ เพราะตอนนี้ เซฟเฟอร์ ใช้แขนทั้งสองข้างรัดเอวฉันไว้ นี่ฉันควรจะต้องเขิล หรือใจเต้นแรง อะไรแบบนั้นใช่ไหม ก็ฉันคลั่งเขาหนิ
แต่ทำไมตอนนี้ฉันถึงไม่รู้สึกอย่างที่คิดเลยละ มันกลับทำให้ฉันรู้สึกกลัวเขาขึ้นมาแทน
“จำที่ฉันเตือนเธอได้ไหม....เธอมันสมองปลาทองหนิ”
“จำ จำได้”
“จำได้ แต่เธอก็ยังยุ่งกับไอ้ แอล ขัดคำสั่งฉัน กล้ามากนะ”
“ก็นายไม่บอกหนิว่าทำไมฉันต้องเลิกยุ่งกับ แอล ด้วย ในเมื่อทั้งฉันและเขาก็ไม่ได้มีใครทำอะไรผิดสักหน่อย”
“หึ มันเนี่ยนะไม่ผิด”
“งั้นนายก็บอกมาสิว่า แอล ผิดอะไร”
“หึ รู้ไว้แค่ว่าตั้งแต่นี้ต่อไป เธอเป็นของฉันเท่านั้นพอ”
Writer talk:
ลงช้าไป 3 วัน ช่วงนี้มัวแต่วุ่นๆเรื่องนู้นนี่นั่นโน้นนน
เรื่องนี้แต่งไว้เกือบเสร็จแล้วนะค่ะ ก็จะทยอยลงให้เลื่อยๆเหมือนเดิมนั่นแหละ
อย่าเพิ่งหายกันไปไหนนะค่ะ
1 comment = 1 กำลังใจนะค่ะ
ความคิดเห็น